Hoi Gao,
Je beschrijft precies het ruiken, inderdaad, zodra je het je bewust bent en het wil herhalen lukt het niet meer.
Ik heb het op de meest vreemde momenten, soms verklaarbaar soms totaal niet.
Soms loop ik bij iemand de tuin in en ruik een heel medische geur(zo'n ziekenhuis-lucht), dan weet ik dat er voor mij iemand daar binnen is gegaan of binnen is die ziek is.
Ik zit tv. te kijken en er is bijvoorbeeld een onderwerp over boten, dan ruik ik de teer van die boot, of ik zie een meeuw vliegen en ik ruik de zee.
Nu heb ik wel iets speciaals met de zee, in mijn diepste verdriet ga ik ff langs de vloedlijn lopen, het zuivert en spoelt een berg last van mijn schouders.
Het is ook de plek waar ik mijn "waterlanders" hun vrije loop kan laten gaan.
Water zat en de tranen in mijn ogen zijn verklaarbaar door de wind!
Ik kan het wel oproepen, als ik bijvoorbeeld aan haring denk (ik ben gek op vis, typisch eigenlijk voor een weegschaaltje :p )dan ruik ik het instant, het water loopt me dan spreekwoordelijk in de mond.
Het mag nog een wonder zijn dat ik geen 200 kilo weeg, want ik ruik vaak eten en de trek erin na het ruiken van iets, is daarna enorm.
Ik moet maar niet in een snackbar gaan werken.
Gelukkig woon ik in een flat en niet in een restaurant, dus al dat lekkers is meestal niet voorhanden
.
Nu werk ik wel in een slijterij, amaai als dat maar goed gaat, grinnik.
Groetjes en tot lezens, Selma.