Hoe ga je om met Pijn?

Als ik er op ga letten heb ik altijd wel ergens pijn. Ben ik klaar met de ene pijn, komt er weer een andere. Soms denk ik wel, het is een soort zelfgecreëerde bezigheidstherapie. Misschien ben ik een aansteller of een hyperchonder, maar als ik andere mensen zie piepen over een snijwondje of een hoofdpijntje, dan denk ik; ach, zo erg is het met mij nog niet.

Pijn is zo ontzettend subjectief. Ik kan jou nooit laten voelen welke pijn ik heb. Ik stel me wel eens voor hoe een ander mijn lichaam zou ervaren. Als jij mijn pijn zou hebben zou je het misschien niet eens voelen. Of je zou jezelf terstond voor de trein gooien. Ik zeur er niet graag over, maar je vroeg erom. Ja; zeurpijn, dat is het.

Nims, de emotie, of het gevoel dat bij mij altijd ontstaat, staat eigenlijk niet in je rijtje. En dat is chaos. Het is eigenlijk dat alle reacties die jij opnoemt dan constant door elkaar lopen. Er is geen orde in aan te brengen, tenminste, niet in de beginperiode.

Uiteindelijk, na veel vijven en zessen, kom ik uiteindelijk wel uit bij de onderste twee, maar dat duurt altijd even.

Als ik de lichamelijke pijn van de afgelopen twee weken even onder de loep neem (pijn aan mijn heup, oorpijn, keelpijn), dan is verdriet en acceptatie hetgeen dan de boventoon voert.
Maar als ik kijk naar de pijn van bijvoorbeeld een bevalling, dan is enkel acceptatie de belangrijkste reactie. Dat was ook best draaglijk voor mij.
Het hangt er denk ik ook vanaf hoe hoog je pijngrens ligt, ook geestelijk.

Maar Nims, hoe kun je weten dat je nimmer boos zult worden? Je zult dit waarschijnlijk vanuit ervaring nu zeggen hoe je zult reageren, maar voor de toekomst kun je dat niet weten, volgens mij...
Er zullen misschien hele nieuwe situaties komen waarbij je toch weer anders reageert. Zoals ik, vorig jaar. Ik wist niet dat ik zo boos kon zijn, en dat kun je dan achteraf pas zeggen. Denk ik hoor.

Ik probeer pijn zo min mogelijk te laten merken aan mn omgeving. Omdat ik er op die manier voor mezelf ook minder het accent op leg. Dus op die manier relativeer ik het voor mezelf.

Ja boos kan ik er wel eens om zijn en zelfmedelijden is er soms ook. Gelukkig kan ik daar ook wel weer om lachen als ik mezelf van een afstandje bekijk. Ach en als het te erg wordt verwen ik mezelf gewoon met die schandalig dure laarzen. Maar ja als ik die elke maand moet gaan kopen..

Dat stond er inderdaad niet in, omdat ik dat inderdaad niet ken. Maar dat moet wel enorm lastig zijn lijkt me. Ik zou me kunnen voorstellen dat ik pijn zou gaan vermijden als er altijd eerst chaos is. Lijkt me echt enorm lastig.

Dat klopt en ik word heus wel eens boos hoor. Maar ik weet gewoon dat boosheid een uitting van onmacht is, dus die boosheid duurt bij mij niet lang. Er stond ook niet dat ik nooit boos word .

Dat klopt, maar hangt dat ook niet een beetje af, van hoe goed je jezelf kent? Het is tot nu toe nog nooit voorgekomen dat ik over mezelf verbaasd ben . Maar dat is mijn probleem .

Maar dat moet wel enorm lastig zijn lijkt me. Ik zou me kunnen voorstellen dat ik pijn zou gaan vermijden als er altijd eerst chaos is. Lijkt me echt enorm lastig.

Ja Nims, dat is ook verdraaide lastig. Ik weet dan werkelijk niet welke emotie ik het eerste of laatste toe zal laten: alles schiet door elkaar, en ik neem niet werkelijk de tijd om één emotie ten volle toe te laten. Gelukkig weet ik dit van mezelf, en kan ik er aan werken. Maar lastig is het wel, want ik doe over verwerken daardoor gelijk veel langer dan een gemiddeld persoon

NiMS,

Ik schrijf meestal alles op. Ik blijf schrijven totdat ik er moe van word.
Dan kom ik vanzelf tot rust maar niet tot inzicht.
Toen ik hevig verliefd was, schreef ik elke dag op een stukje papier (A4) “ik ben verliefd, ik ben verliefd, ik ben verliefd, ik ben verliefd, ik ben verliefd..…..” totdat ik niet meer wilde en kon schrijven. Na een week verdween die verliefdheid ineens. Een hele maffe oefening maar het werkt wel bij mij. En met boosheid idem dito. Ik schreef “ik ben boos, ik ben boos, ik ben boos, ik ben boos, ik ben boos.. totdat ik niet meer kon en wilde schrijven. Na twee dagen had ik geen last meer van die boosheid. Op de een of andere manier accepteren de hersenen dit soort gevoel of gedachte niet meer.. Hoe het werkt weet ik niet maar het werkt wel. Niet alleen bij mij maar ook bij andere mensen. Deze oefening hebben wij in een groep gedaan. Het is wel de bedoeling dat je dit elke dag doet.

Sommige mensen krijgen reacties volgens het boekje. Ze hebben eerst ontkenning, verbazing, dan boosheid, verdriet, en uiteindelijk komt de acceptatie/bezinning en het relativeren.
Omdat ik door dit topic nu beter inzichtelijk krijg hoe het werkt bij mij, is het bij mij dus anders. Omdat het chaotisch is, blijft het door elkaar lopen.

En daardoor duurt het ook langer.