Is het besef van goed en kwaad aangeleerd?

hoe bedoel je dat... hij kan er zelfs van gaan houden...?

Ik vermoed dat een kind al beseft of iets gedaan wordt uit liefde (positief) of uit ego/wil=gewenst gedrag.
Als het vaker wordt geconfronteerd met iets onprettigs kan dat op den duur iets zijn waar het aan hecht, om welke reden dan ook. Dat wordt lijden iets vanzelfsprekends, zelfs een behoefte.

Bijvoorbeeld S.M.

NiMS

ff iets serieuzer: sommige mensen lijden ergens aan, een handicap, of armoede, etc. En elke dag beklagen ze zich over hun lot, tegen alles en iedereen. Zonder zich eroverheen te zetten of iets eraan te doen, of gewoon te accepteren. Ze krijgen aandacht door hun geklaag. Maar komen geen stap verder...

Hans,

Wat wil je hier mee zeggen? En ik mis even de relatie met het goed en kwaad besef dat van nature er al is. Dus als je iets duidelijker zou kunnen zijn in wat je precies bedoeld, is het makkelijker voor mij om erop te reageren.

Ik bedoel dat sommige mensen gehecht zijn aan het klagen over de dingen die ze meemaken of uit het verleden. Klagen hoe slecht de ex was, hoeveel ellende ze hebben gehad, hoe slecht de overheid voor ze zorgt, hoe waardeloos de hjeugd van tegenwoordig is, etc.

Dat klagen wordt een way-of-life. Ze zwemmen er graag in.
het zijn mensen die overal een etiket op plakken en als dat etiket negatief is, dan zie je een grijns ontstaan, weer iets om over te mopperen!

En hoe dit past in dit topic? Je noemt als voorbeeld SM, dat mensen een verlangen hebben naar lijden en pijn en vernedering. Het hoeft niet altijd slechts een spelletje te zijn, sommige mensen leven graag zo 24 uur per dag. Zij koesteren het lijden. Dat wilde ik ff zeggen.

Beide
Volgens mij is het je geweten waar goed en kwaad verblijft dus van nature al
Later kan zich dit wijzigen door omstandigheden of invloeden van buitenaf,en leer je jezelf wat aan

de eerst keer dat je met kwaad te maken krijgt spreekt volgens mij het geweten al mee,dus ook een kind die misschien de totale omvang nog niet kan zien,wel voelt van klopt dit wel?
tenzij het geweten ontbreekt natuurlijk dan is volgens mij het hek van de dam en is het onderscheid ook niet zo duidelijk meer.

Ik denk ook dat dit er van nature al in zit en dus met het innerlijk weten te maken heeft.
Ook denk ik dat het met gevoel te maken heeft. De energie die de ander uitstraalt op het moment dat diegene iemand kwetst is negatief, dat voel je.

En Hans, wat het klagen van mensen betreft; men ontleent zijn identiteit aan een negatief verhaal. (gisteren weer even Eckhart Tolle zitten kijken)
Dit heeft ook weer te maken met strokes in de transactionele analyse. Dat houdt in dat de geest aandacht nodig heeft, want zo voelt de geest dat hij leeft. Of de aandacht nou positief of negatief is, dat doet niet terzake.
Krijgt het geen positieve aandacht, dan wil het negatieve aandacht.
Als iemand (dus de geest) totaal wordt genegeerd, dan zal hij alles in het werk stellen om aandacht te krijgen. Positief of negatief.

Dank je precious. Eckhart Tolle noemt dit het pijnlichaam. Dat koesteren ze, en wordt gebruikt naar buiten toe voor aandacht. Ik verbaas me vaak hoeveel wij op een lijn zitten en dezelfde boeken hebben gelezen....

Graag wil ik toch even een kanttekening plaatsen bij dat klagen. Er wordt hier gedaan of iedereen die iets negatiefs meemaakt, automatisch over gaat tot klagen. Terwijl dat lang niet bij iedereen het geval was!

Mag ik een persoonlijk voorbeeld noemen? en nee, dit vertel ik niet om te klagen!

Als mijn vader aan het einde van een manie zat, en verzeild raakte in een depressie, was hij altijd zeer gewelddadig. De eerste keer, toen mijn stiefmoeder in elkaar geslagen werd, bonkte mijn hart enorm. Er ging heel veel adrenaline door mijn lijf. Mijn twee broertjes en ik zaten als bange musjes bij elkaar. Ik weet nog dat ik iets dacht van: oke, dit is niet goed. Daarna gebeurde het regelmatig dat mijn (stief)moeder klappen kreeg, en altijd wist ik ergens dat het niet klopte. Toen er sprake zou zijn van een scheiding, was ik eigenlijk opgelucht, al wist ik toen niet goed naar wie ik toe zou gaan, naar pa of ma. iteindelijk ging de scheiding tóch niet door: ik was stiekem teleurgesteld!
Altijd was er die spanning: als ik uit school naar huis fietste, nam ik sowiezo geen vriendinnetje mee, maar vroeg me altijd af hoe het thuis zou zijn. Mijn voelsprieten zeiden me direct of ik beter meteen naar boven kon gaan, aan mijn huiswerk. En dat deed ik dan ook vaak. We raakten aan de spanning gewend, en ook de zelfmoordpogingen deden ons niet meer schrikken. Het hoorde erbij. Als mijn vader zei: ik ga naar zolder om te slapen, maar ik kom niet zelfstandig meer naar beneden! dan zei mijn moeder: oke, ik roep straks wel voor het eten, we zullen wel zien. Ook was hij eens twee dagen zoek, waarbij de politie hielp zoeken.

Het hoorde erbij in die tijd, maar toch wist ik altijd dat het niet oke was.

Toen mijn vader in 1985 besloot dat het dan maar eens moest lukken, schrokken we toch.
Nadien heeft het jaren geduurd voordat wij afgekickt waren van de spanning. Je zat bij elkaar, met feestjes of wat dan ook, en het enige wat nog besproken zou kunnen worden waren koetjes en kalfjes. Dat is raar! Voor mijn (stief)moeder en mij was het vertrouwder om over het verleden te praten, wat we dan ook vaak deden. Want dat was wat we kenden. Later bleek dat we nauwelijks over normale dingen konden praten, en het heeft echt heel lang geduurd voordat we in staat waren om te kletsen over Ikea, de tuin of het wereldnieuws.

Als je iets gewend bent, als je iets herkenbaar vindt, is het nog niet zo dat je zwelgt in zelfmedelijden! Het is datgene wat je kent, en waar alles om draaide.

Snappen jullie wat ik bedoel?

Ik snap heel goed wat je bedoeld Phoenix. Wat je verteld heeft te maken met het delen van zaken die jullie allemaal aan het hart gingen en heeft niets met klagen te maken.
Het is een traumatisch verleden wat je heeft getekend en dat wil je verwerken. Dan praat je daarover met elkaar. Dat hoort bij het verwerkingsproces en is heel gezond en zelfs goed! Je uit je emoties en je gevoelens!

Daarom zijn er ook zoveel lotgenoten-forums en groepen. Die steunen elkaar in het verwerkingsproces. Geven elkaar tips en advies etc.
Op het moment dat je hebt verwerkt merk je automatisch dat je minder behoefte hebt om het erover te hebben en ga je het weer meer hebben over andere zaken.
Het is een natuurlijk verloop en heeft niets met klagen te maken.

@Hans, ja grappig inderdaad dat we dezelfde dingen lezen enzo!

NiMS,

Is het besef van goed en kwaad aangeleerd?

Ja, tot op zekere hoogte maar ik bepaal uiteindelijk zelf wat goed en kwaad is, uitgaan van mijn innerlijk weten en opgedane levenservaring. Dit staat een beetje los van wat ik van anderen (ouders, opleiding, omgeving e.d.) heb (aan)geleerd. Ik volg uiteindelijk toch mijn hart en ik ben bereid de consequenties/gevolgen van mijn beslissingen te nemen/ondergaan. Angst was ooit de reden waarom ik mijn hart niet volgde.. Ik heb van angst min of meer afscheid genomen. Een beetje angst/onzekerheid is er nog wel maar dan in een mindere mate. Ik kies voor uitdaging, voor avontuur, voor geluk zolang ik niemand met opzet pijn doe of schade berokken en zolang ik naar mezelf kan kijken in de spiegel. Goed en kwaad wordt volgens mij bepaald door angst en onzekerheid. Angst is aangeleerd mijns inziens.

Als je bedoeld dat het besef van goed en kwaad middels de genen wordt door gegeven, ja, ik denk dat je daar wel gelijk in hebt. Of het iets is waar je echt profijt van hebt, nee, dat denk ik niet, ik denk dat het in zekere zin een last is die we eerst kwijt moeten zien te raken voor we zuiver/helder in deze wereld kunnen zien en zuiver/helder kunnen ervaren.
Goed en kwaad is meer vanuit het denken (de vrucht van de boom der kennis) ontsprongen en niet vanuit het leven zelf (de vrucht van de boom des levens).

Dat klinkt dan toch alsof het eigenlijk vanuit jezelf komt en niet is aangeleerd. Ik denk ook dat het in de kern is meegebracht en dat je later het anders kan leren. Ik ben het ook helemaal met je eens.

Het positieve en negatieve zijn polariteit die wij zelf tot leven hebben geroepen om beter te leren omgaan met onze gevoelens.wanneer je iets naar jouw gevoelens zeer negatief ervaart kan dit later zeer positief blijken waardoor je evolueerd en dit is toch de bedoeling dat we leren uit onze levenslessen die allen uniek zijn.

Maar is het dan aangeleerd of meegekregen, want ook dat eerste gevoel van negativiteit moet toch ergens vandaan komen?

Het is aangeleerd in eerste instantie door onze ouders en vervolgens gaan we zelf oordelen, gestuurd door onze gevoelens hoe wij iets ervaren.Dit kan verschillen naargelang onze opvoeding,culturele achtergrond, geloofsovertuiging etc.De plolariteit stelt ons in staat om ons ergens te plaatsen op de schaal van onze gevoelens hoe wij iets aanvoelen of ervaren.
Wanneer wij iets als negatief ervaren kunnen wij steeds op onderzoek gaan en kijken hoe wij ons voelen en wat de oorzaak is en hoe we dit vermijden in de toekomst.
Wij scheppen onze werkelijkheid overeenkomstig ons geloofstelsel en verwachtingspatroon. Wanneer we bepaalde aspecten van onze wereld niet waarderen moeten wij onze eigen verwachtingen onderzoeken.
Onze wereld wordt gevormd als een waarachtig kopij van onze gedachten
Wanneer je over een bepaalde situatie positief denk, zend je automatisch telepathische ammunitie voor een positief gebruik. We moeten leren een negatieve gedachte of beeld uit te wissen door het te vervangen door zijn tegendeel.

wel, ik heb eens zo'n discussie gehad op school in de godsdienstles, de leerkracht zei dat het aangeleerd was, ene kind spookt veel uit, maar dat is deugnitrie, dat is geen kwaad, en kwaad is toch een illusie van wat echt Is, alles is toch gebasseerd op liefde, slechte dingen bestaan hier op aarde om eruit te leren niet? ik denk dat iedereen hoe moet ik het zeggen, uhmm, diep vanbinnen voelt en weetn wat goed en kwaad is, je wordt ermee geboren, je bent, maar of je ernaar handelt dat bepaald je geweten volgens mij, en dat is ons leerproces volgens mij dan, het geweten opzij schuiven, niet beredeneren, maar in je kern staan en voelen met je hart

ja je hebt het al bij je geboorte meegekregen
leraren willen ons nog wel eens iets anders voorhouden