nieuwsgierigheid bedwingen

Inderdaad! De enige aan wie je verantwoording hebt af te leggen is aan jezelf. Verder aan niemand.

En dat iedereen een persoonlijke weg heeft, andere visies heeft en dat we niet allemaal hetzelfde zijn, werd, in mijn geval, door hen niet geaccepteerd.

Mooi ook hoe er van hogerhand ingegrepen wordt! Zo zie je maar: als je niet wilt luisteren krijg je allerlei signalen. Eerst subtiel, daarna steeds onsubtieler. Totdat je het begrijpt.

Een beetje in de zin van ik zal het wel verdiend hebben, het is vast mijn karma? Dat je je bent gaan verdiepen in wat er gebeurd is en eerlijk naar jezelf en je pijn kon kijken geeft aan dat je je les hebt doorwerkt.

Dat is bijzonder en ook herkenbaar. Alles wordt door zo'n ervaring intenser om je heen. Bijvoorbeeld de warmte van de zon, een vriendelijk woord van iemand. Het komt allemaal veel meer binnen. Tenminste dat is wat ik heb ervaren toen een hele korte relatie waar ik me helemaal aan had vastgeklampt met een man met borderline symptomen en schizoide persoonlijkheid ineens stopte. Het lijkt dan een beetje op een soort van vrije val en geeft je spirituele groei.

Precious, het is heel goed van je dat je de situatie/ervaring zo kunt bekijken. Het had inderdaad makkelijker geweest om de schuld bij de ander te laten en wroeging te houden over wat jou is aangedaan. Het is ook heel herkenbaar dat je voor jezelf hebt geleerd hoe een volgende relatie eruit moet zien. Ik weet alleen niet of dit daadwerkelijk zal werken (uit eigen ervaring).
Als je de juiste persoon tegen komt vallen al die voorwaarden meestal toch in het niets. Maar belangrijker op dit moment is dat je gelukkig wordt met jezelf, dat is iets dat je nooit van een ander kan/mag verwachten (tenzij je in sprookjes geloofd )
Houd je macht in eigen hand, geef het niet aan een ander.

Een beetje in de zin van ik zal het wel verdiend hebben, het is vast mijn karma? Dat je je bent gaan verdiepen in wat er gebeurd is en eerlijk naar jezelf en je pijn kon kijken geeft aan dat je je les hebt doorwerkt.

Ik weet niet meer precies wat ik dacht op dat moment. Ik liet me vanalles aanpraten (hersenspoelen) en uiteindelijk ging ik het geloven. Het spirituele is natuurlijk verbinding en liefde, en ik bleef alles op die manier zien. Ook al werd ik er doodongelukkig van en werd ik diep gekwetst en had het dus totaal niets met liefde te maken.

Dat is bijzonder en ook herkenbaar. Alles wordt door zo'n ervaring intenser om je heen. Bijvoorbeeld de warmte van de zon, een vriendelijk woord van iemand. Het komt allemaal veel meer binnen. Tenminste dat is wat ik heb ervaren toen een hele korte relatie waar ik me helemaal aan had vastgeklampt met een man met borderline symptomen en schizoide persoonlijkheid ineens stopte. Het lijkt dan een beetje op een soort van vrije val en geeft je spirituele groei.
:)Ja, dat bewuste voelen en zien en genieten van de kleine dingen heb ik ook.
Een vogeltje op het balkon, de zon die in de kamer schijnt (maar dan ook wel gelijk laat zien dat ik nodig moet stoffen, haha!), de sneeuw die valt, de wit beslagen bomen na een nacht vorst, mijn 2 katten die zich liggen te wassen.
Maar jeetje, je hebt ook een zelfde soort ervaring achter de rug dus?

Onze ervaringen lijken in die zin op elkaar dat ik ook bezig was met verklaringen en verontschuldigingen zoeken voor zijn gedrag. Zo van hij is overspannen, beslaglegging van zn bedrijf, BKR vermelding en dan van dat alles denken dat hij daar niets aan kon doen en dat de buitenwereld hem tegenwerkte. Terwijl geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen acties en de gevolgen ervan echt bij zijn ziektebeeld hoorden. Mijn relatie was echt heel kort (niet samengewoond of getrouwd) maar heel intensief. Hij gaf me in woord alles waar ik van droomde. Had het al heel snel over trouwen en kindjes samen. Ik dacht dat ik de ware had ontmoet zoveel bevestiging gaf hij me. De rare stemmingswisselingen die hij had en het gevoel dat ik had dat er iets niet helemaal klopte vielen daarbij in het niet.Hij had ook een soort grootheidswaanzin. Had het idee dat hij anderen levenslessen moest laten leren. Ook dat past in het plaatje van zijn ziektebeeld. Maar het hele gebeuren heeft me dichtbij mezelf gebracht. Het intense waarnemen is gebleven gelukkig.

Precious, respect voor jou, hoe je hiermee omgaat en het allemaal beschrijft....

Wat ik me afvraag, hebben mensen die (mogelijk) een partner aantrekken met een psychische stoornis daar in het verleden, in hun gezin van herkomst, ook mee te maken gehad ? (zieke ouder, broer of zus). Het lijkt me dat dit voor de zieke partner wel heel vaak het geval is?

[quote=Maryssa]Onze ervaringen lijken in die zin op elkaar dat ik ook bezig was met verklaringen en verontschuldigingen zoeken voor zijn gedrag. Zo van hij is overspannen, beslaglegging van zn bedrijf, BKR vermelding en dan van dat alles denken dat hij daar niets aan kon doen en dat de buitenwereld hem tegenwerkte. Ja precies, erg herkenbaar. Terwijl geen verantwoordelijkheid nemen voor zijn eigen acties en de gevolgen ervan echt bij zijn ziektebeeld hoorden. Mijn relatie was echt heel kort (niet samengewoond of getrouwd) maar heel intensief. Hij gaf me in woord alles waar ik van droomde. Had het al heel snel over trouwen en kindjes samen. Tja, hier nog zo één. Alles snel snel snel. Geen tijd nemen om een gedegen basis en fundament op te bouwen. Niet kunnen inzien dat dergelijke dingen tijd nodig hebben om te groeien. Niet vooruit kunnen plannen is ook 1 van de patronen/symptomen waar ik vaak bij hem tegenaan liep. Daardoor veel problemen gehad ook en diepe schulden want alles moest NU.Ik dacht dat ik de ware had ontmoet zoveel bevestiging gaf hij me. Yep, erg herkenbaar. Ze weten precies wat je als vrouw wilt horen. De rare stemmingswisselingen die hij had en het gevoel dat ik had dat er iets niet helemaal klopte vielen daarbij in het niet.Die ging ik later pas zien. Althans daar werd ik me later pas bewust van. Hij had ook een soort grootheidswaanzin. Had het idee dat hij anderen levenslessen moest laten leren. Dat zei hij niet zo duidelijk, maar daar kwam het in zijn gedrag wel op neer ook. Ook dat past in het plaatje van zijn ziektebeeld. Maar het hele gebeuren heeft me dichtbij mezelf gebracht.Ja precies, bij mij ook. Het intense waarnemen is gebleven gelukkig. Dat had ik niet meer tijdens de relatie. Soms, maar dat werd dan weer direct teniet gedaan door allerlei acties en gedrag van zijn kant.[/quote]

Gelukkig dat je niet verder bent gekomen in die relatie, want dan was je verder heen geweest. Goed ook dat je het zo kunt bezien allemaal.

Dank je wel Liesanne!
Nee, ik heb als kindzijnde nooit te maken gehad met een narcist.

Hij heeft in zijn jeugd wel het e.e.a. mee gemaakt waardoor hij zo geworden is.
Een vader die hem sloeg met de riem en de vuist en een moeder die het narcisme zelf heeft uitgevonden.

Wel is het zo dat kinderen van narcisten vaak op volwassen leeftijd voor een narcist vallen. Dit komt omdat je het kent, het is bekend terrein, daarom in zekere zin "veilig".

Ik denk ook dat als ik samen met hem verder was gegaan het een grote ellende was geworden. Via automatisch schrift kreeg ik de zin door "er is je een heleboel woede bespaard gebleven" en zo voelt dat ook.

Liefs

"Hij had ook een soort grootheidswaanzin. Had het idee dat hij anderen levenslessen moest laten leren."

Hier zit ook wel een hele grote levensles in: niemand kan iemand anders veranderen op welke manier dan ook! Het kan misschien in eerste instantie zo lijken maar zal geen stand houden als het niet vanuit die ander zelf komt. Je kunt er wel mensen mee kapot maken door ze niet te accepteren wie ze zijn (kun je als moord zien op ziel niveau).
Daar hoef je overigens geen psychopatische afwijking voor te hebben, dat gebeurd bijna standaard in deze maatschappij die mensen probeert te vormen naar iets dat ze niet zijn (school, overheid, opvoeding). Je moet aan bepaalde maatstaven/normen voldoen anders "hoor je er niet bij" en heb je geen overlevingskansen.
Helaas wordt het gezien als de normaalste zaak van de wereld dat mensen in een bepaald hokje worden geduwd en hebben we niet eens meer door dat dit gebeurd. Alleen daar waar het hokje wel heel erg te klein wordt krijg je last van dat hokje en zul je je er van bewust worden, of niet, maar last heb je er dan wel van alleen ben je je niet bewust waardoor dit komt.
Accepteren van jezelf en de ander heeft niets met die hokjes van doen. Het is het erkennen van jou eigenheid en de eigenheid van de ander en het deel zijn van het geheel waarin iedereen leeft.
Als je dit kunt hebben hokjes geen invloed meer op jou of op wie dan ook in jou omgeving. Als je zelf in vrijheid leeft geef je de ander die vrijheid automatisch ook en laat je jezelf niet meer in een hokje duwen.

Helemaal mee eens Gast!

Gast, ik ben het met je eens dat niemand iemand anders kan veranderen als dat niet vanuit de ander komt. Hij vond van zichzelf dat hij anderen levenslessen kon leren in dienst stond van de kosmos. Staat dat volgens jou gelijk aan iemand in een hokje plaatsen/veranderen?

Iedereen leert op een bepaalde manier iemand iets en andersom. Daar is hij geen uitzondering in.

Dat hij denkt dat hij als enige als een soort god andere mensen levenslessen leert is grootheidswaan.

Dat is zo Precious.

In zekere zin heeft hij gelijk met dit verschil dat hij het vanuit zijn ego deed. Want als je door de kosmos wordt aangestuurd dan zie je het zelf dus niet zo.
Wij zijn allemaal onderdeel van de grote leerschool dat aarde heet. Maar net zo min als dat goeroe's en andere spiritueel leraren jou kunnen veranderen, of spiritueel gezegt kunnen transformeren, telt dit net zo voor die ex. Ik denk wel dat er ook een les in zit als je op een zeker moment door krijgt dat die goeroe of leraar net zo weinig met ware transformatie te maken heeft en jou samen met alle andere "volgelingen" gemanipuleerd en geindoctrineerd heeft en je ws ook nog veel geld afhandig gemaakt heeft.
Alleen het leven zelf, door het ook echt te leven, kan ons transformeren.

Alleen het leven zelf, door het ook echt te leven, kan ons transformeren

Dat is heel mooi verwoord, en is de waarheid. Dank je Gast.

Ik nvond deze tekst op een andere site:

Zoals je denkt, zo is je wereld
De realiteit die je beleeft
is een afspiegeling van je gedachten
Als je je realiteit wilt veranderen
dan moet je je gedachten veranderen.
Geen enkele vorm van manipulatie van de buitenwereld
zal de verschijningsvorm van je realiteit
ook maar iets veranderen als je
je gedachten niet verandert.
Seth

Voor mij zit hier een heel grote waarheid in.

Leuk gezegd, maar hier geloof ik dus niet in. Manipulatie is manipulatie en dat ligt niet aan mijn eigen gedachtes.

Dit zijn dus ook exact van die spirituele dingen die ik destijds in de relatie toepaste om zijn misbruik te bagateliseren en onder het kleed te vegen.

Ik geloof zeker dat je met gedachtenkracht dingen kunt creëren en naar je toe kunt trekken. Zowel in positieve als in negatieve zin. Maar ik geloof niet dat dat het enige is. Er is voor mijn gevoel ook nog zoiets als het lot en levenslessen die er bij komen; die je in je leven moet gaan leren en die vastliggen. Je hebt ervoor gekozen toen je koos voor dit leven.