nieuwsgierigheid bedwingen

Hey Precious,

Het eerste dat bij me opkomt (misschien zit ik er naast) is dat je dit soort dingen doet om te checken of je veilig bent; of hij verder gaat met zijn leven en je echt vrij bent nu. Volgens mij maakt het soort relatie dat je beschijft en die je met hem had je heel alert naar hem; zelfs nu je relatie met hem voorbij is. Je was je mogelijk tijdens de relatie ook bewust dat je steeds bezig was te kijken hoe zijn bui die dag was en wat je wel en wat je niet moest doen om hem zo min mogelijk uit zn vel te laten springen. Als je een tijdje zo geleefd hebt met zeg maar die extra antenne dan heb je tijd nodig om te beseffen dat het niet meer nodig is. Ik denk dat het deel uitmaakt van het verwerken en dat het vanzelf wel minder zal worden, je behoefte om te kijken naar internet e.d. Geef jezelf de tijd, voel je niet schuldig als je toch kijkt en ga lekker er op uit en geniet van alles om je heen.

Hoi Maryssa,

Dank je voor je antwoord.
Vriendin van me zei gisteren ook al dat dit voort kwam uit angst. Hoewel ik die angst niet letterlijk voel. Zij legde uit omdat het komt doordat ik dat gevoel erg aan het wegberedeneren en rationaliseren ben.
Nieuwsgierigheid is ook een soort onrust. Die onrust ontstaat door adrenaline en adrenaline is angst. Zo legde ze het uit.

Ja tijdens de relatie was ik enorm alert en op mijn hoede. Liep op eierschalen en was aan het overleven.

Het checken of ik veilig ben zal op een dieper niveau ook kunnen zijn ja. Een soort automatisch veilig stellen.

Het klinkt in iedergeval dat je hem nog niet kunt loslaten.
Jij bent overigens niet verantwoordelijk voor hem of zijn nieuwe vriendin en de relatie die zij nu hebben. Misschien dat deze combinatie wel goed gaat. En het oordeel dat je hebt over het snel samen wonen; mijn man en ik zijn bijna direct gaan samen wonen. De eerste keer dat hij bij mij thuis kwam is hij niet meer weg gegaan En het gaat nu nog steeds goed, al 10 jaar!
Heb je er moeite mee hem te laten zijn wie hij is? Ondanks zijn psychische gesteldheid?
Ieder mens is zoals hij/zij is en zou moeten zijn op dit moment. Ieder mens kan van het ene op het andere moment "anders" zijn dan dat je dacht. Het heeft allemaal te maken met hoe de energie frequentie op dat moment is. De ene mens kan iets in de ander versterken terwijl een ander juist iets afzwakt. Dit gebeurd vanzelf, daar hebben we geen invloed op al denken we dat wel. Het enige dat we kunnen is waarnemen wat er gebeurd en het leven laten zijn wat het is.

Ik begrijp dat dit moeilijk is voor iemand zoals jij die aan den lijve heeft onder vonden wat er allemaal aan negativiteit kan gebeuren in relatie met anderen, maar jij bent er net zo min schuldig aan als de ander.
Als je de behoefte voelt hem te controleren, doe het dan en onderdruk dat ook niet. Als je het gaat onderdrukken komt het er toch wel een keer uit en dan lijkt het erger dan het in werkelijkheid is. Het kan je bewustzijn vergroten om bij jezelf na te gaan waarom je dit doet.

Gast, hij heeft een hele serie aan vrouwen achter zich die hij allemaal geestelijk en fysiek mishandeld heeft. Naast die vrouwen zijn er al een aantal mensen die hem nooit meer willen zien.
Nee, ook deze relatie gaat niet werken. Een narcistische persoonlijkheidsstoornis en psychopathie is niet te genezen. Het is niet zomaar een burn-outje ofzo.
Hij stalkt, hij steelt, hij liegt en bedriegt, vernield andermans spullen als die mensen niet doen wat hij zegt etc etc.
Hij kan geen enkele baan houden en heeft op zijn 40e nog niets opgebouwd.

Ik heb verder niet de behoefte om hem te controleren, alleen toen ik dit bericht hoorde werd ik even nieuwsgierig.

Toch is er iets in al die vrouwen dat een persoon als hem aantrekt. Ik neem aan dat je niet gedwongen bent in een relatie met hem. Misschien is hij juist degene die jouw en alle vrouwen voor jouw en alle vrouwen na jouw een les kan leren die ze op een andere manier niet kunnen leren. En waar die les over gaat weten al die vrouwen alleen zelf. Ik heb zelf ook ooit eens een narcistisch vriendje gehad met nog wat andere psychische "afwijkingen". Ik weet wel dat ik heel wat door hem van mezelf geleerd heb.
Ik heb hem jaren niet willen zien of tegen komen omdat me dat een rot gevoel gaf, maar juist dan gebeurd het op de meest ongelukkige momenten. De laatste jaren kon ik hem zien als iemand die er ook mag zijn in de liefde waarin we allemaal leven.

Hoe zal hij zelf zijn leven ervaren? Daar zullen we ws nooit achter komen maar kan me voorstellen dat hij zijn eigen portie angst en onzekerheid heeft.

Je bent van overleven naar leven gegaan, Precious. Niemand (dus jijzelf ook niet) kan van jou verwachten dat je je ex ineens helemaal loslaat. Je hebt zo'n intensieve tijd gehad dat je er van moet loskomen. Dat je daarbij zo nu en dan achterom kijkt is denk ik iets wat daarbij hoort. Relaties waarbij psychische problematiek een grote rol heeft gespeeld kunnen heel passioneel zijn en al net zo destructief. Dat kan in zekere zin ook verslavend werken. Hoe vreemd dat ook klinkt. Tijd heelt en misschien helpt het om te bedenken wat deze relatie je heeft geleerd. Wees bij dat laatste eerlijk naar jezelf maar niet onnodig hard. Ik vind het ontzettend knap dat je jezelf uit die relatie hebt gehaald. Op naar een leven met jezelf in het middelpunt en niet de ander!

Knuffel voor jou

Ja, heb er erg veel van geleerd, Maryssa. Geleerd om naar mezelf te luisteren, want ik nam mijn gevoel/intuitie niet serieus.
Heb ook geleerd niet verantwoordelijk te zijn voor andermans geluk, dat is degene zelf. Ik was een enorme redder.
Ik was ook erg naief en goed van vertrouwen, ik geloofde in de goedheid van de mens en begreep altijd alles, tenkostte van mezelf.

En ik hoopte dat hij weer zou veranderen naar de persoon waarvan ik dacht dat ie was. Hij heeft een ontzettend toneelspel opgevoerd totdat ik zwichte.
Ik was namelijk helemaal niet verliefd. (1e alarmbel)
Hij bleef aanhouden, precies de dingen zeggen en doen die je als vrouw wilt horen. Uiteindelijk zwichtte ik en toen had ie me. En vanaf dat moment is hij langzaam veranderd in een monster.
Toch bleef ik lang geloven dat het aan externe zaken lag (hij had altijd wel problemen met iets) en dat hij weer dezelfde persoon zou worden als in het begin.
Uiteindelijk toen ik volledig als een wrak bij een therapeut terrecht kwam ging ik langzaam inzien wat er werkelijk aan de hand was.
En toen mijn ogen eindelijk open gingen ben ik gevlucht.
Daarna nog een gesprek gehad met hem bij de therapeut en daar werd er nog veel meer duidelijk.

Toen ik eenmaal definitief van hem af was ben ik erg met mezelf aan de slag gegaan en daardoor heb ik enorm veel geleerd.
Die lessen ben ik ontzettend dankbaar voor.
Dus ik ben nu wel zover dat ik de hele gebeurtenis kan zien als een grote levensles. En ben er ook ontzettend dankbaar voor.

Hoe zie je hem nu?

Een zwaar proces geweest, Precious1. Hoe kan je ervoor zorgen dat je bij de volgende relatie niet met dezelfde situaties geconfronteerd wordt? Misschien ben ik niet de persoon die advies kan geven omdat ik net een relatiebreuk achter de rug heb (mijn ex-vriend is naar New -Zeeland geëmigreerd maar ik wil niet mee omdat ik in Nederland wil blijven. Hij is teleurgesteld en denkt nog steeds dat ik niet om hem geef ).

Er zijn vijf regels die ik (nu) hanteer voordat ik een relatie met een man aan wil gaan :

- ik voel me op mijn gemak bij elkaar en het is niet moeilijk om vertrouwelijkheid te creëren.
- ik voel me veilig in mijn relatie met hem (veiligheid betekent ook geborgenheid).
- het is leuk om samen te zijn.
- wij voelen echte genegenheid en passie voor elkaar.
- ik voel dat er echt wederzijds respect is.

Misschien zijn ze ook voor jou van toepassing maar misschien ook niet. Ik wil ze alleen met jou delen.

Veel sterkte in deze moeilijke tijd.

Een warme groet,

Muin

Dat is niet makkelijk geweest om dankbaarheid te voelen voor de levensles die je hebt gekregen. De weg van verbittering en wrok is een weg die veel makkelijker is om dan in te slaan maar die heb je niet gekozen. Je hebt jezelf opgepakt en bent verder gegaan. Het moeilijkste is vind ik, dat je van de pijnlijkste ervaringen het meest leert. Ik heb zelf vaak de vraag gesteld aan de kosmos waarom ik die lessen niet van te voren mag weten dan leer ik ze en kan ik verder. Maar zo werkt het helaas niet. Dankbaarheid ervaren na jouw ervaring is het mooiste cadeau dat je jezelf kunt geven, Precious. Het geeft licht en warmte op het levenspad dat je bewandelt.

Even reageren op waarom je dit topic starte:


Eigenlijk zou ik vragen, waarom moet je dit bedwingen van jezelf? Is het niet logisch dat je nog terugdenkt aan hoe het was, en wil je weten of die persoon toch niet is veranderd? Dus het antwoord geef je zelf eigenlijk wel hierboven.

Ik zou dus ook mijn nieuwschierigheid niet willen bedwingen want dat geeft toch niets?

Als een leeg omhulsel die zichzelf volzuigt met de energie en zaken van een ander. De ander blijft na verloop van tijd als een uitgeknepen citroen achter.

En een beetje als de duivel himself.

En ook als een gekrenkt angstig jongetje die niet weet wat en wie hij is. Doordat gekrenkte angstige maakt ie de levens van anderen tot een hel. Niet alleen bij mij,ik heb af en toe contact met de moeder van zijn dochter,ook die struggeld nog dagelijks met de gevolgen. (komt ook niet van hem af ivm hun dochter)
Ik kan hem vergeven hoe hij is en wat ie is geworden door zijn opvoeding (keeping up apperance en geen liefde). Maar ook niet helemaal. En dat komt omdat hij geen verantwoording neemt en met de vinger naar anderen blijft wijzen en hen en mij bij iedereen zwartmaakt.

Ik ging vaak naar een paragnost als ik persoonlijke problemen had. Was een soort van huis-paragnost. Hij wist hoe het zou gaan lopen en heeft me indirect wat zachte hints gegeven. Ik wilde het niet zien, maar ik wist wel wat hij bedoelde. Ik heb dus bewust mijn kop in het zand gestoken en ben verder gegaan en heb die paragnost niet meer opgezocht. Totdat ik bij hem weg was. TOen heb ik hem weer gebeld. Hij had destijds de periode opgeschreven en het verloop (voor zichzelf) en dat bleek te kloppen. Hij zei: Het is goed dat je weg bent gegaan,op het juiste moment. Had je nog langer gewacht dan was de ravage niet te overzien geweest.

Hoi Muin,

Wat vervelend voor je meid. Toch vind ik het wel heel krachtig dat je bij jezelf bent gebleven. Je laat je ook niet overrulen door zijn opmerkingen dat je dan niet van hem zou houden. Dat staat daar gewoon los van. Je zal wel om hem geven, maar kiest niet voor een leven in New-zeeland.
2 hele verschillende dingen.

Ik ben inderdaad heel veel met relaties en mezelf en het hoe en wat bezig geweest.
Heb vele boeken gelezen, geschreven door therapeuten en het is tijdens de therapie destijds ook wel even aan de orde geweest.

Het op je gemak voelen bij elkaar is zeker een goed punt. Je moet compleet jezelf kunnen zijn, de ander moet jou niet willen veranderen en andersom. Wanneer je iemand wil veranderen is er geen sprake van liefde.

Het veilig voelen. Tuurlijk moet je je veilig en geborgen voelen, maar daar moet je niet naar op zoek gaan. Veiligheid en geborgenheid moet je jezelf kunnen geven.Dit heeft allemaal te maken met het innerlijk kind. Het innerlijk kind wil zich veilig en geborgen voelen, en daar ben jij zelf verantwoordelijk voor. Een man is daar niet verantwoordelijk voor. Zoek je dat wel bij een man, loop je groot risico de verkeerde, zo niet een foute man tegen te komen.
Je krijgt dan ook scheve verhoudingen. De man wordt een soort opvoedende "beschermende" ouder en jij wordt dan het ondergeschikte afhankelijke kind.

De andere 3 punten zijn heel normaal in een relatie, althans in een goede relatie. Als die er niet zijn dan is het geen oke relatie.

De boeken die ik gelezen heb over relaties zijn:
- De prins op het witte paard van Mira Kirschebaum (echt mijn nummer 1)
- Nu alleen de liefde nog van Caroliene Roodvoets
- Monsterverbond van Caroliene Roodvoets
- Liefde is een werkwoord
- Leven in liefde van Deepak Chopra
En dan nog een aantal boeken die destructieve relaties uitdiepen.
Momenteel ben ik bezig in een boekje van Paul Ferrini, Stappen naar een goede relatie. Niet dat ik die nu wil, absoluut niet, maar was benieuwd naar zijn benadering en het had goede recenties.

Nee, die dankbaarheid voelde ik ook in het begin helemaal niet. Ik was ook alleen maar boos en op het spirituele ben ik ook HEEEEEL boos geweest! Dit omdat ik in de relatie het spirituele gebruikte om alles te vergoeilijken en te bagateliseren. Al werd ik diep vernederd, dan nog had ik daar wel weer een spirituele benadering voor om het onder het kleed te vegen, plus ik zocht alles bij mezelf.
Na verloop van tijd toen de gemoederen weer wat rustiger werden werd ik me bewust van het feit dat dit een enorme grote levensles is geweest die erg nodig was. Het is namelijk zo dat als je je levensles niet wilt leren, dan komt het steeds onsubtieler terug. En dat was wel heeeel erg duidelijk. Dit was namelijk niet de 1e foute man, maar wel de allerergste.

De weg van verbittering en wrok wilde ik absoluut niet. Zo zonde van mijn leven!
Daarom heb ik me ook in heel veel dingen verdiept. Verdiept in het hoe en waarom van de levensles, hoe relaties moeten werken, en heb me ook verdiept in de stoornis narcisme en psychopathie, dus het verloop, de symptomen en de oorzaken. Dat alles heeft me zoveel inzichten gegeven en daar ben ik ontzettend dankbaar voor.

En dat het licht en warmte geeft is een feit Maryssa!
Alles is voor mij veel helderder en duidelijker. En daardoor geeft het ruimte in de breedste zin van het woord.
Tuurlijk ben ik er nog niet, want dit alles is over een maand een jaar geleden. Althans de datum dat ik ben weggegaan. De echte rust is pas ingetreden in juli. Toen had ik weer mijn eigen huis en was alles afgerond, dus kon het verwerken pas echt beginnen.

Van die kant had ik het nog niet bekeken .

Waarom ik het wil bedwingen is omdat ik het achter me wil laten. Hoppatee, streep eronder. Ik merk dat als ik weer dingen ga opzoeken en lezen, de hele bagger weer naar boven komt. Dus het is eigenlijk niet goed voor me. Ondanks dat wil ik bevestiging van datgene wat ik al weet. Ook een soort genoegdoening. En door die genoegdoening vind ik rust. Heel dubbel eigenlijk.

Heb dan ook een soort "wat sneu voor haar"-gevoel. Arme meid. Want zag al wel dat zij ook een vriendelijk zachtaardig vrouwtje is. Misschien nog wel zachtaardiger als ik.

Als ik je grote aantallen berichten zo lees, dan zit het nog redelijk hoog. Maar als ik het inhoudelijk lees, dan is daar ok reden voor. Het is nog redelijk recent, en de lidtekens zijn diep.
Je nieuwgierigheid komt vooral door je angst. Dat is ook duidelijk. Wel heb je al flink afstand genomen, en heb je een goed inzicht in deze levensles.
Frappant is dat je hart (intuitie) altijd boodschappen heeft doorgegeven. Die paragnost vertelde eigenlijk hetzelfde. En dat is het punt wat ik hier wil maken: als je echt luistert naar je hart en intuitie, dan blijf je op het goede pad. Diep in jezelf zit alle wijsheid die je nodig hebt. Anderen heb je niet echt nodig. Ik heb respect voor je openheid op dit forum.
Je hoeft de nieuwsgierigheid niet te temmen. het is een energie die vrijkomt en tracht om je angst te 'managen'. Geef het de ruimte tot je voelt dat het voldoende is. Wanneer da ts, dat voel je dan zelf wel aan.

Dank je Hans.

Ja ik weet het, als je luisterd naar je intuitie blijf je op het goede pad. Dat is ook 1 van de grote redenen waarom het fout is gegaan. Ik wist het, maar toch heb ik niet geluisterd.
Als ik alle signalen opschrijf van toen, dan is dat een hele waslijst en ik heb ze allemaal genegeerd.
Ben ook op zoek gegaan naar de reden waarom ik dat gevoel negeerde. Dat heeft weer vele achterliggende oorzaken.
Nooit geleerd bijvoorbeeld om mijn eigen waarnemingsvermogen serieus te nemen.
Ben ook een HSP-tje en heb vele vrienden gehad in het verleden die mijn gevoel onderuit haalden en me voor gek verklaarden. Dus ik ben op een gegeven moment dat gevoel gaan negeren. Mijn intuitie dus niet serieus genomen.
Met veel "vrienden" heb ik tijdens de scheiding ook gebroken. Het voelde zo fout en ze namen me nog steeds niet serieus. Op een gegeven moment was ik zover dat ik kon zeggen: Oke, jullie nemen me niet serieus? Ik mezelf wel dus ik hoef jullie niet meer te zien.
Dat heeft me veel rust gegeven. Ik wil nu alleen nog maar gelijkgestemden om me heen en mensen waar ik me echt goed bij voel. Dan is het soms maar even een beetje stil. So be it.

Door jullie antwoorden had ik vanmorgen ook zoiets van: Als ik die nieuwsgierigheid nu gewoon toelaat en er laat zijn, dan wordt de interesse/behoefte vanzelf minder. Dan heeft het een natuurlijk verloop. Jezelf bedwingen en je inhouden is het natuurlijke proces een weg induwen waar het nog niet aan toe is.

De laatste jaren heb ik ook flinke verschuivingen meegemaakt in 'vrienden'. Ik kreeg ook aanwijzingen via kaartjes zoals 'loslaten' en ook een van mijn gidsen (mijn grootvader) gaf me steeds aanwijzingen. Maar ik was eigenwijs en ging op hetzelfde pad verder. Zelfs de auto begaf het, en nog vervolgde ik datzelfde verkeerde pad. Toen is er van hogerhand ingegrepen, en zijn contacten plotsklaps verbroken.
Kortom: het is zaak om op je intuitie, signalen en tekens te leten en die raad te volgen. Zelfs als anderen je dan even niet begrijpen. Het is jouw persoonlijke weg. Je hoeft je niet naar iedereen te verantwoorden.