Kennen jullie dat? Soms zijn er dingen gebeurd in je leven, of misschien wel helemaal niet, maar dat je wordt achtervolgd door je eigen gevoel, en emoties? Doodmoe word ik er van.
Ik merk het ook hier. Het ene moment schrijf ik negatief, dan weer positief. Dan weer kan ik genieten en blij zijn, en nog geen uur later zit ik weer te huilen. Ik wilde maar dat ik daar wat stabieler in was. Het voelt als een rollercoaster en ik heb er soms geen grip op. Door het denken dan zijn werk te laten doen, kan ik weer wat gelijkmatiger, wat rustiger reageren, zonder pieken en dalen.
Er zitten ook wel rustige dagen tussen hoor: soms heb ik de indruk dat ik zo eens per maand van die onlogische pieken heb, dus het kan natuurlijk ook hormonaal zijn, maar ik kan er geen structuur in ontdekken. Jullie dan?
En nee, ik wil geen prozac.