Leren om niet te oordelen

Juist daarom heb ik onlangs de term Advaita hier laten vallen. Precious heeft hierover een apart topic geopend. Advaita zegt bij alles: wie is het IK?
Volgens Advaita is alles voorbestemd. Dat betekent dat je een leven leeft met een levensles, maar dat vooraf al in bepaald wat de uitslag is, en dat elke handeling gebeurt zonder dat je dat ZELF doet. Tot op zekere hoogte is dat heel moeilijk te accepteren. Accepteer je het wel, dan vraag je je af waar je je nog druk om maakt, en welke verantwoordelijkheid je hebt. Als God/creater ben je vrij, als mens met handen-en-voeten gebonden. Ik handel niet, er wordt gehandeld. Ik adem niet, er wordt in mij geademd. Ik denk niet, er wordt in mij gedacht. Wie is het ik? Dat is de kernvraag van de Advaita. En je komt tot de ontdekking dat je alleen verwijzingen hebt naar dat ik.

Eigenlijk heel grappig. Ik was nog jong, een jaar of zes, toen ik tot het besef kwam: "als ik denk, dan weet ik dat ik denk, en ook dat weet ik weer." Ik besefte al dat er een bewustzijn is, die hoger staat dan het denken. En dat dat stukje in wezen ongrijpbaar/onbenoembaar is. Typisch Advaita.

ik denk dat kinderen dat allemaal wel weten, en als volwassenen vergeten we het.

Of wordt het ons afgeleerd?

oordelen hoort gewoon bij de mens

Of bij het ego?

ego hoort gewoon bij de mens

De mens en zijn Ego horen bij elkaar

Jaja, maar het gaat er nu om wat er een oordeel kan vellen

Zo te zien is het niet de geest (en dus het ego, aangezien het ego, onderdeel is van de geest) die oordeelt, maar de ziel:


Dat is tenslotte hetgeen dat voorkeuren / afkeuren heeft, waarmee er dus een oordeel is gevormd.

Maar dan zou het zijn dat je als engelmens, die volgens jou zonder ziel is, deze wereld niet kan ervaren omdat het ervaren van deze wereld komt vanuit het oordelen erover.

Nee hoor, ervaren doe je met je geest. Over je ervaringen hoef je helemaal te oordelen. Ik ervaar de dingen zonder oordeel.

Oké dat is zo maar dan ben je niet in staat de ervaringen te benoemen omdat er vanuit dat ervaren geen identiteit/ego is die het ervaart dus geen afgescheiden deel dat het personificeerd. Dan is de ervaring onderdeel van het geheel en niet te benoemen als afgescheiden deel. Je hebt dan in feite niet eens door dat je het doet waardoor je de ervaring hebt want er is geen ego dat het "doet". Beetje lastig om het te verwoorden maar begrijp je wat ik bedoel?

Identiteit en ego zijn niet gelijk. Je ego zit in je geest en je identiteit is je ziel. Dat de ervaringen niet gepersonificeerd worden, wil niet zeggen dat ze niet ervaren worden.

Alles wat onderdeel van het geheel is, is nog wel degelijk benoembaar. Jij kan de vingers aan je hand, prima onderscheiden, maar toch zijn ze onderdeel van jouw geheel, lichaam.

Als je begrijpt wat ik bedoel?

Maar de vinger is er niet omwille van de vinger maar van het lichaam. Als je iets met je vinger doet is het niet de vinger die dit doet maar het sturingscentrum die signalen geeft aan die vinger om iets te doen. Wij denken vaak dat "wij" handelen maar is dat wel zo? Zijn we niet alleen de waarnemers/interpretators van de handeling?

En waarom denk jij, dat jij er bent omwille van jezelf .

Waar zit jouw sturings-centrum?

"Ik" is er niet omwille van het "ik" maar omwille van het geheel waar het uit voort gekomen is. "Ik" is onderdeel van het lichaam/geest geheel en is in die context de waarnemer/interpretator van alle signalen die het geheel ontvangt en omzet in actie/handelen. Het "ik" voert niet de handeling uit maar het lichaam en de geest doet dat.
Het lichaam/geest geheel is weer onderdeel van een groter geheel, net als die russische poppetjes die in elkaar passen.
Ieder poppetje is opgebouwd uit onderdelen (zoals wij zijn opgebouwd uit allerlei organen ed. en die weer uit cellen en die weer uit atomen etc)
Wij aardbewoners, allen samen, zijn weer onderdeel van een nog groter poppetje wat weer een geheel vormt en dus ook een sturingscentrum heeft. En dat gaat zo door, en door, wij weten niet eens waar het eindigd, als het al ergens eindigd

Inderdaad, precies wat ik zei. Je kan dus wel degelijk dingen benoemen als je ze ervaart vanuit het grotere geheel .

God weet wat mensen zijn. Jij weet wat je vinger is.

Maar je weet dan ook dat het niet "jij" is die het doet en dus kun je het niet als zodanig opeisen, als zijnde iets dat "jij" gedaan hebt.

Dat hoor je mij ook nergens beweren .