mijn verhaal tot nu toe...

hoi allemaal,

Aangezien ik nieuw ben, wil ik graag mijn verhaal vertellen. Ik ben erg dankbaar voor de degene die hebben gekozen om dit verhaal te lezen.
Mijn naam is Cees en ik ben nu 22 jaar. Ik woon in een klein dorpje genaamd Nieuw-Beijerland. Ongeveer een jaar geleden ging het erg slecht met mij op school. Ik voelde mij erg negatief en klote, ik vond mijzelf te mager en ik wilde gespierder worden. Ik wilde mijn lichaam veranderen, doch bleef ik lekker blowen en roken en vond ik het heerlijk om uit de werkelijkheid te vluchten. Ik vertelde tegen niemand dat ik mij zo schaamde, ik was op school en thuis altijd erg vrolijk. Mijn gevoelens en emoties schermde ik af met humor en door sterk te zijn naar de buitenwereld. Ik liet niet mijn zwaktes zien. Ik deed dit puur uit schaamte, bang dat er naar me zou worden gewezen. Bang dat mijn waarheid, de waarheid zou worden van mijn omgeving, van mijn vrienden en familie. Bang voor verdriet, teleurstelling van mijzelf en van mijn omgeving.
Uiteraard had dit alleen maar een negatieve uitkomst, ik stopte met mijn opleiding en ging weer verder vluchten. Totdat ik besloot dat ik niet meer zo wilde zijn. Ik wilde weer van mijzelf houden, weer van mijzelf kunnen genieten zoals ik als kind altijd deed. Geen schaamte voor wie ik ben en wat ik doe. Ik huilde alleen op mijn kamer en schreeuwde tegen het universum om hulp. Toen op dat moment, ben ik naar mijn ouders gestapt en heb ik verteld dat ik mij zo kut voelde en dat ik blowde en rookte. Mijn ouders waren zoals verwacht teleurgesteld, maar het was voor mij een bijzondere opluchting. Er ging een druk van mijn schouders van hier tot tokio. Van mijn ouders moest ik verplicht naar een psychiater, maar ik besloot om markos therapie te volgen.
In het begin vond ik markos therapie erg fijn, maar ook erg confronterend. De therapeut bekijkt alles vanuit je eigen ogen, de schuld dat je klote voelt wordt geheel op jezelf geprojecteerd. Ik vond dit bij het begin erg lastig en er werden ook telkens vragen gesteld, als waarom voel je zo dan. Vragen die ik mijzelf nooit afstelde. Daarentegen zorgde mijn therapeut niet voor oefeningen dat ik mijn lichaam en geest ging begrijpen.
Ik zag zelf in dat het voor mij van belang werd, dat ik bewust werd van mijn geest en lichaam. Mijn Therapeut kon mijn vragen stellen, maar ze zat niet op mijn frequentie en ik kon mij zelf zo niet helpen om de vragen te beantwoorden.
Op een avond beslootte ik om te gaan mediteren, ik zag op youtube een filmpje over Chi. Het filmpje ging over het geven van een energie Chi ball. Ik zelf had zo mijn twijfels, maar ik dacht ik probeer het is. Hetgeen wat ik toen voor het eerst voelde, maar wat voor mij een zo bekend gevoel was. Bestond puur uit liefde en dankbaarheid en ik voelde zoveel licht en energie door mij heen stromen. Onmiddellijk voelde ik pure ontroering bij mij opkomen, ik voelde mij ziels gelukkig en zeer krachtig.
Ik wilde meer leren over deze Chi en besloot rond te vragen, totdat ik op de site kwam van Swie Yap. Het ging over Thai Chi, ik stuurde Swie een email over mijn ervaring en hij vroeg of ik zin had om langs te komen. Hier begon mijn eerste lessen van Thai Chi, dat was ongeveer 17 weken geleden. Het waren pittige oefeningen, maar ik leerde bij thai Chi. bewust mijn geest de bewegingen te maken van de oefingen. Ik voelde de Chi, niet zo heftig als ik voor het eerst voelde. Dit kwam puur omdat mijn geest nog veel te veel bezig was met de juiste bewegingen. Toch werd ik elke week bewuster en bewuster van mijn eigen lichaam. Ik wist nog dat mijn therapeut zei, dat het belangrijk is om van je zelf te houden. Ik zei elke dag tegen mijzelf (ook al meende ik het toen nog niet) Cees, ik hou van je. Doordat ik bewuster werd van mijn lichaam, werd ik ook steeds bewuster van mijn geest. Dit was iets nieuws voor mij. Ik dacht altijd dat in mijn hoofd de hersenen ervoor zorgde dat ik kon denken. Ik zag de materie als een oorzaak voor de gedachte. Pas later besefte ik mij dat niet de hersenen de oorzaak zijn van de gedachte, maar de mentale kracht/de mentale energie die de hersenen gebruiken om door heen te stromen. Ik accepteerde steeds meer dat ik maar een geest ben, een geest die de begrenzingen heeft gekregen van een lichaam. Ik bekeek mijn wereld steeds meer van binnenin, en vroeg mijzelf af waarom ik toch zo graag gespierder wilde worden. Waarom wilde mijzelf zo graag veranderen. In een nacht werd ik opeens heel bewust van mijn onderbewustzijn. En ik vroeg het mijzelf weer af, waarom ben ik toch zo bang om van mijzelf te houden.
Op dat moment zag ik mijzelf als een klein kind, ik had heel veel verdriet en heel veel pijn in mijn knie. Ik had het gevoel dat ik dood ging van de pijn en de verdriet. Ik liep huilend naar mijn vader, mijn vader keek naar mij. Hij vertelde mij dat ik mij niet zo moest aanstellen, dat ik sterk moest zijn.
Vanaf dat moment ben ik een muur om mij heen gaan bouwen, een muur zodat ik mijn gevoel niet hoefde te uiten. Want als je met verdriet je eigen vader niet kan vertrouwen, hoe kan je dan ooit iemand anders vertrouwen. Deze muur bestond voor mij uit vluchtgedrag. Vluchten zodat ik mijzelf niet hoefde te laten zien, vluchten in wiet. Vluchten in humor, vluchten in sterk en hard zijn voor jezelf en je omgeving.
Door dit besef kwam er weer veel ontroering vrij, ik voelde me weer heerlijk. Ik voelde weer de liefde en dankbaarheid voor mijzelf. Ik kon weer zeggen, Cees Ik hou van je. Dit zei ik dan ook tegen iedereen. Dit zorgde voor meer kracht. Ik begreep dat als je zelf dankbaar bent. je liefde uistraalt, als mensen mijn dankbaarheid zien, voelen ze die liefde en worden ze zelf ook dankbaar. Dit mag ik dan weer voelen en zo gaat die cirkel door.
Hier ontdekte ik mijn bewuste angst. De angst die ik als kind heb gecreeerd. De angst die zich weerspiegelde in mijn eigen wereld.
Ik had daarentegen nog een angst. Een angst die ik veel moeilijker vond. Deze angst was mijn onderbewuste angst. Dit is een angst waar ik mij al heel lang bewust van ben, maar een angst die ik niet bewust onder ogen durfden te zien.
Als kind had ik altijd een grote interesse voor China. Ik wilde alles weten over China. Het is ook zo, ik heb mij altijd heel erg op mij gemak gevoeld bij azatische mensen. Ook al versta ik er niks van, ik voelde mij vroeger maar nu ook als kind mij ongelooflijk op mij gemak bij azatische mensen. Ik ben dan helemaal ontspannen. Ik begreep eigenlijk nooit waarom, totdat ik mijn onderbewuste angst onder ogen zag. Als kind had ik altijd een droom, ik kan het eigenlijk geen droom noemen. Ik noem het daarom onderbewuste toestand. Ik was zelf heel bewust van de gebeurtenis. Daarentegen was het geen lucide droom, want dan weet je dat je droomt. Ik zag dit niet als een droom, maar als realiteit. Ik voelde het als realiteit en ik ervaarde het als realiteit. Ik werd als kind gepakt door een hand, een hand die mij naar achter drukte. Deze gebeurtenis heb ik zeker 100e keren gehad, maar ik voelde zoveel angst. zo extreem veel angst. Die angst voelde aan als een gedreun in het midden van mij hoofd en dit deed ontzettend veel pijn. Toen ik een jaar of 12 was, had ik besloten om dit nooit meer mee te maken. Ik zei hardop'ik sluit mij hier voor af'. Daarna maakte ik het nooit meer mee. Tot een maand geleden. Ik zei tegen mijzelf; ik wil mijn angst weer zien, ik weet waar ik bang voor ben in dit bewuste leven. Wat is mijn angst in mijn onderbewuste leven" Onmiddelijk gebeurde het weer, daarentegen lag ik nu niet in bed. maar ik was mijn hond aan het uitlaten. Het is echt heel vreemd om in je onderbewustzijn te komen, terwijl je gewoon zelf een bewuste activiteit aan het doen bent. Ik voelde mijzelf weer liggen op bed, en voelde de hand weer op mijn schouder. de angst kwam weer op dagen en het gedreun in mijn hoofd werd harder en harder en ik zei tegen mij zelf. nee nu niet meer. Ik draaide mij om, en zag mijzelf. Mijzelf als een aziatische man, ik zag mij zelf huilen en ik vroeg om vergiffenis voor de daden uit mijn vorige leven. Het ontmenen van een leven van een jong kind, en er kwam ontroering bij mij vrij. Ik omhelsde mijzelf en vergaf mijzelf.
Vanaf dat moment ben ik heel erg gegroeid, ik heb veel contact met het licht. ook mijn eigen licht. ik word steeds bewuster van mijn keuzes, en ook van mijn eigen wilskracht. Ik zie heel erg goed in dat als ik kies voor liefde voor mijzelf en dankbaarheid voor mijzelf en naar iedereen op deze aarde. dat dit mij heel veel geestelijk voeding geeft.
Ik krijg door de kijk van liefde steeds meer inzichten. Toch moet ik mij zelf heel bewust houden, het heeft geen nut om mijn waarheid te verkondigen. Het enige wat ik wil doen, is dat andere mensen hun eigen waarheid voelen. Dit zelf willen. dat mensen zelf willen kiezen. Ik kan alleen mijn weg vertellen en mijn licht laten zien. Mijn licht laten schijnen. Mijn ouders zeiden vroeger altijd, "Cees, denk nou toch eens na voordat je wat doet, gebruik je verstand nou is" Dat heb ik gedaan, ik ben gaan kijken naar mijn eigen verstand naar mijn eigen gevoelens met behulp van mijn eigen verstand en mijn eigen gevoelens. Dit heeft verheldering gegeven, en dit zal mij telkens weer meer verheldering geven.
Ik wil jullie bedanken voor het lezen. Het enige wat ik nog kan zeggen wees niet bang voor je eigen licht. schuw je zelf niet af, hoe moeilijk het ook is. laat je gevoelens zien, je gedachtes, vertel hier over, praat hier over. je mag zelf kiezen wat je doet.
Ik ben hier gekomen om van mijzelf te houden, niet om andere te oordelen.
liefs Cees