kinderen leren......................

Goed gesproken thomas, hoewel het niet jouw woorden zijn, wel een waarheid. Ik heb wel een interessante discussie die hieruit kan volgen. Waar komt toch dat helpende en voorkomende bij de mensen vandaan? Als ik een beetje rondkijk dan is de mens van nature iemand die de ander behoedt. Er zijn maar weinigen die niet zullen ingrijpen als ze iets kunnen voorkomen heb ik het idee. Ervaren jullie dit ook zo, of verbeeld ik dit "gedrag" me?

Vroeger zou ik ook niet durven reageren hebben. Maar tegenwoordig zou ik gewoon op een onbekende afstappen en waarschuwen voor het gevaar.

@ Thomas, bedoel je dan dat het beter zou zijn om het kind tegen de kachel aan te laten lopen zodat hij het geen 2 keer zal doen?? ipv te waarschuwen.

Ergens versta ik het wel, maar anderzijds heb ik zoiets in me dat zegt: dat kind kan zich pijn doen, en ik kan dat tegenhouden..

Maar daar leert het niets van. Jij hebt ook van je fouten geleerd, dus waarom zou je iemand een les ontnemen?

ik herken hier ook een hoop in. zelf ben ik op het moment het boek van willen de ridder aan het lezen. dit boek heet het handboek voor spiegologie en dat gaat er ook over, dat we niet meer op onszelf vertrouwen en dat komt door de dingen die we aangeleerd hebben. of vanuit de opvoeding of op school. ik moet zeggen ik probeer er bij mijn dochtertje wel op te letten, mar moet ook eerlijk bekennen dat ik mezelf er ook vaak op betrap dat ik har wil beschermen, voor wat ik zie als gevaar. zoals een kachel ed.

het boek van willem de ridder is wel interressant, maar het komt er op neer dat je al de oude aangeleerde dingen los moet laten. en dat alles wat je overkomt door jezelf is afgeroepen. dus jij bent de regisseur van je leven en kunt je leven dus ook naar jou hand zetten.alles wat er om je heen en met jezelf gebeurt is al het ware een spiegel van hoe jij je van binnenvoelt, of hoe je denkt.

kent iemand van jullie het boek? en zo ja, wat vind je ervan?

groetjes maureen.

nims schreef:
Ik heb wel een interessante discussie die hieruit kan volgen. Waar komt toch dat helpende en voorkomende bij de mensen vandaan? Als ik een beetje rondkijk dan is de mens van nature iemand die de ander behoedt. Er zijn maar weinigen die niet zullen ingrijpen als ze iets kunnen voorkomen heb ik het idee. Ervaren jullie dit ook zo, of verbeeld ik dit "gedrag" me?


neh dat verbeeld je je niet, het is normaal menselijk gedrag.
Er bestaat een driehoek in soorten gedrag, iedereen valt ergens onder, kan dat niet tekenen dus stel hiertussen een driehoek voor:

...............helper


slachtoffer ------------- redder


Een helper is iemand die, om op bovenstaand voorbeeld van tomas door te gaan, het kind zelf zn gang zou laten gaan bij het vuur en pas gaat helpen als het kind daarom vraagt door bijv aarzelend om te kijken met een blik van is dit wel goed? Een helper speelt daarop in, het kind leert hierdoor.
Een helper kan zowel de redder als een slachtoffer helpen zijn gedrag te veranderen.

Een redder is een persoon die overal gevaren in ziet en de hele wereld, dus ook kinderen tegen alles wil beschermen, En de wereld het liefst in eigen hand wil houden om ongelukken te voorkomen. lees hierboven het resultaat bij thomas.

Een slachtoffer is iemand die ten alle tijde vind dat mensen niet aardig tegen hem/haar zijn. Zij zien overal problemen en trekken zich terug in hun slachtofferrol door bijvoorbeeld te klagen en negatieve aandacht te trekken. Iemand komt pas uit deze rol als ze ervaren en begijpen hoe de gedragsdriehoek werkt.

Eigenlijk vind ik het jammer dat de auteur van het stukje dat ik plaatste het voorbeeld van de kachel nam als illustratie. Hij had naar mijn idee betere voorbeelden kunnen gebruiken waarbij het resultaat bij foutieve afloop minder rigoureus zou zijn. Dus Serge!.
Geen enkele ouder wil immers dat zijn/haar kind zich verbrand. Verder ben ik het helemaal met het stukje eens.
Persoonlijk heb ik mijn eigen kinderen veel ruimte gegeven hun eigen grenzen te leren kennen en daarbij regelmatig op mijn tong moeten bijten om mij er niet mee te bemoeien. (door omstandigheden stond ik grotendeels alleen voor de opvoeding van mijn kids). Dit viel niet altijd mee trouwens, maar mijn eigen jeugd met een moeder die mij OVERAL voor wilde beschermen had ik als desastreus voorbeeld. Daarnaast werkte mijn eigen moeder haar hele leven als medium en dat maakte het nog lastiger, maar dat zal hierbij wel duidelijk zijn hoop ik.

Fouten = de niet begrepen les!!!!.herhaling dus!


Dat (mede)mensen anderen voor van alles willen behoeden (what's in a word) schijnt bij de socialisatie van onze soort te horen, ook al komt het bij sommige diersoorten ook in zekere zin voor (o.a. wolven).
Maar de ene hoeder is niet de ander. Waar liggen hierin je grenzen? Je kunt immers niet een ander alle verantwoordelijkheden uit handen nemen. Het is binnen dit idee opmerkelijk dat mensen die in een slachtoffer positie zijn verzeild geraakt, moeite hebben met het dragen van verantwoordelijkheid. De slachtofferpositie maakt bovendien afhankelijk " van de redder? Vaak wel.
Hoeden is dus in veel gevallen goed, maar moet ook gericht zijn op het eigen helend vermogen van de persoon in kwestie en iedereen heeft een eigen helend vermogen, al heeft deze daar wellicht nog geen contact mee gemaakt. Daar kun je iemand in ontwaken als je het principe snapt!!!!!

Slachtoffer, helper, redder, het bestaat allemaal bij de gratie van zwak en sterk en het is allemaal in ons. Zo geloof ik dat het slachtoffer die transformeert, een heel goede redder of helper kan zijn omdat deze zwakte heeft omgepoold naar kracht; een ervaringsdeskundige dus (zie de therapeutenwereld, wat je er ook van denken mag)

Kinderen zelf leren ervaren, daar heb je als ouder kracht voor nodig. Toch is het de enige weg om de (voor)gevoelens van kinderen goed te leren ontplooien. Kinderen (en volwassenen) veel vragen stellen doet een ouder hierbij goed helpen overigens. Kinderen kennen wel degelijk grenzen al lijkt dat soms niet zo!!!!!..

Thomas

Juist! Afgelopen vrijdag vond iemand mij een overbezorgde moeder. Deze vrouw wilde mijn 9-jarige dochter ijsjes laten halen op het treinstation. Mijn dochter is daar nog nooit geweest en het kind zou zo verdwalen. Ik ben dus met haar samen aan de hand mee gegaan en heb samen met haar de ijsjes gehaald. Deze vrouw vond mij overbezorgd, ik niet, dus daar zie je al verschil in rol.

Thomas ik krijg bij jou teksten altijd een dubbel gevoel...Om op het (al dan niet slecht gekozen) voorbeeld in te gaan; Ja, kinderen zouden zelf moeten ontdekken dat de kachel heet en dus gevaarlijk is. Maar als je om iemand geeft (ik ga er even vanuit dat elke ouder om zijn of haar kind geeft.) dan 'wil' je niet dat die persoon de pijn ervaart. Je hoopt dat die het kan leren uit de ervaring van anderen. Ze zeggen bij ons wel eens; 'Leer uit de fouten van andere'. Uiteindelijk zal het kind toch wel naar het gevoel grijpen als het geen ouder meer heeft dat waarschuwd. Wat dat betreft betwijfel ik dus of het slecht is om andere te behoeden voor gevaar, niemand ziet een dierbare graag lijden...

Aan de andere kant leer je het het snelste als je een paar keer met je kop tegen de lamp op knalt...

Volgens mij zou je een middeweg moeten zoeken...Niet overdreven beschermen, maar ze ook niet alles 'in hun eentje' laten opknappen. Want ondanks dat ze hun grenzen echt wel kennen, missen ze op sommige gebieden tì³ch ervaring en zullen ze bepaalde situaties niet of te laat herkennen.

Hey Kath; Ook ik denk dat er een gulden middenweg is, daarnaast heb je als ouder toch ook je intuïtie en voel je wel wat kwaad kan en wat niet. Op-voeden kun je zien als begeleiden van een ziel(tje). Tuurlijk heb ik ook mijn kinderen niet aan gevaar blootgesteld, het was voor mij een weg om samen met mijn kinderen naar de volwassenheid te groeien en tevens een proces waarbinnen ook ik enorm veel geleerd heb.

Was het maar zo dat elke ouder om zijn/haar kinderen gaf. Helaas hebben veel ouders de oijn uit hun eigen jeugd niet echt volledig verwerkt en een plaats gegeven, waardoor zij hun trauma overdroegen in meer of mindere vorm. Mijn gedicht "mijn kind" (hier op het forum bij creatieve uitingen heb ik om bovenstaande reden geschreven.

Dubbel gevoel? Mooi voor een goed "gesprek" op een forum. In elk geval levert het nieuwe inspiratie en (zelf)bespiegeling op.

Feilleacan; jij lijkt mij niet het type dat zich er iets van aantrekt hoe anderen jouw manier van aanpak vinden.........

groetjes

Thomas

Ik denk dat het begeleiden van een kind niet direct betekent dat je overbezorgt bent of dat je een redder bent.

Kinderen kunnen juist in een "veilige" omgeving veel leren en zelf de wereld verkennen, aan ouders de taak om ervoor te zorgen dat de omgeving veilig genoeg is (zonder hierbij te overdrijven), op die manier hoef je het kind nooit te redden, alleen maar advies te geven.

Ik vind het heel goed dat fieleacan dat je met met je dochter bent meegegaan. Het was immers de eerste keer en ze is nu meer bekend met de situatie daar, en het was nog gezelliger ook.
Ik denk dat jou afweging op dat moment veel belangrijker is dan een reactie van iemand anders.

Thomas A ik weet dat niet alle ouders om hun kinderen geven maar daar ging ik hier even van uit omdat dat makkelijker was

Een mens word 'niet af' geboren en kan zonder hulp ook nooit echt een 'volwaardig' mens worden...Zij die te vast gehouden worden in jonge leeftijd breken vanzelf wel los eens ze in hun puber jaren komen. Kinderen 'corrigeren' zichzelf en hun ouders... (bij deze laatste spreek ik uit ervaring := )

Ik ben het zeker met je eens kath,
Als je als ouder goed je best doet wil je je kinderen ook helpen op hun weg naar volwassen zijn.
Maar wat is volwassen zijn is dat je leeftijd? of hoe je je voelt?
Ik ken kinderen die zich beter gedragen dan veel volwassenen.
Ik wil mijn kinderen wel voor veel behoeden en ik ben dan ook in de rijke positie dat ze naar mij willen luisteren.

Veel ouders zijn de band van liefde kwijtgeraakt en dat is het aller belangrijkste...
Bij ons is echt alles bespreekbaar en ze mogen ook uit of een biertje drinken in het weekend maar ze gaan bijna nooit weg en zijn graag thuis en drinken ijsthee (ook in het weekend) zonder dat ik daar om hoef te zeuren.

Nogmaals het gaat om voorbeeld en liefde heel veel liefde...
Liefs Sheva

Hoi Allemaal,

Na een tijdje afwezig te zijn geweest, heb ik mij een poosje ingelezen in de verschillende topics op dit forum, deze deed een deurtje bij mij open.
Denkelijk omdat ik de rijkdom heb 2 kinderen te hebben gekregen.
In tegenstelling tot anderen vind ik het voorbeeld van de kachel een "goed" voorbeeld.
Kijk ik ben het eens met de mensen die zeggen je wilt je kind behoeden voor pijn en kwetsuren, akkoord.
Een kind hoeft van mij ook niet naar Beverwijk (brandwondencentrum) om iets te leren, maar ervaring is toch in mijn optiek de beste leerschool.
Ik had de mazzel dat mijn oudste zoon van nature een zeer behoudend persoon is.
Mijn jongste daar in tegen een totale tegenpool, het kan hem niet gek genoeg zijn en als hij even de kans krijgt, loopt hij voorop.
Maar goed dat even terzijde.
Mijn oudste had op een gegeven moment een natuurlijke belangstelling voor de radiator en wat doe je dan?
311 Keer zeggen nee niet doen die kachel is heet dat doet auw.
Stel je even voor je bent 2 1/2 jaar, wat zeggen jou de woorden, heet en auw?????????
Uigaande van het kind had je net zo goed in het Grieks kunnen zeggen kalispera(goedenavond).
En wat nog een grotere faktor is naar mijn mening, dat ding (lees radiator) krijgt en welhaast onweerstaanbare aantrekkingskracht, omdat het een reaktie van mama teweeg brengt, kennelijk is het een speciaal ding.
En wat doe je nu?
Hoe los je het op?
Ervaring, bij de eerste poging heb ik zelf mijn vingers gebrand, ik deed hem voor wat ik bedoelde.
Ik legde heel even mijn hand op de kachel en schreeuwde heel hard auw.
Weet zo kind veel, een leuk spelletje?
Mama, maakt kabaal en trekt een gek gezicht!
Dan kwam bij mij de ingeving, blijf erbij en laat hem zelf ervaren wat dat geheimzinnige ding in zich heeft.
Hij legde zijn handje op de kachel en in een split second was het gehele ding duidelijk geworden.
Een heel naar ding, een ding dat je een vervelend gevoel gaf.
Hij heeft er nooit meer aangezeten.
Er bij blijven, opletten, maar ontneem ze geen ervaringen.
Okay je kan met ze praten, uit eigen ervaring of uit die van andere, maar een standvastig persoon, zal toch zijn eigen weg kiezen.
En spijt hebben ach, groot worden gaat met vallen en opstaan.
En hopelijk heb je als je voor de laatste keer valt een hoop geleerd!
Even voor de goede orde, als ze willen bungy-jumpen zonder elastiek, HOUD ZE VOORAL TEGEN!
Ik bedoel maar, er zijn grenzen en de mensen die mij kennen weten dat ik een bezorgd en zorgelijk type ben.
En maken wij soms tegen beter weten in niet ook fouten waarvoor wij gewaarschuwd zijn?
Gedeeltelijk is een mens het produkt van zijn opvoeding, maar ik vergeet nooit dat ieder wezen zijn eigen specifieke eigenschappen heeft en daar vallen ook de persoonlijke trekjes onder.
Behoeden is goed, verhoeden niet altijd.

Liefs en groetjes, Selma.

Goede manieren heb je bedacht Selma om het op te lossen. Je hebt je in de reactie van je eigen kind verplaatst.

Juist als je er aandacht aan schenkt wordt het voor het kind intressanter. En krijgen ze juist meer de neiging om het aan te raken. Kleine kinderen zien alles als een spelletje dus kan je het ook beter met een spelletje oplossen. Dat zullen ze onthouden omdat ze spelen leuk vinden

Super opgelost selma!
Een goed voorbeeld van hoe het ook kan.

Welkom terug Selma. Ik denk ook dat je niet kan generaliseren bij hoe je moet omgaan met je kind. Dat is gewoon per kind verschillend. Het is wel belangrijk om als ouder goed je kind te observeren en te geven wat het nodig heeft. Als een kind van zijn fouten wilt leren, laat deze dan ook gerust een fout maken. Als je er maar bent wanneer je de scherfjes aan het oprapen bent.

Inderdaad wat voor de 1 opgaat kan voor de ander totaal averechts werken.
Ieder mens is uniek en kinderen zijn mensen in een kleiner formaat.
Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen, wat niet wil zeggen dat ik blind ben voor hun missertjes .
En wat betreft de scherfjes, wat ik al niet met liefde en velpon kan!!!!!!!! :p

Liefs en groetjes, Selma.