Al vanaf de klassieke oudheid bestaan er
voorstellingen om een abstract begrip als de tijd
weer te geven. Als personificatie van de tijd
kennen wij Vadertje Tijd. Hij wordt voorgesteld
als een gevleugelde oude man met baard, die
een zeis of sikkel vasthoudt en een zandloper
of klok naast zich heeft. Soms wordt hij ook
afgebeeld met een weegschaal of met een slang
om zich heen die in de eigen staart bijt. Deze
figuur met zijn attributen is een samenraapsel
van symbolen voor de tijd die vanuit de oudheid
in achtereenvolgende cultuurperioden
veranderd zijn en voortleven
tot op de dag van vandaag.
Vooral wanneer wij oud en nieuw vieren, lijken we
ons op de tijd te willen bezinnen. Met de afronding
van het jaar en een nieuw begin halen we
Vadertje Tijd aan als symbool voor het verstrijken
van de uren, dagen, maanden. Ook staat hij voor
onze kwetsbare relatie met de tijd, onze
vergankelijkheid. De manier waarop Vader Tijd
wordt afgebeeld, heeft daar mee te maken
Bron: http://www.goverdina.nl/oudnieuw8.html
