Sinds een paar weken zie ik een 'nieuwe' therapeut, zij het dat hij inmiddels met pensioen is. Hij kan de vraag van nieuwe cliënten niet aan, omdat zijn werk bestaat uit mensen begeleiden in het oplossen van blokkades in de bewustzijnsruimte. Ik heb dit nu twee keer mee mogen maken, en het is ongelooflijk bijzonder wat er gebeurt. We gaan via een vorm van hypnose op zoek naar emoties, die meestal van anderen zijn, en die zich in mijn ziel of hart of geheugen hebben vastgezet tijdens mijn eerste twee, drie levensjaren (de zogenaamde inprentingsfase). Die emoties kunnen van alles zijn. Verdriet, (doods)angst, boosheid, blijdschap, schaamte, vreugde. Door op zoek te gaan in de bewustzijnsruimte, ontdek ik emoties van anderen, die niet van mijzelf zijn, maar die ik mij wel eigen heb gemaakt! Door de muren, vloeren, plafonds in mijn bewustzijnsruimte te onderzoeken, ontdek ik dat daar veel zit wat niet van mij is. En door het omver of weg te duwen, ontstaat er een geheel nieuwe situatie.
Ik voel me dan ook al een paar weken erg vreemd!
De rouw, die ik de afgelopen anderhalve maand voelde, staat niet op zichzelf, en het loslaten van Thomas heeft zoveel meer gedaan met mij, dat kan ik nauwelijks beschrijven. Het is, alsof ik aan de slag moest met zoveel meer dan dit! Oude emoties en gevoelens kwamen aan de oppervlakte drijven (geen idee of dit ook was onder invloed van de nieuwe therapie), en ik moest er wat mee. Het integreren van de wetenschap, dat veel van de gevoelens niet reëel zijn, óf niet van mezelf zijn, is zelfs een heftige ontdekking. Het loslaten van oude patronen, oude denkwijzen, is nogal pittig, en levert me soms hartkloppingen op, omdat ik nog niet weet, wat de uitkomst zal zijn.
De therapeut zei dat ik gaandeweg het proces, uiteindelijk bij mezelf uit zal komen, bij het ongeschonden kind, en alleen nog maar liefde zal voelen. Zowel voor mijzelf als voor de mensen en de wereld om mij heen. Het zal mij benieuwen.
Enfin, ik dwaal af. Onlangs hadden Thomas en ik als een soort afsluiter een laatste mailcontact.
Het is mij nu duidelijk dat hij en ik nogal verschillend in het leven staan. Ik heb veel van hem geleerd, ook van zijn laatste mail.
Goddank weet ik nu, dat wij ieder onze eigen waarheid mogen hebben. Ik snap één en ander nu beter, dankzij de uitgebreide mail die ik ontving. En daar ben ik erg dankbaar voor.
Het is niet zo dat er een eureka-gevoel is bij mij, in de trant van: oh, zit het zo, maar meer een beseffen dat ik een soort van acceptatie of respect op kan brengen voor de wijze waarop hij het leven be-leeft.
Daarnaast heb ik ook gelukkig het respect gekregen voor mijzelf: dat het voor mij toch iets genuanceerder ligt.
Ik hoef hier niet uit te leggen hoe het precies allemaal zit, want dan kan ik net zo goed de mailwisseling hierin plakken:
en dat doe ik dus niet.
Enfin, de afgelopen weken heb ik een verdriet gekend wat zo heftig was, dat ik niet snapte waarom het zoveel met me deed. Het opende voor mij de zoektocht naar mezelf, en ik ben er nog lang niet.
Heet dit nu werkelijke rouw? Of mag het een feest zijn voor mij, dat ik werkelijk ga be-grijpen? Dat ik eindelijk iets oplos? Ik heb er met sommigen van jullie zo veel over gesproken (lees: geschreven), en dat heeft me enorm gesterkt. Er vallen allerlei dingen op zijn plek, in mijn hoofd en in mijn hart. De leegte, die ik een jaar geleden voelde, was niet op te vullen met een Thomas. Ook niet met een ander. In hoeverre er ook leegte was bij Thomas, is niet aan mij. Feit is dat het míjn leegte was, en de enige die dat op kan lossen ben ikzelf.
Het onderzoek bij mezelf wat er aan gemis is in mijn ziel, is nogal complex, en ik ben er nog niet uit in hoeverre dat gemis is ontstaan door verliezen in mijn leven, of door iets van vorige levens. Eigenlijk doet dat er niet zoveel toe: feit is dat het er is, en dat ik er 42 jaar last van heb/had.
Het zal niet zonder slag of stoot gaan, het kan niet in een oogwenk opgelost worden: wel voel ik een kracht in mij die mij hiermee zal helpen. Hoe en langs welke weg ook.
