HSP Hooggevoeligheid Hoog Sensitief informatie

Heel herkenbaar....ik was me tot een apar jaar geleden er niet van bewust dat ik een hsp-er ben. totdat ik een bezoekje bracht aan een paragnoste.
Ik vond het altijd heel erg normaal dat je altijd voor iedereen klaar stond en iedereen probeerde te helpen. Maar wat ik niet begreep is dat andere dit niet zo hadden. Had ik zelf iets....wie was er dan voor mij? Niet die mensen waarvoor ik altijd een luisterend oor had en ter hulp stond.
Vaak irriterde het me dan ook nog dat ze mijn advies niet opvolgden.
Het heeft effe geduurd, maar...het lag aan mijzelf. Ik kan niet iedereen helpen en voor iedereen de problemen oplossen.
Dat heeft de paragnoste me ook duidelijk gemaakt. En inderdaad...nee zeggen en niet voor iedereen de moeder theresa uithangen.

Nu een aa ntal jaren verder begrijp ik het steeds beter. Het is ook een levensles voor jezelf...nee zeggen.

groetjes Sies

in het archief nog even opgeduikeld hier
http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/topics/12753/hoog_sensitieve_personen.html#Post12753

Ja Moyra, Karin, Larapinta, Pegasus en Sies, jullie hebben overschot van gelijk.
“Nee” zeggen vind ik sowieso moeilijk, “nu even niet” probeer ik vaak. Maar het grootste probleem is dat sommigen zich zo erg aan me vastklampen, dat ze me verantwoordelijk laten voelen door de dreiging te uiten uit het leven te stappen als ik niet dit, als ik niet dat .. want ze zijn toch zo vreselijk ongelukkig. En dat is ook zo, dat voel ik. Mijn maag krimpt in elkaar, mijn hart, en (hoe idioot dat ook klinkt) mijn armen en benen voelen dan erg loodzwaar.
Nu weet ik wel dat “dreigen met” nog niet direct betekent dat ze de daad bij hun woord voegen, maar toch .. je kan het nooit zeker weten. Op die wijze ben ik eens een dierbare verloren. Het verantwoordelijkheidsgevoel versmacht me.

Larapinta,

Wat het “falen” betreft, goh, ik ben nogal perfectionistisch aangelegd dat wel, maar faalangst heb ik eigenlijk enkel wanneer ik iemand niet heb kunnen helpen zich beter te laten voelen. Misschien gebruik ik de term ook fout en moet ik het schuldgevoel noemen.
Tja, waar dat gevoel zo sterk vandaan komt, weet ik ook niet.

Liefs back!

zo zit het in elkaar, Isolyna :
Zolang jij anderen helpt, en je laat leegzuigen,
kan jij het op hen "verhalen" dat je je somber, ongelukkig, en leeg voelt.
Je bent er ook bijna van overtuigt dat de dikke muur er is omdat zij er waren/en zijn.
Maar het zit anders in elkaar.
je hebt innerlijk het lumineuze (onbewuste) systeem gevonden ,om op die manier jouw eigen kwetsbaarheid te omzeilen.
Begrijp je....

Ja! hier herken ik me ook volledig in.


Ik heb me van kindsaf altijd afgevraagd: "waarom voelt er niemand zoals ik voel?".
Nog niet zo lang geleden ben ik er achtergekomen dat mijn manier van voelen niet met ieders "voelen" te vergelijken is. Ik ben nogal nuchter van aard (dénk ik toch, of ben ik zo opgevoed?)en heb wat moeite te aanvaarden dat het geen "fout" of "afwijking" is. Constant hou ik me voor dat ik niet verwachten mag begrepen te worden.
Het doet me dan ook ontzettend goed op deze site mensen tegen te komen die voelen hoe ik voel.

Hmm, dat zou me verwonderen. Dat ik kwetsbaar ben wéét ik en heb ik altijd geweten. Daarom heb ik ook dat muurtje om me heen (zoals zoveel mensen). Langs de andere kant ben ik erg sterk en positief ingesteld. Dat ik ongelukkig ben zal je me nooit horen zeggen omdat ik - wat er ook gebeurt - wél een gelukkig mens ben ..
Niet dat mijn leven "perfect" is (perfectie bestaat niet), maar er zijn zoveel mensen die veel minder hebben dan ik.. die niet zo sterk zijn. Waarom zou ik dan niet proberen om die mensen wat te helpen?
Ik heb (blijkbaar) wel mijn grenzen van "aankunnen".

Dank je voor het aangeven van deze link Lena.
Ik heb het al een paar maal gelezen .. de herkenning is overweldigend.

Hoe kan je dan als je een dikke muur hebt, mensen helpen?
Mogen zij, die " minder hebben dan jij en niet zo sterk zijn, (zoals jij zegt) jouw kwetsbaarheid niet zien?




Omdat het niet bij proberen mag blijven. Ofwel help je mensen op de juiste manier ofwel niet.
Je hebt ontdekt dat "helpen" een kunst is.
Je bent nu op zoek naar een goede manier, en je zal het vinden. Zeker als je zegt sterk te zijn, en optimistisch.
Gebruik echter die sterkte niet om steeds tegen je eigen muren aan te bonken,
neem je tijd, Isolyna , én de ruimte om vanuit liefde voor jezelf, daar iets aan te doen!


Liefs,
Bellefleur

Omdat het ook niet over/om mezelf gaat.
Of en hoe kwetsbaar ikzelf ben hoeft toch niet geweten te zijn om iemand te willen/kunnen steunen? Ik kan me inleven in hun pijn, laten merken dat ik hen begrijp, oplossingen aangeven en hen op weg helpen naar de kracht in zichzelf.

Ik heb ook al erg vaak (meestal anoniem) mensen financieel gesteund. Hoewel ik niet pretendeer volledig onbaatzuchtig te handelen, dankbaarheid verlang ik niet, maar de wetenschap dat ik iemand heb kunnen helpen geeft me gewoon een erg goed gevoel. Normaal toch?

Maar soms slaag ik er niet in iemand te helpen en dat vreet dan weer aan me.

Het blijft altijd "proberen" want je kan nooit zeker weten dat je iedereen helpen kàn. Toch?

Liefs
Isolyna

Ik denk trouwens dat jij en ik niet dezelfde definitie voor "muur" hebben.
Wat ik met mijn "muur" wil zeggen is dat ik 'mijn' kwetsbaarheid zelden toon maar wél opensta voor de kwetsbaarheid van anderen.

Ja die muur bedoel ik in ieder geval wel.
Je kan mensen prima helpen met zo'n muur om je heen.
Ik heb die muur neergezet vanwege het feit dat ik vele malen heel heel erg gekwetst ben, ik ben veel vertrouwen in de mensen kwijt. Ik heb deze muur in het verleden omgegooid voor iemand die ik écht dacht te kunnen vertrouwen, uiteindelijk heeft dat me bijna kapot gemaakt.
Eigenlijk als ik heeeeeel eerlijk ben, vertrouw ik mijn dieren meer als de mensen om mij heen..

Toch help ik mensen nog steeds heel graag, maar wel met de kanttekening dat ik mijn grenzen goed bewaak, offe beter als vroeger
De kunst is om jezelf tussen die muren niet te verwaarlozen, dat is een echte valkuil denk ik.
Ook denk ik dat je heel wijs al hebt ontdekt dat sommige mensen wel hulp vragen maar er eigenlijk niets mee doen, die om de haverklap om raad en advies vragen en het vervolgens naast zich neer leggen.
Dat is geen hulp vragen maar eigenlijk vragen of jij het oplost voor ze, zo is het niet bedoelt natuurlijk.
Zeg gerust nee, geef je grenzen aan, laat los dat je niet iedereen kan helpen, jij bent niet degene die de wereld hoeft te redden.



Op zich is hier niets is mee, wel is het een probleem als je juist dit "nodig" hebt, snap je?
Het zou zo moeten zijn dat je dat gevoel ook krijgt als je iets voor jezelf doet, dus jezelf fijn voelen om eens iets voor jou te doen.

Ik hoop dat je een beetje wijs wordt uit mijn gebrabbel

@Ysolyna
Omdat het ook niet over/om mezelf gaat.
Of en hoe kwetsbaar ikzelf ben hoeft toch niet geweten te zijn om iemand te willen/kunnen steunen? Ik kan me inleven in hun pijn, laten merken dat ik hen begrijp, oplossingen aangeven en hen op weg helpen naar de kracht in zichzelf.

Ik heb ook al erg vaak (meestal anoniem) mensen financieel gesteund. Hoewel ik niet pretendeer volledig onbaatzuchtig te handelen, dankbaarheid verlang ik niet, maar de wetenschap dat ik iemand heb kunnen helpen geeft me gewoon een erg goed gevoel. Normaal toch?

Maar soms slaag ik er niet in iemand te helpen en dat vreet dan weer aan me.

Het blijft altijd "proberen" want je kan nooit zeker weten dat je iedereen helpen kàn. Toch?

je wordt bewust van...een mooi proces
soms moet je ook daarin durven loslaten accepteren

Het is geen gebrabbel wat je hier tiept. Ik begrijp goed wat je bedoeld.

Maar ik help geen anderen om me goed te voelen, het geeft me gewoon een extra goed gevoel.
Ik denk trouwens dat wanneer je zelf ongelukkig bent het heel moeilijk is om anderen te helpen. Waar haal je dan de zin en puf vandaan?
Me neerleggen wanneer ik niet in mijn opzet slaag, is iets wat ik idd moet leren. Een onderscheid maken tussen iemand die geholpen ‘wil’ worden, en iemand die enkel om aandacht vraagt…
Stoppen met “proberen” nog voor mijn emmer overloopt.

Dank je Karin

Ow dat gaat prima hoor, ik heb het jaaaaren gedaan
Of dat slim was is een ander geval, maar het maakte dat ik me beter voelde en dus afhankelijk werd van dat gevoel en dus steeds meer mensen wilde helpen want dat gevoel hé...?
Zolang ik bezig was met anderen hoefde ik immers mezelf ook niet te helpen.
Dat was een pittige leerschool..

Ffies neergestreken naar dit toppic al lezend over HSS.
Hier had ik nog nooit van gehoord,(hsp overigens wel),
en viel in als een bom. Kreeg ook met het lezen van de uitleg ervan een aanval van koude rilling over m'n hele lijf. En dat gebeurt niet snel...
Ik zit hier ook met een brok in m'n keel te schrijven en wil het er wel uit schreeuwen : Ja dat is er met me loos !

Het liefste deze tekst onder mijn baas z'n neus willen schuiven, wetende dat dit geen zin heeft.
Ik loop er al zolang tegen aan te hikken, niet precies wetende waar mijn vinger op te leggen en nu lees ik over hss...
Telkens goed afsluiten, aarden , wat ik me ook bedenk om "normaal"te kunnen functioneren op m'n werk en doch de energieén van de ander op kunnen blijven pikken..via mijn voeten... Terwijl ik me thuis goed kan aarden en afsluiten en me weer rustig voel.

Hoor jullie al denken : Voeten ? dan kan je je ook niet goed aarden ? Heb m'n hoofd er over gebroken...en heb het gevoel dat de plek waar ik werk , te veel energie bevat, waar veel gebeurt is
scheepvaart,fabriek en later (nu) een winkelcentrum staat.

Nou mag het toeval heten of niet maar in een ander filiaal van het zelfde bedrijf gaat er iemand weg... heb daar vaak gewerkt en heb aan de baas daar een klein balletje omhoog geworpen om daar te komen werken met kans op een kontrakt verhoging ...
Daar zou mijn grootste onrust mee weggenomen zijn.
Want ben ik daar voel ik (bijna) niks en kan ik ontspannener mijn werk doen.

Tnks trouwens voor de info Nims, als je meer info erover hebt of als ik nog wat vind , graag !

Liefs Linda