Mijn zoektocht duurt voort. Dat heb je met tweelingen!
Er ligt, open en bloot voor mijn voeten, een gekwetst mens. Terwijl zij geen slachtoffer wil zijn, en zich daar hevig tegen verzet, is ze het tóch. En dat wil ze niet.
Ik heb zoveel vragen. Ik zit in een oud rouwproces. Nooit gedacht dat dit er zou zijn dit jaar. Hoe pak je dat aan, hoe laat je het ten volle toe van binnen?
Ik wil weer terug naar mezelf, maar nu vanuit een andere insteek. Ik wil mijn leven weer leven, en het gevoel krijgen dat ik waardevol genoeg ben om de bende op te ruimen, zodat ik me bevrijd zal voelen van de pijn. Mijn opties zijn uitgeput, ik kan er niet bij.
De roallercoaster van emoties is nog steeds mijn beste vriend. Maar als ik hem altijd maar onder mijn arm klem, en overal mee naar toe sjouw, word ik zo gigantisch moe! laat het los, ja, oke, maar hoe dan? Brullen, schoppen, schelden, gooien, verbranden, lachen, zuipen, gokken, strijden, knokken, stilzijn, onverschillig zijn, of juist niets van dat alles?
Ik ben moe, doodmoe. Ik wil even niet meer.
Donder maar op met al dat gevoel: ik hou niet van voelen.