... roddel over een gezamelijke kennis (slaande ex, drankprobleem, kind uit huis geplaatst, verslavingskliniek)
Hoe komt het toch dat iemand zo in de **** terecht kan komen? Je kan je niet voorstellen dat het jezelf zou overkomen, terwijl je evengoed weet, dat je een jaar geleden ook op een randje stond. En gek genoeg is het de liefde, die je naar de afgrond dwingt.
Is dat zo? Is het werkelijk liefde of zijn het de ideeën die we over liefde hebben? De grenzen waar gewone kennissen of vrienden nooit doorheen komen, openen we voor die ene, en in ruil daarvoor gaan we voor die ene verder dan voor onszelf gezond is.
Ik ben een beperkt persoon. Als pasgeboren ziel was ik dit niet, maar door het leven en de keuzes die het leven vraagt, heb ik mezelf begrensd tot een stukje levensland dat voor mij comfortabel is, veilig en bekend. Die grenzen dienen gerespecteerd te worden.
Wanneer je alleen bent is rondom alleen niemandsland, een mooi gebied om te exploreren, lekker survivallen. Wanneer je samen bent worden op de grens eerst onderhandelingen geopend, wie waar mag komen en hoelang.
Niet!
In de liefde wordt helemaal niks onderhandeld. De passie sleurt je dwars door grenzen heen. Alles kan en mag plotseling.
Niet!
Wie zei dat? Is dit de klassieke strijd tussen verstand en gevoel? Spreekt hier de beperkte persoon, wiens grenzen niet gerespecteerd worden? Hoe dan ook, ook die persoon verdient liefde...
... je kan de liefde voor jezelf niet verliezen in de liefde voor een ander.