Nare droom dochter

Een dikke twee weken geleden was mijn jongste dochter, onder de gegeven omstandigheden, eens erg overstuur. Ze is dertien jaar oud.
Ze stond midden in de nacht naast mijn bed en vroeg: 'mama, ga jij je ophangen?'.

(in 1985 heeft mijn vader op die wijze een eind aan zijn leven gemaakt, ver voor de geboorte van mijn dochter: natuurlijk heeft ze dit wel eens horen zeggen).

Ik heb haar toen bij me genomen, en haar meerdere malen op haar hart gedrukt en uitgelegd dat ze daar absoluut niet bang voor hoeft te zijn. Ik heb haar heel lang vastgehouden, en samen met haar gehuild. Ik kon er niks aan doen. Die nacht heeft ze ook bij me in bed geslapen. Dit was de eerste keer dat één van mijn kinderen bij me sliep.

Bovendien heb ik mijn dochter uitgelegd dat, ook al heeft een mens veel verdriet, je dan niet automatisch hoeft te kiezen voor die weg. Tussen diep verdriet en een zware depressie of zelfs zelfmoord zit een heel lange weg.

Nu kwam ze zojuist bij me en vertelde dat ze vannacht gedroomd had dat ik me opgehangen had, in het trappegat. Ze had het me niet zien doen, maar ze weet alleen dat zij en haar oudste zus op de overloop stonden te kijken naar mij, en vreselijk moesten huilen allebei.

Ik heb haar maar even flink laten huilen, en zo ongeveer hetzelfde verhaal verteld als een paar weken geleden. We spraken er nog even over door. Ik gaf aan dat ze mij eigenlijk altijd opgeruimd, spraakzaam en vrolijk meemaken, maar dat de verandering van de laatste weken nieuw is voor haar. En dat het daarom logisch is dat ze daar nare gedachten bij krijgt. Maar ik zei haar dat er bij het leven, naast vrolijkheid en rust, soms ook mindere periodes horen, en dat niet altijd alles even gladjes verloopt. Ze begreep het wel. Ik hoop, dat het hierbij blijft, want ze is wel een binnenvetter.