Loading...
nl

Nare droom dochter

Helma
Helma nov 17 '08
Een dikke twee weken geleden was mijn jongste dochter, onder de gegeven omstandigheden, eens erg overstuur. Ze is dertien jaar oud.
Ze stond midden in de nacht naast mijn bed en vroeg: 'mama, ga jij je ophangen?'.

(in 1985 heeft mijn vader op die wijze een eind aan zijn leven gemaakt, ver voor de geboorte van mijn dochter: natuurlijk heeft ze dit wel eens horen zeggen).

Ik heb haar toen bij me genomen, en haar meerdere malen op haar hart gedrukt en uitgelegd dat ze daar absoluut niet bang voor hoeft te zijn. Ik heb haar heel lang vastgehouden, en samen met haar gehuild. Ik kon er niks aan doen. Die nacht heeft ze ook bij me in bed geslapen. Dit was de eerste keer dat één van mijn kinderen bij me sliep.

Bovendien heb ik mijn dochter uitgelegd dat, ook al heeft een mens veel verdriet, je dan niet automatisch hoeft te kiezen voor die weg. Tussen diep verdriet en een zware depressie of zelfs zelfmoord zit een heel lange weg.

Nu kwam ze zojuist bij me en vertelde dat ze vannacht gedroomd had dat ik me opgehangen had, in het trappegat. Ze had het me niet zien doen, maar ze weet alleen dat zij en haar oudste zus op de overloop stonden te kijken naar mij, en vreselijk moesten huilen allebei.

Ik heb haar maar even flink laten huilen, en zo ongeveer hetzelfde verhaal verteld als een paar weken geleden. We spraken er nog even over door. Ik gaf aan dat ze mij eigenlijk altijd opgeruimd, spraakzaam en vrolijk meemaken, maar dat de verandering van de laatste weken nieuw is voor haar. En dat het daarom logisch is dat ze daar nare gedachten bij krijgt. Maar ik zei haar dat er bij het leven, naast vrolijkheid en rust, soms ook mindere periodes horen, en dat niet altijd alles even gladjes verloopt. Ze begreep het wel. Ik hoop, dat het hierbij blijft, want ze is wel een binnenvetter.
Delen:
JulienMoorrees
JulienMoorrees nov 17 '08
Misschien moet je haar uitleggen dat de dood (en ophangen) in een droom niet meteen betekend dat het ook de dood is. Vaak staat de dood in een droom voor dingen afsluiten. Hoewel het heel persoonlijk is, kun je haar droom nog steeds als een gewone droom beschouwen en daarin is het dus belangrijk dat ze bepaalde dingen afsluit.

Ga wat dieper in op de droom, en vraag haar wat er nog meer speelde. Leg haar uit, dat de droom vooral bedoeld is, om datgene waarover ze droomt, achter zich te laten, en dat ze er niet meer bang voor hoeft te zijn.
proost
proost nov 17 '08
Oei Phoenix, wat triest voor jou en je dochter en wat goed dat jullie samen gehuild hebben. Zo'n innige verbondenheid kan niet onopgemerkt blijven in jouw en haar leven. De angst je te verliezen kan ik me voorstellen, maar heeft je dochter gehuild toen jouw man en haar vader overleed? Zo niet dan is deze droom het uiterste om door een stagnerend rouwproces heen te komen.
Wijsheid gewenst en misschien kun je samen met haar eens een foto-album open slaan en haar over haar vader laten vertellen.
Helma
Helma nov 18 '08
Hai Proost,

het was niet háár vader, het was míjn vader...
Ik was toen 19, en zij was nog lang niet geboren. Gelukkig hebben mijn kinderen dit niet mee hoeven maken, en haar vader leeft nog gewoon, hij heeft een andere geaardheid en valt op mannen.
Ze heeft zeker de angst mij te verliezen, maar dat had ik ook naar haar! Zij is ernstig ziek geweest als baby, en ze had nierbekkenontsteking. Ze is compleet van de wereld geweest, en het ziekenhuis dacht aanvankelijk dat ze hersenvliesontsteking had. En naderhand, toen ze na een half jaar peniciline opknapte, was ik altijd bang haar te verliezen.
Ik merk, dat ze erg begaan is met me als ik verdriet heb. Ik wil dat helemaal niet, en probeer altijd vrolijk en opgeruimd te zijn: maar soms breekt het lijntje, en ben ik even ineens vet somber. Dit heeft een enorme impact op haar. Ik weet, dat ik de gedeprimeerd in mijn genen heb zitten, ik heb/had drie mensen in de nabije familie met manisch depressiviteit, dus ik ben erg gevoelig voor de herfst en andere sombere stemmingen. Ik kan dit niet altijd bij haar vandaan houden, anders verlies ik mezelf.

Het is wél een goeie optie, om eens wat vaker de tijd te nemen om goed te kijken naar haar verdriet. Niet alleen de scheiding van toen, maar ook de bepalende sfeer als ik bij mijn moeder ben: of dan toch ook het verlies in deze van Raymond, want Sandra en hij konden erg goed met elkaar.
Ze worstelt met haar nieuwe school, haar puberteit en hoe om te gaan met verlies. Ik zal eens proberen er dichterbij te komen, en ook door te vragen over de droom. Dankjewel Proost, en ook Nims. toch maar goed, dat ik het hier even opschreef.
JulienMoorrees
JulienMoorrees nov 18 '08
Origineel bericht van: Phoenix
Hai Proost,
Ik wil dat helemaal niet, en probeer altijd vrolijk en opgeruimd te zijn: maar soms breekt het lijntje, en ben ik even ineens vet somber. Dit heeft een enorme impact op haar.

Precies wat je eigenlijk niet zou moeten doen. Je doet je anders voor dan dat je bent, en zeker kinderen pikken dat op. Wat je nu doet is de "spanning" opbouwen en dan ineens ontladen met een heleboel ellende van dien. Ik denk dat de kinderen vooral moeite hebben met de veranderingen van stemmingen, en niet zozeer het feit dat je vet somber bent.
Denk je dat het je zou lukken om wat stabieler te zijn, waarmee ik bedoel, met minder hoge pieken en dalen, maar dus eerder toegeven op het moment dat er iets tegenzit, en niet jezelf pushen om vrolijk te zijn?
Helma
Helma nov 18 '08
Euhm...

Ja, ik merk dat mijn lijf dit niet trekt. Om meer gelijkmatig te zijn is wat lastig. Ik weet namelijk, dat ik dan vlak word, en ook dat zijn ze niet gewend van mij. Ik ben altijd belangstellend, heb altijd een luisterend oor, sta altijd op scherp voor wat betreft hun signalen. Het meer stabiel-zijn is niet eenvoudig. Ik zal er eens over nadenken vandaag.
Aanvankelijk ging mijn dag gisteren best voorspoedig, totdat ik bij het arbeidsbureau vandaan kwam. Ik moest maar in gesprek gaan op mijn werk, om te kijken of er mogelijkheden zijn om de werkzaamheden voor mij en voor de anderen te verlichten. Ze vonden het (nog) niet nodig en te kostbaar om een competentietest te doen.
Toen ik rond 17.30 uur in het halfdonker naar huis reed, zakte mijn humeur tot het nulpunt. Q-music deed er nog een schepje bovenop. Ik kwam thuis en barste weer in janken uit. Wat een bagger.

Ik zal eens op internet kijken of ik een dergelijke test kan doen...
JulienMoorrees
JulienMoorrees nov 18 '08
Origineel bericht van: Phoenix
Om meer gelijkmatig te zijn is wat lastig. Ik weet namelijk, dat ik dan vlak word, en ook dat zijn ze niet gewend van mij.

Waarom is het belangrijker voor jou om te zijn wie men verwacht dat je bent, dan gewoon te zijn wie je bent?
Helma
Helma nov 18 '08
.......................?

(even over nadenken)

OH, MIJN HEMEL, WIE BEN IK DAN???
JulienMoorrees
JulienMoorrees nov 18 '08
Zoek en gij zult vinden wink.
Helma
Helma nov 18 '08
crazy
liesanne
liesanne nov 18 '08
Je kunt jezelf toch ook helemaal niet opleggen gelijkmatig te zijn.... maar idd ook niet doen alsof je vrolijk bent, ja kinderen prikken daar idd doorheen, kennen je té goed..

Waarom niet gewoon zijn wie je bent. Als wij als ouder verdriet hebben (of boos zijn) mogen we dat toch aan onze kinderen laten zien... Ik begrijp Helma, dat je je kinderen niet belasten wilt met jou misère, misschien vooral ook omdat je zelf die belasting zo hebt gekend. (Dit geldt ook voor mij).

Ik denk dat we hierin juist een voorbeeldfunctie kunnen hebben. Als wij ons verdriet of onze boosheid proberen weg te stoppen wat leren onze kinderen daar dan van....
Ik denk dat het wel belangrijk is dat we daarbij altijd blijven uitleggen en onze kinderen duidelijk maken dat we zelf verantwoordelijk zijn en zij niet voor ons hoeven zorgen. Maar ze mogen zien (en zullen dat zelf ook ervaren) dat verdriet inherent aan het leven verbonden is…. niemand kan hen dat besparen. Ze kunnen wel leren en ervaren dat het een plek mag krijgen in hun leven.



wb de droom van je dochter: Ik geloof dat voorouderkarma ons en onze kinderen (sterk) kan beïnvloeden en door kan werken in ons leven.(en dromen)
Dus misschien ook goed het van daaruit te benaderen, naast de betekenis die zo'n droom voor haar persoonlijk kan hebben.
Helma
Helma nov 18 '08
Dank je wel Liesanne, voor het belichten van de andere kant.

Ja, ze mogen er op zich wel van leren. Al realiseer ik mij dat de jongste zo gevoelig is voor het zien van pijn bij de ander. Toen daar een aantal jaren geleden de tsunami was, op 2e kerstdag, zei zij, maanden later, plotseling op de fiets: 'mam, ik vind het zo erg wat daar gebeurd is! Ik zou mijn leven wel in willen ruilen voor twee kinderen in dat verre land!'
Ook het geven van geld vond ze erg belangrijk. Ik had 's avonds, tijdens die bewuste uitzending, gebeld en tien euro overgemaakt. Ze werd boos, omdat het in haar ogen te weinig was, en drukte me telkens de telefoon weer in de handen, om nog maar eens te bellen. Ze is daar soms een beetje grenzenloos in.
Pffff... spiegeltje, spiegeltje...
JulienMoorrees
JulienMoorrees nov 18 '08
Nieuwetijdse kinderen die dondersgoed weten waar ze om moeten geven in deze wereld. De weg naar de nieuwe aarde zit ze in de genen ingebakken. Wat kunnen wij toch veel leren van deze nieuwetijdsen wink.
Helma
Helma nov 18 '08
smile

Social Services

Delen:

Netwerk

carina
Helderziende magda
Angela
Ies
Annemarie
Roy
Patske
xXBertDeZienerOpenaarDesDerdeOogXx69x420
Nouki