waarom weg?

Nims ik kan het met jou ook alleen maar eens zijn. Alleen denk ik dat er nog wat stadia voor zijn eer God's lichaam als één geheel kan Zijn. Voor de mens dan wel hè want zoals ik het ervaar is God een geduldige "vader" die zijn kinderen middels hun eigen wil naar hem laten komen.
Ik geloof op een bepaald niveau ook niet in een eigen wil. Maar voor we dit niveau bereiken hebben we de vrije wil om er vrijwillig achter te komen dat we die eigenlijk helemaal niet hebben. Voor iemand die dit niveau nog niet aan geraakt heeft kan het zich niet voorstellen. Voor die persoon is er daadwerkelijk wel een vrije wil en die is er ook om beleefd en ervaren te worden. Maar het is mi. een middel om je kleine zelf (lees ego) uiteindelijk te kunnen overstijgen en mee te reizen in de ervaringen van God in deze materie.

[quote=NiMS Ik denk even hardop hoor,maar waarom ga je ervanuit dat je iets eerst volledig moet kunnen begrijpen wil je het kunnen loslaten? Want als ik dit lees, zeg je eigenlijk dat je jezelf alleen maar kunt loslaten, als je jezelf volledig kent, afgerekend hebt met al het negatieve in je, en dat je dan pas je identiteit kunt loslaten.[/quote]

Ik denk dat we er ook in kunnen blijven hangen in onszelf volledig willen doorgronden en dat dit dan te maken heeft met de weerstand onszelf over te geven en los te laten...we kunnen onszelf immers niet in alles doorgronden.
Maar wat wel belangrijk is is onze verborgen emotionele reacties kennen en onze onbewuste patronen..als hier geen bewustzijn op is blijven we immers projecteren en in kringetjes ronddraaien..
Maar wanneer zijn we hier klaar mee? In hoeverre moeten we ons nog rond blijven wentelen in onze pijn en kunnen we werkelijk openstaan voor de Goddelijke wil?

Wanneer zijn we klaar voor overgave?

En waarom stuiten we op zoveel weerstanden? Ik bedoel als het niet zo moeilijk was hadden we het toch allang gedaan? Soms lijkt het net alsof de weerstand steeds groter wordt naarmate we dichter bij het JA komen..dit merk ik ook soms bij mezelf...gek toch dat we iets graag willen maar tegelijkertijd ook niet.

Heeft het iets aantrekkelijks te blijven zitten in negativiteit omdat dit vertrouwd is?
Zijn we misschien verslaafd aan onze pijn?
Zijn we bang zelf te verdwijnen als we naar onze negativiteit durven kijken omdat we denken dat we dan helemaal negatief zijn door ons hier teveel mee te identificeren?
Is het gemakkelijker om in de slachtofferrol blijven zitten zodat we geen verantwoordelijkheid over ons leven hoeven nemen?
beinvloeding van buitenaf?
Is het een soort doodsangst ons over te geven aan de overvloed van het universum en de controle los te laten en wij dan als 'persoontje' niet meer bestaan?
Misschien zijn we uiteindelijk ook wel banger voor ons licht en dan moet ik even denken aan de woorden van Nelson Mandela (onze grootste angst is niet dat we onvolmaakt zijn...onze grootste angst is dat we mateloos krachtig zijn...het is ons licht, niet onze schaduw die ons het meest beangstigd)
En er zullen nog wel meer weerstanden te bedenken zijn....
Soms wordt er zo weinig over gesproken over waarom we soms zo'n weerstand ervaren in de overgave aan de 'goddelijke wil'..en we onszelf tegenhouden in waar we toch zo vurig naar verlangen..
zit de mens niet raar in elkaar?

ja, de mens in een raar wezen. Heeft ook heel wat levens nodig om dit te ont-dekken.
Toevallig kwam ik een filmpje tegen op you tube waar ook die woorden van Nelson Mandela gesproken werden (het waren trouwens niet de woorden van Nelson maar van iemand anders die hij dus citeerde). Er zit wel een heel grote waarheid in deze woorden, althans zo ervaar ik ze ook.
Als de mens van zijn eigen schaduw loskomt door van binnenuit te schijnen (wat geen eigen schaduw kan veroorzaken) kan ie de volle kracht daarvan pas werkelijk ervaren.

hoi Nims,

ik zie mezelf liever als kleur. het stipje dat het schilderij net die ene bijzondere touch geeft. op die manier kan ik het schilderij nooit zijn. het schilderij is het universum waarvan God de schepper is. Wij zijn allen een deel van de schepping en hebben allen de Goddelijke vonk in ons en de mogelijkheid om die vonk te laten branden. God is de engiste die zich dit nog kan herinneren en het grote overzicht heeft.

Mezelf loslaten betekent niet dat ik'm smeer.
Het is het besef dat ik mezelf niet kan beheersen.
Mezelf loslaten is toegeven dat ik het resultaat (mezelf) niet meer in de hand heb.

Wat fijn, om dit te mogen toegeven. Een ware opluchting.


Mezelf loslaten is niet spijt hebben van het verleden,
maar groeien en leven voor de toekomst.
Mezelf Loslaten is mezelf minder vrezen en mezelf meer beminnen.

Nou, hier heb ík voorlopig mijn handen vol aan, hihihi

@Nymira:
Geweldige vragen die je stelt en ik denk dat de meeste van de weggaanders hiermee worstelen. Ze zoeken zichzelf, maar vinden zichzelf niet omdat achter de identiteit zit een lege huls. Het is dan makkelijker om weg te lopen dan te accepteren dat je eigenlijk niets voorstelt gezien vanuit het grote geheel.

Ik vergelijk het met een zandkorrel in de woestijn die zichzelf volledig heeft ontdekt. Pas als hij hierachter is, kijkt hij om zich heen en beseft hij zich in de woestijn te bevinden, die vele malen ongrijpbaarder is dan hij zich kan beseffen. Toch ziet hij zichzelf overal in terug, want tenslotte is alles een zandkorrel (in de woestijn). Hoe ga je hiermee om? Hoe doorgrond je de wereld om je heen? Hoe kijken de andere zandkorrels tegen jou aan? Ben je wel zo perfect als zandkorrel?



Pas maar op dat je als stipje niet het schilderij verlaat, doordat je niet doorhebt dat het schilderij er niet meer is.

Kijk je ook buiten je eigen hokje en wil jij ook echt van kleur veranderen, op het moment dat de schilder begint aan zijn 2e laag?

Of blijf jij alleen maar de kleur die je nu denkt te zijn?

Nims volgens mij ontkomen we er niet aan om te veranderen
hoe meer je voor de dingen wegloopt of wegstopt,hoe harder komt het naar je toe?

en inderdaad als we nu eens zouden accepeteren,dat we niets voorstellen in het grote geheel

Kan je uitleggen hoe je dit bedoelt...
Een lege huls

Ik denk eerder dat ons 'uiterlijke' ik (gedrag) een omhulseltje is van een veel mooiere inhoud: ons échte zelf. Vanuit dat Zelf kunnen verschillen met anderen wegvallen of er niet meer zo toe doen. Ja, en dan kunnen we misschien ook die eenheid in het grotere geheel ervaren. Dat kan je wel 'nietig' doen voelen, maar pas echt als je weet en ervaart hoeveel je ten volle waard bent!!


Niet alleen 'weggaanders' worstelen met deze vragen toch...
Ik worstel ook nog steeds

Met een lege huls, bedoel ik de metafoor, hard van buiten, maar leeg van binnen. Wanneer iemand doorgaat tot zijn kern, en daar naar kijkt, zal concluderen dat daar niets is.

Je kunt het vegelijken met een atoom. Als je deze goed bekijkt en inzoomt blijkt er uiteindelijk ook gewoon loze (lege) ruimte te zitten. Dit werkt dus ook voor onze kern door.

hoi Nims, zouden we niet allemaal hetzelfde gezicht hebben, achter elkaar aanlopen, niet meer praten of een eentonige klank laten horen als jouw theorie klopt? en waarom zou God een universum over een universum plakken? alles is onderhevig aan regeneratie en vernieuwt zichzelf, maar zal uiteindelijk wel dezelfde vorm blijven behouden. de oorspronkelijk ziel is een lichtlichaam dat wel een eigen identiteit heeft. een identiteit die door groei een steeds groter geheel en belang gaat dienen (waardoor het de ego overstijgt, maar niet de identiteit: de ware essentie), maar dan toch pas als het de aarde is overstegen en zal altijd een eigen taak blijven vervullen.

ik snap wat een lege huls is.....
maar niet waarom iemands kern leeg is.....

Nee zeker niet. Vergelijk het met jouw lichaam. God is in dit geval jouw lichaam. Ik ben jouw pink, en iemand anders is jouw duim. Allemaal verschillende onderdelen, en die vormen samen 1 geheel.

Als mijn theorie klopt, zouden de duim en pink dus gaan samenwerken om zo samen iets beet te pakken en te gebruiken. De pink en duim leiden geen eigen leven meer, maar bereiken grootse dingen, doordat ze gestuurd worden.

God = het universum. Iris = het Multiversum.

Dus ik begrijp je vraag niet helemaal.

Niet als er hetgeen samensmelt met iets anders. Dan veranderd de vorm wel degelijk in iets nieuws. 1+1 = 3!

Tenzij je de ziel-loslaat, en de engelmens zonder ziel bent. Dan overstijg je jezelf .

Omdat jouw kern ook een omhulsel is. Je kan namelijk dieper blijven gaan, en ook door je eigen kern blijven gaan. Er is geen einde.

de huls is in eerste instantie niet leeg. dit zit vol met emoties die uitgewerkt moeten worden. op deze manier kunnen we groeien en uiteindelijk accepteren dat de huls leeg is en dat men op een hoger niveau verder kan. die huls leegmaken is leven op aarde, althans volgens mijn visie. wat zouden we hier anders moeten doen? als we dat inzicht al hadden waren we hogere wezens, die hoeven niet meer uit te werken op basisniveau. ik denk dat die huls wel versneld leeggemaakt kan worden en dat men zo in bewustzijn groeit. en een engel heeft 2 zielen (de hogere ziel en lagere ziel bij zich). althans dat geldt voor mij zo. normaal is het zo dat de hogere ziel buiten het aardse lichaam is en de lagere ziel in het aardse lichaam. Ik zie de hogere zielen bij mensen. Het wil niet zeggen dat die per definitie bij ze hangen, want die zitten in een andere dimensie. ze geven mij informatie door over de lagere ziel. deze corresponderen en communiceren natuurlijk niet met elkaar anders waren ze verenigd. ik vraag me af of mensen zich daar zowiezo wel van bewust zijn. het luisteren naar de lagere ziel is heel moeilijk. en dan komen we weer terug bij het verhaal op aarde. door uitwerken kunnen we in contact komen met onze hogere ziel en op die manier groeien in bewustzijn.

Engelmensen zijn juist hogere wezens en hoeven dus niets meer uit te werken. Ze zijn juist hier om het inzichtsproces te versnellen.

En de engelmens heeft juist geen ziel meer, omdat niet meer hoeft te groeien en de identiteit geen rol meer speelt.

Waarom zou jij 2 zielen hebben? De ziel staat voor je identiteit, en bepaalt wie je bent.

Ben je nu niet in de war met de geest?

waar staat die lagere ziel voor? soulmate probeer het te volgen

ik geloof dat onze ware identiteit de hogere ziel betreft. de lagere ziel is de uitwerking op aarde om uiteindelijk weer contact te krijgen met de hogere ziel. de blauwdruk van ons bestaan. de lagere ziel is de uitwerking van de nog te leren levenslessen en zo te groeien uiteindelijk. we komen vanuit het oneindige en gaan door beperking (het leven) terug naar het oneindige. de beperking is groei en het oneindige is een regeneratieproces waarbij we elke keer een stap groeien. Hebben we de basislessen volledig uitgewerkt dan groeien we door in de hiearchische ladder naar engel en hogere bewustzijnsvormen. ik ben engel en teruggekomen met een specifiek doel en daarom heb ik beide zielen verenigd en hoef geen emoties meer uit te werken op aarde zodat ik kan helpen in andere processen. wat ik wel ervaren heb, is dat ik pijn en emoties van anderen overnam en daarin dus nog een les te leren had. Ik denk dat aarde altijd een dualiteit in zich draagt. voor mij is dat kiezen tussen mijzelf en de ander. uiteindelijk in dienst van de ander zonder mijzelf weg te cijferen. Ik kon het anders niet volhouden want ik sloeg alle stress van mijn omgeving op. Nu ik weer meer energie krijg kan ik me gaan richten op doorgave van engelenenergie.

Ik begrijp dit niet, want als je als engel terugkomt op aarde, ben je een engelmens. Maar de engelmens heeft zijn ziel losgelaten en is dus zonder. Het draait niet meer om jouw identiteit als je engelmens bent.

Kan je me uitleggen waarom jij je ziel nog wel hebt, maar toch een engelmens bent?

Ja waarom weg???

Ik in mijn geval kom er nog nauwelijks toe om te posten. Heeft niets met het forum van doen, maar zeker wel dat ik veel onderweg ben en veel aandacht heb voor wat zich in mijn prive leven in beweging heeft gezet.

Stuur rustig een pbtje als je daar behoefte toe zou voelen.

liefs

Raymond

- NiMs; En de engelmens heeft juist geen ziel meer, omdat niet meer hoeft te groeien.

Alles kan volgens mij altijd blijven doorgroeien. Het is niet omdat iets een bepaald niveau ontgroeid dat dit niet meer groeit op andere hogere niveaus he.
Er is altijd iets anders waar je kunt groeien. er is geen einde.
God groeit elke dag.

- NiMs; Kan je me uitleggen waarom jij je ziel nog wel hebt, maar toch een engelmens bent?

Als iets bezield is heeft het toch een ziel nietwaar? en een engelmens is mijns inziens juist heel bezield.