Nieuwe vorm van relaties

Lieve Phoenix,

Ik dacht ook dat ik 'moest' loslaten en dat als dit me niet lukte ik faalde...Maar loslaten is geen wilskwestie, niet iets wat je kunt 'doen'. In dat geval is het gewoon ontkenning of verdringing.
Loslaten is toelaten van wat is, overgave.
Overgave aan het leven en aan de kracht die door jou stroomt.
De storm 'moet' niet uit je hart. Door door de storm te gaan, echt helemaal ipv aan de rand te staan dribbelen, zul je ineens voelen dat je hebt losgelaten. Dan is de ruimte er gewoon. Ga mee met de stroom, ipv je ertegen te verzetten. Daar ligt de kracht, niet in het zoeken naar- maar in het toelaten van jezelf.
Hoe langer je aan de rand van de storm blijft, hoe langer, moeizamer en pijnlijker het proces.

Als je het gevoel hebt dit niet alleen te kunnen, kun je altijd iemand vragen (professioneel of niet) om bij je aanwezig te zijn, zodat jij je hoofd kunt laten voor wat het is en alle 'gekke', 'slechte', 'vervelende'...gevoelens eruit kunt laten.

Het leven is een proces Phoenix, eis niet van jezelf dat je 'af' moet zijn.

Tjonge. Laat ik dat dan maar gaan doen. Mezelf toelaten.

Het is jammer dat ik het boekje van Sophia (van Innerned) niet hier heb anders had ik hem je opgestuurd, Helma. Zij heeft het mooi omschreven wat het is om los te laten. Zodra ik weet waar ie is (ik denk dat ik weet waar ie is maar moet het nog even verifieren) dan zal ik hem opsturen naar je als je dat wilt.

Volgens mij heb ik die nog in mijn hotmail-account... Ja! Gevonden! Het heet 'onthechten', klopt dat?

In ieder geval weet ik dat ik het toen nooit heb gelezen. Te ongeduldig om te lezen...

Bedankt voor het aanbod: ik denk dat ik het nu wél ga lezen

ja, dat is mooi gezegd. loslaten ís gewoon toelaten...

zo herkenbaar wat je schijft ,het ligt voor mij al weer wat jaren achter me,maar heb het net zo gevoeld.
maar de waarheid zit hierin, alleen jij kunt weer gelukkig zijn en je niet eenzaam voelen als je met jezelf leven kan, maw alleen jij bent verantwoordelijk voor wat je denkt en voelt, alleen jij kan jezelf weer dat duwtje geven om verder te komen
dusjij alleen hebt de sleutel tot je eigen geluk.
maar alleen zijn of je alleen voelen is weer een heel ander verhaal,en omdit duidelijk te onderzoeken moet je je afvragen kan ik alleen zijn,wil ik alleen zijn?

nee er is geen truukje,maar wel vertrouwen dat het echt weer beter wordt,ook al gaat dit niet zo op de manier waarop je hoopt

Oke... als de rottigheid en de boosheid en het verdriet en het niet-begrijpen dan eindelijk weg is over hopelijk niet al te lange tijd, dan zal ik mijzelf dat duwtje moeten geven. Er zit niets anders op.

Dank je wel Lena.

Jullie allemaal bedankt, voor jullie engelengeduld...

hela phoenix,
loslaten is niet eenvoudig. ik weet er alles van. ik huil ook nog steeds emmers vol. het lucht wel op. voor mij werkt het om terug te gaan naar het laatste moment dat ik verdriet, woede of angst ervaren had en gewoon de emotie die naar boven kwam te accepteren en te uiten. als je alleen bent gaat dat makkelijker. als ik boos ben wordt ik kwaad, scheld desnoods, als ik verdrietig ben huil ik ook. het lucht allemaal op en dan merk ik dat ik naar de volgende laag ga en zo moet je helaas alle lagen afwerken om dan uiteindelijk de grote verlichting te ervaren. intussen jezelf verwennen met dingen die je fijn vind. ik wandel heel veel in het bos en dat geeft mij rust. ga het gevoel ontwikkelen dat je trots bent op jezelf en omlijn duidelijk je wensen en grenzen. langzaam aan kun je je eigen problemen dan ook veel beter overzien. niets is onmogelijk, wij maken het onszelf onmogelijk. ik ben zelf super sensitief, ik mocht nooit huilen dus bij mij bleef het altijd hangen. nou, daar is neit mee te leven. dus ik leer nu weer huilen. sterkte!

Dankje. En ja, loslaten is ook toelaten.

Ik ga nu even goed voor mezelf zorgen: een glas water, de elektrische deken staat al aan, en het boek deel 2 van Lord of the Rings.

Komt goed.

'als ik boos ben wordt ik kwaad, scheld desnoods,'

Dat thema boosheid binnen relaties vind ik erg lastig. Ik schrik van mezelf als ik boos ben. Ik ken dit niet van mijzelf, het is volkomen nieuw. Dan bal ik mijn vuisten en zie mezelf allemaal dingen doe die maatschappelijk niet verantwoord zijn. Ik probeer dit in de juiste kanalen af te laten vloeien, maar mijn hele lijf blokkeert enorm. Ik ben volgens mij nog nooit boos geweest, en heb het ook volgens mij nog nooit toegelaten, en ik weet ook niet hoe dat moet. Dat is nu waarschijnlijk de reden dat ik me voel als een vulkaan waar een stop op zit. En als ik het van binnen voel borrelen, dan krijg ik enorme hartkloppingen. En als ik dan kiezen moet om enorm boos te worden of te gaan huilen, dan ga ik maar huilen, want dat ken ik.

Maar, anyhow, weer allemachtig off-topic

hallo Phoenix,

als je boos bent moet je dat niet tegen anderen uiten, tenzij dit noodzakelijk is (dat je voelt dat ze over je grens gaan bijvoorbeeld). huilen is ook afvoeren he? soms is het onduidelijk of de kwaadheid ontstaan is door echte woede of verdriet. de energie moet uit het lichaam dus niet in jezelf schelden maar naar buiten toe. Dit hoeft niet hard te zijn, zacht schelden heeft dezelfde intentie. als je scheld voel je hoe die energie naar buiten wil. als je gewoon de energie probeert naar buiten te blazen, dan wil dit ook vaak helpen. hoop dat je mijn therapeutische tips op prijs stelt. jij bent uiteindelijk de baas he.

(Misschien kan iemand het deel vanaf mijn boosheid verplaatsen naar een nieuw topic voor mij?)

Hai Soulmate,

Ja, er is over mijn grenzen gegaan. Via de mail moest ik erachter komen dat mijn relatie van tien maanden voorbij was, en niet eens direct aan mij gericht. Dus niet recht in mijn gezicht. En hierdoor ben ik gekwetst, dus vet boos. Maar ik ben erachter dat het geen zin heeft om boos te zijn op die persoon. Nims zei mij in een pb om me altijd af te vragen als ik op een persoon afreageer: waarom doe ik het? en wat denk ik ermee te bereiken?

Dit heeft me enorm geholpen om de emotie bij mezelf te houden. Het levert namelijk niets op!!!

Om emoties te uiten (als ik alleen ben) vind ik erg moeilijk. want als ik bijvoorbeeld boos ben, en ik wil dat uiten door bijv. hard te blazen of te schelden, dan strandt het ergens. en in no-time zijn daar dan weer die waterlanders, terwijl ik het eigenlijk om zou willen zetten in energie.

En Soulmate, tips zijn altijd welkom!

Mijn huisarts, werkgever en collega's en moeder adviseren mij ook om, ook al ies het maar voor even, naar een therapeut te gaan(psycho-therapeut o.i.d.) maar daar heb ik zo'n geen zin in!

En ja, ik ben de baas. Maar dat voelt niet als een triomf. Liever wilde ik dat iemand anders de baas was, en me leidde. Me bij de hand nam en me liet zien hoe het moet. Ik wíl helemaal niet de baas zijn over mezelf, want ik weet niet of ik dat wel kan!

Ik sta 42 jaar aan de kade; honderdduizend schepen komen en gaan. Ik sta erbij en ik kijk ernaar, maar instappen, en zelf op reis gaan durf ik niet. Ik weet niet hoe dat moet.

Hey Phoenix,
Als je m'n bemoeienissen beu bent moet je 't zeggen ok?

Tuurlijk kun jij eigen baas zijn, maar dan moet je jezelf wel eerst bestaansrecht geven. Bijvoorbeeld door wel je boosheid te uiten aan iemand die over je grenzen gaat!! Een volwassene die zich zo onvolwassen gedraagt en de confrontatie uit de weg gaat is , sorry dat ik het zeg, laf. Dit met de mantel der liefde bedekken, maakt dat jij jezelf (weer maar eens) op de achtergrond zet en dat is niet fair tov jezelf. De boosheid is van jou en de ander kan je niet veranderen, maar jezelf uiten geeft je wel bestaansrecht. Er zit een vrouw (verbonden met je innerlijk kind) in jou die wil leven! En leven wil zeggen expressief zijn zonder eerst honderduizend keren in jezelf te draaien of iets wel mag, goed en wijs is...

Onder boosheid zit vaak verdriet,of ze gaan hand in hand maar het is toch niet hetzelfde. Huilen is voor vrouwen (en soms mannen ook) minder bedreigend dan boos worden omdat dat 'mag'. Je hulpeloos en afhankelijk voelen is liever dan te zeggen: 'stop', mijn integriteit/grenzen...worden niet gerespecteerd.

Het doet me denken aan die keer dat ik 'de bons' kreeg van een vriend (niet mijn lief) via sms. Ik snapte zijn confrontatieangst (want die heb ik ook) en begon hem meteen te vergoeilijken. Mijn man daarentegen was woedend. En ik hem maar kalmeren en rationaliseren waarom etc...Enkele dagen later vertelde ik het aan mijn therapeut en die bracht me meteen naar mijn terechte boosheid en raadde me aan het wel in contact te brengen. De power die ik toen voelde! Ik mocht boos zijn, ik mocht mezelf niet op zo'n manier aan de kant laten zetten, daar bewees ik mezelf én hem geen dienst mee. Dat is een grote les geweest voor mij.

En nee, het voelt niet als een triomf wanneer je beseft dat je niet goed weet om te gaan met je eigen verantwoordelijkheid en vrijheid. Maar je zult zien dat het een prachtig cadeau is, eens het is uitgepakt...

Wat betreft hulp: beter een goede (integratieve) therapeut die met jou in een boot stapt en je golf na golf begeleidt naar jezelf, dan tientallen goedbedoelende mensen met adviezen en tips.

Het leven is te waardevol.
Jij bent te waardevol...

Hey Phoenix,
Als je m'n bemoeienissen beu bent moet je 't zeggen ok?

Tuurlijk kun jij eigen baas zijn, maar dan moet je jezelf wel eerst bestaansrecht geven. Bijvoorbeeld door wel je boosheid te uiten aan iemand die over je grenzen gaat!! Een volwassene die zich zo onvolwassen gedraagt en de confrontatie uit de weg gaat is , sorry dat ik het zeg, laf. Dit met de mantel der liefde bedekken, maakt dat jij jezelf (weer maar eens) op de achtergrond zet en dat is niet fair tov jezelf. De boosheid is van jou en de ander kan je niet veranderen, maar jezelf uiten geeft je wel bestaansrecht. Er zit een vrouw (verbonden met je innerlijk kind) in jou die wil leven! En leven wil zeggen expressief zijn zonder eerst honderduizend keren in jezelf te draaien of iets wel mag, goed en wijs is...

Onder boosheid zit vaak verdriet,of ze gaan hand in hand maar het is toch niet hetzelfde. Huilen is voor vrouwen (en soms mannen ook) minder bedreigend dan boos worden omdat dat 'mag'. Je hulpeloos en afhankelijk voelen is liever dan te zeggen: 'stop', mijn integriteit/grenzen...worden niet gerespecteerd.

Het doet me denken aan die keer dat ik 'de bons' kreeg van een vriend (niet mijn lief) via sms. Ik snapte zijn confrontatieangst (want die heb ik ook) en begon hem meteen te vergoeilijken. Mijn man daarentegen was woedend. En ik hem maar kalmeren en rationaliseren waarom etc...Enkele dagen later vertelde ik het aan mijn therapeut en die bracht me meteen naar mijn terechte boosheid en raadde me aan het wel in contact te brengen. De power die ik toen voelde! Ik mocht boos zijn, ik mocht mezelf niet op zo'n manier aan de kant laten zetten, daar bewees ik mezelf én hem geen dienst mee. Dat is een grote les geweest voor mij.

En nee, het voelt niet als een triomf wanneer je beseft dat je niet goed weet om te gaan met je eigen verantwoordelijkheid en vrijheid. Maar je zult zien dat het een prachtig cadeau is, eens het is uitgepakt...

Wat betreft hulp: beter een goede (integratieve) therapeut die met jou in een boot stapt en je golf na golf begeleidt naar jezelf, dan tientallen goedbedoelende mensen met adviezen en tips.

Het leven is te waardevol.
Jij bent te waardevol...

hoi phoenix,

het is inderdaad goed om een juiste therapeut te vinden die je toch leren kan waar je de grenzen moet trekken, je kan leren aarden en je eigenliefde kan ontwikkelen waardoor je in actie kan komen voor jezelf. vaak ligt er zo'n verleden aan vooraf wat je steeds maar op je rug meesjouwt. dat iemand je de bons geeft, daar moet je eigenlijk blij om zijn (al voelt dat niet zo). lafaards leveren uiteindelijk niets op en zodra je je hart kunt openen, trek je de juiste persoon aan, waardoor je uiteindelijk veel gelukkiger kunt worden. hiervoor moet je wel weten waar je grens ligt, anders val je steeds in herhaling. en in het leven zie je dat gevoelige, kwetsbare, zielsgoeie mensen altijd belazerd worden als ze niet voor zichzelf op kunnen komen. de pijn die je voelt is eigenlijk de pijn van jezelf in de steek laten. stel eerst je eisen en ga dan pas zoeken en voldoet het niet, blijf zoeken. zet 'm op!

en graag, bemoei!

Ik heb inmiddels helder dat het kant noch wal raakt wat ik zeg. Maar voor mijn gevoel heb ik wel zo'n beetje alles eruit gegooid, tot een niet zo'n fris sms-je aan toe. Boeit me niet meer. En ja, dat het laf is, is mij duidelijk.

Maar ik merk aan mezelf dat ik werkelijk lijfelijk te maken heb met verschillende energieën in mijzelf. Ik ga er de tijd voor nemen om die via de juiste kanalen af te laten vloeien, en om niet teveel in detail te treden, kan ik wel zeggen dat ik leuke manieren weet!

Stinkende heelmeesters maken zachte wonden, hahaha, andersom dus. Ik wil niet langer alles bedekken met de mantel der liefde, dit levert veel stress en andere klachten op. Wel weet ik, dat ik niet zomaar rücksichtloss als een dolleman om me heen wil zwaaien met een botte bijl, maar dan toch op mijn manier. Komt goed! Wat Nims zei, valt zeker iets voor te zeggen: toch ook moet die borrelende vulkaan, waar een stop op zit, er op de één of ander manier uit. En of dat dan is in de vorm van een stevige wandeling, 20 baantjes keihard zwemmen, iets stuk maken van de ander, of met blad harken, dat maakt niet zoveel uit.

Gaat helemaal goed komen Inneke.

Ja, ik voel de pijn venwege het feit dat ik mezelf de afgelopen 10 maanden in de steek liet. Dankje, Soulmate, komt goed!

- terug naar start, u ontvangt 20.000 gulden!-

Helma, is het echt zo dat je de laatste 10 maanden jezelf in de steek hebt gelaten? Of is dit een reactie op het ineens wegvallen van iets dat een deel van je leven was de laatste 10 maanden? Kijk ook eens naar de dingen die je geleerd en ervaren hebt in die tijd. Deze waren ws niet allemaal vervelend denk ik.

(je hebt het goed recht om boos te zijn, dat zeker, maar kijk uit dat je geen waas voor ogen krijgt)

Ja, Gast, ik snap wat je bedoelt.

Nee, de waas is weg. Goddank. In de steek gelaten is misschien te veel gezegd. Ik had het liever anders geformuleerd, iets genuanceerder. Nu achteraf, kom ik erachter dat het twee kanten had.

Ik heb een ontzettend leuke periode gehad. Absoluut. Ik genoot met volle teugen. Ik héb geleerd, ervaring opgedaan en erg leuke dingen gedaan.

Daarnaast ontdek ik nu toch ook dat ik bij mezelf vandaan raakte: ik ging mee in de denkwereld van een ander, en bovendien werd het een pad wat niet altijd bij mij paste. Ik dacht tijdens die maanden, dat het wel oke was, dat ik me er min of meer in kon vinden. Nu achteraf, realiseer ik me dat ik, juist omdat ik bang ben de ander kwijt te raken, sneller toegeef (bang voor de afwijzing). En dus mijn eigen identiteit een beetje begon kwijt te raken. Ja, niet zo heel heftig hoor, maar op sommige punten toch wel. En nu ontdek ik weer dat gedeelte van mezelf, wat ik wel een beetje gemist heb. Het klinkt gek, maar het is bijna een opluchting dat ik weer Helma aan het worden ben.

En ja, naast elkaar staan en de ander laten zijn zoals hij/zij is, is soms best lastig. Dit is voor mij een hele waardevolle les.

Neemt niet weg dat ik de 'schuld' naar me toe wil trekken, geenszins ;-)

Mooie woorden, ja zo beleef ik het ook.

Wat levert een taboe op (boosheid) uiten op? (heb het even tegen niemand persoonlijk hoor)
....heel vaak verdrongen, ingehouden woede die veel meer schade kan aanbrengen...
Ik denk dat als we mogen 'haten', we eerder en echter in staat zijn tot liefheben...