Stardust, ik heb met veel interesse en plezier jouw bijdragen gelezen en vond ze vaak heel mooi. Ja, dus (wederom) kan ik zeggen dat ik het jammer vind dat je je terugtrekt en ik zal je bijdrage hier missen.....
Ben je een man....
, al die tijd dacht ik dat je een vrouw was, grappig.
En ik betreur het dat ook hier vijandigheid en rancune speelt. Persoonlijke aanvallen worden ingezet en draconisch lange tenen bestaan.
(......)
Verschil van mening is iets dat mag bestaan.
Nogmaals dank aan de sympathieker leden.
Enkelen zal ik zeker missen.
Persoonlijk denk ik dat we (en dan bedoel ik hiermee de forumleden die met enige regelmaat aanwezig zijn) met z'n allen in een groeps-dynamisch proces zitten (of zaten). Daar hoort dan op een gegeven moment het aangaan van (emotioneel geladen) conflicten, het aantrekken en afstoten, het vechten of vluchten, het wel of niet krijgen van erkenning e.d. ook bij. We geven elkaar misschien een 'rol' of een status waar we niet aan kunnen voldoen. Misschien zijn er mensen die van een voetstuk zijn gevallen (in de ogen van anderen). Maar intussen zijn het misschien juist ook pantsers die worden afgebroken of maskers die worden afgezet. En daarachter kan meer een meer een 'echtheid' tot uiting komen waarnaar we -op een forum als dit- misschien vooral naar op zoek zijn.
Een groep kan groeien naar autonomie, (vlgs Stemmerding en Remmerswaal ) waarin er steeds meer ruimte kan zijn om de paradoxen van het menselijk bestaan onder ogen te zien en daar een leefbare oplossing voor te vinden, zonder te vluchten in verdedigingsmechanismen en waar men kan bijdragen aan het bieden van erkenning aan elkaar.
Dat dat proces op een bepaalde manier stopt, doordat mensen kiezen om te gaan, dat raakt mij zelf toch wel. En dat heeft voor mij niet te maken met een trekken aan mensen die -om wat voor reden dan ook - willen gaan , maar dat ik wel betreur dat dát proces stopt. Maar dit zegt waarschijnlijk ook heel veel over mezelf en mijn moeite die ik heb met 'weglopen'.....
Juist op een 'spiritueel' forum kunnen we toch ontdekken dat onze mening, onze reële kijk of onze waarheid niet bestaat, maar wel een (klein) onderdeel is van een 'grotere waarheid'. Een aanval op onze mening ís geen aanval op ons zijn..... Zijn wij mensen -die waarheden verkondigen, of mensen die zich geraakt voelen door de waarheden die anderen hen naar hun idee opdringen- niet één en dezelfde? Zit daar in beide gevallen niet de niet erkende mens achter...
Als we in een ruimte zouden zijn, zouden we de volgende oefening eens kunnen doen: Ga maar eens tegenover elkaar staan en zeg (allebei)
ik heb gelijk en kijk wat het met je doet. Misschien kun je erom lachen, misschien komt er verdriet of woede boven..... Maar het relativeert. Het laat je de mens zien achter zijn gelijk. Het kan je ook laten zien hoe klein je jezelf soms maakt tegenover waarheden van anderen, en ook waarom je je soms zo groot moet houden.
Wie is hier sympathiek, wie zijn de draken, wie is een kanjer?? Om wie kunnen we huilen omdat hij weggaat en om wie zijn we misschien opgelucht omdat hij is vertrokken….. In wie zijn we teleurgesteld omdat we dachten dat hij of zij zo anders was…..
We zijn het allemaal……. We zijn alles en iedereen!!
Wat zou het fijn zijn om het niet meer zo nodig te hebben elkaars ego te voeren, maar de mens te kunnen zien achter zijn masker of ‘rol’ of wat dan ook.
We verschillen niet (zoveel)………
. Je krijgt de ruimte, dus het is aan jou de keuze om deze te gebruiken. 
) en je eigen weg te gaan.
