Ik stel het nu al zo lang mogelijk uit, maar het begint toch dichtbij te komen. Ik kan misschien een jaar of wat nog zo door gaan, totdat dit niet meer mogelijk is, ik ben nu 19 jaar.
Waar ik het over heb is dat ik op straat kom, omdat ik geen energie heb om te werken.
Ik heb geen enkele zin om te leven. Door geestelijke/emotionele problemen en filosofische redenen.
Dit begon al toen ik klein was met zelfmoordgedachtes. Niks raakt mij echt meer, dood, ongeluk, geluk. Er is alleen nog gemak en ongemak.
Het enige wat ik wil is rusten, voor eeuwig slapen.
Ik zal niet hier te diep op ingegaan aangezien dit iets ongekend grootse omvang heeft en 90% van de mensen dit niet begrijpt, en er nog vele andere problemen zijn. Mogelijk persoonlijkheidsstoornis, communicatief gehandicapt etc.
Ik heb de laatste jaren, bijna niks gedaan, soms weken niet uit huis, de hele dag in bed, of achter de pc. Het hoeft van mij niet meer.
Dit is een beetje achtergrondinformatie over hoe en waarom.
Ik kom dus op straat, hoe ga ik overleven? Ik kan een paar opties bedenken: Optie 1 ik bega een misdaad, en laat mij zelf express oppakken en ik heb een dak boven me hoofd + eten, en kan elke dag rusten. Optie 2 Ik heb zelfs aan arbeidsongeschiktheid gedacht , aangezien ik geestelijk ziek ben. Maar ik weet niet of ik hier zou onder kunnen vallen.
Wat denken jullie hiervan? Ja ik weet dit is nogal extreem en ik meen elk woord hiervan. En verwacht ook niet dat iemand van jullie dit zou snappen.
Ten einde raad
Delen:
Maris1976
okt 30 '08
Hoi daar 
Heb je al weleens hulp gezocht?
Dit is verdorie geen kattepis.
Ik heb zelf een broer met zulke gedachten en zit voortdurend in angst. Heb jij mensen om je heen of trek je dat niet meer?
Maris
Heb je al weleens hulp gezocht?
Dit is verdorie geen kattepis.
Ik heb zelf een broer met zulke gedachten en zit voortdurend in angst. Heb jij mensen om je heen of trek je dat niet meer?
Maris
Lena
okt 30 '08
optie 2 zou ik zeker onderzoeken in jouw situatie,er zijn vele mensen die hierdoor niet aan een arbeidsleven kunnen deelnemen
ben je al naar de huisarts geweest?
dit alleen dragen is heel zwaar
ben je al naar de huisarts geweest?
dit alleen dragen is heel zwaar
Maris1976
okt 30 '08
Ow en trouwens, ik vind het niet extreem wat je schrijft of voelt, vind het wel van lef getuigen dat je dit hier neerschrijft. Betekend dit dat je toch hulp wil en je anders wil gaan voelen?
Hang in there
Hang in there
Harbringer
okt 30 '08
Ik vind het niet fijn om te praten, ook zou ik al niet weten hoe ik het zou moeten uitleggen bij een huisarts...
Maar ik heb hier ook overnagedacht, voordat het zover komt, zal ik proberen eerst bij een huisarts langs te gaan, niet dat dat het oplost ofzo.. maar kan hopelijk een eerste stap zijn.
Dank je voor jullie berichten.
Maar ik heb hier ook overnagedacht, voordat het zover komt, zal ik proberen eerst bij een huisarts langs te gaan, niet dat dat het oplost ofzo.. maar kan hopelijk een eerste stap zijn.
Dank je voor jullie berichten.
Wendy's
okt 30 '08
Als je erover na hebt gedacht om langs een huisarts te gaan, waarom stel je het dan uit? Als je er klaar voor bent om er heen te gaan, zou ik dat doen (maar is ook jouw keuze).
Misschien kan het je helpen. Als je het niet probeerd.. zul je het nooit weten...
En ik weet zeker dat jij voor een oplossing zoekt, anders zou je dit verhaal hier niet plaatsen, en zoals je zegt het kan een eerste stap zijn!
Waarom denk je dat het niks oplost om langs te gaan? misschien verwijst hij jou door naar iemand anders, en ook kan het een ervaring voor jezelf zijn.
Misschien kan het je helpen. Als je het niet probeerd.. zul je het nooit weten...
En ik weet zeker dat jij voor een oplossing zoekt, anders zou je dit verhaal hier niet plaatsen, en zoals je zegt het kan een eerste stap zijn!
Waarom denk je dat het niks oplost om langs te gaan? misschien verwijst hij jou door naar iemand anders, en ook kan het een ervaring voor jezelf zijn.
Maris1976
okt 30 '08
Hmmm wat verrot dat dit je hele leven bepaald. En dat je op straat komt zal ook zwaar zijn.
Ik zou het iig geval melden bij je huidige werkgever, wie weet kun je de ziektewet in, of arbeidsongeschikt tot je je weer beter voelt.
Ik lees dat je toen je jonger was je al met zelfmoordgedachten rondliep. En je bent nu nog steeds erg jong.
Geen reden hiervoor? Of kun je zo ook geboren worden?
Ik ben geen expert, maar ik zou wel hulp zoeken en misschien met medicatie erbij je beter voelen, want dit is geen doen voor je.
Ik zou het iig geval melden bij je huidige werkgever, wie weet kun je de ziektewet in, of arbeidsongeschikt tot je je weer beter voelt.
Ik lees dat je toen je jonger was je al met zelfmoordgedachten rondliep. En je bent nu nog steeds erg jong.
Geen reden hiervoor? Of kun je zo ook geboren worden?
Ik ben geen expert, maar ik zou wel hulp zoeken en misschien met medicatie erbij je beter voelen, want dit is geen doen voor je.
Maris1976
okt 30 '08
En je bent 19, leven je ouders nog? Kunnen zij iets voor je betekenen anders?
Jij bent degeen die verandering kan brengen in je leven, als je dat tenminste wilt.
Zet jezelf over die muur heen en klop aan bij iemand. Wie weet veranderd het je leven.
Jij bent degeen die verandering kan brengen in je leven, als je dat tenminste wilt.
Zet jezelf over die muur heen en klop aan bij iemand. Wie weet veranderd het je leven.
Harbringer
okt 30 '08
Naja vroegere reden was geen fijne thuis situatie+ extreem veel gepest op school.
Ik werk niet, ik ben 2 x gezakt voor mn examen, en heb dus praktisch meer dan een jaar vrij, omdat ik me voorbereid voor de volgende herkansing.
Ik stel het uit, omdat ik niet mogelijk acht dat dit gevoel/gedachtes weggaat het zit te diep ik ken mezelf. Desondanks, neemt dit niet weg dat ik er wel vanaf wil natuurlijk.
Ingewikkeld:P
En ook ben ik bang dat ik t niet goed kan uitleggen zoals ik wil of dingen vergeet aangezien er zoveel dingen zijn, en dat hij t niet serieus genoeg neemt misschien daardoor of niet begrijpt.
EDIT:
Mijn moeder leeft ja... mijn vader heb ik nooit gekend. Ik heb geen goede band op zn zacht gezegd met mijn moeder en zus. Ze weten dit "probleem" in detail ook niet van mij.
Ik werk niet, ik ben 2 x gezakt voor mn examen, en heb dus praktisch meer dan een jaar vrij, omdat ik me voorbereid voor de volgende herkansing.
Ik stel het uit, omdat ik niet mogelijk acht dat dit gevoel/gedachtes weggaat het zit te diep ik ken mezelf. Desondanks, neemt dit niet weg dat ik er wel vanaf wil natuurlijk.
Ingewikkeld:P
En ook ben ik bang dat ik t niet goed kan uitleggen zoals ik wil of dingen vergeet aangezien er zoveel dingen zijn, en dat hij t niet serieus genoeg neemt misschien daardoor of niet begrijpt.
EDIT:
Mijn moeder leeft ja... mijn vader heb ik nooit gekend. Ik heb geen goede band op zn zacht gezegd met mijn moeder en zus. Ze weten dit "probleem" in detail ook niet van mij.
Soulmate
okt 30 '08
hoi Harbringer,
Overgevoelig zijn is heel erg zwaar. de enorme twijfel (dualiteit) van jezelf, het te veel voelen en het stiekem uitputten van geest en lichaam maken het heel erg zwaar voor jou. zelfmoord plegen heeft geen zin, je blijft hangen tussen sferen. je moet definitief bezit nemen van je aardse lichaam en de mensen en dingen zoeken die jou energie geven! respect voor jezelf leren afstemmen op de Goddelijke energie en werken aan een mooie toekomst. je creeert uiteindelijk je eigen leven! dit kan niemand anders voor je doen. Je hebt nu verdriet, dat moet je uitwerken. Ga hulp zoeken, wel bij de juiste mensen die je begrijpen en je niet gaan verdoven met woorden of middelen. Als we het niet weten wordt iedereen dol! Zet 'm op! je wilt niet weten hoe verliefd je eigenlijk bent op jezelf. Door jezelf niet te kunnen vinden ben je zo eenzaam.
Overgevoelig zijn is heel erg zwaar. de enorme twijfel (dualiteit) van jezelf, het te veel voelen en het stiekem uitputten van geest en lichaam maken het heel erg zwaar voor jou. zelfmoord plegen heeft geen zin, je blijft hangen tussen sferen. je moet definitief bezit nemen van je aardse lichaam en de mensen en dingen zoeken die jou energie geven! respect voor jezelf leren afstemmen op de Goddelijke energie en werken aan een mooie toekomst. je creeert uiteindelijk je eigen leven! dit kan niemand anders voor je doen. Je hebt nu verdriet, dat moet je uitwerken. Ga hulp zoeken, wel bij de juiste mensen die je begrijpen en je niet gaan verdoven met woorden of middelen. Als we het niet weten wordt iedereen dol! Zet 'm op! je wilt niet weten hoe verliefd je eigenlijk bent op jezelf. Door jezelf niet te kunnen vinden ben je zo eenzaam.
Stardust
okt 30 '08
Harbringer
Het klinkt op zijn minst of je ernstig depressief bent en direkt Psychologische hulp nodig hebt. Ik raad je dan ook met de grootste nadruk aan hulp te zoeken, eerstens via je huisarts.
Blijf er in 's hemelsnaam niet mee lopen? Op straat leven is geen optie, vreselijk. Je hebt recht op medische en geestelijke hulp(ggz)en daarmee kun je er ook overheen komen.
Het is zeker een indicatie om een uitkering aan te kunnen vragen wegens ernstige depressiviteit. Die houdt je dan in elk geval van de straat, waar je zowieso naar de bliksem gaat.
Zoek hulp en wacht er niet mee?
Sterkte,
Het klinkt op zijn minst of je ernstig depressief bent en direkt Psychologische hulp nodig hebt. Ik raad je dan ook met de grootste nadruk aan hulp te zoeken, eerstens via je huisarts.
Blijf er in 's hemelsnaam niet mee lopen? Op straat leven is geen optie, vreselijk. Je hebt recht op medische en geestelijke hulp(ggz)en daarmee kun je er ook overheen komen.
Het is zeker een indicatie om een uitkering aan te kunnen vragen wegens ernstige depressiviteit. Die houdt je dan in elk geval van de straat, waar je zowieso naar de bliksem gaat.
Zoek hulp en wacht er niet mee?
Sterkte,
Lena
okt 30 '08
je schrijft ik wil er wel vanaf,mooi dat is de eerste stap
een huisarts kijkt nergens meer van op hoor,dus het maakt niet uit hoe je het vertelt,wel is jammer dat ze zo weinig tijd hebben, en waak ervoor dat je niet gelijk onder de medicatie komt,want ik heb het idee dat dat het niet is wat je zoekt.
wie weet kan hij je in contact brengen met lotgenoten,want je bent niet de enige op deze aardbol die worstelt met van alles.
gevoeligheid is niet makkelijk,maar hou vertrouwen in jou...
je bent de moeite waard.....
en ergens is hier ook een taak voor jou
een huisarts kijkt nergens meer van op hoor,dus het maakt niet uit hoe je het vertelt,wel is jammer dat ze zo weinig tijd hebben, en waak ervoor dat je niet gelijk onder de medicatie komt,want ik heb het idee dat dat het niet is wat je zoekt.
wie weet kan hij je in contact brengen met lotgenoten,want je bent niet de enige op deze aardbol die worstelt met van alles.
gevoeligheid is niet makkelijk,maar hou vertrouwen in jou...
je bent de moeite waard.....
en ergens is hier ook een taak voor jou
Harbringer
dec 4 '08
Ik vraag me af, ik heb gelezen dat er daklozenopvang is hier en daar. Krijg je daar ook eten om te overleven?
Takhihiii
dec 4 '08
Ik heb rond jouw leeftijd ook behoorlijk in de put gezeten. Wat ik toen niet kon weten, is dat het daarna alleen maar beter is gegaan. Ik kan wel stellen dat ik gelukkiger ben in het leven dan de meeste mensen lijken te zijn om mij heen, misschien juist omdat ik ook die andere, duistere kant heb gekend. Toen dacht ik; met zelfmoord ben ik er in 1 keer vanaf. Maar als ik dat daar toen gedaan had, zou ik alleen die duistere kant hebben meegemaakt. Je weet het nooit en ik kan ook niet garanderen hoe het voor jou zal gaan. Ik weet wel dat het moment dat ik om hulp vroeg het keerpunt was. Er zijn veel mensen die willen helpen, die er zelfs hun beroep van hebben gemaakt. Die helpers weten vaak beter dan jij wat nu te doen. Maar het is aan jou om die hulp in te roepen. Ik denk dat je weinig te verliezen hebt. Ik weet hoeveel moeite het soms kost om een telefoontje te plegen, maar dat zijn de gedachten eraan die energie kosten, een telefoonnummer intoetsen kost slechts 0.03 kalorie.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
