Hoe krijg ik het voor elkaar……………….

lieve Karin,

het verhaal wat bovenaan dit topic staat, is niet nieuw: het grootste deel van de inhoud is mij bekend. Bovendien heeft Thomas dit min of meer met mij overlegd, en wat mij betreft is het oke zo. Dat hij ze dan ook ongezouten krijgt, is zijn verantwoordelijkheid.

Maar ik dacht, ik licht het even toe. Inmiddels ben ik er wel achter dat er hier maar één slachtoffer is, en dat ben ik in ieder geval niet. Als je kunt spreken van slachtoffers.

Maar, wel heel lief van je!

Oh mensen, ik schaam me diep. Ben niet echt 'weg' want ben stiekem nog een paar keer komen piepen En zo las ik bovenstaande... Ik wilde niet reageren want vond dat wat belachelijk, maar ik heb maagpijn van mezelf in te houden. Als ik kon (jullie tlefoonnummers had) dan had ik gebeld.

Ik sluit me voor de volle 100 procent aan bij Karin. Ook ik denk: hoe haal je het in je hoofd dit op het forum te posten waar je partner ook lid van is??!!! Helma jij verdient respect!!! En ik ben heel erg blij dat je je boosheid uit. Dit gaat om jouw integriteit.

Ik wil geen waarde vellen over wie de ware voor jou is Thomas. En ik weet ook heel goed hoe ongelooflijk mooi het is jezelf in de ander te herkennen. Je komt dit, als je geluk hebt, meerdere malen tegen in je leven. Verliefdheid is een projectie, het idee van de tweelingsziel wat mij betreft ook- maar dit is mijn mening en daar gaat het niet om. Ik herinner me dat je in het begin van jullie relatie even lyrisch was over je gevoelens voor Helma. Ik voeg me ook bij de woorden van Gast: welke leegte in jezelf tracht je te vullen? Gaat het om het steeds opnieuw beleven van de extatische ervaring een te worden met iemand? Als je daarnaar wilt leven, is dat heel ok. Maar maak jezelf en de vrouw die op dat moment in het spel is niets anders wijs.

Ik heb me even laten gaan. Thomas, ik wil je niet de boeman maken, want dat ben je niet- maar je ontloopt je verantwoordelijkheid.

Ik ga nu zelf ook even wat kolen op het vuur gooien, maar ik merk hier toch een heel groot verschil tussen mannen en vrouwen. Daar waar thomas vooral zijn gevoelens een plek probeert te geven en eigenlijk op zoek is naar een verklaring, gaan de vrouwen vooral door over het gevoel van onrecht, boosheid en dat ze moeten opkomen voor de ander. Ik wil het niet veroordelen hoor! maar het enige dat ik wil zeggen is dat er op 2 verschillende nivo's gecommuniceerd wordt, en er dus ook geen aansluiting komt.

Jullie hebben namelijk allemaal hartstikke gelijk, maar probeer eens uit te zoomen in deze situatie. Op dit moment springen 3 mensen in het diepe, en proberen ze maar te blijven zwemmen. Ze hebben echter geen idee in welk water of zelfs welk zwembad ze terecht zijn gekomen. Daar staan ook nog een aantal mensen aan de zijkant die ook nog weer roepen hoe deze 3 mensen zouden moeten gaan zwemmen.

In mijn ogen ontaard dit in totale chaos, en zwemt zometeen iedereen als een kip zonder kop in het water dat niemand kent.

Tot slot wil ik nog reageren op wat thomas zei:

Je bent ontwaakt, dus welke ogen heb je geopend? Het is namelijk je derde oog die haar ziet. Kijk eens met je 2 ogen, en wat zie je dan precies? Probeer vooral de dingen te zien zoals ze zijn, want alleen dan kun je zuiver blijven oordelen.

Veel sterkte met de situatie, want ik weet hoe moeilijk het nu voor jullie alledrie is. Ook ik heb op dat kruispunt gestaan en gekozen.

Thomas, ik had vanmiddag je bericht gelezen en ik moet je zeggen dat het me wel bezig hield. Enerzijds bewonder ik je moed om hiermee naar buiten te komen, anderzijds was het ook door mijn gedachte gegaan dat deze informatie wel erg privé is om er op deze manier mee naar buiten te komen... Ik begrijp nu dat jullie dit besproken hadden.
Ik denk wel dat het een onderwerp is wat ons allen raakt en waar we vroeg of laat misschien wel mee te maken hebben (gehad). Vandaar dat we misschien ook (heftig) reageren.
Toevallig had ik vanmorgen aan de keukentafel een gesprek met mijn man over o.a. het kunnen hebben van aantrekkingskracht naar anderen toe.

Ik moest na het lezen van jouw verhaal aan verschillende dingen denken.

Ja, zoals hierboven ook al is gezegd, zijn allen die (vroeger) noodlijdend zijn geweest niet heel ontvankelijk voor het krijgen van aandacht? Is het jouw gekwetste ziel die zich graag wil koesteren in elke vorm van aandacht, bewondering en herkenning die hij krijgt? We kunnen zoiets heel mooi verpakken of er een spirituele betekenis aan geven, maar houden we onszelf dan niet voor de gek?
Speelt bindingsangst misschien een rol?

Wanneer de liefde wenkt....wordt liefde hier idd niet met wat anders verward. Is het niet vooral 'eros' wat hier speelt? (heel mooi uitgelegd in Eva Pierrakos-liefde nader bekeken) In het kort: 'Eros lijkt in vele opzichten op liefde. Zij brengt de mens in contact met ongekende gebieden en impulsen in zichzelf, zoals bv onbaatzuchtigheid en genegenheid. Daarom wordt eros zo vaak verward met liefde. Eros haalt de ziel uit haar inertie en maakt dat zij gaat stromen. Liefde is een duurzame staat in de ziel, eros niet. Liefde komt en gaat niet zomaar, eros wel.'

Ik weet niet of jij ervaring of kennis hebt met of van het Enneagram, maar ik kreeg n.a.v. jouw verhaal het idee/gevoel dat jij wel eens een 4-type zou kunnen zijn. Zoals ik jou 'ken' zie ik mogelijke kenmerken. Vieren voelen zich aangetrokken tot alles wat intens is, zijn individualistisch, expressief, creatief en gepassioneerd. Ze hebben een sterke (seksuele) uitstraling zijn daardoor voor veel anderen een begerenswaardige partner. Vieren willen graag bijzonder zijn, ze hechten veel waarde aan waardering en bewondering. Daarom zoeken vieren misschien steeds weer opnieuw bevestiging, ook bij (verschillende) partners.

Dit is zo wat bij mij naar boven komt. Natuurlijk kan ook ik me verplaatsen in de woede van Hiddenwings. Ik heb die zelf ook gevoeld ooit. Het is mooi als we deze verwarring en ‘ellende’ ook kunnen omarmen en het bovenal als een spiegel kunnen zien, die ons uiteindelijk weer dichter bij ons (goddelijk) doel van de liefdesrelatie brengt: het onthullen van je ziel aan de ander…….

Wat me bezighoud is wel het volgende. Dit topic kunnen we op twee manieren voortzetten. Vanuit emotie, dus al moddergooiend, wat uiteindelijk verzand in drijfzand, waar Thomas niets aan heeft: of vanuit ratio, dus uitzoomen. Ikzelf zou voor het laatste willen kiezen, maar het is per slot van rekening niet mijn topic.

Wel wil ik mijn excuses aanbieden dat ik het vlammetje heb aangewakkerd door mijn boze reactie van 18.13 uur. Om nu Thomas te ondersteunen vanuit ratio lijkt me zinvoller dan vanuit emotie.

Maar ja, ik ben ook maar een mens. Misschien moet ik gewoon helemaal niet meedoen aan dit topic. Maar ik geef teveel om Thomas en zou niet graag zien dat hij hier wordt afgeslacht.

'Mensen zijn niet slecht, ze zijn onwetend'.

Ik hou gewoon mijn menig voor me en geef zowel Thomas als Helma een warme knuffel...

Mijn keuze om wat me gebeurde hier op het forum te zetten was niet zo’n eenvoudige. Toch besloot ik hiervoor, omdat ik gigantisch met een knoop een mijn maag rondliep en ik mij er werkelijk geen raad mee wist. Daarbij bedacht ik mij, dat ik er geen bezwaar in zag mensen hier ook maar eens mijn mindere kant te laten zien en me daarin kwetsbaar op te stellen. Liever wijze waarheid dan schone schijn.
Een ander punt van overweging was, dat ik weet dat een kwestie als dit van mij, in veel meer levens speelde/speelt en de meeste mensen het maar achter de gordijnen houden en iedereen zijn eigen wiel maar moet zien uit te vinden en kennelijk stikkend en struikelend zijn weg moet zien te vinden……………..

Ik kan mij allang niet meer verschuilen achter de onveiligheid en de verwaarlozing die ik als kind ervoer. Al was het voorbeeld van een afwezige vader die op mijn derde ons gezin verliet – en die me daarna ook niet meer wilde zien – en een suïcidale moeder die altijd slachtoffer is gebleven en waardoor ik volkomen geparentificeerd raakte als kind, niet ideaal. (Inherent aan parentificatie is het zwakke gevoel voor verantwoordelijkheid). Toch is deze zelfde achtergrond vertrekpunt geworden naar alle waarom en waardoor vragen die een intense zelfstudie in gang hebben gezet en ik nu de laatste jaren juist heel dankbaar om kan zijn. De boosheid naar mijn moeder met al haar grenzeloosheid hebben zich omgekeerd naar begrip en liefde. Een moeder die ik zelf altijd afhield omdat ik haar totaal niet vertrouwde in al haar zelfzucht. Die ik nu kan omarmen en intens kan voelen omdat ik weet dat zij haar eigen proces te gaan heeft en dat dat niets met mij te maken heeft.
Vallen en opstaan, zo zag mijn leven eruit en mijn God wat heb ik mij vaak verloren gevoeld in mijn bestaan. Van bezielde communicatie had ik nog nooit gehoord. Ik was niet op mijn eigen aanwezigheid gesteld! Langer dan een paar dagen alleen zijn haalde al mijn angsten en onveiligheids gevoelens naar boven. Mijn werk als toegepast kunstenaar – sieraadontwerper – hield mij enigszins in deze wereld, maar vulde niet mijn gevoel van leegte en als ik maar genoeg blowde voelde ik het allemaal niet zo……………..

Een weekend in augustus 2001, bracht een kentering in mijn bestaan. Op zaterdag 2 gasten in de winkel die er niet waren om iets te komen kopen en ik nooit eerder zó angstig was. De zondag daarop, dat mijn kinderen – met wie ik al jaren alleen een 1 oudergezin had – en zij mij vroegen “pap wil jij mam helpen, ze wil een einde aan haar leven maken”. Mijn reactie daarop en ik ze vertelde dat ik dat niet kon omdat er nog onopgeloste dingen tussen haar en mij lagen. Mijn boosheid op mijzelf en de lafheid t.a.v. en ik de telefoon pakte en alles met haar oploste. Daarna het visioen van de tunnel en licht. (ik kan dit nog steeds niet zonder tranen verwoorden!!!!). De derde dag – de maandag, dat ik op de ‘Friesland’ zit op weg naar een week Terschelling en de 16 jarige Marco in het buiswater van de schroeven sprong. De wereld waarin ik mij staande hield gleed onder mijn voeten vandaan. Het werd uiteindelijk mijn vertrekpunt naar mijn eigen leven. Een winter van erg veel wijn en wiet volgde. Ik deed alleen het hoogst noodzakelijke. Ik heb in het voorjaar daarop een paar therapeuten bezocht, maar vond dat deze maar dom zaten te lullen. Toen een reeks studiegidsen aangevraagd voor therapeuten opleidingen en ben aan een reeks cursussen en een 3 jarige deeltijd opleiding psycho energetisch therapie begonnen (en heb deze afgemaakt).

Langzaam begon de spiegel waarin ik keek zich om te draaien en kwamen er momenten dat ik erdoorheen begon te zien. Ik ben er nog steeds niet, blijkt wel uit de situatie waar ik nu in sta. Maar ik ben niet bang meer mij te zien en mij te laten zien en mij te onttrekken aan de blinde wereld waarin wij met z’n allen leven en waar de laatste jaren steeds meer een einde aan lijkt te komen met al die waarheids kinderen, voorgaan door nieuwetijds ouders die het vertikken nog langer de schone schijn door te geven en ze klaar te stomen voor een doodzieke maatschappij die nu eindelijk op breken staat.

Ik hang allang niet meer aan de kade muur, maar zit inmiddels op de rand te kijken naar het water en bedenk mij de vele vele tranen die ik liet. Zij zijn het zelfde water waar ik naar staar. Mooie verhalen zijn niet meer de behaalde resultaten van medemensen. Mooie verhalen zijn nu die verhalen uit mensen harten, hun zieleroerselen. En als een moeder mij wil vertellen over de drie kinderen die zij moest loslaten - na dat auto ongeval - dan loop ik in elk geval niet meer weg maar luister ademloos en sla een arm om haar heen als ik voel dat dat kan…………….

Je wil toch niet echt een goeroe worden hè Thomas

Ja Thomas je hebt hier al veel geschreven en laten zien...
Soms zijn er van die momenten we denken er te zijn...
Nu is het goed.....
Maar dan onverwacht de volgende levensles
Leven is nooit uitgeleerd tenminste zo zie ik het nu

Tranen door het lezen van je verhaal en je laatste zinnen:

Ik hang allang niet meer aan de kade muur, maar zit inmiddels op de rand te kijken naar het water en bedenk mij de vele vele tranen die ik liet. Zij zijn het zelfde water waar ik naar staar. Mooie verhalen zijn niet meer de behaalde resultaten van medemensen. Mooie verhalen zijn nu die verhalen uit mensen harten, hun zieleroerselen. En als een moeder mij wil vertellen over de drie kinderen die zij moest loslaten - na dat auto ongeval - dan loop ik in elk geval niet meer weg maar luister ademloos en sla een arm om haar heen als ik voel dat dat kan…………….

je hebt het vaak over een mooi medemens,
nu een groet van een ander medemens die niet anders leert met vallen en opstaan maar vooral ook geraakt is door je openheid en kwetsbaar opstellen...
Maar vergeet niet het allerbelangrijkste

zelfkennis is......

Thomas, hoe zijn voor jou de adviezen of opmerkingen die hier - voor jou - geplaatst zijn? Doe je hier ook echt iets mee? Of had je gehoopt op andere reacties? Want ook de mailtjes die ik jou persoonlijk stuurde zijn niet echt ten volle beantwoord: sta je wel open voor adviezen? Heeft het nog wel zin om je te ondersteunen? Ik vraag dit in alle openheid, omdat ik begaan ben met je situatie.

Wie zegt dat het hier om een tweelingziel gaat?
Dat is puur speculeren of vooronderstellen.
Is dat dan een reden tot legitimiteit?
En dacht je nu echt dat ik het verschil niet ken?
Voor mij gaat het hier vooralsnog om twee aardse vrouwen en een projektieve binding.

Zieleroerselen vertellen is anders dan zwelgen in zelfmedelijden,
Soms help je mensen verder met goed advies en soms hebben ze gewoon een schop onder hun kont nodig.
Just my two cents.

'Voor mij gaat het hier vooralsnog om twee aardse vrouwen en een projektieve binding.'

Stardust, kun jij uitleggen wat je hiermee bedoelt? En is het goed of slecht om aards te zijn?

Er is niets verkeerd aan aards zijn, integendeel lijkt mij.
Met een projektieve binding bedoel ik, dat een man de Anima op bepaalde vrouwen projekteert en daarmee ontstaat een magische verbinding.
Dat lijkt heel mystiek en prachtig maar is gebaseerd op voorstellingen die je in je zelf niet hebt gerealiseerd.
Omgekeerd is dat met vrouwen ook het geval, zij projekteren een Animus op de man met weliswaar verschillende kwaliteiten maar dezelfde vaak destructieve, afhankelijke fascinaties. Destructief omdat ze het zicht op de realiteit van de werkelijke persoon verblinden en ontwikkeling in de weg staan.
Het lijkt een tweelingziel te zijn en dat is niet eens zo ver gezocht, omdat immers de onbekende innerlijke partner een soort tweelingziel is.
Als beiden aan hun projekties gaan werken en die vooral terugnemen vervalt de fascinatie en ontstaat niet alleen meer persoonlijke vrijheid door bewustzijnsverruiming, maar vooral klaar zicht. Een Projektieve binding gaat alleen op als de ander onvoldoende bewust is en de projektie mee in stand houdt.

Groetjes

Geloof jij in het bestaan van een tweelingziel, Stardust?

Thomas,

Ik kan me voorstellen dat veel reacties erg 'hard' overkomen/aankomen. Ik denk dat velen onder ons geschrokken zijn, ik toch. Maar anderzijds ook niet. Het leven is uiteindelijk geen filosofisch gebeuren en haalt onze 'spirituele' ideeën wel in. Oude trauma's helen niet door nog dieper in 'het spirituele' te gaan maar door hier-en-nu de confrontatie aan te gaan.

Je verhaal heb je meerdere keren geschreven op het forum. Ik het er begrip voor, mededogen. Maar Thomas, nu voelt het aan als iest om je te verantwoorden, verbloemen. Het merendeel van de mensen hier is geparentificeerd! Maar het inzien van parentificatie is geen excuus om de verantwoordelijkheid voor jezelf en je handelen niet te nemen want nu ben je een volwassen man. Ik veroordeel je niet als mens Thomas en ik denk dat niemand dat hier doet. Ik wil even dat je dat weet. Ook ik vraag me af wat de reacties met je doen.

Zeg mij eerst eens wat jij daar onder verstaat?

Het thema van de tweeling is een bekend mythologeem en dus is er reden een, meestal onbewuste, associatie te poneren.

Maar in dit topic zie ik geen enkele reden om een tweelingziel als excuus aan te wenden om de projekties te ontkennen of de relaties te legitimeren.
Verder bestaat er geen bewijs voor die stelling, dus waarom iets aannemen dat puur hypothese is? Alleen al het gegeven dat het hier om meerdere relaties blijkt te gaan bewijst de projektie. Een ander punt is dat blijkbaar iemand uit die relaties lid is van dit forum en ik mij kan voorstellen dat dit wel pijnlijk en indiscreet overkomt. Dat alleen al geeft aan dat het gevoelsleven niet ver ontwikkeld kan zijn, want dan zou je deze pijnlijke situatie vermijden. Wat voor zin heeft het die relatie publiek te maken? Een niet persoonsgerelateerd voorbeeld zou toch voldoende zijn geweest? Ik heb geen ethische bezwaren tegen een driehoeksverhouding, liefde is nu eenmaal niet monogaam, waarmee ik geen vrij- brief bedoel, maar ik heb wel bezwaren tegen indiscreties. Een dergelijke houding is meer gericht op egobevrediging al wil ik T. echt niet aanvallen. Zolang hij zijn projekties niet inziet, zal hij in deze situaties verzeild blijven raken.

Een ding weet ik wel zeker, dat er een innerlijke moraal bestaat.

Zolang er geen verdere indicaties zijn, met hemelse aspiraties, blijf ik gewoon nuchter in de aardse realiteit.

Alleen een blinde ontgaat hier de Animasymboliek. Verliefdheid is een fascinatie maar omgekeerd is niet iedere fascinatie een verliefdheid. De fascinatie is de magische binding met iets geheimzinnigs. Juist het eeuwige vrouwelijke geheim fascineert de man. Maar het eeuwige is niet de aardse relatie al maakt die er ook deel van uit. Je zou bijna de vergelijking kunnen trekken dat een collectief beeld op een individu wordt geprojekteerd. Maria in de kerk is een middelares. De Anima is dat niet toevallig ook. Zij is de verbinding met het onbewuste en moet dat ook blijven. Wie haar op een gewone vrouw projekteert loopt spiegelbeelden na. De ontelbare voorbeelden in de kunst, de literatuur, film, mythen, legenden, sprookjes, sagen enz. leveren bewijs genoeg van het bestaan van dit fenomeen.

Groetjes

"Met de (korte) maat waarmee gij meet, zult ook gij gemeten worden"

je eigen woorden in een eerdere reaktie bij deze krijg je ze terug

Alleen al het gegeven dat het hier om meerdere relaties blijkt te gaan bewijst de projektie. Een ander punt is dat blijkbaar iemand uit die relaties lid is van dit forum en ik mij kan voorstellen dat dit wel pijnlijk en indiscreet overkomt. Dat alleen al geeft aan dat het gevoelsleven niet ver ontwikkeld kan zijn, want dan zou je deze pijnlijke situatie vermijden. Wat voor zin heeft het die relatie publiek te maken

Misschien moet je beter lezen,Thomas en Helma hadden dit al met elkaar besproken en besloten het hier neer te zetten

@Stardust: Waarom zou ik zeggen wat ik er onder versta als jij je oordeel over-tweelingzielen al wel gaat ventileren hier? Een simpel ja of nee was voldoende geweest. Dus geloof jij in het bestaan van tweelingzielen?