af-scheid

Afscheid nemen bestaat niet........
Klinkt erg afgezaagd maar voor mij is dit een wezenlijk feit.
Ik ben er ook niet goed in maar dat komt meer dat het voor mij voelt als een opgelegt iets omdat het voor mij niet werkelijk bestaat. Mensen komen en gaan op het juiste moment in en uit je leven.
Het is onze hang naar veiligheid en vertrouwdheid die ons haast dwingt om in de verledentijd te leven. We koppelen deze vetrouwdheid aan anderen of aan situaties waarin we ons prettig voelen. Het liefst houden we die dan ook vast om steeds weer dat prettige gevoel van veiligheid te kunnen ervaren. Maar mensen en situaties komen en gaan, en het niet kunnen loslaten en laten zijn van dit komen en gaan zorgt voor wrijving, voor onprettige emoties.
Dit gebeurd als je je levensgeluk verbind aan afgescheiden deeltjes (personen en situaties) van het geheel. Als je de verbinding kunt ervaren met het geheel dat leven is dan is er geen afgescheidenheid waar je je aan verbind en kun je dus ook geen afscheid nemen van een persoon of situatie omdat die altijd onderdeel blijven van dat geheel.
Ik wil hier niet mee zeggen dat je mensen niet zou missen als die er op dat moment niet zijn in je leven. En opzich kan ik ook goed begrijpen dat je het liefst iedereen die je na aan het hart is bij je wilt houden, maar vasthouden betekend niet alleen voor jou maar ook voor die ander dat je niet mee kunt drijven op de wateren des levens. Het stagneerd alle ontwikkeling.
Ik heb een paar vriendinnen die ik af en toe "toevallig" na jaren weer eens tegen kom. Het voelt altijd alsof we elkaar vorige week nog gezien hebben en het is ook meestal maar van korte duur dat we weer samen zijn en dan gaan we ieder onze eigen kant weer op. Ik zou het niet anders willen dan op deze manier. Maar dat is mijn gevoel. Ik vertrouw erop dat we elkaar weerzien als dat nodig is en als we dat beide willen.
We zijn allemaal met elkaar verbonden en we hebben allemaal een vrije wil tot onze beschikking. Waar kies je voor; voor vasthouden aan wat je kent/vertrouwd wat op een gegeven moment wrijving geeft omdat het uiteindelijk niet vastgehouden wil worden, of voor de vrijheid en het vertrouwen in het leven dat mee gaat op de stroom naar waar dan ook en elkaar weer tegenkomt in die vrijheid wat bijdraagt aan ons levensgeluk.
Het is maar net wat je ervaart en wat je wil ervaren.....

Ja goeie Syl, afscheid nemen bestaat niet.

Daar is en liedje van! van Marco Borsato




dit liedje is ook gespeeld voor mijn zoon ..ik geloof er ook in.

Ja liesanne, een vraag die ik mijzelf ook gesteld heb. Wat vind ik ervan dat mensen merudi weer vertlaten. Mijn gevoel is vooral dat ik het jammer vind, maar niet erg. Ik vind het jammer omdat je sommige mensen toch weer wat beter leert kennen, en vooral ook benieuwd bent naar hoe het met hen gaat.

Op merudi waren toch meestal wel de persoonlijke ervaringen te lezen waarin sommigen enorm open durfden te zijn. Ik vind dat iedere keer weer enorm bijzonder om te zien en het is ook heel mooi als je veranderingen en transformaties van dichtbij mag meemaken.

Door dat soort momenten ben ik weer blij dat ik merudi begonnen ben en weet dat het ook zijn functie heeft.

Toch weet ik ook dat je op een gegeven moment een beetje moe bent om aan jezelf te werken, en doe je het liefste gewoon even niets meer. Ik denk daarom ook sterk dat we een aantal van de afzwaaiers wel weer terug zullen zien. Want hoe je het went of keert, uiteindelijk ben je toch wel weer benieuwd hoe het gaat met die anderen op Merudi, die jij ook hebt leren kennen.

Zo werd ik onlangs nog gewezen op onze grote vriend Ikben die blijkbaar Merudi niet kan loslaten en op allerlei manieren toch nog steeds met Merudi in aanraking komt.

Simpel gezegd: "Merudi leeft."

Oh ja, vertel, vertel.......

2 zielen 1 gedachte

Gast begrijp me goed, ik wil niets of niemand vasthouden die wil gaan.

Ik kan me deels wel vinden in je uiteenzetting en die vind ik ook wel mooi, maar ik mis ook wel iets.
Dat is toch die emotie die voor mij bij afscheid nemen 'hoort', die is volgens mij niet weg te redeneren....

Verbonden-zijn en dan weer (te moeten) loslaten gáát toch met 'pijn' gepaard..... dat mag er toch ook gewoon zijn?
We kunnen deze pijn van het leven toch niet omzeilen of ontkennen?
Dat doe je m.i. toch een beetje als je zegt dat afscheid niet bestaat....

(al vind ik dat wel een mooi nummer van Marco)

Ja dat vind ik ook liesanne. Afscheid nemen van mensen die je mag, doet gewoon pijn. Je kan alles wel dood-redeneren, maar is het soms niet gewoon lekker om ook gewoon te voelen?

Wie is toch in vredesnaam die ikben??

Ik las t laatst ook al in een topic..

Of is dat een ouwe koe die in de sloot moet blijven?

Inderdaad erg oude koeien, maar je bent gewaarschuwd

http://nlforum.merudi.net/ubbthreads.php/ubb/userposts/id/265.html

Hier zijn al zijn berichten. En laten we vooral dit topic gebruiken om afscheid te nemen van Ikben. En mocht je nog een mailtje van hem ontvangen doe hem de hartelijke groeten van me.

Natuurlijk mag die emotie er ook zijn, die is bijna onvermijdelijk als je gevoel in je donder hebt. Veel mensen zijn juist bang om die pijn te voelen en daarom liever vasthouden aan wat ze kennen, dus niet zonder die ander of die situatie verder te gaan.
Je wil niet weten hoeveel tranen er gevloeid hebben bij het overlijden van mijn vader maar dat was niet omdat ik afscheid moest nemen, want ik weet dat hij hier nog is, maar omdat dit een gevoelsreactie was op het hem fisiek laten gaan. Het gemis van zijn aanwezigheid. Maar tegelijk was het goed dat hij ging, voor hem.
Het is wel vaak onzekerheid wat bij mensen de meeste pijn veroorzaakt.

Toch vind ik het nog steeds jammer dat ikben weg is hier. Maar wie weet komt hij weer terug in een ander gedaante, als duivel misschien wel

ik heb een gruwelijke hekel aan afscheid nemen van alles wat me dierbaar is.........

afscheid nemen is gewoon niet mijn ding

Nemen jullie ook wel afscheid van dingen die je liever kwijt bent? Bijvoorbeeld afscheid nemen van de pijn die je voelt op het moment dat die pijn is verdwenen? Want ik denk dat je dan veel meer stil-staat bij de mooie dingen als je echt afscheid neemt van de pijnlijke zaken.

Ik merk vaak dat er alleen afscheid wordt genomen op het moment dat je denkt iemand te gaan missen.

dat vind ik heel mooi omschreven nims,er komt ruimte om bij de mooie dingen stil te staan.....

Hey,

Afscheid neem je eiglijk elke dag, alleen je weet dat je de meeste de volgende de dag weer zult zien of spreken. Al heb ik voor mij zelf al van veel mensen afscheid genomen en spreek ik zelf nooit meer.

Renco

ja, dat is mooi gezegd. Afscheid nemen kan (dan) ook heel goed zijn......

Wat bedoel je met die laatste zin?
Ja, t.a.v. iemand die sterft moet ik zeggen dat dat voor mij wel onzeker is.
Het is mooi als je kan zeggen -ik weet dat hij hier nog is- ik merk dat ik dit mezelf meer voorhoud, maar ik weet het eigenlijk helemaal níet. Mijn vader is enkele jaren geleden overleden en natuurlijk leeft hij voort in mijn herinnering, maar waar hij zich nu bevindt zou ik niet weten als ik eerlijk ben. Ik voel het niet ook.
Ook ik kon hem wel laten gaan, maar ik zeg nog vaak hardop, waar bén je nou.....

Wat ik met die zin bedoel is dat het vaak onze eigen onzekerheid is t.a.v. een "afscheid" wat ons het meeste pijn doet. Als je er nl op vertrouwd dat iedereen komt en gaat zoals het nodig is voor dit leven en jouw ontwikkeling, dan vertrouw je er dus op dat je elkaar weer zult treffen als dat nodig is of als beide dit willen.
Het is ook vaak de gedachte die vóór een "afscheid" al is die pijn doet. Het niet willen verliezen, het bang zijn dat er iets gebeurd, dat de ander weggaat of welke reden ook, geeft al pijn en is ontstaan uit angst en onzekerheid.