Sommige mensen hebben de gave, ook hier op dit forum, om tijdens een goed gesprek enorm door te spitten in hun zoektocht. Ze gaan als het ware 'de diepte in'.
Al lang geleden wilde ik dat ook kunnen, maar vaak lukt me dat niet. Waarom kiezen mensen voor dat 'willen weten', dat uitdiepen, en daarin zo enorm veel te weten willen komen? En waarom is dat wel voor de één weggelegd, en niet voor de ander? Zoveel inzichten, zoveel wijsheid: wel fijn, om zoveel te weten.
Brengt het je ook datgene wat je ermee wil bereiken? Kun je van daaruit verder leven in een maatschappij die eigenlijk zoveel anders van ons vraagt?
De onrust in mijn leven, zoals het aards-gebonden zijn, het 'go with the flow', beperkt me in een aantal opzichten. Als ik de tijd zou vergeten (die eigenlijk niet bestaat), en me zou laten meedrijven in het gesprek, zou ik dan ook tot die inzichten kunnen komen?
Mijn baan, het zorgen voor de kids, mijn verantwoordelijkheidsgevoel ten aanzien van het meehobbelen op aarde zonder opnieuw te vallen, ontnemen me de tijd om de tijd te vergeten; belachelijke uitkomst. Hoe kan ik de tijd vergeten als de tijd niet bestaat?
Enfin, ik dwaal af. Ik merk dat ik er, sinds mijn burnout, toch vaak voor kies om helder te blijven, en mezelf niet compleet te verliezen: ik wil de draad makkelijk op kunnen pakken, en niet verzanden in misschien belangrijke wetenswaardigheden.
Zo heb ik een hobby(gehad): de bossen in met de verrekijker, om vogels te zien. Ik zou het best weer op willen pakken, om weer eens iets nieuws te ontdekken, en me daar gelukkig bij voelen, maar om de één of andere reden blijft het bij deze gedachte. Zoals Gast ergens zei: 'de bijstand in en vrijwilligerswerk doen', gaat niet lukken. Dit zal de uitkerende instantie niet pikken. Bovendien blijft het voor mij een moeilijk iets om mijn hand op te moeten houden.
Zelfs het afdwingen van meer alimentatie, wat onlangs aan de orde was in een rechtzaak, is iets volkomen abstracts voor mij, omdat ik eigenlijk volledig onafhankelijk wil zijn in de zorg voor mijn kids. Maar aangezien je altijd twee mensen hebt die verantwoording dragen, mag ik hun vader daar toch best op aanspreken.
Maar anyhow, ik dwaal weer af. Is dat het niet, dat ik gewoon te snel afdwaal? Afgeleid raak door de aards-gebonden dingen? Misschien wel. Misschien weet ik de rust niet te vinden om me volledig te laten gaan in mijn gedachten, om zo tot dieper zelfbewustzijn te komen. Wel jammer. Ik kan er de vinger niet op leggen. Misschien, als ik zestig ben, en het tikken van de klok kan laten zijn.
Ik kreeg eens een ansichtkaart van een tante, met een afbeelding van een mooi meisje aan het strand. De kaart heet: 'het meisje met de tijd'; ben ik dat in feite niet zelf? Waarom sta ik deze belemmering toe? En waarom lijkt het zo belangrijk voor mij om ook deel te kunnen nemen aan die enorme lappen tekst, zodat ik ook tot bepaalde inzichten kan komen? En zou het zoveel anders zijn als mijn leven compleet anders was gelopen? Ik ben tweelingen; en tweelingen zijn over het algemeen wat oppervlakkiger. Ik wilde maar dat dit niet zo was, maar aan de andere kant ben ik wie ik ben, en heb het zo nodig om voort te kunnen, ook al betekent dat alleen maar aandacht hebben voor de doodnormale dingen. Een dochter die 's avonds werkt bij de Lidl, wil toch ook een maaltijd; de container wil toch ook op de juiste dag aan de juiste weg staan.
Wat is belangrijk? Veel te weten willen komen, of dit leven leven, zonder al die kennis? Ik wil niet kiezen. Ik kán niet kiezen.
Het één sluit het ander niet uit, maar het moet wel werkbaar zijn. Mijn alertheid ten aanzien van mijn omgeving kan ik niet zomaar laten vieren, al merk ik dat het makkelijker gaat als de kids naar hun vader zijn, en ik met mijn partner een boom opzet over het één of ander. Toch zit er ergens een belemmering.
Ik kom er nog wel achter wat dat precies is.
Al filosoferend de diepte in
Delen:
Helma
okt 27 '08
Al filosoferend de hemel op aarde bereiken?
Of al filosoferend de afgrond in?
Ik weet het niet wat belangrijk is voor mij. Maar veel liever sta ik in het NU, in alle eenvoud en stilte. De ware essentie ligt denk ik -voor mij- in het ZIJN. Met al zijn mogelijkheden, en al zijn beperkingen.
Ja, ik denk dat dit dicht komt bij mijn waarheid. Misschien wel de weg van de minste weerstand, wie zal het zeggen. Ik ben wie ik ben. Kiezend voor de middenweg. Ik weet niet, of dat het meeste oplevert, maar wel weet ik dat dit het beste bij mij past, op dit moment.
Ben ik daardoor beperkt? Zie ik daarom niet helder? Beperkt het mij in mijn groeiproces?
Vroeger wilde ik altijd de slimste zijn. Toen ik merkte, dat dat niet lukte, liet ik het los.
(Zomaar wat gedachten op een rijtje, op een stille maandagmorgen. Van binnen ben ik niet stil, maar woedt er een grote storm)
Of al filosoferend de afgrond in?
Ik weet het niet wat belangrijk is voor mij. Maar veel liever sta ik in het NU, in alle eenvoud en stilte. De ware essentie ligt denk ik -voor mij- in het ZIJN. Met al zijn mogelijkheden, en al zijn beperkingen.
Ja, ik denk dat dit dicht komt bij mijn waarheid. Misschien wel de weg van de minste weerstand, wie zal het zeggen. Ik ben wie ik ben. Kiezend voor de middenweg. Ik weet niet, of dat het meeste oplevert, maar wel weet ik dat dit het beste bij mij past, op dit moment.
Ben ik daardoor beperkt? Zie ik daarom niet helder? Beperkt het mij in mijn groeiproces?
Vroeger wilde ik altijd de slimste zijn. Toen ik merkte, dat dat niet lukte, liet ik het los.
(Zomaar wat gedachten op een rijtje, op een stille maandagmorgen. Van binnen ben ik niet stil, maar woedt er een grote storm)
Sephora
okt 27 '08
Je verhaal spreekt me heel erg aan, het raakt me op de een of andere manier. Misschien omdat ik ook vaak worstel met m'n gedachten. Ik wil ook van alles-en-nog-wat weten en leren. We zijn allemaal op zoek naar de zin vh leven, naar wijsheden & inzichten. Iedereen op z'n eigen manier.
Maar veel liever sta ik in het NU, in alle eenvoud en stilte. De ware essentie ligt denk ik voor mij in het ZIJN. Met al zijn mogelijkheden, en al zijn beperkingen.
Je zegt 't zelf al, dit is ook erg belangrijk. Ik leef ook niet altijd in 't NU (was 't maar waar!
) en dwaal ook vaak af, maar als je in 't NU gaat leven beleef de je dingen intenser en kan je er meer van leren & van genieten.
Maar veel liever sta ik in het NU, in alle eenvoud en stilte. De ware essentie ligt denk ik voor mij in het ZIJN. Met al zijn mogelijkheden, en al zijn beperkingen.
Je zegt 't zelf al, dit is ook erg belangrijk. Ik leef ook niet altijd in 't NU (was 't maar waar!
) en dwaal ook vaak af, maar als je in 't NU gaat leven beleef de je dingen intenser en kan je er meer van leren & van genieten.
Stardust
okt 27 '08
Hidden Wings
Het lijkt mij op dit moment voor jou veel belangrijker om orde op zaken te stellen en het hoofd boven water te houden.
Geestelijke ontwikkelingen gaan niet voor de aardse.
Je midden behouden is in evenwicht blijven.
Het komt mij voor dat je dat wat krampachtig doet.
Niet vreemd in zoveel onzekerheid.
Voor jou is er een noodzaak in het hier en nu te leven, de praktische zaken vergen al je aandacht.
Liefs,
Het lijkt mij op dit moment voor jou veel belangrijker om orde op zaken te stellen en het hoofd boven water te houden.
Geestelijke ontwikkelingen gaan niet voor de aardse.
Je midden behouden is in evenwicht blijven.
Het komt mij voor dat je dat wat krampachtig doet.
Niet vreemd in zoveel onzekerheid.
Voor jou is er een noodzaak in het hier en nu te leven, de praktische zaken vergen al je aandacht.
Liefs,
Helma
okt 27 '08
Sephora,
Mijn NU is niet altijd zichtbaar genoeg: want soms denk ik dat ik in het NU sta, maar denk ik ondertussen aan wat we vanavond moeten eten. Of wanneer ik welke kleur was zal draaien. Dus of mijn NU zo oke is.... ik weet het niet hoor...
Stardust, je hebt me heel goed gelezen! En ja, wel wat krampachtig, dat klopt wel. En dat de praktische zaken al mijn aandacht vergen, vind ik niet zo leuk, sterker nog, ik moet er bijna van spugen.
Mijn NU is niet altijd zichtbaar genoeg: want soms denk ik dat ik in het NU sta, maar denk ik ondertussen aan wat we vanavond moeten eten. Of wanneer ik welke kleur was zal draaien. Dus of mijn NU zo oke is.... ik weet het niet hoor...
Stardust, je hebt me heel goed gelezen! En ja, wel wat krampachtig, dat klopt wel. En dat de praktische zaken al mijn aandacht vergen, vind ik niet zo leuk, sterker nog, ik moet er bijna van spugen.
Stardust
okt 27 '08
Hidden Wings
Het is mij meer dan duidelijk, ik weet heus hoe dat voelt.
Helemaal niet leuk om zo in de onzekerheid te leven.
Huisvrouwen moeten toch goed vooruitkijken en organiseren en de dagelijkse dingen zijn vaak een betere oefening dan meditatie.
Waarom? Wel omdat die moeilijkheden zich voortdurend herhalen en het ego'tje traag is met leren.
Meister Eckehart stelde al dat je ziel de meeste vooruitgang maakt, op het moment dat je meent stil te staan.
Iets dergelijks zit in het verhaal van Assepoester opgesloten.
Het schijnbaar zinloze geploeter van de ziel. Die nederige werken heten, zielearbeid verrichten. In alle sprookjes kom je die symboliek tegen. Ik herinner mij een anecdote van een van de heiligen die een engel ontmoette. Hij was een groot heilige, maar vroeg of hij nu de grootste was? Neen, zei de engel, er zijn er nog twee groteren. Nu vroeg hij dus wie dat waren. De engel nam hem mee en liet twee huisvrouwen met een gezin zien.
En het nu beperkt zich niet tot een moment in de eeuwigheid.
Het nu is het bestaan op zich. Sommigen gaan zelfs zo ver (Boedhhistische dieptefilosofie), dat tijd niet bestaat en een van de illusies vormt. Dat voert tot de gedachte/ hypothese, dat alles tegelijkertijd afspeelt. Dus ook de vermeende vorige en toekomstige levens. Je kunt die voorstellen op een soort tijdlijn. Dan moet het ene bestaan ook direkt invloed uitoefenen op een ander. Daarmee zou zelfs het begrip karma op zijn kop staan. Robert Monroe haalt ervaringen aan waarbij hij in andere paralelle werelden met anderen een relatie had en die even werkelijk aandeden.
Doet denken aan de Chinese wijze die droomde van een vlinder te zijn en wakker geworden niet meer wist of hij nu een wijze was die zich een vlinder droomde of een vlinder die droomde een wijze te zijn.
Zo, nu heb je een kluifje om je tandjes te scherpen.
En lieverd, jij bent niet alleen verantwoordelijk voor de kids, hij heeft die ook op de wereld gezet. En hoewel je trots bent en het alleen wilt klaren, totdat je werkelijk op je benen staat, moet je gewoon een manier vinden om te overleven. Dus financieel gebruiken wat er aan mogelijkheden ligt. Het is een misplaatse trots die je zou verbieden hulp en ondersteuning te vragen. Zo kende ik iemand die na scheiding de ander het huis liet behouden. Later is dat wel gecorrigeerd want ze had geen cent. Waarom de een lekker warmpjes en de ander in de kou laten staan mét kids?
Liefs, en vooral een zekerder toekomst,
Het is mij meer dan duidelijk, ik weet heus hoe dat voelt.
Helemaal niet leuk om zo in de onzekerheid te leven.
Huisvrouwen moeten toch goed vooruitkijken en organiseren en de dagelijkse dingen zijn vaak een betere oefening dan meditatie.
Waarom? Wel omdat die moeilijkheden zich voortdurend herhalen en het ego'tje traag is met leren.
Meister Eckehart stelde al dat je ziel de meeste vooruitgang maakt, op het moment dat je meent stil te staan.
Iets dergelijks zit in het verhaal van Assepoester opgesloten.
Het schijnbaar zinloze geploeter van de ziel. Die nederige werken heten, zielearbeid verrichten. In alle sprookjes kom je die symboliek tegen. Ik herinner mij een anecdote van een van de heiligen die een engel ontmoette. Hij was een groot heilige, maar vroeg of hij nu de grootste was? Neen, zei de engel, er zijn er nog twee groteren. Nu vroeg hij dus wie dat waren. De engel nam hem mee en liet twee huisvrouwen met een gezin zien.
En het nu beperkt zich niet tot een moment in de eeuwigheid.
Het nu is het bestaan op zich. Sommigen gaan zelfs zo ver (Boedhhistische dieptefilosofie), dat tijd niet bestaat en een van de illusies vormt. Dat voert tot de gedachte/ hypothese, dat alles tegelijkertijd afspeelt. Dus ook de vermeende vorige en toekomstige levens. Je kunt die voorstellen op een soort tijdlijn. Dan moet het ene bestaan ook direkt invloed uitoefenen op een ander. Daarmee zou zelfs het begrip karma op zijn kop staan. Robert Monroe haalt ervaringen aan waarbij hij in andere paralelle werelden met anderen een relatie had en die even werkelijk aandeden.
Doet denken aan de Chinese wijze die droomde van een vlinder te zijn en wakker geworden niet meer wist of hij nu een wijze was die zich een vlinder droomde of een vlinder die droomde een wijze te zijn.
Zo, nu heb je een kluifje om je tandjes te scherpen.
En lieverd, jij bent niet alleen verantwoordelijk voor de kids, hij heeft die ook op de wereld gezet. En hoewel je trots bent en het alleen wilt klaren, totdat je werkelijk op je benen staat, moet je gewoon een manier vinden om te overleven. Dus financieel gebruiken wat er aan mogelijkheden ligt. Het is een misplaatse trots die je zou verbieden hulp en ondersteuning te vragen. Zo kende ik iemand die na scheiding de ander het huis liet behouden. Later is dat wel gecorrigeerd want ze had geen cent. Waarom de een lekker warmpjes en de ander in de kou laten staan mét kids?
Liefs, en vooral een zekerder toekomst,
Helma
okt 27 '08
'Huisvrouwen moeten toch goed vooruitkijken en organiseren en de dagelijkse dingen zijn vaak een betere oefening dan meditatie.'
Fijn, dat je dat zo zegt, Stardust. Soms lijkt mijn 'zorgen voor' zo beperkt, zo eenzijdig.
'Meister Eckehart stelde al dat je ziel de meeste vooruitgang maakt, op het moment dat je meent stil te staan.'
Zou je dat uit kunnen leggen Stardust? Het getuigt misschien niet van al te veel inzicht van mijn kant, maar ik ben een beetje warrig.
'Doet denken aan de Chinese wijze die droomde van een vlinder te zijn en wakker geworden niet meer wist of hij nu een wijze was die zich een vlinder droomde of een vlinder die droomde een wijze te zijn.'
Nieuwsgierig van aard zou ik willen weten wat ik dan ben, de wijze of de vlinder, als ik me zou mogen vereenzelvigen met die Chinees. Nog liever ben ik beide.
'Liefs, en vooral een zekerder toekomst,'
Ja, liefs, ook voor jou! Ik weet nu al, dat mijn toekomst er één is van loslaten. Hoe en in welke vorm dat is, heb ik nog niet inzichtelijk. Wel weet ik, dat ik er achtergekomen ben de afgelopen 48 uur, dat ik er min of meer voor koos om altijd in de schaduw te staan van anderen. Zowel in mijn jeugd als in relaties.
Dit loslatingsproces doet verrekte pijn. Zoals in de film 'As it is in heaven': ik wil leven zoals ík dat wil.
Maar mijn lieve hemel, hoe ziet dat eruit?
Fijn, dat je dat zo zegt, Stardust. Soms lijkt mijn 'zorgen voor' zo beperkt, zo eenzijdig.
'Meister Eckehart stelde al dat je ziel de meeste vooruitgang maakt, op het moment dat je meent stil te staan.'
Zou je dat uit kunnen leggen Stardust? Het getuigt misschien niet van al te veel inzicht van mijn kant, maar ik ben een beetje warrig.
'Doet denken aan de Chinese wijze die droomde van een vlinder te zijn en wakker geworden niet meer wist of hij nu een wijze was die zich een vlinder droomde of een vlinder die droomde een wijze te zijn.'
Nieuwsgierig van aard zou ik willen weten wat ik dan ben, de wijze of de vlinder, als ik me zou mogen vereenzelvigen met die Chinees. Nog liever ben ik beide.
'Liefs, en vooral een zekerder toekomst,'
Ja, liefs, ook voor jou! Ik weet nu al, dat mijn toekomst er één is van loslaten. Hoe en in welke vorm dat is, heb ik nog niet inzichtelijk. Wel weet ik, dat ik er achtergekomen ben de afgelopen 48 uur, dat ik er min of meer voor koos om altijd in de schaduw te staan van anderen. Zowel in mijn jeugd als in relaties.
Dit loslatingsproces doet verrekte pijn. Zoals in de film 'As it is in heaven': ik wil leven zoals ík dat wil.
Maar mijn lieve hemel, hoe ziet dat eruit?
Stardust
okt 27 '08
Hartkloppingen en spugen. Die hebben wellicht te maken met angsten omdat je op eigen benen moet staan. Wie steeds in de schaduw van andere bomen heeft gestaan moet leren lichtere plekjes op te zoeken. In het oerwoud is het stikdonker, omdat alles vecht om licht en daarom ieder zonnestraaltje wordt weggevangen door wat er boven de rest staat. Bij oeroude bomen zie je wel dat er niets onder groeien kan. Laat je levenswater dan ook niet opzuigen door schuilen onder een boom (van een man).
Jij bent zowel die huisvrouw als die vlinder, omdat de vlinder een symbool is van de ziel. Je leeft dus op meerdere niveaus.
Stagnatie verdraagt de ziel niet, dus schijnbare stilstand is net als in de winter, waarin de krachten in de aarde schuilgaan om zich te verzamelen. Dat is de inkeer. Ooit zul je die krachten benutten en weer naar buiten ontwikkelen. (Lees de I Tjing?) lastige symboliek overigens.
Het spugen is een uitbraken van emoties die je niet hebt verwerkt. Ook angsten kunnen je doen braken. Vaak beseffen mensen niet eens wat die psychosomatische verschijnselen betekenen.
Het loslaten is vooral schijnzekerheden opgeven. Je spuugt omdat je angst voelt om op eigen benen te staan. Kinderen doen dat ook.
Niet dat jij kindelijk overkomt maar die aangeleerde reakties zitten er diep in. Verder staat angst heel dicht bij woede. Het een belet het ander te functioneren. Laat het eens toe? ook al moet je spugen. Afreageren zal alleen een dam doorbreken, waarna de verwerking kan beginnen. Maar in elk geval stroomt het dan weer. Ik raad mensen wel eens aan Riet Okken te lezen "de bevrijdende kracht van emoties".
En weet je wat pijnlijk is, te onderkennen dat je een vals zelfbeeld aan diggelen moet slaan. Nu mag je je ware Zelf ontdekken. Dat is een stukje woestijn waar je doorheen gaat.
Maar er komt vast iets authentieks en moois uit tevoorschijn en dat is de cocon van de vlinder verlaten.
Liefs,
Jij bent zowel die huisvrouw als die vlinder, omdat de vlinder een symbool is van de ziel. Je leeft dus op meerdere niveaus.
Stagnatie verdraagt de ziel niet, dus schijnbare stilstand is net als in de winter, waarin de krachten in de aarde schuilgaan om zich te verzamelen. Dat is de inkeer. Ooit zul je die krachten benutten en weer naar buiten ontwikkelen. (Lees de I Tjing?) lastige symboliek overigens.
Het spugen is een uitbraken van emoties die je niet hebt verwerkt. Ook angsten kunnen je doen braken. Vaak beseffen mensen niet eens wat die psychosomatische verschijnselen betekenen.
Het loslaten is vooral schijnzekerheden opgeven. Je spuugt omdat je angst voelt om op eigen benen te staan. Kinderen doen dat ook.
Niet dat jij kindelijk overkomt maar die aangeleerde reakties zitten er diep in. Verder staat angst heel dicht bij woede. Het een belet het ander te functioneren. Laat het eens toe? ook al moet je spugen. Afreageren zal alleen een dam doorbreken, waarna de verwerking kan beginnen. Maar in elk geval stroomt het dan weer. Ik raad mensen wel eens aan Riet Okken te lezen "de bevrijdende kracht van emoties".
En weet je wat pijnlijk is, te onderkennen dat je een vals zelfbeeld aan diggelen moet slaan. Nu mag je je ware Zelf ontdekken. Dat is een stukje woestijn waar je doorheen gaat.
Maar er komt vast iets authentieks en moois uit tevoorschijn en dat is de cocon van de vlinder verlaten.
Liefs,
Stardust
okt 27 '08
Hoi Hidden Wings
De weg is nooit ten einde. Gelukkig ook niet, stel je voor dat er niets meer te ontdekken valt.
Ik beweer niet dat je niet zelfstandig probeert te zijn, maar innerlijk sta je beslist nog niet geheel op eigen benen. Het roer uit handen geven, is dat niet wat je gewend was te doen? Anderen laten beschikken. Vooral in jou situatie als ik het goed begrijp heb je weer geen grip op je leven, dan val je terug in afhankelijkheid. En terecht beangstigd dat. Ze ontnemen je namelijk je zelfbeschikkingsrecht. Ook zeer volwaardige mensen kunnen volkomen het noorden kwijtraken als ze in het circuit terecht komen zoals ik dat noem. Je voelt je dan gemarginaliseerd en verliest je waardigheid of zelfbeeld.
De hand moeten ophouden is afschuwelijk en doet geen recht aan wie je in wezen bent. De instanties gaan er vaak niet taktvol mee om. Maar ik vrees al te veel te triggeren, neem mij niet kwalijk?
Ik geloof niet dat je verdrinken zult, daartoe lijk jij mij te zelfbewust aan het worden, maar iedere stap in bewustwording heeft een prijs.
Woede, verdriet en angst liggen zo dicht bij elkaar. Verongelijkt zijn, gedesillusioneerd, illusies die je moet opgeven. En zeker verdriet. Woede wordt vaak gevoed door onderliggend verdriet. Traumatische problemen nestelen zich in je lichaamsgeheugen en daarom onstaan vaak onbegrepen psychosomatische aandoeningen. Onzekerheidsgevoelens maken daar ook deel van uit. Je reageert volgens een oud programma.
De nieuwe ontwikkeling of uitdaging is te proberen je eigen gedrag te bepalen, maar dat oude jasje trek je niet zomaar uit.
Je moet het afpellen als een draakje zijn schubben.
Liefs,
De weg is nooit ten einde. Gelukkig ook niet, stel je voor dat er niets meer te ontdekken valt.
Ik beweer niet dat je niet zelfstandig probeert te zijn, maar innerlijk sta je beslist nog niet geheel op eigen benen. Het roer uit handen geven, is dat niet wat je gewend was te doen? Anderen laten beschikken. Vooral in jou situatie als ik het goed begrijp heb je weer geen grip op je leven, dan val je terug in afhankelijkheid. En terecht beangstigd dat. Ze ontnemen je namelijk je zelfbeschikkingsrecht. Ook zeer volwaardige mensen kunnen volkomen het noorden kwijtraken als ze in het circuit terecht komen zoals ik dat noem. Je voelt je dan gemarginaliseerd en verliest je waardigheid of zelfbeeld.
De hand moeten ophouden is afschuwelijk en doet geen recht aan wie je in wezen bent. De instanties gaan er vaak niet taktvol mee om. Maar ik vrees al te veel te triggeren, neem mij niet kwalijk?
Ik geloof niet dat je verdrinken zult, daartoe lijk jij mij te zelfbewust aan het worden, maar iedere stap in bewustwording heeft een prijs.
Woede, verdriet en angst liggen zo dicht bij elkaar. Verongelijkt zijn, gedesillusioneerd, illusies die je moet opgeven. En zeker verdriet. Woede wordt vaak gevoed door onderliggend verdriet. Traumatische problemen nestelen zich in je lichaamsgeheugen en daarom onstaan vaak onbegrepen psychosomatische aandoeningen. Onzekerheidsgevoelens maken daar ook deel van uit. Je reageert volgens een oud programma.
De nieuwe ontwikkeling of uitdaging is te proberen je eigen gedrag te bepalen, maar dat oude jasje trek je niet zomaar uit.
Je moet het afpellen als een draakje zijn schubben.
Liefs,
Helma
okt 27 '08
Lieve Stardust,
ik heb er voor gekozen om e.e.a. te verwijderen. Helaas kan ik aan de andere teksten niets meer veranderen. Ik handelde nogal vanuit emotie en dat had ik beter niet kunnen doen. Toch wil je danken voor je bijdragen.
ik heb er voor gekozen om e.e.a. te verwijderen. Helaas kan ik aan de andere teksten niets meer veranderen. Ik handelde nogal vanuit emotie en dat had ik beter niet kunnen doen. Toch wil je danken voor je bijdragen.
Stardust
okt 27 '08
Hidden Wings
Wil je berichten wissen?
Zeg maar hoor, het is per slot beantwoord.
Mag ook via PB.
Groetjes
Wil je berichten wissen?
Zeg maar hoor, het is per slot beantwoord.
Mag ook via PB.
Groetjes
seppe
okt 27 '08
Het gaat er volgens mij niet om alles te weten of niet te weten.
Als je voor iets openstaat geef je dit de mogelijkheid om te groeien en komt dit er uiteindelijk wel hoor.
Alles wat je weet kan zich ook tegen je keren.
- Als je over een gazon wil lopen naar een pleintje aan de overkant maar je weet dat die gazon vol zit met mieren en je wil die mieren absoluut niet doodtrappen maar je moet naar de overkant. zou je dan hetgeen wat je echt wil (naar de overkant gaan) laten schieten omdat je weet dat je daardoor iets dood?
of zou het misschien eenvoudiger zijn geweest als je niets wist van die mieren en gewoon kon lopen over dat gazon?
Het is misschien moeilijk voor een moeder maar leer eerst naar jezelf te kijken.
Als jij zelf niet gelukkig bent hoe kan je dan iemand anders gelukkig maken.
Veel sterkte.
Als je voor iets openstaat geef je dit de mogelijkheid om te groeien en komt dit er uiteindelijk wel hoor.
Alles wat je weet kan zich ook tegen je keren.
- Als je over een gazon wil lopen naar een pleintje aan de overkant maar je weet dat die gazon vol zit met mieren en je wil die mieren absoluut niet doodtrappen maar je moet naar de overkant. zou je dan hetgeen wat je echt wil (naar de overkant gaan) laten schieten omdat je weet dat je daardoor iets dood?
of zou het misschien eenvoudiger zijn geweest als je niets wist van die mieren en gewoon kon lopen over dat gazon?
Het is misschien moeilijk voor een moeder maar leer eerst naar jezelf te kijken.
Als jij zelf niet gelukkig bent hoe kan je dan iemand anders gelukkig maken.
Veel sterkte.
Helma
okt 27 '08
Dank jullie wel, allemaal.
Laat maar staan voor nu, Stardust. Het maakt niets meer uit.
Laat maar staan voor nu, Stardust. Het maakt niets meer uit.
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
