Toen ik in 2002 aan de bak moest vanwege de echtscheiding (ik werkte maar drie uur op een assurantiekantoor als schoonmaakster), ging ik solliciteren bij Philadelphia. Het enige dat ik kon was schoonmaken, of in een fabriek.
Philadelphia kende ik nog vanuit een ver verleden, omdat ik daar ooit als 17-jarige de opleiding voor Z-verpleegkundige uitgeprobeerd heb. Wat ook al mislukte.
Enfin, terug naar nu. Ik maakte schoon bij Philadelphia. Door geweld op de werkvloer raakte ik burnout in november 2003. Na een jaar 100% afgekeurd. Mijn baas moest met mij op zoek naar vervangend werk, dus, hup, op een bureaustoel. Aangezien ik een typediploma van de huishoudschool heb(302 aanslagen per minuut), ging dat erg goed. Administratieve klusjes dus. Maar, weliswaar, in het klein. Voor 1 manager. En niet voor 1 regiomanager, 11 locatiemanagers, 2 P&O-ers, 8 cliëntadviseurs, 2 gedragsdeskundigen, 350 cliënten en 600 werknemers! En dat is wat ik nu dus doe. Vandaag heb ik het aantal telefoontjes geturfd, 68 inkomend, 8 uitgaand. Beetje veel, naast alle grote klussen die er liggen.
Ik vind secretaressewerk best leuk. Mijn 2 collega's zijn directiesecretaresses (waarvan er nu één met zwangerschapsverlof is tot en met december), en zijn geweldig in hun werk. Als persoon stellen ze overigens geen drol voor, en dikke vriendinnen van elkaar.
Hoeveel moet een secretaresse kunnen (ver)dragen?
In ieder geval, ik ondersteunde dus die ene manager. Na verloop van tijd werd een hele andere collega die ik verving (ook door een burnout) weer beter. Ik kon kiezen: terug in de schoonmaak, of ontslag en een opleiding tot secretaresse cadeau. Ik koos het laatste. De 2-jarige opleiding is nu klaar: ik slaagde met vlag en wimpel. Vier negens, acht achten en één zeven.
Ondertussen werkte ik bij een organisatie die veel met een enorm Acces-bestand werkte, wat aan elkaar hing van de afkortingen. Ik maakte fouten, en dat maakte me erg onzeker.
Een jaar na mijn ontslag belde mijn 'oude' manager van Philadelphia of ik alsjeblieft terug kon komen. Na vijf minuten was ik er al uit, nam ontslag bij ICS en schoof weer aan bij Philadelphia (voor de 3e keer: het is net een ouwe zweer, ik kom er nooit los van). Nu de locatie van die manager is afgestoten naar een andere regio, kon ik in mijn woonplaats terecht, op het regiokantoor. Met die enorme vracht mensen dus.
Dit is dus zo'n beetje mijn arbeidsverleden in een notedop. Het was kiezen of delen: schoonmaken of enveloppen openmaken. En echt, ik vónd het aanvankelijk ook leuk, omdat het te overzien was en niet uitpuilde van de administratieve rompslomp.
Als ik werkelijk kiezen mocht???
Dan schreef ik een boek, maakte een jurk, zong een lied, schreef een gedicht; wandelen met een bejaarde vrouw, de krant voorlezen voor een dementerende opa, een spirituele winkel beginnen, enz!
Maar ja, dat is allemaal een beetje te veel van het goede.