Channellen?

Ben ik met je eens. Ik heb mezelf de afgelopen paar weken ook erg kritisch tegen het licht aan gehouden en kwam achter een flink aantal patroontjes die er waren ingeslepen die ik anders niet had ontdekt. Was ik niet kritisch naar mezelf geweest, en had ik ook niet de nodige kritieken gekregen (waar ik overigens zelf om gevraagd heb om die aan mij te geven) was ik niet verder mee gekomen.

Juist dit besef heeft mij tot de reactie voor kritiek op merudi gegeven. Ik weet namelijk dat het niet alleen mijn beeld moet zijn van hoe ik denk dat het moet zijn, want dan valt ook merudi weer in mijn eigen valkuilen. Kritiek is de beste spiegel die je kunt hebben. Zowel voor de gever, als voor de ontvanger .

Uiteraard kan ik dat.

Wat ik bedoel met geschreeuw is dus niet letterlijk het schreeuwen van mensen, maar ik bedoel eerder het communiceren van de massa, en het mee-praten en de ander naar de mond praten. Het verhaal van Blossom-Goodchild is er een mooi voorbeeld van. Hierin is duidelijk een ophol geslagen massa, die ineens ook erover moet mee-praten en het ontaard in een enorm "geschreeuw".

Mijn reactie die ik gaf: "Daarom is het juist belangrijk dat iedereen gehoord wordt, en niet ondergaat in het geschreeuw." bedoelde ik ermee te zeggen, dat juist de enkeling gehoord moet worden, en niet ten onder moet gaan in de massa. Want juist die afwijkende noot, is wat het liedje zijn pracht geeft .

Verder vraag je wat ik met zuiver bedoel en voor mij betekend zuiver eigenlijk zonder vervuiling. En vervuiling kan eigenlijk van alles zijn, maar hierbij een rijtje van de dingen die ik vervuiling vindt van een zuivere boodschap:
-wijzingen t.b.v. het eigen ego
-verkeerde motieven
-macht verkrijging
-verdraaing
-interpretatie zonder controle
-indruk proberen te maken

Beantwoord dit een beetje je vraag?

ja omdat het ook opbouwend kan zijn immers zonder kritisch zijn of kritiek krijgen zul je ook niet zo snel naar jezelf kijken en er wat mee doen een spiegel

zuiver......
eerlijk

Ja, dank je Nims.

M.b.t. je uitleg over het geschreeuw, daar kan ik je helemaal vinden, i.i.g. zo ervaar ik dat ook.

Ik begrijp wat je bedoeld met vervuiling en het klinkt als een mooi streven, maar...is dat niet net zo geconditioneerd als andere voorwaarden?

Je schreef dit in je motivatie tot het geven van kritiek.

Ik zie alleen niet wat dit met kritiek te maken heeft, kritiek is m.i. namelijk een oordeel wat eerder al deze dingen die jij noemt in mensen oproept, dan ze wegneemt..wie zijn wij om van een ander te verlangen dat die zich naar onze zienswijze zou mogen ´verbeteren´?

Weten wij dan wat zuiver en eerlijk is? Plaatsen we onszelf daarmee om te beginnen al niet op een voetstuk? Kunnen wij de dingen werkelijk zien zoals ze zijn? Kennen wij de werkelijke toedracht van alles wat is? Is iets dat bestaat al niet perfect zoals het is?

Het blijkt ook niet te werken, want kritiek, veranderingen aanbrengen in anderen..het wakkert angst en onzekerheid aan, want de boodschap is immers dat je je beter aangepast, veranderd zou mogen worden, voor welke goed of minder goed bedoelde motivatie dan ook.

Er zijn momenteel onnoemelijk veel mensen die totaal de weg in zichzelf kwijt zijn..omdat zij zich vast hielden aan de mening van een ander. En nooit hebben geleerd te luisteren naar zichzelf. Het ge-vorm begint al in het klein in de eerste levensjaren en groeit uit tot een kritisch product

Met een beetje pech slaat kritiek om in voortdurend aanwezige zelfkritiek en loopt dit uit tot persoonlijkheidsstoornissen, burn-outs, depressies en ga zo maar door. Waarbij een hulpverlener als het goed is samen met de patient gaat zoeken naar wat hij of zij voelt en ervaart, om zijn oorspronkelijkheid weer te vinden.

Tjeempie, wat erg dat dat nodig is en kijk eens hoe vreselijk veel mensen dat er zijn, die zich in dit lijden begeven. Met recht een ziekte van deze tijd.

En waarom? Omdat we mensen altijd maar willen vormen (o.a. door kritiek te geven) binnen en groep, binnen een cultuur, ten koste van de individualiteit. En het doet er niet toe hoe integer de motivatie is, hoe goedbedoeld ook, harmonie willen is ook een vorm. Een vorm is een vorm en al geen oorspronkelijk mens meer.

Een mens is al heeft geen andere vorm nodig, maar mag groeien op een liefdevolle en authentieke wijze, uit de authentieke reactie van de ander kun je vanzelf aflezen wie je bent en waar je je begeeft, als je dat al zou willen weten. Daar heeft kritiek geen aandeel in en vraagt slechts een oplettend oog, een luisterend oor en een goed hart!

Ik denk dat jullie beiden gelijk hebben Nims en Bezoeker. Kritiek kan iets heel lelijks zijn en ja heel veel mensen hebben een dwangmatige criticus in zich die hen langzaam kapot maakt. Ook ik heb dit ondervonden en het is een hele weg deze criticus terug de juiste plek te geven. Want naar jezelf kunnen en durven kijken, je beweegredenen en patronen durven onderzoeken is wel heel waardevol, net als Nims zegt. Het moet enkel in de juiste proporties blijven. Als je enkel een criticus hebt en geen liefdevolle ouder (zoals ze dat in een bepaalde therapierichting noemen) of noem het het een spiritueel bewustzijn dat je ok bent hoe je ook bent, dan heb je geen bodem en val je ten prooi aan die criticus.

Bij mezelf is me opgevallen dat ik een bikkelharde Ijzeren Tante in mezelf heb, maar dat de minste aanwijzing van kritiek van buitenaf me onderuit kon halen. Dit patroon inzien en het accepteren is een vorm van mezelf kritisch onder de loep nemen, anders kon ik me eeuwig slachtoffer blijven voelen.Mezelf onder de loep nemen, vanuit een bedding van Liefde naar mezelf toe (en de ander) weliswaar.

Ik denk dat het woord 'kritiek' of 'critisch' een nare bijklank heeft, maar het hoeft zo niet te zijn.

Je reactie raakt me in wat je over jezelf verteld. Het is iets kostbaars om dat in jezelf te vinden en zo te kunnen delen!

Heb je kritisch naar jezelf gekeken of heb je gewoon naar jezelf gekeken? Heb je een irri-tante bij je of ben je ooit gekwetst in je zijn, je essentie en heb je logischerwijs wel eens vanuit die pijn gereageerd?

Wellicht is als woord feedback gewoon prettiger, of gewoon een sympathieke uiting van opmerkzaamheid en begrip...

En zo doen we allemaal ons best...soms lukt dat en soms niet..het is mooi als we elkaars intentie mogen voelen.

terwijl ik daarnet worteltjes stond te snijden dacht ik ongeveer wat je zegt Bezoeker

feedback is inderdaad een veel mooier en minder beladen woord dan kritiek. En inderdaad wanneer je kritiek geeft (dus geen feedback) komt dit niet vanuit een gevoel van verbondenheid, maar vanuit een stuk afgescheidenheid-gekwetsheid, pijn ...heel erg gecamoufleerd weliswaar en goedgekeurd door onze ratio. Want dat is de manier waarop serieuze en sterke volwassenen zich onderscheiden en overleven.
En ja een irri-tante, of stiefmoeder of Iron Lady of...is zeker een uitvergrote en geïnternaliseerde stem van alle kleine en grote kritische commentaren die je (ik) als kind heb(t) gekregen. Een overlevingsmechanisme dus om niet verstoten te worden door de groep waartoe je wil behoren...

Feed-back kan ook als kritiek opgevat worden als de onvanger er niet voor open staat.
Ik denk ook niet dat kritiek altijd bedoeld is om anderen te veranderen zodat ze beter in jou straatje passen. Kritiek kun je ook geven om mensen op iets te wijzen waar ze zelf misschien geen erg meer in hebben dat ze het doen. Of omdat je voelt en ziet dat het niet hun maar geindoctrineerd gedrag is om bijvoorbeeld bij een bepaalde groep te horen. Het zijn ook vaak onzekere mensen die "goed bedoeld advies" als kritiek ervaren en het gelijk afweren en er niet meer mee doen dan hun pantser die ze al hebben te versterken. (waar ze niet altijd bewust van zijn omdat ze dit zien als hun zelfvertrouwen)

Hebben mensen ons advies nodig, anders dan dat ze daar zelf wel om vragen? Want dan is het ineens een heel andere vorm van advies geven. Waarom zouden we mensen ergens op moeten wijzen? Het is immers nog maar de vraag of we het voor de ander wel zo bij het juiste eind hebben..want zijn we dan niet toch bezig iets van onszelf in de ander te willen zien?

Ik kan toch ook gewoon vragen of iemand iets voor me wil doen vanuit mezelf? Dan hoef ik me toch niet op het gedrag van de ander te richten door de ander mijn advies te geven. Ik kan gewoon vragen of dat ie rekening met me wil houden? Meer is toch niet nodig, als de ander iets anders wil, zal die dat wel aangeven niet? Ik denk dat een goede raad dan ook pas werkelijk wordt gehoord..

Ja, dat geloof ik ook..
Haha en dat allemaal ´onder` de worteltjes, herkenbaar!

Het is niet mijn/jouw standpunt die je de ander oplegt, het is het aangeven wat mij/jou vanuit een ander standpunt opvalt wat je deelt met die ander. En wat die ander daar mee doet is aan die ander.
De meeste mensen zijn zich er niet eens van bewust dat ze iets doen omdat ze dat zo aangeleerd is en niet van hunzelf is.
Maar als je eenmaal bewust wordt van je eigen doen en laten, met of zonder hulp van anderen, ga je het steeds meer zien dat je reageerd vanuit aangeleerde/ingesleten patronen en zul je de kritiek van anderen niet eens meer ervaren als kritiek maar geef je ze bij wijze nog gelijk ook dat ze dat zien.
Mensen met pantsers zijn daar niet direct toe in staat en ervaren alles als een aanval. Het liefst loop ik daar met een hele grote bocht omheen

@Gast, zoals je het nu hierboven zegt, is dat dan nog wel kritiek?

Het is ieder mens vrij er mee om te gaan zoals het het beste voelt en zelfs om mensen uit te sluiten als dat prettiger voelt. En dat is ook heel persoonlijk natuurlijk.

Maar als mensen hun schermen omhoog zetten, kan dat allerlei redenen hebben en ook daar weten we niet altijd de toedracht van, misschien lag het wel aan de wijze waarop wij iets gezegd hebben of trekken ze dat pantser alleen bij ons. Het is allemaal zo betrekkelijk...

Ik geloof dat het Osho was die zei: juist van je ´opposite´ kun je het meeste over jezelf leren.

Dat kan alleen als je in gesprek gaat, wérkelijk in gesprek gaat zonder vooroordeel. Ik heb dat van de week nog ondervonden, eerst iemand die dit naar mij deed, wat ik heel vervelend vond en daarna deed ik het notabene zélf (!), wat ik bijzonder vervelend van mezelf vond, voelde me echt rot! Des te meer kan ik me vinden in deze visie, maar ook dat is individueel. Zoals alles wat we hierboven schrijven.

Ja het is kritiek. Maar net als wat ik eerder zei is het kritiek voor degene die het ervaart als kritiek. En als je kritiek ervaart van een ander is het iets wat je met beide handen aan zou moeten pakken om jezelf te leren kennen (als je daar dus voor open staat).
Van de andere kant, als je genijgd bent om zelf kritiek te geven op je omgeving (of hoe je het "verschil" ook wil benoemen) is het ook belangrijk om bij jezelf te rade te gaan waar dit vandaan komt. En daarom is het zo dat Osho en nog vele andere mensen die "doorhebben" hoe dit werkt zeggen dat je van je "vijand", of zoals jij zegt 'oppositie', veel over je zelf kunt leren.
Alleen maar lief aardig doen en lief en aardig gevonden willen worden brengt je niet veel verder dan het jasje (=ego).

ja dat zo heel mooi, echter wel in een nieuwe wereld, deze wereld vraagt om te kijken en daarbij kritisch te zijn over wat dan ook........

zachte heelmeesters maken stinkende wonden
een goed hart en een goed karakter maken je bij lange na niet wijs of wat dan ook
zelf vaak kritiek mogen ontvangen dit heeft mij mede gevormd tot wie ik ben en ben er nog steeds blij mee.

En dat zijn volgens mij twee lagen. Ze hebben allebei hun waarde, maar in de essentie van het 'Zijn' doet kritiek er niet toe. In deze maatschappij inderdaad is het handig er op een constructieve manier mee om te kunnen gaan.

Ja Inneke, maar als je die tweede laag kent is die eerste toch geen probleem meer.

Het kan ook andersom zijn natuurlijk. Je verbonden voelen met het Zijn, maar je niet goed raad weten met de verwachtingen van de maatschappij. Het kan nogal eens botsen.