Ja jullie hebben helemaal gelijk. Dat rottige denken van de mens en het projecteren op alles en nog wat.......
Als ik dan kijk hoe mijn andere hond erop reageerd. Die gaat echt niet om de haverklap kijken hoe het met haar is maar begroet haar met een extra snuffel als ze zelf weer boven komt. Ze kwam gister avond trouwens uit zichzelf naar boven (we wonen boven, slaapkamers zijn beneden) nadat ik haar een kwartier daarvoor een kwart paracetamol gegeven had. Ik weet dat ze dat afraden, is niet helemaal goed voor honden, maar ze had pijn dat kon ik zien en bijna voelen. Daarna was ze dus wel naar boven gekomen, kwispelend!, en heeft toen tot dat we naar bed gingen boven gelegen. Vannacht heeft ze bij ons op bed gelegen (doet ze anders ook) en vanmorgen zat er alweer wat meer leven in. Wilde zelfs in de regen naar buiten om haar behoefte te doen. (heel knap van haar dat ze het zelfs nu ophoud om het buiten te doen)
Ik weet dat het allemaal met mijn eigen schuldgevoel aangaande mijn beslissing te maken heeft. En het is niet zo dat ze, als het niet gedaan was, continu zwanger zou zijn zoals veel teefjes die hier rond lopen. Er zit natuurlijk wel meer risico aan dat het kan gebeuren. Maar die verantwoordelijkheid kan ik nog wel op me nemen dat dat niet gebeurd. Maar goed, het is gebeurd, en ik ben er van overtuigd dat als dit niet de bedoeling was geweest dat er wel iets tussen was gekomen waardoor het niet door had gegaan (net als bij Dai mijn andere hond).
Wat ook meespeelde was mijn angst dat er iets niet goed zou gaan tijdens de operatie of daarna. Of dat ze heel erg zou veranderen. Ja, dat moet ik van me afzetten en meer vertrouwen hebben in het leven.
Bedankt voor al jullie lieve woorden, alle knuffels zijn doorgegeven aan Donna die het zeer kan waarderen.