Ja als je dat constant zou voelen zou het leven hier best eens behoorlijk pittig kunnen zijn.
Geloof mij dat als je dat wekenlang voelt dat enorm uitputtend is gek genoeg, ik vraag me ook af of het menselijk lichaam dat uberhaupt zou volhouden.
Het zal met een lichtlichaam een stuk beter te behappen zijn denk ik.
In de kundalini wereld ( en beslist op andere plaatsen ook) noemt men dit de : "bliss" er zijn mensen die verslaafd zijn aan dit gevoel, je bent immers high van liefde.
Vergeet echter niet dat bij de Bliss ook the dark nights horen, dat zijn dan weer periodes van het tegengestelde.
Je inspireert me Kaat
Zo ervaar ik dat inderdaad ook en daar ben ik dankbaar voor, als we altijd in het licht of het donker zouden zitten ervaren we helemaal geen groei.
Het is de beweging tussen het een en het ander die maakt dat we het waarnemen, waardoor we voelen en begrijpen wie we zijn.
Osho zei daar eens over: ´I am the center of the cylcone´
Er is altijd die beweging en ook een stille kern. Soms komen we voor een moment in die stroom van die cycloon terecht en die staat onder invloed van de weersomstandigheden om ons heen. Door ons mee te bewegen komen we vanuit die stroom toch altijd weer in onze kern terecht. Daar waar rust, liefde, schoonheid en eenvoud ligt.
Iedere beweging, ieder gebaar van liefde of het gebrek daaraan, maakt ons weer attent op de liefde die we in ons zelf zijn.
Dát gevoel uitdrukken...daar bestaan geeneens woorden voor, dat is niet te bevatten...het is een hemels gevoel van binnen die ons bevattingsvermogen te boven gaat...het raakt alles in ons wezen aan...