Mijn moeder

Goedemorgen, ik zit nu te internetten om de tijd te doden in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen. Heeeeel vroeg opgestaan om vanuit Den Bosch om 06:00 aan te rijden naar Wijchen, waar mijn moeder woont. Daarna doorgereden naar Nijmgen, veels te vroeg aangekomen, maar beter te roeg dan te laat.

Mijn moeder krijgt vandaag de PET/ct scan om te kijken of ze uitzaaiingen heeft.
Mijn vriend zit naast me ook te internetten, een onlinegamespel waar hij verslaafd aan is.

Het begint nu langzaam tot me door te dringen dat mijn moeder echt longkanker heeft, de onverschilligheid is weg bij me, er komt nu gevoel naar boven, heel langzaam, van heel diep. Ik laat het nog niet te dichtbij komen, want ik wil me sterk houden. Ik probeer ook niet na te denken over de toekomst, maar blijf in het hier en nu.

Fijne dag, ik ga zo een sauzijzenbroodje scoren

Liefs Maris

Hee Maris, vind je een kanjer! Heel veel sterkte vandaag, ik ben na vanmiddag, het weekend weg, maar ik steek zo dadelijk een extra kaarsje voor jou en je mam aan, gewoon zomaar met wat positieve gedachten in deze moeilijke tijden. Liefs!

Hej maris,

Wil je heel veel sterkte toewensen, ook je moeder.
Je bent heel sterk ondanks het allemaal niet leuk is wat je door maakt en je moeder ook natuurlijk..
Ik zal aan je blijven denken en aan je moeder.

Liefs aNNe

Geweldig dat je gevoelens zo aan het veranderen zijn ten goede van jezelf en je moeder.
Oriënteer je op moeder-aarde, voordat ze daarin afdaalt, en op het hogere in jezelf, want het blijkt nu toch dat je boven zaken komt te staan, waar je niet boven mocht of durfde te gaan staan?

Sterkte, Maris.

Hoi schatten

Gisteren de uitslag gehad over eventuele uitzaaiingen en het is uitgezaaid naar haar nieren en achter borstbeen, er is geen genezing mogelijk. Wel willen ze een onderzoek doen via de slokdarm naar de nieren om weefsel te pakken om voor 100 procent zeker te zijn om welke kanker het gaat, nu is het voor 95% kwaadaardig, welke vorm cellen weten ze dan ook en dan kunnen ze haar leven eventueel rekken en weten we hoelang ze nog heeft, maar mijn moeder wil dat niet met die chemotroep en de verpleegster heeft ook gezegt dat mijn moeder dat lichamelijk waarschijnlijk niet aankan, ze weet 42 kilo en leeft op sondevoeding.
Maar voor mijn broertje en mij zou wel fijn zijn waar we aan toe zijn en dan hebben we het niet over jaren, maar maanden of zelfs weken.

Ik word verscheurt vanbinnen, ik ben even thuis geweest en spulen gepakt en slaap sinds gister bij mijn moeder, zonder mijn kinderen en vriend, ik ga kapot van binnen, ik moet sterk zijn, maar de kern heb ik al gevoeld vandaag, dat deed pijn.

Ik kan dit niet alleen, mijn broer wordt beschermd door mijn moeder, maar ik kan dit niet alleen, mijn ouders zijn gescheiden.

Mijn moeder wil niet alleen zijn, ze is zo bang, het vreet energie bij mij, ik mag nog geen 5 minuten weg, want dan raakt ze in paniek, het is net of ik voor een kindje zorg.

Maar ik heb ook nog mijn gezin, ik wou maar dat ik mezelf in tweeen kon splitsen....maar ik heb dalijk wel mijn kinderen nog wel, maar mijn moeder niet meer.

Ze is overigens heel onstabiel nu, heel paniekerig, dan weer gieren van het huilen, dan weer lachen. Het komt nog niet binnen, maar dat heeft tijd nodig...


Liefs Maris

hoi Maris,

ik lees het nu pas, van jouw moeder....wat kan ik toevoegen aan alles wat hier al gezegd is...ik heb het met mijn vader meegemaakt....wens je ALLE kracht licht en sterkte om je heirdoor heen te slaan.

liefs van Nymira.

maris wat een moeilijke tijd,wat zou het fijn zijn als je samen daar zou kunnen zijn met iemand in het ZH.
je schrijft:ik ga kapot van binnen, ik moet sterk zijn, maar de kern heb ik al gevoeld vandaag, dat deed pijn.

ja die pijn is haast als het doorsnijden van de band met je moeder.
je moeder maakt de fases door van het stervensproces en is ook voor haar niet makkelijk
maar ergens mag je vertrouwen houden maris,je krijgt ook de kracht om hier door heen te gaan.
als je kunt loop het pad met haar mee,maar neem ook even rust als dat kan,misschien kan dan je iemand anders even bij haar zijn.
veel sterkte maris.

Ik wens je veel kracht toe Maris.
Ik vind het heel 'sterk' van je dat je aangeeft het niet alleen te kunnen dragen. Dat hoeft ook niet, al denk je misschien dat je sterk moet zijn. Kun je beroep doen op mensen uit je omgeving? Jij mag ook gesteund worden, zeker jij nu je zoveel zorg draagt voor je moeder. Durf erom vragen, je hoeft dit niet alleen te dragen.

Maris

Wat een moeilijk loslatings proces.
Wat goed dat je er iets over kunt delen, dat is al zo belangrijk.
Het valt niet mee om in te zien dat het leven eindig is en al zo snel alles moet worden opgegeven. Soms komt dat verrassend als geestelijke ontwikkeling. Maar zolang er nog verzet is en geen acceptatie is het een strijd. Een strijd die ze aan het verliezen is. Ik wens je heel veel kracht toe en vooral goed bij jezelf blijven. Deel het met iemand, je kunt het niet konstant alleen aan. Je verliest daarmee ook veel aan energie. Het is noodzakelijk dat je eruit breekt. De natuur in. Zoek hulp want anders houdt je het niet vol. Ook jij moet kunnen ontspannen. Claimen, hoe begrijpelijk ook, mag niet alleen op jouw schouders terecht komen.

Je hebt ook recht op een eigen leven. Mantelzorgers kunnen het eens overnemen en organiseer een dagpatroon waarbij je weg kunt gaan. Hoe sterker je bindt, hoe moeilijker je het later krijgt met de rouw. Een zekere emotionele afstand is echt nodig.
En inderdaad vervallen veel mensen in een bijna kinderlijk gedrag waarbij ze verwachten dat anderen het allemaal overnemen.
Maar door de ouderrol te spelen maak je het erger en kweek je nog meer afhankelijkheid. Ook voor haar is een constante aanwezigheid niet goed want dan werkt ze niet aan haar gevreesde levenseinde. Na dit leven is er een mooier voortbestaan, dat moet toch een hoopvol licht kunnen werpen? Laat ze eens iets lezen van Elisabeth Kübler Ross?

Liefs,

Hé Maris ik woon vlakbij als je een keer hulp of oppas nodig hebt, je weet waar ik woon.
Schroom alsjeblieft niet.

He die maris, wat moet dit moeilijk voor je zijn!

Je kunt haar steunen maar niet dragen, ze is een volwassen, ernstig zieke vrouw die zich voorbereid op haar sterven , ze is je moeder, ze heeft het moeilijk en dat is vreselijk om te zien, maar ze is nog steeds geen kind. Ook jij bent je aan het voorbereiden op haar sterven, het is ook voor jou moeilijk.

Zou je die zorg voor haar wat meer uit handen kunnen geven? Bijvoorbeeld door het aanvragen van (extra) thuiszorg? Het is even vervelend formulieren invullen, op gesprek gaan (awbz of pgb etc), maar wel de moeite waard! Als je de thuiszorg belt kunnen ze je daar iig vast wel meer kunnen vertellen over de mogelijkheden en/of je door kunnen verwijzen naar de juiste hulp.

Hierdoor kun je er misschien op een andere manier voor haar zijn, ook al wil ze jou natuurlijk liefst 24 uur bij zich, begrijpelijk maar niet altijd mogelijk en heel slopend! Je hebt ook je eigen gezin en dan is dit zwaar, voor de meeste mensen té zwaar, dus voel je niet schuldig!

Als je wat hulp van buitenaf kunt inzetten heb je wellicht tijd om samen nog iets leuks te ondernemen, iets wat ze bijvoorbeeld altijd al graag gewild heeft? Liever een paar mooie momenten samen, die je de rest van je leven mee kunt nemen, dan twee mensen die er ook geestelijk en lichamelijk aan onderdoor gaan omdat het niet op te brengen is en er daardoor een nare herinnering aan over houden.

Ik weet, het is zo gemakkelijk praten van deze kant van het schermpje, maar ik probeer slechts een invalshoek te geven.

Misschien kun je hier nog iets vinden?

Vrijwillige zorg VPTZ

Een stukje van hun site..



Is het niet vervelend, al die vrijwilligers over de vloer?

Onze ervaring is dat mensen drempelvrees hebben om vrijwilligers in te schakelen. Maar op het moment dat mensen dit doen, is de reactie meestal ‘hadden we het maar eerder gedaan’. Zie ook de ervaringen van nabestaanden uit het onderzoek ‘Een extra steun in de rug’.
Veel vrijwilligers zijn bij dit werk betrokken omdat ze zelf een familielid hebben verloren of in de zorg werkzaam zijn (geweest). Ze weten van nabij wat het betekent om een zieke in de laatste levensfase te verzorgen. Ook stimuleren ze familieleden en andere mantelzorgers, de zorg voor de patiënt zoveel mogelijk in eigen hand te houden.

Mantelzorg (tips) en stervensbegeleiding

Stervensbegeleiding (spiritueel)

Veel sterkte en een dikke vette knuffel!

Dit vind ik echt zo vreselijk voor je Maris!
Ik leef echt heel erg met je mee.
Heel erg veel sterkte!
X-Ashley

maris wilde je dit toch niet onthouden
misschien kun je er wat mee.

http://www.innerned.org/rouwverwerkingsproces.html

Hallo, superbedankt voor jullie berichtjes en links, ik heb ze meteen bij favoriten gezet.

Vannacht goed geslapen en ik kreeg zelfs verlof om boodschappen te doen...haha
Morgen lekker even naar huis en maandagavond weer terug.

Er is contact gewest met huisarts over mantelzorg en ik heb wat nummers gekregen, maar dat is dan echt voor de laatste fase.
Alles is hier nog steeds onwerkelijk en inderdaad zie ik dat mijn moeder in haar kinderrol schiet en ik in de verzorgings/moederrol, maar zo is het eigenlijk al langer.
Maar ja, ik ga me morgen lekker opladen en ff aan mezelf denken.

Ik ga ff de andere onderwerpen doornemen, want het leven gaat door en ik vind alles altijd zo interessant hier

xxx Maris

Heel veel sterkte Maris, jij weet zelf wat de beste weg is hierin.

Liefs en groetjes, Selma.

Dikke langeafstandsknuff

maris
ondanks....
een fijn weekend voor jou

Hallo, superbedankt voor jullie berichtjes en links, ik heb ze meteen bij favoriten gezet.

Vannacht goed geslapen en ik kreeg zelfs verlof om boodschappen te doen...haha
Morgen lekker even naar huis en maandagavond weer terug.
Goed zo Maris! Goed op jezelf letten nu.
Er is contact gewest met huisarts over mantelzorg en ik heb wat nummers gekregen, maar dat is dan echt voor de laatste fase.
Ik heb hele goed contacten met huisartsen hier in Den-bosch dus mocht je ergens mee vast komen te zitten kun je me altijd pm'en dan kan ik een met de hulp van die artsen vast veel voor je doen.
Alles is hier nog steeds onwerkelijk en inderdaad zie ik dat mijn moeder in haar kinderrol schiet en ik in de verzorgings/moederrol, maar zo is het eigenlijk al langer.
Maar ja, ik ga me morgen lekker opladen en ff aan mezelf denken.
Mijn moeder doet exact hetzelfde Maris, zaak om extra goed op te letten want je schuift makkelijk weer terug in die rol, omdat het lange tijd gewoonte is geweest. Maar je mag haar best vertroetelen, geef alleen niet gelijk teveel van jezelf, onze moeders pakken je arm als je een vinger aanbiedt.

Ik ga ff de andere onderwerpen doornemen, want het leven gaat door en ik vind alles altijd zo interessant hier smile
Goed gezegd Maris, jij komt er wel!

Maris, heel veel kracht toegewenst!

Ik begrijp dat niet alleen deze diagnose moeilijk is, dat jouw moeder het al heel zwaar had.....

Het zorgen voor een moeder (die je claimt), ook ik ken de zwaarte daarvan.

Toch ook heel mooi dat je er nu voor haar kunt zijn.

sterkte en liefs, Liesanne