Het klimaat verkilt, de avonden worden donker. Als ik tussen de wolken vlieg, komt er damp uit mijn neusgaten.
's Ochtends heb ik geen zin om op te staan. Ik lig opgerold met mijn staart over mijn ogen in het uiterste hoekje van mijn grot; al mijn schubben gesloten.
Vorige maand lag ik nog uren op een grote steen mijn groene, gladde huid te verwarmen in de zinderende middagzon. Nu komt de tijd steeds dichterbij dat ik een vuurtje aan moet steken.
Ik houd van geur van kou in de lucht, maar ik bibber van de gure wind.
Mijn stappen worden logger, mijn gedachten vertragen. Nog even volhouden en dan is het tijd voor mijn winterslaap.
gaaaaaaaap... Draakje
