Hoi Wendy,
fijn dat jij het je ook kunt herinneren. ik heb het altijd moeilijk te verklaren kunnen krijgen. mijn omgeving geloofde het nooit, dus moest ik heel sterk in mijzelf blijven geloven.
ik kan me herinneren dat ik in een lichtdimensie was. ik keek naar mijn lichaam en dat was alleen licht. als ik bijvoorbeeld handen zou willen visualiseren, had ik handen. ik keek om heen en zag verschillende gedaanten, dus iedereen neemt zijn eigen gedaante aan. ik wist dat het mannelijke en vrouwelijke in me verenigd was. tijd was er ook niet. we waren 1 ruimte en met elkaar verbonden. het was wel naar overtuiging, dus wat je gelooft, dat ben je. ik wist alles en dat kan ik me herinneren, het vreemde is, dat ik nu niet het hele overzicht heb, maar dat zal ook niet kunnen. wat ik me ook sterk herinner zijn een paar van mijn vorige levens. ik herinner mij een gesprek met God, iedereen heeft contact met God, je maakt geen afspraak of zo, maar vraagt hem/haar te komen. God is ons evenbeeld en heeft dezelfde hoedanigheid. God staat boven alles, puur omdat God alle wijsheid in zich heeft en hoeft hierdoor niets meer te leren. God benadrukt dat iedereen een vrije wil heeft. Het is dus gemakkelijk om God de schuld te geven, maar uit liefde doet God niets. In zekere mate overleg je met God wat je gaat doen. Aarde is voor het uitwerken van emoties. We krijgen allen een keer bepaalde emoties. Dus uiteindelijk hebben we alle soorten levens gehad. Een ander veroordelen is dus eigenlijk dubbel, want we hebben hetzelf ook gehad/gedaan. God vroeg of ik verder wilde in de hiearchische trap. Je gaat dan over naar een andere vorm van leven in een hoger bewustzijn. Ik zei dat ik naar de aarde terug wilde om te gaan helpen. God zei: waarom? wat wil je nog doen, want niemand zal naar je luisteren. ik was zeer resoluut in mijn wens. ik kon van daaruit op de aarde neerkijken en zag alleen maar ellende. de wens om te gaan werd daardoor alleen maar sterker omdat ik voelde dat hulp dan juist sterker nodig was. Ik had de eigen keuze. als je nog niet alle levens hebt geleefd moet je terug, je zou anders de trilling van het hogere niet kunnen verdragen. op het moment dat ik definitief zei dat ik terug wilde, werd ik in een soort zwart wormgat gezogen. dit ging heel snel. daarna kwam ik in een zwarte ruimte. na een tijdje werd het langzaam wat lichter. Toen kreeg ik het benauwd en een strak gevoel rond mij hoofd en daarna zag ik een heel sterk licht en hoorde ik stemmen. de herinnering die daarop volgt is dat ik in een ziekenhuis lag, maar dat blijkt rond een week of 6 te zijn geweest. tot 9 maanden gaat de herinnering met flitsen. ik herinner me wel sterk dat het sinterklaas was, toen was ik 11 maanden oud. de herinneringen daarna zijn wel sterk. ik weet dat ik niet kon lopen etc. een sterk herinneringsvermogen dus. dat is niet altijd even handig geweest. ik heb echt moeten leren het allemaal los te laten. het rare is dat hoe meer ik loslaat hoe sterker de herinnering in de lichtdemensie wordt. Ik heb weinig moeite met verhoogde trillingen, waarschijnlijk heb ik al een hogere trilling van oorsprong meegenomen. Ik ben ook goed in het waarnemen en opvangen van trillingen. mijn leven is desondanks mijn keuze niet makkelijk geweest. in de lichtdimensie zijn alle wezens met elkaar verbonden. de communicatie is telepathie. omdat ik met dezelfde instelling hier op aarde ook aan de slag ging, ontstond er dus een hoop verwarring. ik gebruik het nu samen. ik heb het nooit verleerd en blijf het ook gebruiken. dit is een natuurlijk vermogen van de mens.