Zal ook nog wel een enigszins sarcastisch stukje schrijven over de opleiding die ik volg. Maar daarvoor moet ik die eerst wat beter kennen :+Hogeschool
Same shit, different system
Voor heel veel studenten begon de “hel” alweer op één september. De ene begon al met iets meer zin in het nieuwe jaar dan de andere. Voor de ene betekende het een stapje verder, voor de andere betekende het net dat hij bleef stilstaan. Wat het ook betekende voor de schoolgangers, ze moesten gaan. De laatstejaars alvast met Chrysostemos (wat zwaar overschat wordt overigens) in het hoofd, de vijfdejaars voelen zich “volwassen” terwijl de vierdejaars blij zijn om eindelijk gup-af te zijn. De derdejaars begonnen in onze school (die opgesplitst was in twee scholen) aan een geheel nieuwe school en zaten daarmee in hetzelfde schuitje als de eerstejaars enkel twee (of meer) jaar ouder. Terwijl de tweedejaars zich ware zesdejaars wanen als oudste van “hun school”. Geniet er nog maar een jaar van twenters. Soon it’ll start all over again!
Voor mij begon het nieuwe schooljaar, of moet ik zeggen “accademiejaar” officieel op 17 september. Toen hadden we onze eerste les, maar de twee dagen er voor waren onze “kennismakings dagen”. Dat houd dus eigenlijk in dat je wordt ingedeeld in klassen, dat je de eerste dag elkaars naam 200 keer zegt in spelletjes zonder echt te weten welk gezicht bij die naam hoort. (je weet alleen dat die naam in je klas zit!
) en dat je de tweede dag je boeken en wat informatie krijgt. Pas op 17 september werden wij, guppen, losgelaten in de school. Ik ga eerlijk zijn, ik heb zes fantastische jaren achter de rug op de PSSD. Altijd rebelleren tegen de regels, nooit een normale klas waar men normaal met elkaar kon omgaan omdat we allemaal nog al uitgesproken karakters hadden, zelden tevreden zijn met de gang van zaken en heel veel vloeken… Het hoorde er állemaal bij. En PSSD’ers. Geloof het of niet, hoe zeer jullie het er nu ook haten, jullie zullen het állemaal nog missen! Die oude vertrouwde school waar het contact met de leerkrachten ronduit close was (tenminste, in onze klas). Waar er altijd wel een volwassene was die aan je zag dat je met wat zat en daar ook achter vroeg en je probeerde te helpen. Eigenlijk gewoon: waar er altijd iemand was om door geholpen te worden!
Als je op de hogeschool aan komt, ben je volwassen. Je voelt je zo nog niet, want eigenlijk voel je je heel klein tussen al die mensen die daar al zo bekend zijn. Met je prille 18 jaar voel je je alsof je er helemaal niet hoort, als of je een jaar te vroeg naar daar gegaan bent. Hulp nodig? Daar heb je medestudenten voor. Vragen over de opdracht? Goh, spreek me eens aan als je me voorbij ziet lopen! (het probleem is: je ziet ze nooit voorbijlopen omdat je enkel gelijktijdig met hen aanwezig bent in een ruimte als je les hebt van ze.) en het woordje “toledo” hoor je zo vaak, dat het na twee dagen al je keel uit komt. Alles staat op Toledo. En voor de PSSD’ers die moeite hadden met smartschool, vraag asjeblieft een persoonlijke helper om je door toledo heen te slepen, want geloof me, smartschool is piece of cake vergeleken met Toledo.
Het meest doelloze deel van de hogeschool, zijn de hoorcolleges. Het komt er op neer dat je met een 50tal man in een aula zit. En dat alle 50 met iets bezig zijn, maar waarschijnlijk maar twee of drie zijn ook echt met de les bezig. Een hoorcollege geven komt hierop neer: Men neme een boek, men neme een microfoon en men leze het boek voor in de microfoon. Men vermijd elk contact met de leerlingen. Hetzij oogcontact, hetzij vragen. Men kijkt met een interval van twee minuten op de horloge en men sluit tien minuten voor tijd dankbaar af omdat men het lulverhaal zelf stilletjes aan beu werd.
Neen, zo erg is het nu ook weer niet, maar boeiend kan ik het ook niet noemen. Werkcolleges daarentegen vallen dan weer wel goed mee. Dat is een van de positieve punten, nog een positief punt, zijn de regels. Eigenlijk zijn er niet echt regels, op school draag je wat je wil, of je nu kleurrijk bent of in de rouw. Je doet je make-up zoals je wil en of je nu groen, roze of blauw haar hebt, het kan de pret niet drukken. Ieder krijgt de kans om die drie jaar zichzelf te leren kennen en te leren ontdekken wat men nu precies wil. Dat terwijl we op de PSSD in discussies over kledingsregels steevast te horen kregen “dat je later ook niet zomaar alles mag dragen”. Hogeschool maakt zich daar duidelijk geen zorgen om. Je word een stuk volwassener behandeld en krijgt veel meer verantwoordelijkheden. Dat zijn allemaal leuke dingen behalve dan dat dat ook betekent dat ze zich simpel gezien niets meer van je aantrekken. Of je komt of niet, maakt hen allemaal niet uit, maar er word wel achteraan gezegd dat je examen geweigerd kan (en dus zal) worden.
Kortom, voor en nadelen. Je vertrekt naar de hogeschool met het idee dat je een hoofdstuk af sluit. Dat je een geheel nieuw begin zal maken. Je gaat er van uit dat alle slechte dingen van op je secundaire school, daar niet meer zullen zijn. En weet je wat? Die zijn er ook niet meer. Die maken plaats voor geheel nieuwe irritaties. Maar irriteren zal je je toch. Uiteindelijk veranderd er veel en eigenlijk niets. Lessenroosters vallen tegen, het wisselen van diezelfde roosters irriteert, er zijn leerkrachten en vakken die je leuk vind maar ook die je helemaal niet leuk vind. Je vraagt je bij dingen af wat voor nut ze in godsnaam hebben en het grootste probleem: je vind vaak ook nog een antwoord ook. Uiteindelijk komt er van alle goede voornemens niets in. Je beloofd jezelf je lessen goed bij te houden, samen te vatten enzo, maar dat doe je uiteindelijk toch niet. Kortom; die geheel nieuwe wereld waar je zogenaamd in terecht zal komen. Verwacht er niet te veel van, het is dezelfde wereld, er wordt enkel nog meer van je verwacht en dat maakt je volwassener. Bijgevolg is het eenvoudiger om sociale contacten te leggen want ruzie’s over karaktertrekken…Daar is simpelweg geen tijd voor en daar zie je het nut niet meer van in…
