Nergens iets over voelen

De beleving en ervaring is inderdaad heel individueel. Hoe zou je uberhaupt kunnen missen wat je niet kent, de mens is van nature in staat geluk te kunnen vinden in wie die is en waar die zich bevind met de mogelijkheden die hij of zij tot beschikking heeft.

Toch staan gevoelens en/of emoties wel voor een bepaalde levenslust, waarin je jezelf deelt met je omgeving. Denk maar eens aan het gevoel dat je hebt als je een achtbaan doorzeilt . De binnenkant in jezelf wordt dan ook zichtbaar aan de buitenkant. De meeste boodschappen in onze communicatie komt vanuit en binnen, in onze gevoelswereld. Hoe vaak zeggen mensen niet: ´Ik weet niet waarom, ..... , zo voelt het gewoon´.

Na een moeilijke periode heb ik mijn gevoel ook wel eens een tijd gemist, ik durfde werkelijk niets aan anderen dan mezelf en mijn kind, te laten zien alsof overal direct een klem op sprong als mijn gevoel opborrelde. Dit had te maken met een relatie (partner met borderline/schizofrenie) waar ik iedere keer als hij thuiskwam mijn gezicht in de plooi trok om maar geen toestanden te krijgen. Dat gedrag in mij heeft na die relatie nog een tijd voortgekabbeld en vooral in nabijheid van andere mensen, zelfs mensen die me goed aan voelden en waarvan ik van binnen wist dat ze me accepteerden zoals ik ben, kregen weinig te zien. En ergens heeft het me inderdaad voor het leven veranderd, ik ben heel voorzichtig geworden, met name met mijn gevoel naar mensen. Mensen zeggen wel eens ´het heeft je beschadigt´. Ik zie het niet zo, ik heb er van geleerd, ben gewoon eens heel hard gevallen en dat heeft me pijn gedaan, me een groot litteken bezorgd, maar juist ook hele goeie ervaringen en inzicht (in mezelf en anderen)gebracht. Soms is een beetje bedachtzaamheid best goed.

Toch zou ik mijn gevoelens voor geen goud willen missen, want ik kan er een intense verbinding in de dingen, mensen of situatie om me heen in voelen. Al ben ik ook blij dat ik in de loop van de tijd wat rustiger en evenwichtiger geworden ben.

Nims

Als zowel de man zelf als zijn vrouw aangeven dat hij saaier,, minder creatief lustelozer en minder gelukkig is, dan is dat toch een feit?
Het gaat er toch niet om dat een omgeving daar een opinie over heeft?
Gevoelens hebben alles met geluk of gebrek eraan te maken.
Afvlakken van gevoelens met medicatie of een ingreep heeft soms dus ernstige gevolgen.
Soms zijn stemmingswisselingen ondraaglijk en moet er iets worden gedaan, maar dat vergt wel offers. Anderen beseffen bipolair te zijn en kennen inktzwarte periodes, maar tegelijk weten ze dat het een springplank is naar een volgend creatief hoogtepunt. Dat besef je overigens niet als je in een dip zit.
Ik vergelijk wel met een draaikolk. Je wordt meegenomen tot de bodem en dan pas kun je eruit ontsnappen.

En werkelijk kontakt hebben betekent dat je iets wezenlijks ervaart in de verhouding met iemand anders. Niet de oppervlakkige waarneming of communicatie maar iets dat ver uitreikt boven de gemiddelde relaties. Wezenlijk voel je dat ook zeker in hart en zonnevlecht. In een therapeutisch contact ervaar je vaker een soort ontknoping als het ineens op zijn plaats valt en dingen helder worden. Dan heb je iets wezenlijks bereikt, het gaat dan ook zonder energieverlies verder, er is een dimensie bijgekomen. Ik heb veel gehad aan een voorstelling uit de alchemie. Een man en een vrouw maken kennis, na een aantal verdere kontakten verschijnt een duif met een takje. In de soms moeizame ontrafeling van een psychisch probleem valt na verloop van tijd een inzicht uit de hemel. Dat is de Duif. Je kunt verassend genoeg het voorgaande probleem in enkele zinnen vatten.

NiMs
In het escapisme, derealisatie of de wereldvlucht die een distantie oplevert, kun je niet volledig zijn.
Immers je splistst een deel van jezelf af. Daarmee kun je dan ook niet volwaardig redeneren of voelen. Dus neen, je ziet de dingen zeker niet helder. Daartoe moet de innerlijke dialoog eerst op gang komen. Een totaal plaatje vormen. Hoewel soms een intuitief inzicht baan kan breken, maar niet dan na een incubatietijd. Je krijgt het nooit of te nimmer gratis en voor niets. Wie distantieert kan dat tijdelijk doen, maar is het een meer permanter houding dan sta je absoluut niet in het leven. En abstract redeneren is ook niet concreet genoeg. Een abstractie is immers een algemeenheid.
Juist het abstract denken of voelen is vaak een vorm van vermijdingsgedrag. We noemen dat rationaliseren.

Groetjes

Hoi bezoeker

Een reeksje reacties op een actief forum met veel wijze mensen ondanks of dankzij.
De uitdrukking de kat uit de boom kijken, past wellicht wat op jou.
Wat moet het moeilijk zijn geweest met zo iemand te leven, voortdurend op je hoede te moeten zijn. Spitsroeden lopend. Dat houd je niet vol zonder schade. Maar ik zie dat je toch je gevoelens toe durft laten. Er is zoveel moed voor nodig om gevoelig te zijn.
Ik hoop dat je de moed opbrengt om weer open te durven staan, al kun je dat zeker niet bij iedereen. De kontakten worden vaak minder, maar de enkelen die overblijven zijn meer waard dan alle voorgaanden bij elkaar.
Je gaat selectiever om met mensen en kiest beter wat je verder helpt.
Tenminste dat is mijn ervaring in het algemeen. Ik noem ze dan medepelgrims.

Groetjes, moedig hoor!

Hoi Inneke

Hemel wat een reacties leuk hoor, maar ik word bijna wat verlegen met een lijstje reply's door mij.
Het gevoel niemand nodig te hebben, kreeg ik van thuis mee. Het Spartaanse standpunt van mijn vader. Ik heb echter ingezien hoe fout dat is. Eigenlijk is het al een vorm van gefrustreerde liefde. De ambivalentie waarin je vervalt komt voort uit frustraties. Je hunkert natuurlijk naar liefde en wantrouwt door nare ervaring ieder kontakt, dat is een neurotiserend dilemma. Iets van aantrekken en afgestoten voelen. Het leven is een groot compromie.
Wie niet kwetsbaar durft zijn, leeft niet ten volle. Iedere keer het risiko lopen gekwetst te kunnen worden, hoort bij het bestaan. Veel neurotisch redeneren komt voort uit vermijdingsgedrag. Het verlangen naar 100% zekerheid en veiligheid. Dat is natuurlijk niet haalbaar. Ik beweer niet dat jij zo redeneert hoor.
Maar ik herken dat standpunt dus heel goed. Toch win je als je open durft zijn.
Er zullen altijd minder fijnzinnigen op je pad komen, maar die negatieve indrukken mogen als onkruid niet de bloei van de overige bloemen doen vergeten in je tuintje.

Confluentie is een soort één willen zijn en een vals zoeken naar veiligheid en geborgenheid. Eén zijn is een soort baarmoedergevoel. Het verdragen van frustraties onderscheidt je juist van de ander en dat is noodzakelijk. Niets is namelijk gevaarlijker dan opgaan in de ander. We noemen dat wel zielsverlies.

Ik vind dat jij het heel goed weet te verwoorden en daarom ook zeer bewust bent van die innerlijk processen.

Groetjes

Ja dan wel, maar dat stond er niet dus vandaar dat ik dat niet kon weten .

Nee dat leek me ook al niet en jouw reactie kwam op mij over als jouw opinie en niet die van hem, dus vandaar dat ik me afvroeg of het niet jij was die hier een oordeel over gaf ipv hem. Maar je hebt al uitgelegd dat het voor hem dus ook gold.

Vraag me alleen af, of deze man met zijn depressies wel echt gelukkiger was, en niet gewoon terugverlangde naar een periode waarin hij aandacht/gevoelens had die gebaseerd zijn op extremen. Sommige mensen hebben namelijk geen behoefte aan balans, maar zijn van de extremen.

Want als ik het goed lees, was de man gelukkiger met de depressies die hij had. Ik begrijp dat niet zo goed, maar dat hoeft ook niet .

Waarom denk je dat? Jij hebt geluk hier gekoppeld aan gevoelens.
Geluk valt ook te rationaliseren. Sterker nog, geluk valt ook af te dwingen. Dat heeft weinig meer met gevoel te maken.

Dus ik ben benieuwd waarom mensen die niets voelen, niet gelukkig kunnen zijn.

Kan je een voorbeeld noemen van deze ernstige gevolgen, zodat ik het kan plaatsen?

Maar ik heb dat wezenlijke contact wel degelijk losgekoppeld van emoties en gevoelens. Ik heb met een aantal mensen (ook hier op het forum) een contact die veel wezenlijker is dan ik me kan voorstellen. Dit gaat op energetische wijze via mijn vleugelchakra. Ik noem dit altijd een zielenkoppeling en kan mij geen wezenlijkere manier van contact voorstellen.

Ik weet niet of jij zelf ervaring hebt met therapie geven, maar ik vraag me af als dat zo is, of jij dan je emoties en gevoelens voor de persoon die je hebt, ook gebruikt, of dat je juist rationeel en logische verbanden ziet, en de geholpene ermee helpt. Want ik ervaar het altijd dat degene die ik help, wanneer ik het logisch maak, alle kwartjes op de juiste plek vallen bij deze persoon. Ik ontkoppel ze dan juist van de vastzittende en blokkerende gevoelens en emoties.

Bedankt voor je antwoord. Ik begrijp wat je nu bedoeld. Het gaat om de echte distantie handeling die iemand uitvoerd waardoor de afsplitsing ontstaat. En die zal inderdaad niet gezond zijn.

p.s. stardust,

Hoe zou je mijn gevoelloze / emotieloze gedrag kunnen verklaren? Of zou het gewoon kunnen zijn dat ik zo ben, en dat er niets achter valt te zoeken?

Hoi NiMS

Ergens beginnen met de lijst he.
Nou veel mensen weten niet eens dat ze aan gevoelsarmoede lijden.
Je hoeft het dan ook niet altijd een lijden te noemen. Maar iemand die depri is beseft wel dat hij iets mist. Anderen onderdrukken hun gevoel of ontwikkelen het niet.
Het is een proces van individuatie waarbij je tot heelheid kunt komen en de minder ontwikkelde aspecten kunt integreren. Zelf heb ik dat intensief moeten doen. Ik ken jouw verleden niet en kan dan ook niet zeggen waar of de oorzaak zou kunnen liggen van gevoelsafvlakking. Wel is het zo dat mensen die veel rationaliseren geen of onvoldoende kontakt met hun gevoel krijgen. Het is er wel, maar komt gewoon niet boven de bewustzijnsdrempel uit. Wordt het gevoel teveel verdrongen dan ontstaan er storingen.
Natuurlijk bestaan er specifieke gevoelsmensen. Niet iedereen kan dan ook zijn gevoelens even ver ontwikkelen of ervaren. Het hangt ook in hoge mate af van het millieu waarin je opgroeit. Had je als kind geen voorbeelden of voldoende liefde en acceptatie, geborgenheid enzovoort dan blijft de ontwikkeling van je gevoel achter. Je kunt die ook moeilijk inhalen, eigenlijk nooit. Bepaalde fases in de jeugd zijn onontbeerlijk voor een evenwichtige ontwikkelling. Helaas wordt in deze extravert gerichte wereld meer gekeken naar prestaties en leerstof dan naar de hele mens en zijn leven of levensmogelijkheden. Niemand bereid je voor op het leven. Dat is een enorm manco.
Toch heb ik de ervaring dat als je intensief aan jezelf werkt gevoelens een veel belangrijker rol kunnen gaan spelen. Vooral mannen kunnen ingrijpend veranderen in positieve zin. Maar ook vrouwen moet ik vaak bewust maken van hun diepere gronden en motivaties, dit levert altijd een verrijking en verbreding van het leven op.

Groetjes

Zijn er manieren die je weet om een eventuele oorzaak naar boven te kunnen krijgen? Want ik ben hard aan het zoeken, maar kan niets in mijn verleden vinden. Ben liefdevol opgevoed, heb geen trauma's meegemaakt en heb ook niet in een slecht milieu geleefd. Ik vraag me dan ook werkelijk af, of er hier sprake is van een "gevoelsarmoede".

Ik krijg steeds de indruk dat er iets mis zou moeten zijn als je weinig emoties hebt en niet de mogelijkheid bestaat dat er mensen zijn die gewoon zo zijn.


Wat is er mis met gewoon leven?

Mensen die niets voelen kunnen onmogelijk volledig gelukkig zijn. Je kunt je storten op bezigheden en successen, maar innerlijke hiaten in het gevoel betekenen toch een vorm van armoede. Juist in de stoornissen merk je dat mensen hun gebrek aan gevoel beseffen en dat het leven zijn kleur heeft verloren. Ik ken succesvolle mensen die uit depressie hard werken en het niet eens beseffen. Of anderen die tevreden zijn met hun positie, bezittingen of eigenwaarde. Maar ik lees toch dat ze innerlijk iets missen. Als dat niet tot problemen leidt laat ik het, want waarom zou je tornen aan iemand die funktioneert en niet klaagt?

Nou precies iets wat ik aangaf, een medische ingreep waarbij het gevoel verdwijnt en iemand geen geluk maar ook geen dips meer ervaart. Denk eens aan de gevolgen van medicatie die mensen in een robot veranderen.



Energetisch losgekoppelde abstrakte gevoelens ken ik ook. Wezenlijk is zoals ik al elders aangaf iets dat uitreikt boven het gewone. Maar ik geloof niet in losgekoppelde gevoelens als oplossing. Wel van meer genuanceerde of minstens minder pregnante emoties.
Je weet dus wel iets van wezenlijk kontakt. Maar een abstrakt gevoel is nooit voldoende concreet. ik ken het onderscheid heel goed maar het is ook heel lastig te verwoorden omdat je over twee totaal verschillende werelden praat. Geestelijk gevoel is anders dan het meer aardse lichamelijke. Maar ik besef ook dat het een op afstand waargenomen ervaring is, al is dat niet gelukkig uitgedrukt. Als ik magnetiseer ervaar ik een soort geluksgevoel maar zeker niet emotioneel. Gevoel en emotie zijn dan ook zoals ik eerder stelde twee verwante maar niet identieke zaken.



Natuurlijk gebruik ik alles wat ik ter beschikking heb en vooral mijn gevoel. Daarbij moet ik heel analytisch te werk gaan. Gevoel zowel als verstand kunnen heel rationeel zijn waarmee ik afwegen bedoel en niet alleen strikt rechtlijnig logisch denken. Logisch maken kan ik niet zo plaatsen. Logika is maar de halve waarheid namelijk. Gevoel is niet logisch, goddank niet. Het irrationele heeft evenveel bestaansrecht en is de bron van creativiteit. Ontkoppelen van gevoelens is ook niet altijd gewenst integendeel, ze moeten juist hun gevoel ervaren, alleen er iets genuanceerder mee om leren gaan. Het is juist het rationaliseren dat de meeste storingen veroorzaakt. Een oplossing ligt nooit op het verstandelijke of logische vlak alleen. Het gaat om het totaalplaatje. Wie iemands mogelijkheden en bewustwording uitbreidt, geeft de ander iets in handen waarmee hij beter met zichzelf en het leven kan omgaan.

Groetjes

Och jawel hoor, er hoeft niets mis te zijn. Wie geen problemen heeft hoeft niet per se verder te zoeken. Ik houd mij daar ook niet mee bezig. Waarom zou ik iemand willen veranderen? Er is niets mis met gewoon leven, maar het gewoon leven kan ook dodelijk saai worden of vastlopen of de zin verliezen. Het is niet iedereen gegeven om dieper te gaan zoeken naar zijn bronnen. De meesten hebben daar zelfs geen behoefte aan en sterker vermijden het als de pest.

Juist! Dat is precies wat ik zocht. Ik heb namelijk vrij weinig met het lichamelijke en eigenlijk veel meer met het geestelijke. Veel gevoelens die er zijn, zijn voor mij lichamelijke reacties die door de geest worden opgewekt door bepaalde gebeurtenissen. Omdat ik voor mijzelf een hele duidelijke scheiding tussen mijn geest en ziel heb, komen deze emoties dus ook niet vanuit mijn wezenlijke en doen me daarom ook niets. Vandaar ook dat een zielenkoppeling mij veel meer raakt, omdat dit wel voor mij een wezenlijke verbinding is.

Het klinkt misschien raar, maar voor mij is een lichaam, ook maar gewoon een lichaam.

Bedankt voor dit inzicht stardust want dat is eigenlijk precies hoe ik het ervaar.

Dat ben ik eigenlijk niet met je eens. Ieder gevoel is te verklaren omdat het valt binnen de wet van de causaliteit. Er is dus altijd wel een oorzaak voor een bepaald gevoel te vinden. Iemand die dat niet lukt, zoekt niet diep genoeg, of is blind voor de echte oorzaken van het innerlijke.

Ik ben van mening dat de oplosing juist altijd en alleen maar in de logica valt te vinden, want als er iets logisch in elkaar zit, dan is het dit universum wel. Niets volgt beter de causaliteit dan hetgeen waar we nu inzitten. Het is juist een kwestie van het zoeken naar de juiste oorzaken, die bepaalde uitkomsten tot gevolg heeft, waar je vanaf zou willen komen. Het vinden van die oorzaken, lost dan het probleem direct op.

Stardust heb jij psychologie gestudeerd?

Jazeker Gast
Zowel analytische als moderne.

Liefs, heb niet veel tijd meer moet nog zoveel pakken vandaag.

groetjes

Daarin verschillen we dan van mening. Gevoel is niet altijd logisch te herleiden. Alleen al de hopeloze pogingen van mensen met innerlijke conflikten of ondoorgrondelijk diepe wanhoop en depressie lopen tegen hun onvermogen op er ook maar iets aan te kunnen doen, niet kunnen herleiden juist niet dat logische.
En nog iets, omdat er irrationele gevoelens bestaan is er goddank ook een tegenwicht tegen het altijd maar rechtlijnig, logisch anlytisch denkende eenzijdig gerichte en oh zo arme verstand. Het ego dreigt altijd door eenzijdigheid af te dwalen van zijn grondslag. Het onbewuste compenseert en kan dat alleen omdat het een tegenoverliggende standpunt inneemt dat op de totaliteit is gericht. Ieteke Weeda meent ten onrechte dat emoties en gevoelens hetzelfde zijn als gedachten en gaat er dan ook verder op filosofische wijze mee om.
Ik kan je verzekeren dat dat niet werkt, tenminste niet in een groot deel van de gevallen. Alleen iemand die een verstandelijke of cognitieve ondersteuning nodig heeft probeer je op die manier bewuster te maken.
Hoe scherp ik ook mijn oorzaken kan zien en aangeven het bevrijdde mij niet van mijn problemen. Het onbewuste heeft echter nieuwe wegen ontsloten die geenszins verstandelijk van aard waren maar wel tot heelheid leiden.
Het is aan de hooggevoeligen om onder de tekenen van de tijd te lijden. Daarom worden ze ook eerder neurotisch, het gaat tegen hun grondslag in namelijk in harmonie leven met zichzelf. Een tweede voorbeeld. Angst voor spinnen. Ik weet exact hoe en waarom en waar die is ontstaan en op meerdere terreinen. Toch verandert dat niets aan mijn reacties of angsten, waarmee ik maar wil aangeven hoe erbarmelijk verstandelijk inzicht kan zijn. Ik ken heel intelligente mensen die desondanks blijven tobben met hun conflikten. Alleen als het lukt hen de innerlijke weg te wijzen ontdekken ze de dieper liggende redenen en die zijn onder andere het verzaken van de ziel of de oproep van de geest.
Er bestaat nooit of te nimmer een alleen zaligmakende behandeling. Dan zouden de vele richtingen in de psychotherapie en alternatieve behandelingen geen bestaansrecht meer kennen. Juist het veelzijdige bewijst dat er geen gelijkluidend recept bestaat. Nooit kun je van tevoren aangeven wat iemand precies behoeft. Iedere behandeling is dan ook uitsluitend individueel gericht.
Nergens ben ik zo door ervaringen van doordrongen, als van de ongeldigheid of onvolledigheid van alle uitsluitend logische verklaringen.

Wat echt een ramp is als het verstand grip krijgt op iets dat alleen met het gemoed is op te lossen. Iets begrijpen is op zich geen uitkomst. Vaak moet ik voorkomen dat iemand uitsluitend in zijn of haar hoofd leeft. Ik ken iemand die alleen een hoofd tekende als zelfportret. Dat paste ook exact bij zijn instelling. Hij had werkelijk geen lichaamsbesef nog gevoelens. De een moet dus omhoog geleid worden en de ander juist omlaag.

Iemand die misbruikt is weet doorgaans precies wat er is gebeurd, maar heeft het emotioneel niet verwerkt. En logisch helpt het geen zier om het te herinneren alleen. Dat is dus wel een oorzaak tot een gevoel of emotie, maar geen oplossing van het trauma op zich. Dat er "iets" met je lichaam is gebeurd bij misbruik, is toch een volledig rationaliseren van de emotionele impakt van het gebeuren?

Liefs

En doe je daar ook iets mee in de vorm van een praktijk, of in je beroep?

Goed gezien, dat is inderdaad waar ik mij nu in bevind.
Dank je wel voor je openheid en reactie.

nims:Dat ben ik eigenlijk niet met je eens. Ieder gevoel is te verklaren omdat het valt binnen de wet van de causaliteit. Er is dus altijd wel een oorzaak voor een bepaald gevoel te vinden. Iemand die dat niet lukt, zoekt niet diep genoeg, of is blind voor de echte oorzaken van het innerlijke.

Ik ben van mening dat de oplosing juist altijd en alleen maar in de logica valt te vinden, want als er iets logisch in elkaar zit, dan is het dit universum wel. Niets volgt beter de causaliteit dan hetgeen waar we nu inzitten. Het is juist een kwestie van het zoeken naar de juiste oorzaken, die bepaalde uitkomsten tot gevolg heeft, waar je vanaf zou willen komen. Het vinden van die oorzaken, lost dan het probleem direct op.

ja nims maar zo simpel is het nu eenmaal niet,veel mensen hebben dingen opgeslagen zo ook in het onderbewuste, het vinden van de oorzaak is echt niet altijd zo eenvoudig en op wat voor manier kun je die oorzaken vinden dan? want als dit echt zo zou zijn zou toch niemand een probleem hebben met zijn leven?

Jawel, zo simpel is het wel zoals je zelf al goed zegt is het een kwestie van zoeken naar de oorzaken. Ik zeg niet dat dit zoeken simpel is, want zoals je zelf goed zegt, kan het onbewust zijn geraakt. Maar dat neemt niet weg dat alles zijn oorzaken heeft, en dus ook alles kan worden opgelost zodra je maar de oorzaken kunt vinden.

Als dit zoeken in het onbewust simpel is, dan heeft inderdaad niemand meer problemen met het leven.