Hoe ga je met verdriet om?

Hoi Lena

Er is niet altijd een aanwijsbare reden voor verdriet.
Het kan voorkomen dat er een latente depressie bestaat.
Soms omdat het leven niet als bevredigend wordt ervaren ook al lijkt het allemaal in orde. Toch kan het innerlijk aangeven dat er iets niet klopt dat je een opgaaf mist, een inhoud vergeet.
Dat het leven op een of andere manier stagneert, of je jezelf een beetje voor de gek houdt door niet je mogelijkheden te ontplooien. Daarom veranderen mensen soms op een leeftijd plots van koers.
Het is mogelijk dat je afstemt op een gebied met verdriet, leed of zwaarmoedigheid. Ik ben er vrij zeker van dat er velden bestaan waarop je kunt afstemmen en vooral in een depressie zie ik dat vaak gebeuren. Ineens valt er een emmer vermoeidheid over je heen gevolgd door emoties of neerslachtigheid. Het heeft veel te maken met energie. Wie moe en uitgeput is heeft onvoldoende begrenzing. Daarom krijg je er een probleem bij als je uitgeput raakt. In elk geval is het niet verkeerd als je het verdriet toelaat en kijkt of er een reden is. Soms is het een teken dat de ziel niet gelukkig is met je bestaan of een situatie.
Verdriet is vaak slopend, omdat het zoveel energie verspilt.

Liefs,

In mijn verdriet voel ik meestal ook wel wáár ik verdrietig om ben en dan laat ik mijn tranen maar eens lopen. Soms voel ik teleurstelling of voel ik me gewoon even zielig. Muziek maakt dat ook wel eens los, als ik in mezelf voel dat er iets is dat er niet helemaal uitkomt. Er zijn ook een paar mensen met wie ik dat écht kan delen en waar ik zo kwetsbaar durf te zijn, ook omdat we over en weer niet met allerlei verklaringen of oplossingen komen, maar het gewoon even laten zijn net zoals ieder ander gevoel. Dit zo delen, is wel iets wat ik ook best moeilijk vond om te leren.

@Stardust, hoe ga jij met verdriet om? Dat was de vraag

Het gebeurd soms dat ik me heel erg verdrietig voel en dat ik de juiste reden niet kan plaatsen. Dat ik soms erg ongelukkig ben met dit leven en hoe het er soms aantoe gaat. Dat ik soms verdrietig ben komt ook soms dat er iets van haat in mij voortvloeid kwaad om bepaalde gebeurtenissen...
tjah

Ik durf het bijna niet te zeggen ....
Maar ik mediteer als ik me verdrietig voel en ga dan op zoek naar de oorzaak. Zodra ik weet waar het zit, pak ik het aan als dat mogelijk is en anders laat ik het gewoon zijn.

ja silke en ik denk ook dat het met onmacht te maken heeft

het is goed om dit nog eens op een rijtje te hebben,dank je wel.

Ik weet wel dat als ik vroeger huilde dit meestal kwam omdat ik of kwaad of onmachtig was. Kwaad op anderen maar ook kwaad op mezelf dat ik niet bij machte was om de situatie zo te veranderen dat het wel "goed" zou zijn. Sinds ik steeds meer heb leren accepteren en niet meer blijf hangen bij wat er niet "goed" gaat maar me meer op de situatie richt zoals die op dat moment is en dat doe wat mogelijk is in die situatie heb ik veel minder verdriet op die manier. Wat ik wel steeds meer ervaar is dat er spontaan tranen in mijn ogen springen als ik iets mooi's zie gebeuren voor mijn ogen. Vooral als ik kinderen spontaan zie reageren op hun omgeving maar ook steeds meer volwassenen die ik tegen kom die vanuit hun "zelf" leven kunnen mij spontaan een traantje doen weg pinken. Maf eigenlijk, maar het zijn meer tranen van vreugde dan van ellende die vloeien tegenwoordig. Natuurlijk blijven er nog steeds situaties over waarbij het huilen wel door vervelende dingen ontstaat. Bij het overlijden van mijn vader bijvoorbeeld (vooral ook onmacht) bij het in slapen van onze kat (het gemis). Bij die laatste was het vooral ook het verdriet van mijn man die bij mij erg veel onmacht gevoel gaf. Ik had er wel vertrouwen in dat Moos een mooi plekje zou krijgen, maar ik wist niet goed hoe ik hem kon troosten. En dat terwijl ik juist van mijn man heb leren relativeren! Ik kan ook anderen niet zien huilen als zij vanuit hun gevoel dat doen. Als het puur uit ego is ben ik er niet gevoelig voor gek genoeg en kan dan nogal hard zijn in de ogen van die ander.

Wauw Nann, wat mooi omschreven. Ik heb nog nooit bewust stilgestaan bij mijn soorten verdriet, ik heb ze net als ieder ander, ben erg gevoelig en kan soms huilen om elke poep en scheet, vooral toen ik jong was. Heerlijk dat zelfmedelijden. Ik vond mezelf zo zielig en haalde alle "slechte" dingen in mijn leven uit de sloot, soort oude koeien en huilen en janken dat ik deed.
Nu besef ik dat ik huilde om het huilen. Ik vind het een heerlijke ontlading, maar weet het tegenwoordig te doseren.

Ik huil als er onrechtvaardigheid in mijn leven is zoals oneerlijkheid en roddels.
Ik huil om muziek, films, dierenleed, mijn kinderen als ze weer superlief zijn geweest.
Ik huil uit dankbaarheid, fysieke pijn.

Het liefst huil ik alleen op mijn kamer onder een hoofdkussen. Heerlijk opgelucht daarna.
Ja ik vind huilen erbij horen, het is een sterke emotie.

@Karin, meditatie doe ik inderdaad ook heel soms, of het komt er spontaan uit op dat moment. Meestal merk ik dan dat ik een te drukke dag heb gehad en mijn vermoeidheid heb genegeerd, te veel hooi op mijn vork heb genomen.

@Maris, leuk dat je dat zegt, verdriet lucht inderdaad op, het geeft ruimte als we ons daar gewoon een moment aan over kunnen geven, wordt je daar helemaal niet moe van.

Structureel en dagelijks verdriet, ja, daar wordt je moe van, maar dan heet het een depressie of een aanverwante stoornis.

Ik vind het bijzonder waardevol als mensen hun verdriet kunnen en durven delen, net als iedere ander gevoel. Tranen zijn water voor de ziel en er is geen mens die nooit eens een moment verdrietig is. Met de mens die zijn/haar verdriet structureel onderdrukt, negeert of geen ruimte geeft zou ik niet eens samen kunnen leven, dat is voor mij´on-natural´ en afstandelijk. Ook ´negatieve´ gevoelens of emoties hebben een functie en in tegenstelling tot wat ze soms lijken, blijkt er voor mij juist bewogenheid en betrokkenheid in het leven uit.

Ik ben erg gevoelig voor andere mensen hun stemmingen, of toch zeker mensen die me nauw aan het hart liggen. op deze forum werd me dat ook al meerdere keren verteld. Als iemand veel verdriet heeft of zich niet goed voelt voel ik erg met deze persoon mee. Dat heb ik een paar dagen terug nog aan de hand gehad, alsof ik bijna spontaan mee begon te huilen...

Na regen komt zonneschijn..
na traantjes komt die glimlach..

Zonder lijden zouden wij niet kunnen groeien als mens.

Meestal krop ik mijn emoties op en dan vroeg of laat, komen ze er gewoon uit, kan me dan ff niet schelen wat de buitenwereld er van vindt want na zo'n huilbui voel ik mij altijd veel beter en is het net of het nare gevoel samen met de traantjes uit mijn ziel/lichaam is gegaan.

en ik ben wel eens af en toe een knorpot (daar weet je alles van eh nikskeuh)

Ik heb ni liever eh ha ha

De voor mij meest helende manier om met verdriet om de gaan is idd het verdriet uit te huilen......

Ik heb vroeger veel (en vaak snel) gehuild, maar ik kwam erachter dat dat wat verdriet leek ook vaak boosheid betrof. Toen ik leerde echt boos te (mogen) zijn, hoefde ik minder vaak te huilen.
O.a. door aan bio-energetica te doen heb ik geleerd écht te huilen, diep van binnenuit, vanuit de onderbuik. Een letterlijk brullen. Het is ongelooflijk wat voor een helende kracht daar vanuit kan gaan (heb ik ervaren).

Ik denk dat velen van ons niet geleerd hebben echt te huilen. We hebben er ook vaak ook moeite mee om dit onze kinderen toe te staan, denk ik. We leren kinderen vooral om flink te zijn, we geven beloningen als ze bv niet huilen wanneer ze een prik krijgen of we vinden dat het niet nodig is dat ze om een bepaalde kleinigheid huilen. Maar kinderen huilen vaak niet alleen om het gebroken koekje, maar om de achterliggende (ziele)pijn.
Wanneer we 'filmverdriet' hebben, geraakt worden door andermans verdriet, huilen we ook vaak om iets van onszelf toch?

Onderzoek heeft aangetoond dat huilen een heilzaam fysiologisch proces is, we herstellen via tranen de fysiologische balans.

Ja net zoals het uiten van boosheid of vreugde een gezond fysiologisch proces is

ja liesanne herstellen van een gevoel of emotie dat is het zeker,maar wel lastig als je emotioneel bent en het op dat moment liever niet bent.

Wat toevallig dit onderwerp zeg. Ik had net wat bij mij ondekt
Toen ik klein was moest ik vaak huilen maar dat dat werd afgedaan met 'daar hoef je toch niet om te huilen!!??' Zo heb ik geleerd om niet (snel) te huilen. Maar dat resulteerde weer in andere dingen zoals hoofdpijn, chagerijnig zijn of boos worden ipv verdrietig zijn.

Dat systeempje van wegdrukken gaat automatisch en ik heb het niet in de gaten. Maar nu ben ik dus bewust mijn verdriet aan het toelaten en probeer het niet automatisch weg te drukken. En vooral naar mijn kinderen toe nooit zo'n opmerking maken als hierboven. Ik hoor mijzelf namelijk tegen mijzelf zeggen: 'daar hoef je toch niet om te huilen!' en nu komt daar iets achteraan van 'jawel hier wil ik wel om huilen endat is goed'.

Het is niet zo dat ik nooit huide hoor en een flinke huilbui voelt altijd helend voor mij, daarna kan ik ook een stuk positiever denken. Ik vind het wel moeilijk om in gezelschap te huilen, echt huilen kan ik eigenlijk alleen als ik alleen ben.

Ik kan nog steeds sneller huilen om verdrietige dingen die andere mensen overkomen dan verdrietige dingen die mijzelf overkomen. Dat vind ik wel typisch.

huilen is loslaten. als je gevoelig bent sla je veel spanningen bewust en onbewust op. als iemand voorbij loopt die verdrietig is dan kun je in feite al de energie opslaan, zeker door de gevoeligheid. mijn ervaring is door niet af te sluiten hiervoor en alsmaar op te slaan, mezelf weg te cijferen, dit een hele grote blokkade werd. gevolg: ik ging veel in mijn hoofd zitten waardoor ik heel sterk werd in mijn hoofd, maar niet meer in mijn gevoel. ik was een echt huilebak als kind. dat mocht ik niet. in mijn tijd was huilen een beetje taboe, zeker voor sommige ouders (je moest je flink houden). ik was ook niet sterk genoeg misschien om zelf te bepalen wat goed voor mij was. huilen is dus keigoed, want voor je het weet stapel je maar op en het moet er toch een keer uit. en het lucht heerlijk op. eindelijk kan ik ook weer huilen zoals ik als kind deed. dit heeft wel veel te lang geduurd. niet huilen kan ook leiden tot het wegstoppen van emoties en moeilijk pijn kunnen voelen. de pijngrens wordt dan letterlijk verhoogd. niet fijn en ook niet goed. lekker huilen dus. en als dat niet lukt, gewoon een gevoelige film opzetten.

fijn zo,n herkenning.
dit topic heb ik geopend omdat ik in een situatie zat,waar ik me heel sterk afvroeg waarom dit verdriet.
het ging om de ziekte en overlijden van de moeder van mijn partner zijn kinderen.