Als je kind iets anders wil...

hahahahahah oooohhh Karin :):)

Haha Karin!

Stel dat..pfff, gelukkig heb ik geen dochters! Maar het zou serieus kunnen gebeuren. Als je kind 18 is heb je weinig meer te zeggen denk ik en ik verwacht dat dat ook de leeftijdsgrens is om paaldanseres te mogen zijn?

Maar goed stel..stel..je hebt een dochter en die wil dat. Stel ze doet het toch. Wat kun je meer dan serieus alle ins and outs eens bepraten. Wat betekend dat, waar kom je in terecht? Hoe ziet die wereld eruit? Het hoeft niet negatief te zijn, ik heb wel eens begrepen dat paaldansen vandaag de dag nog een geaccepteerde sport is.

Als ik merk dat het toch foute boel is, on-overwogen, louche club, louche afspraken en gevaarlijk, ga ik haar halen. Als ze te jong is, geef ik haar hoogstpersoonlijk aan bij de politie als ze niet meekomt. Einde oefening. Die club kan ze op haar buik schrijven..

Wie ook een speculaasje?

Om in de beeldspraak te blijven van de vogels: vogels die ouder zijn, duwen soms hun jongen over de rand van het nest, om ze te leren vliegen. Als ze er dan tóch nog niet aan toe zijn, en te pletter dreigen te slaan op de rotsen, gaan de ouders er even onder vliegen om ze op te vangen. Af en toe dus de teugels laten vieren, maar als het kind om hulp vraagt, of als je als ouder het gevoel hebt te moeten ondersteunen, spring je bij.

Ik heb best wel steken laten vallen in de opvoeding van mijn twee dochters Marjon en Sandra.
Vorige week ging de jongste van bijna dertien naar de middelbare. Eerst introductiedagen, en vrijdag de eerste echte schooldag. Erg spannend voor haar. Zaterdag gingen we vervolgens met mijn familie (zo'n man of 20) een dagje naar de dierentuin, nog voor mijn moeders verjaardag. Het was een geweldige dag, alleen werd de jongste ongesteld. Gek genoeg werd ik ooit, 148 jaar geleden, ook voor het eerst ongesteld in een dierentuin, volgens mij ook nog dezelfde!
Anyway, het was goed dat ze de afleiding van haar neefjes en nichtjes had, maar ze vraagt nu constant mijn nabijheid. Ik moet telkens komen kijken of het nog wel klopt allemaal.
Gisterenavond zat ik met haar boeken te kaften, tenminste, ik kafte, en de jongste deed de stickers met de titel erop. Er onstond een gesprek over wat de jongste zelf zou moeten kunnen en wat nog niet.
Ik zei tegen de oudste: 'ik heb ergens spijt van, Marjon. Toen jij haar leeftijd had, was ik er niet 100% voor jou. Toen je ongesteld werd, logeerde je bij papa. Ik was niet in de buurt. En je boeken heb je ook praktisch allemaal zelf gekaft. Ik vind dit achteraf bekeken erg vervelend voor je.'
De oudste keek me aan en zei: 'wat zeur je nou! Je hebt het fantastisch gedaan! Je bent een heel erge goeie moeder! We mogen heel veel van jou, en we hebben het altijd goed bij jou. Soms was het toch gewoon niet anders? Als ik andere meisjes op school zie, die vette pech hebben met hun moeder, nou, dan mag ik wel heel erg blij zijn met een moeder als jij!'

Als ik eraan terugdenk kan ik nog vol schieten. Ik heb haar bedankt, en een knuffel gegeven.

Soms heb ik als moeder het gevoel dat ik maar wat aanklungel, en dat ik niet bepaald een rolmodel ben voor ze. Toch is haar bovenstaande antwoord enorm waardevol voor mij, en geeft me het gevoel dat ik, ondanks de scheiding, ondanks mijn burnout, altijd het lijntje met de kids heb weten te behouden.

Hoe het later met ze uit zal pakken? Wat ze ook kiezen, wat ze ook gaan doen, het enige wat ik kan doen is verschrikkelijk veel van ze houden en naar ze luisteren. En daar waar nodig adviseren, hoe moeilijk ik het zelf soms ook vind om antwoorden te vinden op hun levensvragen.

De oudste worstelt met wat waarheid is m.b.t. religie, spiritualiteit e.d. Wat is het juiste? Ik wil haar niet mijn eigen mening opleggen, maar haar haar eigen waarheid laten ontdekken. Moeilijk hoor. Maar openheid en communicatie helpt wel daarbij.

Lekker, een speculaasje! Tussen twee donkere boterhammen, met veel bruine basterdsuiker!

Ik denk dat je als ouder achter je kind moet staan, ze met raad en daad bijstaan. Voors en tegens tegen elkaar af laten wegen en ze alsnog laten beslissen.

Willen ze bepaalde dingen nog dan komen ze er zelf wel achter of het iets voor ze is of niet. Als een tiener heel graag iets wil dan kom je er zo achter of het een bevlieging is geweest of niet?
Ga je er zelf tegenin, dan lijkt mij dat je ze van je afduwt en er een afstand kan ontstaan, want jij ontneemt ze iets.

van de andere kant zijn er natuurlijk ook grenzen, maar daar valt over te praten denk ik.

Ik heb ooit eens gezien dat je paaldanseres gewoon kan doen als hobby, maar dan niet voor het geld of naakt, maar gewoon in een club. Het is opzich ook een sport als je de bijzaken erbij wegdenkt.

Wij denken vaak dat we het slechter doen dan de kinderen het hebben ervaren. Ook ik voel me af en toe echt een flutmoeder, zo herkenbaar wat je schrijft Helma.
Ik zou echt alles proberen om mijn dochter van het plan om paaldanseres te worden af te houden, en inderdaad zou dat betekenen dat ik het via de politie zou moeten doen zoals Pacho schrijft zou ik dat ook doen.
Best wel een beetje hypocriet eigenlijk voor een moeder die altijd zegt dat haar kinderen alles mogen proberen
Maar van sommige dingen weet je gewoon dat die niet goed gaan.

[quote=Maris1976]Ik denk dat je als ouder achter je kind moet staan, ze met raad en daad bijstaan. Voors en tegens tegen elkaar af laten wegen en ze alsnog laten beslissen.

Dat werkt voor mij het beste. Ze laten zien wat er allemaal mogelijk is. En dan laten beslissen. Met raad en daad bijstaan is het beste wat je voor ze kan doen omdat ze dan ook leren te zien dat kunnen gaan voelen wat het beste bij ze past.

Ik heb mijn oudste laatst gevraagd waar hij van droomde om na school te gaan doen. Dat werd een heel leuk gesprek. Naar aanleiding daarvan hebben we gekeken of er een opleiding was die paste bij zijn droom.
Nu kan hij fijn nog even verder dromen want het is nog niet zover.

Gelukkig dat dat zo kan Maris, ik denk dat je je als ouder niet gelukkiger kunt voelen als je zo op het spoor zit samen en dat is iets om te koesteren en ook trots op te mogen zijn.
Want ouder zijn is hard werken soms. De balans tussen ruimte geven tot zelfontwikkeling en tegelijkertijd je kind waar nodig beschermen.

Het wordt wel wat anders als je kind in aanraking komt met dingen die zijn of haar leven kunnen verwoesten. Overmatig drugsgebruik, drankgebruik, misdaad etc.. Ik weet ook niet of dat altijd positief te beinvloeden is en of je dat altijd kunt voorkomen. Wanneer een kind bijvoorbeeld in een drugsbuurt opgroeid omdat je van de woningvereniging geen anders huis krijgt, heb je veel meer te bepraten. Stel je voor je kind met zijn schooltasje elke dag langs die invloeden, ik zou niet weten hoe ik mijn kind dan de ruimte zou moeten geven die ik nu geef. Een kind wil ook vriendjes. Ik moet er niet aan denken, zou pas weer slapen als ze volwassen zouden zijn denk ik . Gelukkig is dat voor ons allemaal niet. We wonen op een klein dorpje waar iedereen, iedereen kent. Maar het is niet ondenkbaar dat ouders en kinderen er door omstandigheden voor komen te staan.

ff tussendoor, mijn dochter zou niet in een nachtclub mogen paaldansen voor mannen, niet als ze onder mijn dak leeft. Daar ligt voor ons de grens en dat zullen we haar dan ook uitleggen.

Maar paaldansen als cursus en die zijn er nu best veel, dat mag van mij. Lekker lachen met haar vriendinnen, leuk toch?
Maris

Maar hoe 'weet' je dat....
Is het niet heel vaak zo dat we juist door te ervaren leren i.p.v door het mee te krijgen van onze ouders wat wel of niet goed zal gaan?
Ik heb zelf in m'n leven ervaren dat ik door te experimenteren mijn lessen leerde en juist zo tot innerlijke overtuigingen kwam i.p.v. dat die van buitenaf opgelegd werden en mij dus niet 'eigen' waren.
Grenzen worden vooral grenzen als ze vanuit eigen ervaring en overtuiging zijn ontstaan denk ik.

Ik denk dat het ook waar is wat Gast al zei in een ander topic, kinderen gaan misschien ook vooral tot provocerende acties over als ze niet kunnen doen van ze van binnenuit verlangen, als ze zich onderdrukt voelen en als ze zichzelf niet kunnen of mogen zijn....


Ik denk dat het alleen maar goed is als wij, als ouder, beseffen dat we geen 'rolmodel' zijn. Dat zijn we toch ook niet. (en kunnen we ook niet zijn ) Natuurlijk is het heerlijk als je van je kind lieve woorden terugkrijgt dat je het 'goed' doet als ouder. Toch waak ik er voor, mezelf daarin niet te koesteren en te beseffen dat kinderen ontzettend loyaal zijn naar ouders toe.
Het houdt me juist ook scherp om te beseffen dat ik mijn fouten maak als ouder en dat dat niet erg hoeft te zijn zolang die maar bewust en open zijn voor jezelf én je kind.....
_________________________

Ja echt helemaal zeker weten doe je het nooit denk ik.
Ik tel een aantal dingen op, mooi blond lief naief meisje, weinig kleding, gedraagt zich op een sexy manier en dan een zaal vol testosteron....Lijkt mij een zeer gevaarlijke combinatie.
Natuurlijk moeten kinderen rebelleren, dat hoort erbij maar het kan op diverse manieren die vast en zeker een stuk veiliger zijn.
Ja met een bups vriendinnen een cursus volgen lijkt me als meisje best heel leuk maar dat is toch anders en veiliger dan in een club of kroeg.
Ook ik heb geexperimenteerd, meer dan genoeg en ook ontiegelijk stomme en gevaarlijke fratsen uitgehaald.
Ook zal er een verschil zitten tussen weinig goed vinden of de teugels laten vieren en af en toe een klein beetje bijsturen zonodig.