Prikkelverwerking toen en nu

Hoi Karin,

ja, dat is de zogenaamde TOG-regeling: die krijg ik al. De afkorting staat voor Tegemoetkoming Ondersteuning Gehandicapten. Het was vooral handig in de tijd van de picto's en de luiers: nu heeft ze nog af en toe ongelukjes met ontlasting, dus heb wel vaker nieuwe onderbroeken nodig. Wel fijn hoor, die ondersteuning.

Ik heb mijn mond inderdaad een beetje voorbij gepraat. Het valt me wel op, dat wat ik ook mail naar school, ik er nooit een antwoord op krijg. Ik gaf dus maandag door via de mail dat ik geen belangstelling heb voor schoolmaatschappelijk werk. Een reactie, al was het maar kort, zou fijn zijn. Maar ja, alle scholen zijn druk.
Ik weet wel dat ik me niet meer zo zal laten gaan. Dank, mensen, voor jullie tips.

Bullshit Helma, natuurlijk hebben scholen het druk maar een fatsoenlijk antwoord is toch niet zoveel gevraagd? Hoe vaak klagen ze op scholen niet dat ouders veel te veel aan de leraar of lerares overlaten?
Blijven schrijven joh! Heb ik ook moeten doen, echt dat ik er kotsmisselijk van was en steeds maar weer binnenlopen, maar het helpt wel. Uiteindelijk is het toch allemaal voor je dochter, daar doe je het voor.
Maar ik snap dat je er af en toe moedeloos van word, je voelt je alsof je met je eigen kind loopt te leuren terwijl je gewoon heel simpel om hulp vraagt.
Ook jouw dochter hoort bij onze toekomst, misschien kan ik je ergens mee helpen?

Dank je wel Karin.
Sandra heeft moeite met de tijd en met planning. Ik roep haar om 6.30 uur, want ze moet douchen, eten, de tas pakken, het huiswerk wat nog niet af is afmaken, tanden poetsen, brood niet vergeten, gymspullen opzoeken, en dan niet te vergeten het tutten en haar make-up enzo! Bij elke actie heeft zij mijn stimulans nodig. Ik help haar van A naar B, zeg maar. Ze zal zelf niet stoppen met een activiteit, en niet gauw starten met een nieuwe activiteit. Ik laat haar nu af en toe maar te laat komen. Ik kan niet de rest van haar leven ervoor zorgen dat ze overal op tijd aanwezig zal zijn! Maar moeilijk is het wel.

Dat is zeker moeilijk, ik heb drie stickerkids dus ik weet waar je het over hebt.
Ik liet en laat mijn kids sávonds hun tas en kleding al klaar leggen, dat scheelt smorgens al gauw tien minuten.
Ook zet ik zelf savonds hun wekker zodat ze niet kunnen zeggen dat de wekker het niet deed.
En ze hebben inderdaad die stimulans nodig, dus herhalen, herhalen, herhalen.
Dat is soms mega-irritant maar het werkt wel.
Ikzelf hang wel consequenties aan het te laat komen, daar ben ik best wel streng in, de kids verwachten van mij ook dat ik afspraken nakom dus vind ik het heel belangrijk dat zij weten dat dat voor hun ook geldt.
Ik heb bij de oudste wel eens een emmer water in bed gegooid, dat werkte prima alleen hadden we toen wel een nat matras, lol.
Je kunt er inderdaad niet haar hele leven voor zorgen, maar de basis komt wel bij jou vandaan, zolang ze het besef maar heeft dat op tijd komen erg belangrijk is ben je al een heel eind.

We modderen wat af hé meissie..

Haha, ik herken mezelf hier wel een beetje in. Nog steeds kom ik bijna overal te laat. Curacao is wat dat betreft een perfecte plek voor mij want hier is het al heel normaal dat mensen niet optijd komen. Mijn man ergert zich er groen en geel aan maar dat doe ik van zijn altijd overal het liefst een half uur te vroeg komen.
En het is niet eens zo dat ik te laat wil komen, het gebeurd gewoon iedere keer dat er op het laatste moment nog van alles tussen komt wat ik nog moet doen. En de klokken die hier in huis staan staan allemaal op een andere tijd dus ik weet niet eens precies hoe laat het is (mooi excuus;))
Maar wat ik ook mijn best doe om wel optijd te zijn, er komt altijd iets tussen waardoor het niet lukt. Het zij zo.
Nu vind ik het ook niet erg als anderen te laat komen overigens, dat scheelt weer

Karin, ik denk dat het wel heel slim is van je om ze 's avonds alles al klaar te laten zetten. oeven ze 'z morgens alleen aan hun zelf te denken

Helma ik kan me voorstellen dat het voor jou moeilijk is om die structuur aan te brengen voor je dochter. Als je het voor jezelf al moeilijk kan dan is het dubbelop nu.

Ha ha, ik heb ook een sticker!
Gisteren was ik met Tony bij de kinderarts voor controle van zijn ritalin, hij doet het goed gelukkig!
Ik sprak ook met zijn arts en vertelde haar dat Tony tegenwoordig PMT training heeft, psychomotorische training, en dat ik er zelf ook zo graag heen ga omdat ik er zelf ook zo veel aan heb.
"ja dat snap ik", zei ze,"jij bent een echte ADHD'er"...

Nou neem ik dat natuurlijk niet gelijk aan, ik begrijp dat een dokter die is gespecialiseerd is in autisme best snel dingen kan zien voordat wij ze zien, maar getest ben ik niet.
Wel ooit heel vroeger maar wat zo jammer is dat mijn moeder de uitslag niet meer weet.. Dat vind ik dus echt jammer..
Niet vanwege de sticker en ook niet omdat ik denk dat ik aan de medicatie moet, maar het had veel problemen kunnen voorkomen in het verleden.

Ik heb wel enorm mazzel gehad dat ik een drietal jaren hulp heb gehad van thuiszorg met het helpen structuur aan te brengen in mijn huishouden. Ik was daar errug slecht in
Dus ik heb het wel helemaal moeten aanleren, het structuur aanbrengen en ritme.
Ik zeg er wel bij dat ik er zelf ook enorm veel aan heb gehad, voor mezelf kan ik het nu ook en dat is zeker als je werkt met kinderen en een huishouden, heel fijn.
Je bent anders in de weekenden helemaal afgenokt omdat je de hele week loopt te puzzelen en te worstelen hoe je alles het best geregeld kan krijgen en toch voldoende tijd voor jezelf overhoudt.

Misschien heb je iets aan de stichting MEE, Helma?

MEE ben ik klaar MEE. Ze hebben me vaak geholpen, maar als ik dan per ongeluk zelf initiatief nam om bijv. mijn huisarts te bellen, dan werd ik zonder pardon uitgeschreven, want men ging er van uit dat ik het zelf wel kon. Ik kan toch verdorie zelf wel een afspraak met mijn huisarts maken, ik ben toch niet debiel. En ja, structuur... ik word er zo doodmoe van, van structuur. Ik kan het niet, in ieder geval.

Dat is jammer, zelf heb ik geen ervaring met MEE, wel veel over gehoord, echt jammer dat veel van deze instantie die er toch zijn om te ondersteunen zo teleurstellend kunnen zijn.
Ik begin me steeds meer te realiseren dat ik toch wel enorm mazzel heb gehad.
Wat ik wel bemerk enne ,correct me if i am wrong, ik krijg het idee dat als iets teveel tegenzit dat jij dan al snel de moed opgeeft. Natuurlijk kun jij wel structuur aanbrengen, je hebt waarschijnlijk nooit geleerd hoe het moet, maar dat je het kan weet ik zeker.

Weet je Helma, niet alles wat je moet doen om die hulp te krijgen is leuk, soms is het heel confronterend zelfs, maar als je een verandering wil moeten de tanden even op elkaar.
Ik heb in totaal ongeveer 4 jaar hulp gehad, ik heb er enorm veel aan gehad maar ik vond echt niet alles wat ik moest doen leuk hoor, drie vier keer in de week kwamen ze eerst langs in het begin, ik voelde me geleefd en gecontroleerd soms.
Het was heel moeilijk om in te zien dat ik sommige dingen echt niet had geleerd maar dat ik het wel in me had om te groeien en o.a. zelf die structuur in het gezin aan te brengen die we zo hard nodig hadden.
Ik was altijd een laat maar waaien mens, geen vaste tijden, gewoon doen waar je zin in hebt wanneer je dat wilt.
Dat is ook heerlijk natuurlijk, maar als je stickerkinderen hebt wordt dat toch anders.
Daarbij had ik toen zelf nog helemaal niet door dat ik ook een stickermens ben.
Het was hard werken Helma, maar het was het zeker dubbel en dwars waard.

Ik geloof niet dat jij doodmoe bent van structuur, volgens mij ben jij gewoon even moe van alles en dan heeft het denk ik nu ook geen zin om iets op te pakken. Misschien moet jij eerst wat meer rust in jezelf vinden.
Wat ook uit je woorden klinkt is boosheid, je doet zo je best en nog wil het niet lukken. Instanties en anderen liggen je dwars, zolang jij je grenzen niet aangeeft zul je dat wellicht blijven tegenkomen en ik denk dat daar ook een stuk moeheid vandaan komt.

Als jij je dochter en jezelf echt wil helpen zul je een manier moeten vinden om dit te doorbreken, maak schema's, gebruik picto's zonodig, structuur geeft je ook rust en je kunt genoeg ruimte overhouden voor spontane dingen.

Ik bedoel dit allemaal heel positief Helma, denk alsjeblieft niet dat ik je wil sturen of op enerlei manier je probeer af te breken. Het is meer omdat ik voel hoe je worstelt en je even geen uitweg ziet terwijl die er echt wel is.

Dikke vette knuffel,

Karin

Ik zie het opvoeden van de kids al jaren niet meer zitten. Sinds de scheiding ongeveer.
In december 2007 moest ik van de gemeente, naast de 20 uur, meer gaan werken: ik gaf aan dat ik dat niet aankon. Hierop kreeg ik een uitgebreide, psychologische test van 5 uur. Hieruit kwam naar voren, dat de 20 uur die ik nu werk eigenlijk al over het maximale is.
Ik heb het zo gelaten, want wil niet volledig mijn hand ophouden.
De moed laten zakken, tja, ik overleef al 42 jaar. Als je mijn levensverhaal nog eens zou lezen, en tussen de regels door goed keek, dan snap je misschien waarom ik ben zoals ik ben. Ik ben meer dood dan levend geweest.
Over het algemeen heb ik het leven nooit leuk gevonden: eigenlijk is het op de aarde één grote klerezooi.
Nu ik een geweldige vriend in Raymond heb ontmoet, is het best te doen: maar praat me niet van moed. Noem het laf, noem het waanzin; noem me zwak of emo; boeit me niet zoveel.
Ik ben iets te vaak teleurgesteld in dit leven.

Sorry Karin: op dit moment kan ik even niet anders.

Oké Helma, ik snap het.
Wat ik niet begrijp is waarom je dan (zoals ik het interpreteer dan hé) toch wel min of meer om hulp vraagt of adviezen?
Ik begrijp uit je woorden dat je helemaal niet van plan bent er iets mee te doen omdat je dat nu niet aankunt.

Ik wil je heel veel sterkte en kracht toewensen en ik hoop echt dat je hieruit komt, vooral ook voor je kinderen want die zijn nu toch min of meer slachtoffer.

Gisteren kon ik niet reageren omdat jouw bericht mij enorm raakte, de hele avond heb ik allemaal verhalen aan je zitten schrijven en heb ik in gedachten over je bol geaaid.

Mocht je ooit een schouder willen dan ben ik er!

Lieve Karin,

Het spijt me, dat ik zo bot was. Het zinnetje dat ik de moed op zou geven triggerde me enorm. Je raakte me daarmee, en bracht me in tranen.
Inderdaad, ik zie het nu, met de jongste, gewoon even niet zitten. Mijn creativiteit met haar is volledig uitgeput, en wat mensen dan ook, uit goede bedoelingen, adviseren, komen al niet meer binnen.
Vanavond is er een informatieavond in de school van mijn jongste: het is heel fijn dat Raymond met mij mee gaat. Ik ben het zo zat om altijd overal alleen te zitten! Twee mensen horen meer dan één.
Ik vind het zo fijn dat hij er weer is. En tegelijkertijd denk ik: waarom heb ik hem nodig, om de boel weer op een rijtje te krijgen? Voorheen kon ik het toch ook alleen? Ach ja, ik kon het wel, maar deed ook maar wat.
Ook nu, na het horen van je liedje, zit ik hier in tranen.
Mijn dochter scoorde met de citotest op VWO-niveau: wat ben ik blij dat ik haar naar de theoretische leerweg heb gedaan, want anders was ze inmiddels helemaal verzopen. Er is geen huiswerkklas dit jaar, want dat kon niet meer uit qua financieen: als het voor haar nodig is dat er een rugzakje moet worden aangevraagd, om zo zorg in te kopen op school, dan doe ik dat. En anders gaat ze maar mooi terug naar kader.
Ik weet niet waar al die emoties van de laatste dagen vandaan komen.

Dankjewel Karin, en het spijt me werkelijk als ik je gekwetst heb. Als er iemand liefdevol is, dan ben jij het wel!

Welgemeende knuffel van Helma.

Na regen komt zonneschijn Helma..geloof me!

Lieve HiddenWings
Veel sterkte meid. En misschien heb je het gewoon verdiend dat er ook eens iemand voor jou is....

Nee joh gekkie, je hebt me helemaal niet gekwetst!
Het doet mij wel zeer jouw verdriet te horen, ik leef echt heel erg met je mee voor zover ik dat kan dan, ik ken dat dalletje waar je zit, ben er ook geweest.
Wat fijn dat Raymond met je mee gaat!
Twee horen inderdaad meer dan 1, maar het gevoel gesteund te worden is ook heeeeel belangrijk!

Knuf,

Kaat

Wat mooi wat hierboven gebeurd...!



Het is ook niet bepaald gemakkelijk om altijd maar mee te bewegen met een zogenaamd vrije maatschappij die ondertussen aan elkaar hangt van de voorwaarden,voorschriften en regeltjes, waarin ieder deelnemer zowat een zaklampje nodig heeft de juiste boekenkast te vinden.

Kinderen maken ons wel duidelijk dat we terug mogen naar de basis..eenvoud..de kern.

n lieve Wings, niet voor niets kiezen zij dus een perfecte moeder uit om hen daarin te begeleiden en bij zichzelf te laten blijven. Wat er ook gebeurd, als je die liefde voor jezelf en je kinderen blijft delen zoals je nu doet, leren ze veilig en geliefd in zichzelf te zijn. Dat kun je op geen enkele school leren en maakt ze pas werkelijk een gelukkig mens in wat ze maatschappelijk gezien ook moge worden.

Liefs,

Lieverds,

wat een krachtige woorden! Wat kan ik veel van jullie leren! En wat heb ik af en toe last van mijn ego: denken dat ik het alleen wel oplos!
Ik ben diep geroerd.
Uiteindelijk is Raymond gisterenavond niet meegegaan: hij had veel te regelen voor zijn op handen zijnde verhuizing. Toch ging het prima, want ik weet, dat ik sterk genoeg ben om mijn ding te doen. Voor de pauze kregen we eerst een preek. Een oude buurman zei later: ik dacht dat ik naar een school ging, maar dit was gewoon een foute kerk! Enfin, het is de enige school hier in het dorp, en 10 km. laten fietsen vond ik voor nu (nog) geen optie. In ieder geval, na de pauze ging iedereen uiteen, en mocht je plaats nemen in een lokaal met alleen de ouders van de klas waar jouw kind in zit. Na veel uitleg en vragen mochten wij vragen stellen. Welnu, dat heb ik meer dan eens gedaan! Waarom is er wel een remedial teacher voor dislexie, en waarom niet voor autisti-vormen (ik noem het maar zo, want het begrip nieuwetijdskind kennen ze niet op de veluwe); waarom de huiswerkgroep afgeschaft is; wanneer men aan de bel trekt wanneer het mis dreigt te gaan, of dat je het als ouder maar moet raden; of ouders inzage krijgen in cijfers van hun kind via internet (schijnt dus dat ik geen wachtwoord heb gekregen en andere ouders wel!); en zo was er nog wat, maar dat weet ik even niet meer. Ik stelde mijn vragen niet allemaal achter elkaar, maar wel met andere mensen tussendoor. Ik hoorde wel mensen achter mij zuchten, maar verdomme, beter een lastige ouder dan helemaal geen ouder!

Over de antwoorden ben ik min of meer tevreden: ik moet afwachten hoe het zal gaan.

Ik kan mijn kind niet tot in lengte van dagen vasthouden. Als zij zonder jas thuiskomt; als zij haar studiewijzer niet gebruikt; als zij haar cijferlijst niet bijhoudt; als zij rondbazuint op school dat haar vader homo is; als zij gepest wordt omdat haar haar een foute rooie kleur heeft; als zij thuiskomt met een natte broek; als zij haar boeken kwijtraakt;

dan is er maar één ding wat ik kan doen: heel veel van haar houden en naar haar luisteren. Haar troosten en steunen, en vooral heel geduldig zijn.

Deze dingen gaan me wel lukken, want dat doe ik eigenlijk al dertien jaar. En ik spreek de hoop en de verwachting uit, dat zij zal mogen worden wat ze wil, binnen haar eigen creativiteit en fantasie.
Dit geldt natuurlijk ook voor mijn oudste dochter.
Raymond zei gisteren: 'je kinderen zijn keigek met je!'
Ik wist dat ergens, diep van binnen, wel, maar het is fijn als een ander het signaleert. Echt heel bijzonder.

Dank jullie wel, mensen, voor alle liefs. Het doet me erg goed hier mijn gelijken te vinden: echt super.

je moet je altijd bedenken dat je niet de enige bent,die hier mee worstelt,veel dingen die je schrijft zijn heel herkenbaar.
wat ik me al jaren voorhoudt is het volgende: je kan je kinderen maar 1x opvoeden,zodra ze volwassen gaan worden en op eigen benen staan is jou rol al voor de helft klaar als het ware.deze tijd is het alleen maar belangrijk om ze bij te staan en voor ze op tekomen als dit nodig is.en heel veel
houden van uiteraard maar dat verdwijnt nooit....
heel vermoeiend kan het zeker zijn,en met je handen in het haar zitten ook.
vertrouwen blijft een heel mooi woord........