Onze eerst huwelijksverjaardag nadert. In november zijn we 7 jaar samen. Onze huwelijksintentie is brandend actueel. Kunnen we samen-zijn zonder elkaar te verstikken? Kunnen we de knopen tussen ons ontwarren? Blijft er iets over als we beiden helemaal op onszelf durven staan? Hoe kunnen we werkelijk in contact treden? Willen we eigenlijk wel echt...? Het is een fase van niet-weten. Woede, verdriet, angst en opluchting. Toegeven aan onszelf dat we niet durfden kijken, dat we wilden geloven in illusies.
De woede die ik in mij voel zuivert. Ik kan en wil niet meer het kleine afhankelijke broze zieke kindvrouwtje zijn. Ik wil niet meer gepamperd worden telkens ik iets van mijn ware gevoel laat zien. Ik heb de kwetsbaarheid naar mezelf toe ruimte gegeven. Ik heb de zorg voor mezelf terug aan mezelf gegeven. Op het moment dat ik dat deed was er ineens ruimte voor de boosheid die ik al sinds mijn kindertijd meedroeg. De boosheid over het niet boos mogen zijn, over het steeds maar trachten 'goed' te zijn, lief en aardig...Mijn kracht onderdrukken heeft me totaal uitgeput. Ik wérd het overgevoelige zieke schepseltje...Ik kon het allemaal goed verstoppen (dacht ik). Ik rationaliseerde dat het geen naam had.
Wanneer ik in mijn relatie met Giorgo even iets van kracht en onafhankelijkheid naar boven liet komen, werd hij bang. Ik was razend over de stagnatie. Hij suste me dat we evolueerden, dat ik moest kijken naar wat wel goed was. Dat was zijn stuk. Hij heeft geleerd te zorgen voor de ander om liefde te krijgen. Nu zijn we op het punt beland dat we beiden beseffen dat we moeten springen, los van elkaar- helemaal voor onszelf. Het is een opluchting dat ook hij zijn maskers wil afzetten. We gaan 'samen' ons eigen proces aan. Maar of dat samen een samen zal blijven, dat weten we niet. Iets in mij zegt dat we deze crisis wel zullen overleven en er sterker uit zullen komen. Daar zijn we een jaar geleden voor gegaan. Toen hadden we beiden (gelukkig) niet in de gaten dat het zo hard zou zijn, dat we zoveel moed nodig zouden hebben. Dat er een punt zou komen waarop we zouden zeggen: dit niet meer. Ik wens ons beiden de moed toe om de werkelijkheid recht in de ogen te kijken en om te kiezen. Wat het resultaat ook zal zijn.
Wie tot hier is geraakt: dank je voor het lezen
. Het deed weer deugd het even te vertellen. Ik babbel er liever niet met te veel mensen uit mijn omgeving over. Het is te gevoelig om goedbedoelde adviezen van vrienden te moeten aanhoren.
Het is inderdaad niet de echte 'ik', maar jammer genoeg wel het deel van mij dat Giorgo verschrikkelijk vaak te zien heeft gekregen en dat op de één of andere bizarre manier onze relatie 'diende'. (hoewel we allebei riepen hoe vreselijk het was) Maar de angst om de patronen af te breken bezwijkt nu onder de zuiverende woede om het onechte zelf dat ik leef. Ik was altijd bang van woede(boos zijn mag niet), maar nu weet en voel ik dat het een enorme kracht geeft ze toe te laten ipv dat ze er verwrongen uitkomt. Vooraleer iets nieuws opgebouwd kan worden, moet er eerst vanalles afgebroken worden he 
