Psychisch zieken

Ja maar die basis kan alleen gelegd worden door mensen die zichzelf accepteren en vertrouwen hebben in het leven. Hoe kunnen mensen die leven vanuit angst kinderen nu vertrouwen geven dat ze zichzelf mogen zijn? Het is een beetje een cirkelredenering...

Dat is zo ja, helaas zou ik bijna zeggen. Maar zoals alles in dit leven; er is niets dat voor niets is. Het bewust worden hiervan is een proces wat de hele mensheid aangaat. De één is hier verder in dan de ander, maar niemand is overbodig hierin.

Uiteindelijk gaat het er om dat we alles wat we denken dat goed is loslaten en in gaan zien dat alles al goed is zoals het IS. Het hoeft slechts ont-dekt te worden.

Dank je Pacho. Jij zegt het in andere woorden, doet deugd.

Accepteren wat is, is ook accepteren dat we niet leven in een ideale maatschappij.Maar het is wel hier-en-nu dat we stappen kunnen zetten. Vind het prachtig jouw 'voorbeeld' .

Maatschappij is een illusie. Is gemaakt als overleving mechanisme van de mens in een wereld die angst aanjaagt en niet gebaseerd op vertrouwen in dat alles goed is zoals het IS.

Ok Gast, maar we bewegen ons wel in deze maatschappij. Dat wil niet zeggen dat we haar moeten aannemen als dé realiteit, noch dat we naar de pijpen moeten dansen van 'wat hoort'. Maar we staan niet los van anderen. Zou het niet gemakkelijker zijn ook te accepteren dat dit overlevingsmechanisme nog steeds deel uitmaakt van deze wereld? En jij en ik en iedereen, gewild of niet, ook.
Nu wordt deze discussie steeds meer naar een theoretisch/filosofisch niveau gebracht.

Toch gebeurd dit. Is dit niet de oorzaak van het ontstaan van ontwrichtingen die weer oorzaak zijn van de psychische problemen die er zijn?

Het maakt in wezen toch helemaal niet uit of we de maatschappij een illusie noemen of niet, het is datgene waar we ons nu in bevinden, bewegen of begeven. Het is die ruimte waarbinnen jij, blijkbaar, zoals je het hier weergeeft, graag een verandering ziet, dat men anders met de dingen om zal gaan. Echter, de vraag is of die verandering die voor ieder die zich in die, laten we zeggen in die ruimte bevind, nodig is, of dat jij die verandering nodig hebt? Daarop voortgaand ontstaat de vraag kun je leven met jezelf in die ruimte? Wat kun je meer doen dan die verandering toepassen op jezelf, omdat ze voor jou goed voelt?

Meebewegen en je overgeven aan wat niet te veranderen is, aanvaarden dat de ruimte waar je blijkbaar voor gekozen hebt zo is, en toch in jezelf blijven en zelf evolueren, is soms kunst en vliegwerk.

Psychische problemen bevinden zich in het zelf, in de groei die iemand wel of niet doormaakt. Het is vanuit jezelf kunnen werken met de factoren waar je voor staat.

Wanneer mijn buurjongen een steen op de stoep legt en ik er een dag later over struikel. Is mijn buurjongen de oorzaak of ikzelf? Zie je, dat zijn punten waar je nooit uit komt. Maar wat fijn als er een buurvrouw komt overgerend om me even te helpen op te staan. Dan hebben we samen onze energie zinvol besteed ipv mij te richten op die steen of de buurjongen.

Ik kreeg er trouwens behoorlijke gewrichtsklachten en buikpijn van, van dat vasthouden (om ook nog even op de reactie van Thomas terug te komen).

Hele interessante discussie. Toch geloof ik eigenlijk in iets dat hier eigenlijk boven staat.

Namelijk, gaat het uiteindelijk niet gewoon om wat werkt?
Hiermee bedoel ik heel simpel. Iedereen krijgt wat die nodig heeft. Ik vertrouw erop dat hier op dit forum, aardig wat mensen zitten die ook hun gevoel laten spreken, waardoor de LOA nog veel harder werkt dan normaal. Juist onze inzichten zorgen ervoor dat mensen die hier komen gewoon eens gaan nadenken over waarmee ze zich bezighouden. Ik geloof er heilig in dat niemand er iets aan heeft dat wordt voorgekauwd. Toch blijken vaak de ingewikkeldste problemen, door de meest simpele oplossing kunnen worden opgelost.

Aangezien wij hier geen psychologen zijn (no offense voor diegenen die het wel zijn / of ambieren), kunnen wij daarom ook erg nuchter tegen de zaken aan kijken, en inderdaad met kort door de bocht "oplossingen" komen. Toch heb ik vaak gemerkt hier, dat de hulpvrager eigenlijk helemaal geen oplossingen zoekt, maar eerder op zoek is naar reflectie.

Dus eigenlijk denk ik gewoon, het werkt gewoon omdat wij erachter staan.

Maar Nims, wat mij steeds weer bezig houdt de laatste tijd is: ons clubje hier is zo klein! het zou zo fantastisch zijn om een veel grotere groep mensen te bereiken, want de bewustwording gaat naar mijn idee zo ontzettend langzaam! En dat vind ik wel eens moeilijk. Ik zou zo graag de mensheid dienen, anderen bereiken, maar het lukt niet zo best...

Zelfs is het moeilijk voor mij om mensen die dichterbij staan en waar ik van hou(mijn moeder bijvoorbeeld) te bereiken. Op de één of andere manier zit daar een blinde vlek. Ik heb het gevoel dat ik maar wat aanklungel, en niet werkelijk verschil uitmaak.

ik denk dat het uit de mens zelf gaat komen,immers hij/zij gaat zelf na ,wat wil ik anders of veranderen.(diepere betekenis van het leven)
door op zoek te gaan naar antwoorden kom je dan ook de mensen tegen.(gelijkgestemden) de mens moet uit zichzelf willen veranderen,het enige wat je kunt doen is er te zijn,maar vooral jezelf te zijn.

@Nims, ja, ik denk dat je daar gelijk in hebt. Naast reflectie kunnen we hier ook veel mooie dingen delen die een hart onder de riem steken.

@Inneke, ik kan me vinden in wat je schrijft. Ik geloof niet dat we bezig zijn met mensen te dwingen in te laten zien, tenzij we dat zelf van binnen zo ervaren. We kunnen alleen reageren vanuit onze eigen waarheid en daarin elkaar aanraken om onze eigen waarheid en die van de ander te zien en ik ben met je eens dat die krachtig of confronterend kan overkomen.
Maar vanuit die gelijkwaardigheid is er dan geen intentie om gras te laten groeien door er aan te trekken, maar de intentie het te laten zijn en er vanuit die gelijkwaardigheid op te reageren. Het is ook een beetje afhankelijk van, met welke intentie we op dát moment schrijven. Helpen, uitwisselen, delen etc..

@Hiddenwings, er komen hier ontzettend veel bezoekers langs die misschien niet altijd reageren maar wel lezen en dus ook aangeraakt worden door wat er geschreven wordt.