Harde les.............

Lieve Angela,

misschien vergis ik mij, maar ik neem bij jou een bewustwording waar. Goed hoor. Net als bij het behangen van je huis: de puinhoop moet altijd eerst erger worden, voordat het mooier wordt.

Toen ik in therapie was met een groep vrouwen (zo'n acht stuks), spraken we eens over het bewust worden. We kwamen tot de conclusie dat je de volgende vier stappen tegenkomt:

- onbewust onbekwaam
- bewust onbekwaam
- bewust bekwaam
- onbewust bekwaam

In mijn visie zit jij zo ongeveer tussen de 2e en 3e in. Goed hoor meis! Je bent op de goede weg. En het heeft geen haast, iedereen heeft daarin zijn eigen tempo. Feit is dat je al bewust bent. Bij je Zelf te rade gaan hoe het dan moet is nu het beste. Je zelf leren kennen, weer uit komen bij de persoon die je was als klein kind, en alle shit afleggen: de rugzak die je meesjouwt is veel te zwaar en te groot, en die mag je liefdevol laten liggen en doorlopen. Kijk nog maar eens om, en zwaai naar alle misstanden en kwetsuren: weet, dat je in liefde door mag wandelen, in liefde voor je Zelf! Uiteindelijk zul je er zoveel sterker door worden. En het is niet erg, dat als je te vaak omkijkt, om eens te struikelen: helingsprocessen gaan altijd met vallen en opstaan.

Ik heb respect en bewondering voor het feit dat je het eindelijk aan durft te gaan: en geloof me, er is niets zo mooi dan weer uitkomen bij jezelf! De leegte die je soms voelt van binnen, mag je helemaal opvullen met ANGELA!

Veel kracht en inzicht toegewenst,

liefs, Helma.

NU zegt alles angela

Ik ben dan ook al een behoorlijke tijd bezig......
In een ander topic heb ik verteld dat ik al 19 jaar onder behandeling heb gestaan bij het RIAGG, maar die hebben mij van de regen in de drup geholpen..........
Sinds november 2006 heb ik de juiste weg ingeslagen en nu hier in Veendam heb ik even een periode niks kunnen doen, omdat ik niet de juiste hulp kon vinden........
Maar a.s. donderdag ga ik met al mijn energie verder werken aan mezelf.........

Is dat zo???

Vertel dat tegen mijn buurvrouw die bij de Soc. Zaken zo nodig moest melden dat ik zou samenwonen, terwijl dat helemaal niet zo is....Ik heb weer een behoorlijke stap achteruit moeten doen, in het hebben in vertrouwen van mijn medemens......

ja weet je angela het mag jou goed gaan maar niet te goed,stel toch voor dat je het allemaal fijn hebt?
begrijp het wel de frustratie ten aanzien van je medemens,maar het zegt veel over hen

weet je als je kunt aantonen dat je niet samenwoont,moet het toch weer goed komen en kunnen ze het je toch niet afnemen?

Laat gaan die buurvrouw!
Steek al die kostbare energie in jezelf en niet in haar probleem.
Probeer het te zien als weer een wijze les niet als een afstraffing want dat is het niet.
Probeer geen boosheid naar haar te sturen, stuur haar liefde want volgens mij heeft ze dat heel hard nodig.
Wat je uitzend krijg je terug, net als een radiosignaal zeg maar.

Geweldig dat je weer de energie en de moed hebt om de draad weer op te pakken, ik ben echt enorm blij voor je!

Was het maar zo simpel..........

Ik weet niet eens zeker dat zij het heeft gedaan, dus ben ik erg onzeker nu.........

Krijg flashbacks van vroeger, als ik dan in de tuin zat met mijn kinderen en wat vertelde, kreeg ik ook van die buurvrouw die mij in elkaar geslagen had, antwoord.......Je bent dan opeens een gevangene in je eigen huis.......geen veilig gevoel!!!!

En mijn situatie is erg onduidelijk voor de Gemeente.......
Toen ik daar kwam wonen heb ik open kaart gespeelt en mijn contactpersoon zei toen al dat het een lastig probleem kon worden.........
Ik heb nu kans dat ze mijn uitkering stopzetten en dat ik een half jaar moet terugbetalen....Ik kan dan bezwaar aantekenen en dat zal ik best wel winnen, maar wie geeft me te eten in die tussentijd?? En die energie, die het kost om dat weer recht te moeten breien, kan ik beter ergens anders voor gebruiken, maar leg dat eens aan die ambtenaar uit.......

Maar Angela, zo simpel is het eigenlijk wel..

Zelf heb ik ook een situatie met mijn buren, ik ben al bij de diverse instanties geweest en het enige wat ik nog zou kunnen doen is bij volgende keren de politie inschakelen.
Gesprekken zijn op niets uitgelopen helaas, gelukkig ga ik binnen nu en twee weken overhuizen en ben ik van dit probleem verlost.
Maar heel lang heb ik hiermee gezeten, deze mensen veroorzaken enorme geluidsoverlast en dan altijd savonds laat en snachts.
Mijn kinderen vielen in slaap in de klas door slaapgebrek en zelf liep ik vaak met trillende pootjes van boosheid rond, geluidoverlast is heeeeel naar. Ook hebben deze mensen regelmatig gedreigd mijn katten de nek om te draaien dus die kunnen al maanden niet naar buiten.

Op een gegeven moment was ik eigenlijk zo boos op mezelf, ik bedacht me dat ondanks dat deze mensen overlast bezorgen ík degeen ben die zich laat raken hierdoor.

Ik besloot voor mezelf dat ze zoveel herie mochten maken als ze maar wilden maar dat het mij niet meer zou raken, en het gekke is dat ik mij niet meer boos heb gemaakt.
Maakten ze achter herrie sliepen de kinderen aan de voorkant en andersom, dus het slaaptekort is weer ingehaald gelukkig.

Het is echt so simpel Angela, gewoon duidelijk voor jezelf de beslissing nemen dat juist dát je niet meer kan raken, gewoon omdat jij dat niet wilt.
Tenminste zo werkte het voor mij wel.

Die ambtenaren, ja vertel mij wat, heel vervelend, toch zul je er doorheen moeten, ook ik had geen keus en heb voldoende vervelende ervaringen met de sociale dienst gehad.
Ook ik heb geknokt met alle regeltjes en veel energie gestoken in zaken die fout gingen, heel vervelend (zacht uitgedrukt).
Ik zeg er wel bij dat ik veel lieve mensen om me heen heb die me daar doorheen hebben gesleurd en de helpende hand hebben uitgestoken.
Maar je zult er doorheen moeten, probeer het zo snel als mogelijk te regelen anders blijft het aan je vreten en kun je voor jezelf niet verder. Stel de aankoop van je pup anders nog even uit en leg die centjes apart voor de tijd dat je wellicht geen inkomen hebt. Is ook balen maar wellicht heb je nu gewoon even geen keus hierin.

De pup is lief, maar misschien ook een soort aankoop uit troost voor jezelf, iets wat je liefde en aandacht geeft juist omdat je dat nu zo mist en nodig hebt. Dat is misschien niet de reden om deze aankoop te doen alhoewel ik het wel begrijp, maar een uitgave die je wellicht beter kunt uitstellen.

Ik leef met je mee en wil je heel veel sterkte wensen, mocht ik ergens in kunnen helpen mag je altijd aan de bel trekken! Dus wel doen dan!

Weet je wat grappig is, dat ik na al dat ge-emmer met de sociale dienst nu zelf ook ambtenaar ben geworden....
Dus adviezen en raad kan ik nu overal vandaan halen mocht je dat nodig hebben, ik zal in ieder geval mijn best voor je doen.

liefs,

Karin