Dolende oom

Hallo Renate,

Hoe lang geleden is je oom overleden? Het lijkt namelijk niet zo lang geleden. (edit: Ik lees net in je andere berichtje alweer 3 jaar geleden).

Het is nooit goed als een geest blijft hangen in het aardse leven. Het lijkt er alleen op, dat er niemand in de omgeving is, die je oom dit kan duidelijk maken. Misschien ben jij wel degene die dit zou moeten zeggen. Toch is zoiets heel erg moeilijk, juist ook wanneer je zelf ook emotioneel betrokken bent hierbij.

Het enige wat ik je kan aanraden is om er met je tante en je nichtje er gewoon over te praten. Maak ze er bewust van, dat hun vader / man er is, wanneer ze hem nodig hebben, en dat ze er niet bang voor hoeven te zijn. Wijs ze desnoods op deze website, zodat ze het nog eens kunnen nalezen.

Het is belangrijk dat je oom verder gaat. Daarbij is het ook belangrijk dat je tante en nichtjes ook verder gaan. Een overlijden is altijd een moeilijke gebeurtenis in iemands leven, daar verander je niet zoveel aan. Toch is de situatie niet anders dan dat hij is. Je kan iemand niet op aarde houden, door niet te accepteren dat deze persoon overleden is.

Veel sterkte en bedankt voor je verhaal!

Hoi allemaal,

Dit is zomaar een reaktie van mij, hoelang kun je rouwen?
Ik zelf denk dat je er geen datum-labeltje aan kunt hangen.
Vriend van ons is zijn vrouw kwijtgeraakt, nu alweer 12 jaar geleden, aan mijn "alweer", kun je zien dat ik dat een hele tijd vind.
Afijn, hij kan haar niet loslaten, zijn relatie's lopen erop stuk, hij heeft van haar een soort monument/kapstok gemaakt.
Alles wat in zijn leven niet lekker loopt, wordt aan het verdriet van zijn gemis opgehangen.
Aan de ene kant begrijpelijk, aan de andere kant is het ook erg gemakkelijk.
Hoe zeg ik dat nu, ah, ik kan het beste bij mezelf blijven, das wel zo gemakkelijk.
Ik heb ook de nodige dingen meegemaakt en na aanleiding van zijn verlies en zijn onvermogen het af te sluiten ben ik eens bij mezelf te raden gegaan.
Want ik deed/doe precies het zelfde, alle ellende hing ik op aan dingen uit het verleden, maar als ik heel eerlijk ben, ben ik gewoon laf.
Niets is zo gemakkelijk als een kapstok hebben waar je de (shit) aan kunt ophangen.
Hoef je niets te doen, je hebt een passende verklaring en klaar.
Om dit te doorbreken moet je over moed, doorzettingsvermogen en energie beschikken en dat in ruime mate.
Want het is nu eenmaal niet zo eenvoudig om oude gewoontes achter je en los te laten.
Ik probeer oprecht om wat van mijn leventje te maken, maar ik zal de laatste zijn om te zeggen dat, dat gemakkelijk is.
Ik moet nu nadenken en echt dat is nog niet zo simpel hoor, althans voor mij dan .
Het lukt me ook niet meer om het op de kapstok van de dingen uit het verleden die geweest zijn te hangen.
Ik heb het beseft en nu mopper ik op mezelf, laf hoor Sel, je bent niet gelukkig het zit je momenteel ff niet mee, maar daar heeft je verleden geen sikkepit mee te maken meid.
Je leert, althans je zou er lering uit moeten trekken, uit de dingen die in het verleden zijn gebeurd en tuurlijk vormen al die ervaringen je.
Maar een excuus zouden ze niet mogen zijn.
Ik zit nu weer in een diep gat en ik kan niet meer terug vallen op het verleden, dus ik zal nu zelf creatief moeten zijn.
Nu ben ik op zoek naar kracht en energie.
Hopelijk kan ik er binnen niet al te langen tijd om lachen, voor alsnog voel ik me knap kl....
Tjeetje ben ik nog te volgen eigenlijk?
Ik probeer het altijd kort te houden, maar dat heb inmiddels al opgegeven en dat heeft niks met het verleden te maken .

Liefs en groetjes van Selma.


Ps. als je een stok zoekt om mee te slaan dan vindt je er altijd wel eentje.
(vond het wel een passende uitdrukking)

Hoi Selma,

Niemand weet hoelang je moet rouwen. Het is wel dat je voor altijd KUNT rouwen. Iedereen bepaalt voor zichzelf hoe deze omgaat met het verlies van iemand. Vooral mensen die zich er niet bewust van zijn dat als iemand overlijdt, deze niet weg is, hebben vooral last van het gemis.

Ik weet zelf hoe het is om iemand zo erg te missen, dat je dit in een volgend leven opnieuw kan ervaren. Dat is niet leuk, en kost je enorm veel energie. Toch heb ik er zelf voor gekozen om het opnieuw en met volle overtuiging opnieuw te ervaren. En dat doe je net zolang totdat je er genoeg van hebt, en al snel inziet dat het totaal zinloos is geweest, en de wereld nog wel doordraait.

Hoi Nims,

Even voor de goede orde, iedereen bepaaldt zelf wat zijn tijds-spanne van rouw is, begrijp me niet verkeerd, ik wou er geen oordeel over vellen, tjeetje wie ben ik!
Maar soms zie ik om mij heen gewoon dat mensen niet meer verder leven en alles op dat verlies gooien.
En in mijn gevoel is dat niet eerlijk, dat was wat ik ermee bedoelde.
Dan moet ik altijd denken aan diegene die in de fout gaan in dit leven, pa aan de drank, ma een hoer en opa op het dievenpad, dus geen wonder dat ik op het slechte pad ben beland.
Nou een grotere boelshit heb ik nog nooit gehoord, het is voor de mensheid echt niet te hopen dat dit zo is, want ik ken ettelijke mensen waarvan dit soort familie-verledens echt is, maar gewoon nette burgers zijn, op dit tranendal, dat wij wereld noemen.
Je hebt nog altijd een vrije keuze.
Een keuze verlangt nu eenmaal kracht en moed en soms zijn de mensen te zwak om een andere keuze te maken dan die voor de hand ligt.
Ik weet wat het is om tegen de stroom in te zwemmen.
Ik verwacht altijd het goede van de mens en ik ga regelmatig op mijn plaat hoor!
Dus ben ik de sentimentele dwaas in de ogen van velen.
Mijn oma zei altijd, steek je hand in eigen boezem en hij komt er altijd zwart uit.
En ze heeft nog gelijk ook, men wil nu eenmaal niet lelijk zijn(qua aard), maar we zijn het soms wel degelijk.
En de mens zit nu eenmaal zo in elkaar dat wat hij niet begrijpt, bespot.
En daar moet je tegen kunnen.
Soms is het bestaan heel eenzaam.
Ik probeer de moed en het geloof in de goedheid niet te verliezen, want eens zal dat de eigenschap zijn waar wij achteraan zullen lopen.
Goedheid wordt beschimpt en bespot door diegene die wel degelijk weten dat die ander gelijk heeft, maar als het bij sommige te na komt gaan ze van zich afschoppen, want emotie's zijn hele krachtige ervaringen en niet iedereen is daar klaar voor.
Alles staat en valt bij eerlijkheid, de durf/lef om te zeggen ik had het mis jij hebt gelijk.
Zolang we nog niet zo ver zijn dat de mens eerlijk durft te zijn, zullen alle misstanden die er nu zijn blijven bestaan.
Niemand heeft de waarheid in pacht, maar we hebben waarachtig wel allemaal het besef van goed en kwaad.
Diep van binnen zit dat stemmetje, dat je zegt juist, fout, zolang we er niet naar willen luisteren gaat het verkeerd.
Ik lijk wel een prediker, maar ik kan er loei kwaad om worden dat de goede kwaad wordt aangedaan.
Ik heb in mijn leven 2x letterlijk gevochten en dat om voor de belangen van een ander op te komen.
Ben er heus niet trots op, maar weet je het lucht wel enorm op.
Ik verdrink vaak in mijn eigen woorden, mijn onvermogen om iets in 2 zinnen te zeggen, ik besef het maar al te goed, ik doe mijn best, maar hemeltje lief het lukt me niet.
Wat ik zo graag zou willen, is dat de mensen die hand uitsteken naar diegene die hem nodig heeft en ik zie helaas teveel in onze wereld, waarvan ik denk het had zo simpel geweest als je ff je hand had uitgestoken.

Groetjes, Selma.

Hoi Selma,

Ik beweer ook helemaal niet dat jij erover oordeelt hoor . Ik bedoelde alleen maar te zeggen dat het zo enorm afhankelijk is van degene die het ervaart. Maar volgens mij zaten we al op dezelfde lijn .

Wat ik nog wel wil melden is het volgende: Je kan wel boos zijn op de wereld, maar de enige reden dat je geincarneerd bent, is omdat jezelf moet groeien. Je bent hier echt alleen maar voor jezelf. Hoe egoistisch dat ook klinkt, uiteindelijk komt het daar wel op neer.

Groetjes Julien.

Hallo, graag wil ik een ervaring delen dat ook te meken had met het verwerken van het rouwproces van een vriendje op wie ik hyperverliefd was. hij is zeer tragisch overleden. ik kon het zo moeilijk verwerken,maar wat ik deed was een duidelijk bewijs dat ik iets verkeerds deed ! ik keek zelfs maanden na zijn dood elke avond naar zijn foto, en liet er mijn tranen op vallen. Ik bezocht zijn graf dikwijls en sprak met hem. Iedereen heeft zijn eigen manier van verwerken maar ik was binnen een avond 'genezen' van alles.
Ik droomde op een bewuste avond dat hij in een kist lag en dat ik naar hem keek. ik stond heel dichtbij de kist, zelfs zijn moeder en broer stonden een eindje verder van de kist. Ik poogde hem aan te raken en in de droom stak hij zijn hand uit de kist en greep me vast. Maar iets was vreemd: ik vond het eerst wel fijn, maar op gegeven moment wilde ik mijn arm losmaken van zijn greep, omdat zijn greep alsmaar strakker werd. Zo, strak, dat ik in mijn droom in paniek raakte. Zijn greep was als een ijzeren greep. Ik begon te worstelen in mijn droom om los te komen en werd heel bang. Terwijl ik doorworstelde, kwan ik tot het besef dat ik droomde. Maar mijn ogen bleven dicht, ik kon mij niet bewegen, ik was gewoon stijf. Ik begon toen in gedachten te bidden, en al biddend werd de greep losser en losser tot ik mijn ogen kon openmaken. Ik ben meteen op mijn knieen gegaan en heb om vergeving gesmeekt- ik weet niet het was een spontante reaktie. Ik was niet goed bezig. Ik heb toen afscheid genomen. voorgoed. Natuurlijk denk ik soms aan hem, maar op een nuchtere manier. Ik moest loslaten van hem, anders kon hij zijn rust ook niet vinden !
Precies de volgende avond kreeg ik weer een droom waarbij we samen op de vloer lagen. We keken elkaar aan en glimlachten naar elkaar toe.Zonder te praten begrepen we beiden dat we elkaar niet meer kunnen of mogen aanraken. Het enige wat hij kon doen is mij met een pink aanraken..hij glimlachte en ik heb daarna nooit meer een droom over hem gehad.

De les die ik hieruit heb geleerd geld voor iedereen: Een rouwproces is iets normaals, maar als je extreme dingen gaat doen omdat je de persoon maar niet kan vergeten, dan zal de overledene ook geen rust vinden. Het is echt zo.

Hoi Lisa,

Ik heb eens gehoord dat de overledenen het fijn vinden als je aan ze denkt, ze noemt in je gebeden en vooral als je een glimlach op je gezicht hebt, als je aan ze denkt.
Als je dit nu eens als waarheid aanneemt en het ff door trekt naar het extreme, dus 24 op 24 uur met iemand bezig zijn, dan denk ik dat ze het op een bepaald moment behoorlijk beu worden, die niet aflatende aandacht.
Net als een buurvrouw bijvoorbeeld, die 12x per dag via de keukendeur binnenkomt met weer een verhaaltje, of vraagje.
Het mag dan nog zo'n fijn mens zijn, maar op een gegeven moment ben je haar behoorlijk beu.
Misschien is het gewoon waar dat alles waar "te" voor staat niet okay is.
Rouwen, de een heeft er 10 jaar voor nodig en de ander heeft er een kortere tijd voor nodig.
Ik denk dat rouwtijd geen tijds-limiet heeft.
Mijn beste vriendin is haar man verloren, in het begin kon ze er goed mee omgaan en nu na het verstrijken van de jaren valt het haar steeds zwaarder.
Het besef van gemis zinkt er bij haar steeds dieper in en dat doet zeer, dat is het verwerken van zijn verlies.
Zolang je er zelf niet voor hebt gestaan kun je er ook niet over oordelen.
Een kennisje van ons is haar ongeboren kindje met 8 maanden verloren, wat zeiden ze tegen haar in het ziekenhuis, kom op meid je bent nog jong en je kunt nog kinderen genoeg krijgen.
De botheid en de totale des-interesse in haar rouwen was gewoonweg schrijnend.
Jouw droom is een mooie Lisa, helder en duidelijk.

Groetjes van Selma.

Hoi Nims,

Ik ben niet kwaad op de wereld, ik ben denk ik kwaad op mijzelf, het moordende besef van mijn onvermogen om ook maar iets te veranderen.
Ken je het liedje, als ik God was?
Dat gevoel heb ik weleens, als ik God was dan zou ik dit of dat doen.
Ik weet alleen dat ik er als God niets van zou terrecht brengen, want oorzaak en gevolg zijn nu eenmaal dingen die welhaast op alles van toepassing zijn.
Geen goed zonder kwaad enz.
Ik ben gereincarneerd om te groeien, ik vraag me af ken jij het gevoel ik schiet te kort, ik mis iets om te groeien, maar ik weet niet wat?

Groetjes Selma.

Dat gevoel ken ik. Ik heb dat gevoel in sommige dingen ook wel. Alleen besef ik me vaak wel, dat ik aan sommige dingen niets kan doen. Ik vind het dan zonde van mijn tijd en energie om dat erin te stoppen. Ik probeer me er dan ook bij neer te leggen, en mijn energie juist te steken in de dingen waar ik wel iets aan kan doen. Dat is niet altijd even makkelijk, want er zijn nou eenmaal dingen die je nader aan het hart liggen.

En wat je mist om te groeien? Kijk om je heen, en vergelijk jezelf met de mensen die niet zover gegroeid zijn.

Heb je je ooit wel eens voor jezelf afgevraagd wat jij precies verstaat onder groeien?

Hoi Nims,

Wat ik versta onder groeien?
Tsja, dat is voor mij eigenlijk simpel te beantwoorden, alhoewel simpel , ten eerste staat er een ding haaks op jouw opmerking: kijk eens om je heen naar de mensen die nog niet zover gegroeid zijn, ik heb inmiddels geleerd niet al teveel naar anderen te kijken.
Ik heb compassie met veel mensen, maar ik leer nog dagelijks om dat niet te intens te doen, ik heb bijna geen neus meer, van het op mijn plaat gaan.
Het kost me bergen energie en per saldo levert het me weinig tot niets op, wel als je de ervaring niet al te negatief opsla, maar er lering uit trekt, dan heb ik er wat aan gehad.
Feitelijk probeer ik de voor mij negatieve gevoelens uit te bannen, bijvoorbeeld, jaloezie, afgunst, egoisme, wraakgevoelens enz.
Maar dan kom ik weer tot de ontdekking dat niet al die gevoelens zo negatief zijn als ze doen vermoeden.
Egoisme bijvoorbeeld is een eigenschap die ik meer moet ontwikkelen, want zeg nou eerlijk, zonder neus is het toch geen gezicht :p .
De balans vinden, dat is het eigenlijk, ik heb een chronisch gebrek aan zelfvertrouwen en mijn gevoel van eigenwaarde is ook al niet al te hoog.
En eigenlijk zou ik mijn zegeningen moeten tellen en mijn tijd niet moeten verdoen met kleinigheden.
Beseffen dat ik van net zoveel waarde ben als een ander.
Maar ik ben een hopeloos geval denk ik, ik zie altijd wel iets moois in een ander, de mensen om mij heen worden er weleens gek van, de diversiteit van mijn vrienden en kennissen is groot.
En ik geniet daarvan, van die diversiteit, ben heel leergierig ingesteld en ik luister graag naar anderen, ik zuig als het waren hun ervaringen in mij op.
En soms is het zo'n goed gesprek, dat ik lijk te zweven en dagen lang een warm gevoel hou.
Het gaat me makkelijk af kontakt maken, ik werk in een winkel, dus ik kom veel in aanraking met mensen.
Soms sta ik met een voor mij onbekend mens, te huilen en soms lig ik in een deuk van het lachen.
Van jongs af aan, vertellen mensen mijn hun diepste zielsroerselen, kennelijk vertouwen mensen mij.
Kortom, ik hoop gewoon wat voor een ander te kunnen betekenen en al lijkt het dan weinig, ik zal moeten leren dat, dat dan kennelijk mijn weg is.
Dus ook tevredenheid en berusting zijn nog puntjes van aandacht, lijkt mij.
Tis weer een heel epistel geworden, dusssss, ik heb nog een lange weg te gaan, al is het maar om te leren iets in 3 zinnen te zeggen, in plaats van 103.

Groetjes van Selma.

Het is niet erg om veel spreken. Het gaat om wat je ermee zegt. De juiste vraag is vaak belangrijker dan het antwoord zelf.

Hoi Nims,

Das dus het punt bij mij, door mijn onzekerheid ben ik altijd bang dat het verkeerd overkomt hetgeen ik zeg of schrijf.
Ook heb ik een uitermate drukke geest, ik schrijf en aldoende komen er steeds weer meer antwoorden en andere kanten van een zaak in mijn hoofd naar boven.
Ik zal het maar op het weegschaaltjes-karakter houden .
Ik hoorde van de week nog een mooie zegswijze, stel je een domme vraag dan doe je dat 1 keer, stel je nooit een vraag, dan blijf je altijd dom.
Een troostrijke gedachte voor mij .

Groetjes Selma.

Er bestaan geen domme vragen. Alleen domme mensen :p .

hoi luitjes,

ff een vraagje, jullie hebben het over groeien.

Ik heb (zo gezegd) een knup in mijn hoofd, althans zo voelt het voor mij. Die knup is zo groot (echt een tennis bal formaat) dat ik weet dat ik die in dit leven nooit uit elkaar zal krijgen. Soms komt er nog een knupje bij en soms los ik iets op waar door er een knupje weg valt. Als ik iets op gelost heb en er een knup weg valt voel ik ook de druk in mijn hoofd iets minder worden. En ook het gevoel in mijn lichaam wordt beter. Ben bijna trots op mij zelf ,maar ik weet dat ik nog een hele weg te gaan heb met die tennis bal.

Dit heb ik(denk ik) over gehouden aan mijn puberteit. Vanaf toen realiseerde ik mij dat ik anders was en ik begon heel erg veel na te denken over ....van alles. Waarom gaan er dieren dood, waarom gaan er mensen dood, waarom heb ik dit. Waarom ga ik nou niet dood....waarom. Je kent het wel. Voor mijn puberteit, was ik altijd grappig mensen lachte om mij, ik vrat altijd dingen uit, ik was eigenlijk geen meisje, maar meer een jongen. Vuurtje stoken, boompje klimmen,stiekum roken, noem maar op. Zelfs nu nu dat ik naar mijn littekens op mijn handen en benen kijk denk ik wel eens "jeetje waar was je mee bezig". Om eerlijk te zijn was ik een van de populairen op school. Maar na mijn puberteit veranderde dat heel erg snel. Ik werd heel erg onzeker, ik begon minder snel te praten, en als ik wat zei dacht ik er altijd 10x over na of dat wel handig was om te zeggen. En tegen de tijd dat ik klaar was met na denken om het te zeggen, was het onderwerp al lang voor bij.

Ik kreeg toen Erik, mijn nwau...beschermengel denk ik. Hij lachte altijd na mij, luisterde ook altijd. Ik kon op hem schelden, zeuren of met hem lachen en huilen maar hij was er elke avond weer. Hij was de persoon waar ik mijn ei bij kwijt kon, hij was de persoon waar ik alles tegen durfde te zeggen zonder bang te zijn wat ik zei.
Helaas heb ik Erik al een hele lange tijd niet meer gezien. Ik weet niet of hij er nog is of dat hij is weggegaan.

Tot voor een paar weken gelden dat ik droomde;
Ik droomde dat ik op een paranormale beurs rond liep, ik keek om mij heen, en kreeg in eens een hele on aangename gevoel dat ik hier niet wilde zijn. Ik dacht ik moet hier weg. Ik keek om mij heen om de dichts bij zijnde uitgang te vinden en die vond ik. Ik mocht geen oog contact maken anders zouden die mensen mij iets proberen te verkopen of iets vertellen wat ik niet wilde horen. Ik hield de nooduitgang in de gaten en probeerde mijn hoofd zo ver mogelijk weg te stoppen in mijn jas. Bij de nooit uitgang stond een tafeltje van een waarzegster die bezig was met een klant. Ik moest voorbij dat tafeltje om bij de nooduitgang te komen. Ik bleef de nooduitgang in de gaten houden en met niemand oog contact te maken. Toen ik bijna het taveltje van de waarzegster voor bij was en ik met mijn hand naar de nooduitgang reikte, pakte de waarzegster mij plots bij mijn onder arm. Ik keek haar aan en zij zei; Weet je wel wie je bescherm engel is? En ik zei; Nee... (ik wou namelijk geen gesprek voeren ik wou daar weg.) Ze zei; Dat is Maria, ze is een vrouw en ze heeft lang bruin haar. Ik zei; En Erik dan? Toen dacht ze even naar en noemde de naam Erik een paar x. Ohja, Erik, als je naar de boeken kraam hier achter mij loopt en je vraagt naar het boek ......(weet de titel namelijk niet meer) dan vindt je Erik.

Toen ik het boek gevonden had zag ik dat Erik die altijd mijn beste vriend was geweest volgens een bijbel verhaal helemaal niet zo`n goede persoon was.
Na een paar dagen na deze droom, heb ik afscheidt genomen van Erik. Heb hem verteld ook al was hij zo`n slecht persoon in zijn leven dat ik hem toch dankbaar was dat hij mij klaar gestoomd heeft. Op dat moment kreeg ik een heel vreselijk gevoel. En begon te huilen en het was net of we samen aan het huilen waren. (Ik en Erik.) Daarna heb ik Maria verteld dat ik er klaar voor ben om verder te groeien en dat ik naar haar zal proberen te luisteren. Sinds dien, ben ik vrouwelijker, ik let meer op wat ik aan trek, ik let meer op wat ik doe. Het is net of Erik altijd al bij mij is geweest en nu krijg ik een vrouwelijker persoon en ik begin mij ook in eens vrouwelijker te voelen. Normaal altijd mijn haar vast en nu probeer ik van alles uit!

Ik denk met "groeien" dat je daar wel hulp bij krijgt. Anders kun je namelijk niet groeien. Erik heeft mij klaar gestoomd voor Ierland. Ben benieuwd wat Maria voor mij doet. Ik heb haar nog niet gezien of het gevoel gehad dat ze mij iets wilde vertellen. Ik denk dat ik met haar op een andere golf lengte moet communiceren dan dat ik met Erik deed. Tja, vrouwen komen van Venus en mannen van Mars!!

Oeps, , het is geen vraag meer maar meer een mening of is het nou een verhaal. Tjonge jonge, soms als ik aan het typen ben kan ik gewoon niet meer stoppen.

Nou hoop dat iemand er iets mee kan.

Groetjes Ria

Wat een goed verhaal Ria!

Ik denk dat het helemaal klopt wat je beschrijft. Je hebt de oude tijd afgesloten (erik) en je bent nu bezig met het ingaan van de nieuwe tijd. Jongens zijn vaak onvolwassen en vrouwen zijn volwassener (zeggen en denken ze ). In jouw geval zie ik er wel symboliek in dat je nu klaar gaat voor de volgende fase. Het ontknopen van die tennisbal zal daar denk ik wel een rol bij spelen, en zal makkelijker gaan dan dat je verwacht. Zoek mensen in je omgeving die je er eventueel mee verder kunnen helpen (anders weet ik nog wel iemand voor je ).

Je hoeft Erik niet te vergeten, want slecht was hij niet. Onthoudt de lessen, en ga verder met Jezelf te zijn! Ik weet zeker dat het je gaat lukken.

Hoi Ria,

Eerlijk gezegd denk ik dat iedereen een manlijke en een vrouwlijke kant heeft, de ene periode is de ene kant wat nadrukkelijker aanwezig en de andere periode de andere kant.
Sommige mensen zijn nadrukkelijk manlijk en andere nadrukkelijk vrouwlijk.
Het maakt denk ik ook geen sikkepit uit of je man of vrouw bent, die beide kanten zitten in je.
Je hebt soms de ene kant nodig en soms de andere kant, ik denk dat jijzelf uitstekend weet wanneer je welke kant nodig hebt, sommige mensen hebben dit switchen tot in de perfektie ontwikkeld.
Ik denk dat dit het ervaren/leren is van de verschillende kanten die een mens nu eenmaal in zich heeft.
Erik heeft je geholpen de manlijke kant wat te herkennen en nu doet Maria dat met je vrouwlijke kant, althans zo zie ik het.
Beide zijn ze nodig om een je een kompleet mens te doen zijn.
Het niet onderkennen van deze kanten van jezelf kunnen nare gevolgen hebben, bekijk het eens in relatie tot jouw eigen leven.
Oja en probeer nu je wat ouder bent, te aanvaarden dat puberteit een warrige periode is, het veranderen van je lichaam en de hormonen chaos!
Je slecht en onzeker voelen enz. in die periode, moet je niet op je vrouwlijke kant schuiven en het ervaren als negatief, ik denk dat het een manier is geweest om te ervaren dat je 2 kanten in je hebt.
En nu is je vrouwlijke kant ff nadrukkelijker aanwezig en nu ervaar je denk ik ook, dat daar niks mis mee is, anders, maar niet zwakker.
Als beide kanten in harmonie zijn, is je persoonlijkheid in topvorm en zul jij je ook beter voelen.
Zomaar gevoelens die bij mij opkomen Ria, misschien heb je er wat aan.

Dikke knuffel, Selma.

Ik ben er sinds kort goed bewust van geworden dat iedereen 3! kanten heeft. De man, de vrouw en het kind. Dit noem ik ook wel de heilige drie-eenheid (vader, zoon, geest / body, mind, spirit). Afhankelijk waar je het toepast. In jezelf moeten de man, de vrouw en het kind in balans zijn, om volledig jezelf te zijn. Heeft 1 van de drie de overhand, snap je misschien wel dat het niet goed voor je is.

Hoi Nims,

Het is bijna niet te geloven hoe jij met jouw woorden de "trigger" bent die mij doet inzien waarom ik bepaalde dingen ervaar/heb.
FF een kijkje in de "keuken" die Selma heet ,
Van kleins af aan heb ik het besef dat ik uit 3 persoonlijkheden besta en nee ik ben niet gek :p , alhoewel er verschillende mensen zijn die het tegendeel beweren, grinnik.
Afijn, Hannie/vrouw - Wim/man - Hanna/kind, ik klets met alle 3 en soms voort de een de boventoon en dan weer de ander, nu ik ouder ben, zijn Hannie en Wim het nadrukkelijkst aanwezig, Hanna is mijn inner mens, ik kan het niet goed omschrijven denk ik, want het gaat op een natuurlijke manier, ik sta er eigenlijk nooit bij stil hoe dat werkt bij mij.
Maar eerst dat mooie verhaal van Kath, waaraan ik een heel warm gevoel heb overgehouden en nu van jouw de opmerking/bevestiging, 3!
Het moet welhaast een mooie dag worden .

Liefs, Selma.

Het is vast een hele mooie dag gebleven . Net zoals iedere dag. Want zeg nou zelf, zijn wij niet bevoorrecht om steeds maar weer een nieuwe dag te krijgen? Hoe ik je steeds weet te triggeren, dat weet ik niet. Ik schrijf meestal gewoon op, wat in mij opkomt.