Monogamie, spiritueel bekeken

Toch wel erg als je bedenkt dat de kerk er voor gezorgt heeft dat de mens zo ongezond is geworden dat ziektes als aids de mensheid bedreigt.
En dat van die gezondheidszorg: alleen maar een doekje voor het bloeden dus. Want doordat de mens uit zijn natuur gehaald is en in onbalans is gekomen is die noodzaak geboren.
Eigenlijk zou je dus ook niet door moeten gaan met ongezonde mensen voortplanten want daardoor wordt de mens toch alleen maar nog ongezonder!
Wat telt zwaarder; het overleven van de soort of van de individu?

Monogamie, spiritueel bekeken.

Spiritualiteit is toch gewoon levenskracht? Religie daarentegen is een pakket van voorwaarden of geschriften waarin staat beschreven hoe men het geloof het beste zou kunnen beleven.

Dus wat bedoelen we hier precies? En staat dat uberhaupt wel in verbinding met elkaar? Naar mijn idee niet.

Een relatie is een vorm die langer of tijdelijk stand kan houden. Die vorm van samenzijn is een intense manier van groeien en het is fijn om te mogen delen. Ach zolang die vorm niet ontaard in bezit, want dat is iets dat absoluut niets met liefde te doen heeft. Het schijnt dat mensen die voor een bigamie relatie gekozen hebben minder last van dat bezitsgevoel hebben, al denken we van wel omdat we naar die ene persoon kijken en niet naar de interactie tussen allen. Ik heb wel eens begrepen dat de mensen die in een dergelijke relatie leven ook heel liefdevol naar ieder lid van die relatie kunnen zijn en hun relatie juist als heel inspirerend, vollediger en liefdevol ervaren en juist leren te delen en onvoorwaardelijk te zijn, immers jaloezie valt totaal weg.

Ik ben wel benieuwd hoe dat gaat als beide partners meerdere partners hebben en is er dan nog sprake van relatie?

Maar nogmaals ik heb geen idee waarom we dit met spiritualiteit zouden verbinden. We zijn mens, dus spiritueel.Hoe bewust we zijn is voor ieder anders.

Alleen religie bepaald of iets dan, wel niet afgewezen zou moeten worden. Als er iets is waar mensen naar mijn idee niet gelukkig van worden dan is het leven in wat anderen denken dat goed voor ze is.

@Nims, ik kan me wel voorstellen wat je bedoeld. Een scheiding blijkt heel moeilijk voor mensen om mee om te gaan en dát is waar kinderen last van kunnen ondervinden. Ik heb hier bij ons dan ook absoluut niet het idee dat de kinderen hier hinder van hebben of zich anders ontwikkelen, ze hebben een vader en moeder die ontzettend veel van hen houden. Ze wonen, alleen niet meer bij elkaar, maar communiceren normaal en helpen elkaar waar nodig.
Gelukkige ouders hebben alles in huis om hun kinderen gelukkig te laten opgroeien.

Lichamelijkheid hoort bij gehechtheid aan........het lichamelijke. Polyamourie (bigamie) kent juist door die "liefdesvorm" inherrente problemen hoe graag ook door de deelnemers hieraan door het genot verdrongen aspecten. Ik heb uit mijn persoonlijke en indirecte leven/ervaringen, mensen zich van het leven zien benemen. Werkelijke liefde tussen mensen gaat veel verder dan het lijf, waar het bij de lichamelijkheid vaak juist wel omgaat (waarhet bij deelnemers aan polyamourie betreft).

Ik sluit mij verder aan bij het stukje wat je hierover schreef Pacho

Zijn we wel gehecht of is dat onze geest die dat wil? Wanneer je in elkaars aanwezigheid bent gaat er een bloem tussen beiden open, maar heeft die een vorm nodig? Is dat niet het moment dat een mens begint met het vormgeven van de relatie? Waar niets mis mee is hoor

Ik geloof nu een aantal jaren verder dat juist de vorm, of dat nu monogamie, polygalie of bigamie bij de geboorte van die naam veel afdoet aan de liefde die is, door de wijze waarop we daarmee om gaan. Als de liefde er is, zal ze er ook steeds weer zijn en als partners in staat zijn elkaar de ruimte te geven om te kunnen blijven groeien is dat iets moois wat levenslang zou kunnen duren, maar het hoeft niet.

Ik weet ook niet of dat spiritueel denken is of juist niet. Het heeft alleen met ´hier en nu´ denken te maken. Het moment, de ervaring delen en niet van alles van de ander verwachten om zelf gelukkig te zijn.

Dat weet ik verder ook niet, maar je schrijft wel je gevoels(ziels)be-leving uit.

Daar gaat het wel om!

Juist, voelen ervaren, liefst zonder er iets aan te verbinden. Sinds ik dit zo voel ben ik anders tegen relaties aan gaan kijken en voel ik me heel gelukkig in mezelf en datgene wat ik kan en mag delen. Maar de omgeving vind dat echt wel vreemd hoor..heb he woord bindingsangst al eens vaker naar mijn oren gekregen en ik trok me dat serieus aan...grappig want ik weet nu dat er juist veel vertrouwen en liefde uit spreekt. Alleen geconditioneerd denken of houvast zoeken, wijst dat af, die wil meer ´zekerheid´ in zichzelf en de ander.

Wel een beetje offtopic geraakt zie ik....excuses.

Omgeving, ha ha ha............... ja en zo vertellen ze allemaal over hun eigen state of being...........

Ook in de natuur zijn er diersoorten die hun hele leven bij dezelfde partner blijven, kijk maar bv naar de ooievaar en zwaan.
Soms hebben ze een hele kudde, zoals bij de paarden en olifanten.
En ook zijn er mannetjes die gewoon nergens bij horen, maar zoveel vrouwtjes proberen te dekken, en niet lang genoeg bliven om de jongen geboren te zien worden.

Maar waarom moeten we ons spiegelen aan de dieren in de natuur??
Wij zijn ook een diersoort, en die doet het weer anders......
Ik denk dat we moeten doen waar we ons zelf goed bij voelen en niet doen wat de maatschappij of kerk ons oplegt.
Het heeft al menig mens ongelukkig gemaakt!

En dat een ouder gezinnen, probleemgezinnen worden, komt door die zelfde maatschappij. Zo'n vader of moeder krijgt niet genoeg gelegenheid om geld te verdienen om de kinderen op te voeden, ze hebben problemen met oppas of kunnen geen werk vinden omdat ze op bepaalde uren thuis willen zijn!

Spanningen om geld maken de alleenstaande ouders nu ook niet bepaald gelukkig!