Zou vertrouwen uberhaupt wel bestaan?
Het betekend voor iedereen iets anders.
Of het nu de pers is, mensen die je tegenkomt, mensen om je heen. Voel gewoon wat je voelt en ga iets aan of ga verder, het is beide goed.
De krant lees ik matig, de tv staat bijna altijd uit op een goeie film of actualiteiten programma na, noem me maar onbetrokken, maar niets is minder waar. Ik doe andere dingen waaruit blijkt dat ik juist heel betrokken ben bij wat er gebeurd, ik ben er voor de mensen om me heen, ben bezig met goede doelen tov kinderen, minderheidsgroepen, natuurbehoud, zet me in als vrijwilliger, concreet en direct. Het echte belangrijke nieuws bereikt me toch wel. De tsunami voelde ik van binnen , ik wist dat er aan de andere kant van de aarde iets vreselijks gebeurde met veel mensen. En dan zoek ik of dat klopt en of ik iets kan doen.
Ik heb heerlijke mensen om me heen.Buren die regelmatig eens langskomen, zomaar , mijn container die zomaar buitengezet wordt, of een visje komen brengen of wat mooie muziek, kinderen die hier graag zijn. Of ik ze vertrouw? Ik vraag het me niet eens af, ik vind het gewoon fijn, het voelt goed van binnen en als het niet uitkomt of niet goed zou voelen, dan is er respect en vrijheid om dat te zeggen.
Het lijkt alsof ik afdwaal maar de pers vertrouwen is praten over iets dat wezenlijk niet uitmaakt.Voel gewoon van binnen wat je daarbij voelt. Het nieuws is en blijft een weergave door oge gezien. Lees het gewoon als je dat wilt en er iets mee kunt of leg het naast je neer. Ook dat mag..al schijn je de krant vandaag de dag te móeten lezen.
Nou ik wordt daar niet blij van hoor, echt niet.