Ik wil, ik wil, ik wil..

Maar weet je nu ook zeker dat hij het opeet. Als ik hem was zou ik het dan in de eerste de beste prullebak gooien die ik tegen kwam

Als hij op zijn moeder lijkt, heeft hij dat ook gedaan, lol.
Maar daar zal ik nooit achter komen denk ik...

Tenzij je er een keer iets heel smerigs op doet. Als hij daar dan geen commentaar op heeft als hij thuis komt weet je dat hij het niet gegeten heeft

Grappig eigenlijk, andersom kan het dus ook....
Ik wilde een kind dat luisterde en kreeg ook niet wat ik wilde (in het geval van de boterhammen dan).
Wat Kath zegt klopt wel natuurlijk, niet elk kind is drammerig of dominant.
Mijn oudste zoon en mijn dochter zijn beiden drammers, de andere twee jongens zijn helemaal niet zo.
Omdat ik vroeger zelf ook een drammer was is het wel makkelijker om er doorheen te kijken

Lol, ik weet wel bij wie ik zijn moet voor tips!!

Ik smeer zijn brood al jaren niet meer Sylvia, zou ik dat wel doen zou hij het checken... ons kent ons..

Nou ja joh, dan doe je er toch stiekem als hij het even niet door heeft iets tussen. Beetje creatief hoor, Karin
Wel leuk dat je zijn streken allemaal herkent van jezelf en wel grappig dat je er toch zo op reageerd (deden je ouders ook zeker)

Nou nee, niet echt
Mijn ouders waren erg streng, Tim kan nog rebels doen ook al is hij gewaarschuwd, dat haalde ik na een waarschuwing niet in mijn hoofd.
Nee wat voor mij werkt is dat ik mij enorm goed in kan leven hoe het is als kind, puber, jong adolescent.
Ik werd niet voor vol aangezien en probeer dat zelf wel te doen. Ik zeg ook nooit zomaar nee, probeer altijd wel een goede reden te geven en een uitleg, zomaar plompverloren nee zeggen komt niet over in mijn ogen.
Maar ook ik doe genoeg fout hoor, ook ik heb vaak genoeg geroepen, "waarom komen die kinderen zonder gebruiksaanwijzing ter wereld!".

Ik had je best als moeder willen hebben hoor

Hahahahhahahahaha

Ik was vroeger ook nogal rebels, en ik kan me erg goed inleven in de gedachtenwereld van kinderen!
Inderdaad is het goed om goed uit te leggen waarom iets moet of niet mag of kan, maar dan nog.........
Dreinen en drammen is een rotmanier om je zin door te drijven........niet de juiste dus! Kinderen doen het echt niet alleen omdat hun ouders niet luisteren, ik heb juist de ervaring dat de kinderen van TE begrijpende ouders, dat doen om hun zin toch te krijgen........Die schamen zich dood als een kind zoiets doet en geven dan gelijk toe!!!!
Zie jij het voor je als ze later volwassen zijn en tijdens een vergadering gaan drammen en dreinen als een kind, om iets van hun collega's of baas gedaan te krijgen????????
Tja, ze kunnen het toch proberen??
Ik vind een kind met pit ook leuker als een kind dat zomaar alles aanneemt en nooit iets uitprobeerd!
Dat maakt opvoeden juist een uitdaging en leuk!

Ik zit jouw berichtjes echt met een big te lezen, heerlijk zoals je er mee om gaat en dat hier deelt. Dat geeft mij ook weer inspiratie. Liefs, Pacho

Ik heb jouw reactie eens even laten bezinken en begrijp ook wel wat je bedoeld met ouders die luisteren naar hun kind. En je hebt daar zeker een heel belangrijk punt. Er zit een heel groot verschil tussen ouders die horen, en ouders die echt luisteren.

Daarvoor is het belangrijk dat een ouder liefde in zichzelf heeft gevonden en ook heeft geleerd goed naar zichzelf te luisteren. Wanneer een ouder daarin nog met zichzelf worstelt en wel zijn/haar uiterste best doet, maar dat vooral de vorm is, dan is er een ding is dat kinderen (gelukkig) zeker zullen doen, en dat is proberen die ouder aan de binnenkant te ´bereiken´.

Inderdaad. Je hebt ouders die staan alleen maar op zenden, maar niet op ontvangen.....

Goeie samenvatting

Inderdaad Nims, hoewel ik me daar ook echt wel eens schuldig aan maak hoor. Verhuizing, overlijden, bijzondere gebeurtenissen, etc. Er zijn altijd wel eens moment redenen waarom je wel eens even ´off the record´ bent. En ook dat is iets dat bij het leven hoort, verder blijven we gewoon ons best doen

En je hebt soms ruis ertussen. Dan doe je allebei je best (zender en ontvanger) maar komt het toch niet over....

Zonder ontvangen kun je ook niet goed zenden, denk ik.
Ontvangen is vaak moeilijker dan zenden, veel ouders hebben van kleins af aan geleerd dat naar kleine kinderen niet wordt geluisterd, zo ging het in mijn tijd tenminste.
Je kent het geijkte zinnetje wel, als grote mensen praten moeten kleine kinderen zwijgen....de grootste onzin vind ik persoonlijk.
Kleine kinderen hebben wel degelijk iets te zeggen, het zijn de mooiste en zuiverste spiegels, kijk maar eens in de ogen van een pasgeborene, daarin kun je de hemel zien.

Het is zeker heel belangrijk dat je als ouder van jezelf houdt, hoe moet jouw kind het anders leren?

Voorbeeldje (heerlijk om mijn eigen kids te kunnen "misbruiken" hiervoor).
Mijn oudste zoon kwam een week of twee naar beneden, hij worstelt nogal met zijn keuze voor later, hij heeft net zijn HAVO diploma behaald (yay!).
"Mam" zei hij, "ik verbaasde me altijd, je hebt geen dure chique meubels, een halfgare computer (ja die zijn voor hem erg belangrijk), je bent niet rijk maar je bent wel gelukkig".
"Vroeger vond ik dat vreselijk"zei hij, "maar nu zie ik dat jij heel gelukkig bent en tevreden".
Het ging er hem om dat het voor hem belangrijk is dat je iets "bereikt". Maar zei hij daarna,"jij hebt bereikt wat je wilde".

Het geeft een waanzinnig goed gevoel als je kind dat van je overneemt puur door naar je te kijken, niet omdat ik het er heb ingepompt.
Niet omdat het nu persé mijn normen en waarden zijn, maar omdat het voor mijn gevoel toch wel zo hoort.
Het gaat niet om bezit, rijkdom, macht, aanzien, dat kun je allemaal niet meenemen toch?
Het enige wat je later meeneemt ben jezelf en dan neem ik graag een gelukkige ik mee.

Tja, dat is een heerlijk gevoel hè??

Ik ken het ook..............

Wat een cadeautje Karin, als je kinderen zo met je kunnen communiceren! Dit is toch wel een heel duidelijk compliment aan jouw adres, wat je zoon daar allemaal zegt. Goed hoor.

Dat heb je goed gezien Karin. Je bent een echte inspiratiebron voor jezelf, je kinderen, maar ook voor de mensen om je heen.
Dus ook voor mij Thanks for sharing!

Ik probeer aan kinderen te laten zien dat je ook kan zeggen : ‘ik wil graag’ of ‘mag ik?’, ipv ik wíl…..
Zelf probeer ik (naar kinderen toe) ook meer te vragen, dan te stellen, en op die manier ook mijn wil kenbaar te maken. Wanneer je iets 'voorleeft' zal het ook eerder worden overgenomen....
Want hoe kunnen wij het maken om te zelf wel van alles te eisen van kinderen -ik wil dat je nu komt, ik wil dat je je aan mijn regels houdt e.d- maar tegelijkertijd onze kinderen leren dat ze niets te willen hebben? (tja, ook ik ben opgegroeid met het 'kinderen die willen, die krijgen voor hun billen')


Ja, er is inderdaad niets mis met iets willen en we doen er misschien beter aan dit onze kinderen niet af te leren ( zodat ze later niet een assertiviteitscursus oid hoeven te volgen).
Ik vind het overigens walgelijk dat een dergelijk hierboven geplaatst filmpje voor reclamedoeleinden gebruikt wordt.
Het toont mij weinig respect voor kinderen en het gedrag wat ze kunnen laten zien, en wat volgens mij veel meer laat zien dan het willen hebben van een zakje snoep......

Ja dat klopt Liesanne, meestal gaat dat hier ook zo. ´Mag ik?´.. zeg ik er vaak achteraan met een glimlach of ´o, je bedoeld dat je dat wilde vragen?´ De non-verbale communicatie speelt daarbij een belangrijke rol en komt niet over in platte tekst hier in een topic. Wanneer we zeggen ´kikker in je bil´, wordt dat ook wel eens tegen mij gezegd en daar moeten we gewoon vreselijk om lachen hier. Het is meer relativerend bedoeld over en weer en daarna wordt zeker even gekeken naar wat er op dat moment eigenlijk ´ge-wilt´ wordt. Soms is het ja en soms is het nee. En ik doe mijn best die balans in het oog te houden.

Het filpmje is inderdaad vreselijk, want daar is al iets scheefgegroeid blijkbaar. Toch hoef ik maar naar mijn buurtjes te kijken en ik zie zo´n kind. Om allerlei logische redenen. En al ben ik voorzichtig met oordelen, ik heb wel de indruk dat er weinig écht geluisterd wordt naar deze jongen..

Onze buurjongen zat hier gisteren in de woonkamer nogal fanatiek op een van de knuffels van mijn zoon in te hakken met woorden als ´als je niet doet wat ik je zeg, maak ik je af´ en ´ik sla je helemaal dood kankerlijer´. Ik kon mijn schrik niet verbergen en heb even met hem gebabbeld en gevraagd of hij zelf wist wat dat eigenlijk betekende wat hij daar zei. Hij kleurde er van, alsof hij voor het eerst zo´n uitleg kreeg en hij echt niet wist wat ie deed. Later zakte hij door het bed heen, terwijl ik al een paar keer gevraagd had niet op het bed te springen, omdat het daar niet tegen kon. Krak lattenbodem gebroken. Ik ben naar de buren gegaan, tja niets, geen uitleg aan hun zoon, geen excuus. Een beetje belangstelling of wellicht wat hulp om het te maken zou ik zelf doen in zo´n geval. Maar op een of andere manier weten zij niet hoe met zo´n situatie om zouden kunnen gaan.

En zo zie ik meer mensen/kinderen rondlopen, ik weet niet of dat aan mij ligt, misschien sta ik daar wel anders in, of misschien is dat altijd al zo geweest. Onze kinderen slaan iig alles op wat ze zien en kopieren soms ook dat gedrag.

Ik sluit me helemaal bij je aan wanneer er niet geluisterd wordt naar een kind dat dit veel gevolgen heeft voor zijn/haar ontwikkeling. Ik heb dit zelf ook zo ervaren vroeger en uiteindelijk heb ik er 28 jaar over gedaan erachter te komen wat ik nu eigenlijk zelf wilde. Nu was het ook wel een andere tijd en heb daarin ergens ook wel weer begrip voor mijn ouders.
Ook maatschapelijk gezien maken we ontwikkelingen door. Vandaag is anders als gisteren.