Ego?

mooi stuk Lena !

Dankjewel Lena!

Van de hyves van Wilma afgepikt maar wel een heel goede omschrijving:

Ego
Het Ego is een deel van ons waardoor we onszelf onderscheiden van anderen. Via het Ego vergelijken we onszelf met anderen op alle facetten van het leven: uiterlijk, baan, geld, opleiding, sport, relaties, zelfontwikkeling enz.
Het ego neemt verschillende rollen aan. Vaak zijn we hier onbewust van. Hoe vaker wij de gedachten van de egorollen doorzien, hoe meer afstand wij kunnen doen van het ego. Tenzij je hieruit wilt leven. Het ego heeft als positieve functie dat het als beschermingmechanisme dient. Wanneer het ego aangevallen voelt zal het zich met man en macht verdedigen. De negatieve functie van het ego is dat het illusies, gescheidenheid, angst, verdriet en stress schept.
Wanneer wij vanuit het ego leven zien wij de zelfgeschapen illusies als waarheid en dragen deze uit naar de buitenwereld in woorden en daden. Iemand die niet vanuit het ego leeft, heeft zich ontdaan van illusies. Zij ervaren de werkelijkheid zoals het is. Dat er slechts eenheid is dat alleen rust en liefde kent. Ieder mens is in staat om continue te leven vanuit eenheid, rust en liefde. Alleen het ego kan je weerhouden om hieruit te leven.

Wilma, bedankt voor het zo goed omschrijven.

mooie tekst, maar deze zin lijkt me wel een grote opgave.....

Ieder mens is in staat om continue te leven vanuit eenheid, rust en liefde.

dat is bij mij niet het geval....

bij mij ook niet er gebeurd altijd wel wat

Het zijn de momenten van onenigheid en onrust die ons bijblijven, maar de onderliggende liefde en eenheid is altijd aanwezig omdat je onrust alleen maar kan afmeten aan rust, onenigheid aan eenheid en liefdeloosheid aan liefde. Rust is de haven waaruit het schip onrust opstoomt. En zonder het schip dient de haven nergens meer toe, dus onrust is helemaal niet zo verkeerd. Het zou maar een dooie boel zijn.


Volgens mij kan je onze samenleving zien als een dierentuin voor mensen, een dierentuin waarin de dieren/mensen weinig ruimte hebben en veel stress en waar ze hun natuurlijke gedrag niet kunnen uitleven. Je kunt ons ook vergelijken met huisdieren. Huisdieren leren nooit om voor zichzelf te zorgen en daardoor blijven ze hun hele leven kinderlijk gedrag vertonen. Het blaffen van honden bijvoorbeeld, dat doen wolven alleen als pubs.

Wanneer je een groot ego hebt, ben je ook blijven steken in je ontwikkelingsproces. Kinderen ontwikkelen van nature een ego, maar naarmate je ouder wordt het ego normaal gezien van minder belang. Maar in deze wereld maken we het ego zo belangrijk dat we zelfs denken dat wij het ego zijn. En dat schept de misverstanden en de veel te ver gaande onderscheidingen tussen mensen. Het ego is niet meer dan een gereedschap dat nuttig is in bepaalde omstandigheden wanneer onderscheiding nodig is. Maar ook tijdens het onderscheiden is de onderliggende eenheid altijd aanwezig.

Mooi ja Takhihiii zoals je dit weergeeft. Iedereen, vooral de new-agers hebben het altijd maar over hun innerlijk kind. Natuurlijk is het belangrijk om naar dat innerlijk kind terug te gaan en het te helen maar daarna moet het wel tot volwassenheid komen. Dat is in mijn ogen het enige dat nodig is wanneer we op zoek gaan naar dat innerlijke kind; de beschadigingen helen en dan doorgaan. De beschadigingen zijn de belemmeringen om volwassen te worden.

Ik denk niet dat ons innerlijk kind tot volwassenheid kan komen.
Het is toch juist de volwassene in ons die als zijn beschermer mag optreden om zijn eigenschappen -o.a. het vermogen tot intimiteit en kwetsbaarheid- er volledig te laten zijn....
Het innerlijke kind zorgt ervoor dat wij authentiek mens blijven.

Misschien is het juist het égo wat zich tot een gezonde volwassenheid moet ontwikkelen, want alleen wanneer het ego volledig is ontwikkeld kan je het afleggen en kan je ware zelf (meer) tot uiting komen...

ja liesanne zo voel ik het ook eerst doorgronden en dan afleggen(het negatieve ego ;))

Het is maar net hoe je het opvat. Waarom zou een volwassene niet kwetsbaar en intiem kunnen zijn? Het is niet de aardse volwassenheid waar ik het over heb maar de geestelijke.
Jezus zei; laat de kinderen tot mij komen. Maar is Jezus het eindstation? Ik denk dat Jezus staat voor de balans die er is tussen het mannelijke en vrouwelijke. Alleen als die balans er is kan de Christos geboren worden. En zoals alles is dit leven groeit het vanzelf naar volwassenheid.
Maar natuurlijk heb je het recht en de wil om er anders over te denken. Zo heeft ieder zijn/haar eigen interpretatie van wat tot hem/haar komt.

als volwassene ben ik toch ook kwetsbaar en intiem?

Ja juist daar hoef je geen kind voor te zijn. Meestal zijn degene die dit niet zijn nog niet volwassen maar afzettende pubers.

....wat overigens niet erg is want het is onderdeel van het volwassen worden. Het is minder gunstig als deze fase over geslagen wordt door wat dan ook.

maar je ego groeit toch ook mee naar volwassenheid?

Het groeit wel maar niet persee naar volwassenheid zoals je kunt zien in de wereld.

Tuurlijk gast... ...
maar kom je aan het innerlijk kind, dan kom je aan mij...

Ik geloof dat in ons -volwassenen- een veelvoud van subpersoonlijkheden woont die elk hun specifieke eigenschappen hebben.... en misschien ben je idd 'volwassen' als je deze '' ikken' kan omhelzen....zodat ze in hun eigen kracht kunnen staan en een eenheid kunnen vormen, zodat je álles bent... (geestelijk volwassen....)

Tijdens ons opgroeien leren we veelal afstand te doen van ons kinderlijk voelen, geloven, vertrouwen e.d. en dat is denk ik een enorm verlies.
Is het daarom dat Jezus oproept terug te gaan naar deze staat....
Misschien kan je dat juist helemaal als je volwassen -en dus onafhankelijk- bent. Om vervolgens je over te kunnen geven aan kinderlijke afhankelijkheid en toegankelijkheid. Nederigheid .....

Ja ik denk dat je daar wel gelijk in hebt, Liesanne. Maar het is een afhankelijkheid en nederigheid naar "God" (alles dus) en niet naar een klein clubje mensen om ons heen.
Wat we leren als we opgroeien is vooral te luisteren naar mensen/regels en wetten buiten ons zelf.
Niet voor niets overigens want dit is de manier om te leren wat wel en niet krom of rechtvaardig is. Maar dan wel door het zelf te ervaren. Uiteindelijk zullen de schellen van je ogen vallen en inzien waar die externe regels en wetten op gebaseerd zijn.

geloof dat ik dit nog niet zie

hoe bedoel je dit precies?

Nederigheid naar niets en niemand! Dat creeërt alleen maar verschil. Het ego wil dat.


Wat betreft externe wetten, ik denk bijvoorbeeld aan de tien geboden, als je die navolgt dan kom je in de hemel volgens het gangbare geloof. Maar als de hemel in je hart is, dan volg je die wetten niet meer, dan leef je spontaan op een manier die de wetten probeerden vast te leggen.


Waarom heeft iemand een veelvoud aan subpersoonlijkheden? Was niet het ego dat deel van ons waardoor we onszelf onderscheiden van anderen? Ik denk dat het nog verder gaat; het ego is ook dat deel van onszelf waardoor we onze subzelven scheiden van onze subzelven. En daarin gaat het veel te ver. Mijn vraag aan liesanne; wanneer is het ego volwassen?