Oordelen, mag dat wel over mezelf?

´Een frissen kijk´, tjemig, ik kon wel uit het wilhelminatijdperk komen

Ik snap wat je bedoeld Pacho.
Het is ook de ervaring/interpretatie van de ontvanger, in deze jij dus, die maakt dat het een (waarde)oordeel is.
Misschien is het ook dat ik te zwaar weeg als het gaat om oordelen en noem ik dit soort dingen liever feitelijke constateringen omdat die meer met het zichtbare feit te maken heeft dan met de essentie.

Ik ervaar je oordeel overigens niet als vreselijk, misschien heb je ook wel gelijk. Maar wat ik hier probeer duidelijk te maken is dat je uiteindelijk niet over een ander of je zelf kunt oordelen. Het is het zelfde als dat de ene druppel tegen de ander zegt; wat ben jij nat.
Wat wil je er mee bereiken anders dan onderscheid te maken tussen iets dat eigenlijk niet te scheiden valt.

Beetje jammer dat je het nu helemaal veranderd hebt. Ik heb dus op het oude gereageerd en niet op deze.

Maar wat je nu zegt over kleuren; het is mooi om te zien dat het licht dat op de mens schijnt in zoveel kleuren uiteen spat. Het is als een regenboog. Maar als die regenboog weet dat ie een regenboog is kan ie toch niet weer oordelen over de kleur van de buurman/vrouw. Hij kan alleen maar gadeslaan dat de buurman/vrouw een andere kleur heeft maar wel degelijk onderdeel is van het licht dat op beide schijnt en waar ze dus in essentie van afstammen.

En nee, ik heb geen problemen met mijn verleden, het is alleen dat het voor mij niet meer telt. Net zo goed als dat het verleden van anderen niet telt.
Ik heb wel eens gelezen; Ook Hitler is in de hemel gekomen.
En daar kun je heel erg kwaad op reageren maar in essentie is en blijft hij mens net als alle andere mensen, wat ze ook gedaan en gelaten hebben.

Even een vraagje tussen door aan anderen;

Vinden jullie het belangrijk dat er over anderen geoordeeld wordt? En hoeveel waarde hechten jullie daar aan? En over jezelf, hoe oordeel je over jezelf?

En over veroordeling; is de rechtgang die er nu is een aanwinst voor het leven op aarde? Het is in mijn ogen nl een beetje "op de plaats van God zitten". Moeten we het leven niet gewoon het leven laten? En als je dat niet vind; waar ben je in wezen bang voor?

Ik klikte te vroeg, excuses hoor

Dank je wel voor je antwoord, toppie! Ik vroeg me dat af omdat het onderwerp oordelen je zo bezig heeft gehouden.

Ik vind het geen bezwaar kleuren te benoemen (=oordelen) en daar iets bij te voelen zolang ik maar weet dat het een momentopname is en mijn eigen beleving is.

Liefs,

Pacho

Ik weet niet of oordelen en benoemen hetzelfde zijn Pacho. Voor mij niet in ieder geval. Maar dat zal met mijn beleving te maken hebben.

Het hield mij niet bezig, ik antwoorde alleen op Nims vragen. Alleen kreeg hij ws niet het antwoord waar hij naar zocht

En daarmee oordeel je dan toch over zijn intentie?

Als iets je niet bezig houdt, zou je dan reageren of gewoon een ander topic zoeken?

Als jij het zo wil noemen dan is het zo.

Ik heb geprobeerd hem uit te leggen hoe ik het zie, houd het me dan bezig?
Zou het niet een beetje bot zijn hem dat niet uit te leggen om nog maar eens een oordeel erin te gooien?

Ik probeer alleen maar het punt uit te leggen dat hoe je ook oordeelt over wie of wat dan ook, in essentie heeft het geen waarde wat jij of iemand anders ergens van vind. Want alles is zo het is.
Ws is dat pas te begrijpen als je zelf dat punt hebt ervaren.

Ik hap Sylvia

Eigenlijk niet want dat zou betekenen dat er ook over mij geoordeeld kan worden en dat voelt niet prettig.
Daarbij vind ik oordelen en veroordelen best eng, hoe kun je oordelen over iemand terwijl je eigenlijk nooit precies alles weet over die persoon?
Ik doe het zelf ook regelmatig hoor, maar wel met het besef dat ik het eigenlijk niet kan, juist om bovenstaande reden.

Het tweede stuk vind ik erg moeilijk, als wij het zouden moeten doen zoals in Zomerland zouden we eigenlijk iedere "misdadiger"met liefde tegemoet moeten treden, ik ben nog niet zover, ikzelf zou persoonlijk (voorbeeld) niet met liefde kunnen kijken naar iemand die kinderen misbruikt. Toch heeft deze persoon net zoveel recht (en wellicht nog wel meer) op de hemelse liefde als ik.
Dus hier ben ik nog niet klaar voor.

Bedankt voor je antwoord, Karin

Maar daar noem je wel een belangrijk iets, namelijk het feit dat er twee druppels zijn. Ook al is de opmerking dat ze nat zijn voor een druppel onbelangrijk, maar de omgeving is niet nat, waardoor je ze kan onderscheiden. Zelf een druppel in de zee is nog steeds dezelfde druppel.

Omdat de druppel in de zee is, hoeft hij toch niet te zeggen: "Ik ben in de zee, alles is nat, dus ik besta niet meer omdat ik deel uitmaak van de zee"?

Dat is ook welk idee ik heb van jou op dit moment gast. Je bent een druppel in de zee, en wilt de druppel niet zien, maar kijkt naar de zee. Waarom zou de ene druppel, gelijk aan de andere druppel zijn? Omdat ze dezelfde eigenschappen hebben? Maar dan hebben ze nog steeds niet dezelfde ruimte in gebruik.

Misschien moet je het niet zien als oordelen over jezelf, maar beoordelen welke ruimte je inneemt in de grote energie-soep.

Hoezo niet? Als de jas op de kapstok hangt, is die jas er nog steeds. Een jas kan best naar binnen kijken ipv naar buiten. Hem afdoen is niet hetzelfde als weggooien.

En daarbij ben jij zonder jas niet meteen niets, want blijkbaar zijn er voorkeuren voor de jasjes die je aanhebt, aantrekt of afdoet. Daar mag je volgens mij toch best wel iets van vinden toch?

Begrijp ik het nu goed wat hier staat?
Ben jij je jas, of draag jij je jas?

Daar geloof ik niet in, want ik denk dat alles valt te verklaren, en ook het ik. In de wiskunde is hiervoor een hele goede methode en dat is die van projectie en afgeleiden. Als een voorbeeld noem ik de televisie.

Hoewel het een plat beeld is en daarop dus geen echt 3d beeld wordt getoond, zijn wij toch heel goed in staat om af te leiden dat er op het tweedimensionale beeld, een derde dimensie in verborgen zit. Doordat wij deze 3 dimensies kennen, zijn wij in staat de "missende" informatie in te vullen en zo toch een drie-dimensionaal beeld te begrijpen en te zien. Hoewel dit dus een afgeleide is van de werkelijke derde dimensie, zijn wij wel degelijk op de hoogte van deze aanwezigheid in het beeld van de tweede dimensie op de tv.

Zo zie ik het voor het ik. Want wij zijn prima in staat om het ik te onderscheiden van het jij (of de rest). Ik weet tenslotte waar mijn grenzen zijn, en die van een ander. Waarmee er dus wel degelijk een afgeleidde van het ik zichtbaar in onze gewone wereld. Hoe meer je het Ik gaat onderzoeken, hoe meer je de effecten kunt zien, en een voorstelling kunt maken van de echte ik.

Hoe zou jij het dan noemen? En wat denk je dan dat ik bij je zoek?

Is dat ook niet een beoordeling van mijn vragen? (Vind ik niet erg hoor, ik ben ook niet tegen oordelen en beoordelen.)

Nims, het maakt voor mij niet uit welke plek ik inneem want welke plek het ook is, het maakt niet uit, het is goed zoals het is. Leven is meer dan alleen maar weten wie je bent, dat is pas het begin en erg belangrijk om dat te ont-dekken. Je blijft niet op één punt hangen, ookal zou je dat op bepaalde momenten wel willen. Die druppel kan ook de hele wereld over en in allerlei vormen terecht komen, maar die vorm is niet vast maar constant in beweging maar het blijft dezelfde druppel.

Wat maakt het nu werkelijk voor jou uit welke ruimte ik nu inneem? Daar gaat het uiteindelijk toch helemaal niet om!

Hoe zou jij het dan noemen? En wat denk je dan dat ik bij je zoek?

Is dat ook niet een beoordeling van mijn vragen? (Vind ik niet erg hoor, ik ben ook niet tegen oordelen en beoordelen.) [/quote]

Het was voor mij niets meer dan een conclusie van wat er hier feitelijk gebeurd.
Als je nu zo begint kun je alles wel oordelen noemen. Nou oké dan oordeel ik toch overal over. Je komt nu alleen niet tot de essentie die ik duidelijk probeerde te maken en blijft steken in een wellis nietes spelletje. (ook weer een oordeel zeker )

Ja ik vind het belangrijk dat er geoordeeld wordt, want dat is een kwestie van prioriteiten stellen en bepalen wat er belangrijk voor je is. Als ik niet zou oordelen, zou ik teveel tijd kwijt zijn met het afhandelen van iedere scheet die op mijn pad kwam. Omdat ik hier geboren ben met een taak (offtopic, dus diep ik niet verder uit hier), oordeel ik bij alles of het past binnen mijn opdracht. Het is voor mij dus essentieel om te oordelen. Zo hoop ik ook dat de rest het doet, anders zouden we gewoon maar dingen doen, zonder intentie en zonder motivatie (zoals ik het zie).


Ik vind dat je dat niet moet laten en ben bang voor wat ik hierboven al schreef. Samengevat: Chaos.

Ik zal ook proberen uit te leggen waarom ik dat tegen natuurlijk vindt. Energie heeft van oorsprong al de neiging om structuren te vormen en bij elkaar te komen. Deze basisregel is in alles om je heen terug te vinden. Materie is niets anders dan een opeenhoping van energie. Jouw ziel is ook niets anders dan een opeenhoping van energie.

Daar zit als belangrijkste koppeling: "Beoordeling en oordeling". Namelijk, hoort dit energie deeltje bij dit andere deeltje? Zou er niet meer geoordeeld worden, en dus energie-deeltjes geen voorkeur meer zouden hebben, zou onze essentie uit elkaar vallen, en is er niets meer over.

Dus gast, als antwoord op jouw vraag. Ik geloof dus juist wel dat oordelen de bedoeling is, omdat het de essentie van alles wat er hier om ons heen is, is. Ik kan mijn essentie ook niet ontkennen, want dan zou ik mezelf ontkennen.

En ik heb het gevoel dat je hierbij een belangrijke vraag overslaat namelijk:"Waarom is alles, zoals het is?" Je doet enkel de constatering, maar gaat er niet mee verder. Zoals ik hier gelezen heb en jou begrepen hebt, komt dat omdat jij denkt dat je niet verder kan gaan dan de dingen zien zoals ze zijn, omdat het niet te begrijpen is. En zodra je dat probeert te begrijpen, je op dingen uitkomt die niet uit te drukken zijn in woorden zoals wij die spreken.

Ik denk er anders over, maar mijn eerdere berichten zeggen hierover al genoeg, dus hoef ik niet te herhalen denk ik. Tenzij iets niet duidelijk is, dan hoor ik het graag natuurlijk.

Precies, het blijft de druppel. De essentie is dan toch ook, welke ruimte neem je in? Waar houdt de druppel op, en begint de andere?

Is het voor jou niet belangrijk om te weten welke ruimte je inneemt?

Waarom een "!". En waarom zou het daar niet om gaan? Waarom waarom neem je uberhaubt een bepaalde ruimte in, en waarom zijn er grenzen aan jouw ruimte? Ik denk dat het juist erg belangrijk is om te weten welke ruimte je inneemt, en tot waar deze ruimte loopt. Als je deze ruimte namelijk gaat verkennen, zul je jezelf helemaal hebben verkend. En is dat niet juist de reden waarom wij incarneren?

Dus nee, voor mij maakt het niet uit welke ruimte jij inneemt. Maar volgens mij maakt het voor jou wel uit welke ruimte jezelf inneemt.