@Karin, wat heb je dat ontzettend mooi uitgelegd!
@Nims, Hee ik ben jeanne hé, denk erom
Maar even serieus, een periode in mijn leven dacht ik mijn zielenfamilie gevonden te hebben. En we hadden dat gevoel dan ook allemaal en besloten elkaar regelmatig te ontmoeten. Hoe het ook zat, we hadden mooie ontmoetingen, zette lichtcirkels op en deelden ervaringen.
Eén van hen was daarvoor nog in Egypte geweest en ik had het hem bewust niet van te voren gezegd, maar ik voelde dat hij ooit als een van de farao´s geleefd had. Dus ik vroeg: En ben je nog in het museum van cairo geweest, want daar liggen momenteel de farao´s opgebaard. Hij bevestigde mijn vraag. Toen vroeg ik en wat voelde je toen je daar zo stond? Hij keek me verschrikt aan begon te blozen. Dat durf ik niet te zeggen zei hij. Ik zei, zeg het maar gerust want het klopt.Meteen daarop zei één van de anderen, maar jij bent er ook een geweest. Ik weet niet welke maar als je me een lijstje geeft van alle namen kan ik je zo zeggen welke je geweest bent.
Eén van de andere familieleden waar ik nog wel wat mee uit te werken had, zat er direct bovenop en riep enthousiast: ´Oooo, ik voel al zoooo lang ook zóóóó´n enorme verbinding met Cleopatra´ (ik kreeg braakneigingen eerlijk gezegd
). Ik keek haar, maar omdat ik wist dat ze me wel kon schieten hield ik wijselijk mijn mond. Maar op dat moment zei een van de anderen: ´Oja, maar dat klopt dat je dat voelt want jij was haar dienstmaagd´. (voelde me een stuk beter :$).
Het stuk wat tussen ons botste was trouwens ego en ruimte. Ik mocht leren mijn eigen ruimte in te nemen en sterker mijn authenticiteit mocht laten zien en dat mensen soms toch wel dingen op je projecteren die zij in zichzelf moeilijk vinden te aanvaarden, maar dat dat helemaal niets over mij zegt.
Waarom schrijf ik dit eigenlijk? Oja, heeft die wetenschap van wel/geen farao te zijn geweest ons dan uiteindelijk iets opgeleverd?
Neen, kan ik zeggen. Het enige wat ik in deze ontmoetingen geleerd heb, is dat ze mooi waren voor de time-beiing, dat ik niet met vormen en beelden bezig wil zijn, ook geen bevestiging of ontkenning zoek van mijn eventuele helderwetend-, voelend-, of ziendheid. Ik mocht een oud trauma verwerken en deze keer er zélf voor kiezen ergens anders dan mijn ´familie´ te gaan staan, waar ik ze (en mezelf)in feite dus heel dankbaar voor ben. Ik begrijp door dit alles, dat niets voor niets gebeurd en dat de vorm er eigenlijk helemaal niet toe doet. Ik weet nu dat ik gewoon mijn lampje wil laten schijnen vanuit mijn hart. En als dat lampje ineens iets te zeggen heeft, merk ik dat vanzelf.
Liefs,
Pacho