Waarom niet willen aanpassen?

grenzen stellen is niet altijd makkelijk maar wel noodzakelijk,
respect moet je verdienen en dit geldt ook voor kinderen proberen toch ook naar de oorzaak te blijven kijken ipv gelijk er bovenop springen

Ik denk dat het toch te maken heeft met de huidige maatschappij. En wel met de complexiteit en informatiestroom. Even focussen op kinderen: Wanneer je kinderen krijgt dat krijg je me toch een hoop informatie, adviezen, regels, normen, waarden etc. over je heen! Iedereen heeft overal een mening over.

Je moet in staat zijn om heel sterk in je schoenen kunnen blijven staan. Je eigen weg te volgen, naar je eigen intuitie te luisteren, naar je eigen kind te kunnen blijven kijken met al zijn eigen behoeften. Ik denk dat een heleboel mensen dat niet kunnen en ik vraag mij af of je deze mensen dat kwalijk kunt nemen. Niet om het goed te praten hoor. Maar ik denk dat daar wel een deel van het 'probleem' zit.

En ja, naar een ander wijzen is altijd nog makkelijker dan het bij jezelf te zoeken. Daar heb ik toch ook zo'n hekel aan.......

Maar daar steek je weer de schuld op de maatschappij en omgeving. Die omgeving heb je IMO zelf gecreëerd. Het probleem zit hem volgens mij (en ik kan mis zitten hoor) bij de ouders zelve die in hun geluk dat ze een kind hebben er niet aan denken dat niet iedereen dat geluk deelt en vinden dat iedereen zich moet aanpassen. Immers als je gelukkig bent is aanpassen een kleine moeite! Denk dat veel ouders het ook onbewust doen. Ze zijn zo blij met hun kind, ze willen het goed doen en zijn bereid om alles op te geven voor het kind. Dat is heel mooi..Maar daardoor staan ze er niet meer bij stil dat het ook aan het kind kan liggen... (ja ik heb er nog eens over nagedacht en heb dus een nieuwe conclusie getrokken.) maar je mag me altijd corrigeren als je vind dat ik mis ben.

alleen die omgeving dat je daar niet altijd voor hebt gekozen, als ik voor me zelf spreek heb ik dit wel bewust gedaan na de scheiding,maar niet iedereen kan dit voor elkaar krijgen.ook de maatschappij werkt niet altijd mee kath,kijk maar naar alle uitstapjes op scholen en de deling dan tussen arm en rijk
het enige wat je kan doen is je kind begeleiden en niet je ogen sluiten voor mindere of ander eigenschappen die je als ouder zou kunnen missen als kiespijn.
als je niet meedoet aan de rare concurrentie strijd van ouders,leef je ook veel relaxter. maar eerlijk is eerlijk houden van is soms zo groot,dat je niet wil zien op dat moment.maar geloof het maar het komt toch wel op je pad dat je er iets mee moet. maar laat je kind zijn wie die is en echt daar heb ik echt wel eens moeite mee.

dus ja in mijn ogen heb je zeker gelijk dat het ook gewoon aan het kind ligt die zelf bepaald gedrag,keuzes maakt waar jij echt niet gelukkig van wordt.
maar als ze de volwassen leeftijd bereiken is dat hun keus.ook zij zullen hun levenslessen moeten leren. ja en als het goed is laat je ze dus los op een gegeven moment.

Liefde en grenzen maakt van kinderen leuke mensen.
Ik blijf het zeggen want ik geloof echt dat het waar is.
Aan de concurentiestrijd doen ik en mijn kinderen niet mee, ik heb ze bewust zo opgevoed dat ze met een t-shirt van de zeeman net zo blij zijn als de buurjongen met zijn nike-shirt.
En als ze echt een driftbui hebben doet een koude douche wonderen!
Ik weet dat andere mensen zoals hier boven gezegd soms hun kids niet straffen uit angst voor een negatieve reactie uit de omgeving, heel jammer want kinderen ruiken dat en buiten dat op een gegeven moment uit.
Mijn oudste zoon maakte laatst de opmerking, "ik ben nu 18 en nu heb je niets meer over mij te zeggen..", mijn antwoord was,"zolang jij onder mijn dak woont leef je naar mijn regels, zoniet dan zul je een eigen stekje moeten creeeren", kijk keuzes in het leven moet hij zelf maken, wil hij advies zal ik zo goed mogelijk proberen te helpen (nadat hij eerst zelf een en ander heeft uitgeplozen natuurlijk). Maar de regels in huis gelden van 0 tot 100 jaar.
Zolang we onze kinderen als van "ons"zien is het voor mijn gevoel ook veel moeilijker, op het moment dat je je kind als "los"persoon kan zien is het wellicht makkelijker om naar hun gedrag te kijken.
Vooral als kinderen klein zijn zijn ze gevoelsmatig (noem het telepatisch) nog enorm verbonden aan hun ouders, verkeerd gedrag is snel overgenomen.
En eerlijk is eerlijk, ook ik wapper wel eens met mijn handjes, als in de natuur een jong dier over de grens gaat krijgt het ook een knal van moeders.
Daar bedoel ik dan wel een corrigerende tik mee.

Het valt voor veel ouders ook niet mee, velen krijgen steeds later kinderen en alles moet dan op de "perfecte"manier, met perfecte kamertjes, lees de bladen maar, het resultaat is vaak een draak van een kind en ouders die niet begrijpen wat ze nu verkeerd hebben gedaan, het stond toch zo in de boekjes?

Als kanttekening wil ik nog wel even plaatsen dat het natuurlijk niet altijd aan de ouders ligt.
Sommige kinderen zijn lastiger als anderen.

Neem ik even mezelf als voorbeeld, zeiden mijn ouders dat ik beter links kon gaan ging ik standaard naar rechts.
Oh mag ik niet op stap mam? Karin klom uit het raam en was verdwenen. Consequenties waren er zeker, mijn vader was enorm streng, toch weerhield dat mij er niet van om toch alles 1 keer te willen uitproberen. Weken op mijn kamer zitten en compleet genegeerd worden, zomervakanties thuis moeten blijven terwijl het hele gezin op vakantie ging, niets hielp, blauwe plekken van de klappen, ook geen nut.
Dus ik wil maar zeggen, soms ligt het ook aan de inborst van je kind.

Karin zo voel ik het ook,de regels in huis gelden van 0-100 jaar

zeker als ze 18 jaar zijn is opvoeden al klaar,alles wat ze zijn zijn ze ook op dat moment en dat is goed ook.

ja en dan kun je ook tot de ontdekking komen dat er ook minder leuke(karakter) eigenschappen zich wat duidelijker kunnen aftekenen ,en dat is dan het mooie ik heb ze nml ook!

echt?

jij niet dan duuhhhh???

Ik was een ramp voor mijn ouders en ben het nog!
Tegendraads, stronteigenwijs (ook al waarschuwd men mij 100 keer), chaotisch, driftkikker noem maar op
Maar wel een enorm groot hart, volgens mij past de hele wereld erin

Waarom ik mij niet wil aanpassen?
Do as you will as long as you harm none, kortom ik leef mijn leven graag zoals ik dat wil, op eigen terrein gelden mijn regels, ik leef met liefde en respect voor alles dat leeft en leer dat ook aan mijn kinderen.
Het belangrijkste vind ik hiervan nog het respect wat je jezelf verschuldigd bent.

ja denk dat ik nogal eens opstandig was en ben,
onrecht,macht,mensen die zich ver boven jou verheven voelen,de politiek en zijn gestuntel, enz enz,

ik had een lieve vader
mijn moeder ja wij verstonden elkaar niet altijd,maar weet wel dat ze veel van me hield.

Ik heb niet voor niets zo'n strenge pa gekozen
Ik weet dat hij het uit liefde doet/deed, al is zijn manier anders als de mijne.
Mijn moeder was/is psychisch niet in orde en wellicht heeft mijn vaders strengheid mij wel gered.
Vroeger kon ik mij daar erg boos over maken, nu zie ik ook de andere kant.

ja mooi is dat he zo.n inzicht nu je ouder bent,hoor mijn moeder nog wel eens tekeer gaan,en ja spijtig genoeg betrap ik me terwijl ik me nog zo voor genomen had om het niet zo te doen,ga ik toch voor de bijl.
maar kan er wel om lachen niet op dat moment maar later zeg ik wel eens in mezelf ma je zou me moeten horen nu! klink net als jij toen.

Ja, lol, heel herkenbaar!
Ik zeg dat ook wel eens tegen mezelf en herinner me dan ook dat ik vroeger altijd riep : "zo zal ik later noooiiit doen!"
Lol en nu doe ik het soms toch...

ja opvoeden niet altijd even gemakkelijk,kan ook onwijs verdrietig zijn als iets niet overkomt,probeer toch dingen te blijven benoemen, en als ze dan eenmaal hun eigen weg gaan, gaan ook zij kiezen net als wij dat hebben gedaan in datgene waarin zij geloven, en ja dat kan een leven zijn wat jij niet verwacht had.

Ik hoor mijn moeder ook wel eens door mij heen. En het zijn altijd de dingen die je minder waardeerde in de ander. Net als wat jij zei Karin, dat je het nooit zo zou doen later, kan je al op wachten tot het voorbij komt.

Ben soms blij dat ik het aan niemand doorgeef (geen kinderen heb bedoel ik dus)

ach gast het zijn ook weer mooie spiegels hoor!
en jouw genen zijn ook niet verkeerd hoor!

Ja Lena, dat geloof ik graag. Ik kom veel kinderen tegen die het zelfde effect hebben.
Ze hoeven dus niet van mijzelf te zijn, snap ie

Ja, Sylvia soms wel, soms voelt de verantwoordelijkheid zo groot dat ik heel stiekem wel eens denk...had ik maar nooit...
Toch zou ik ze echt niet willen missen, voor geen goud!

...ooo...wat herken ik dit gevoel

Klopt hoor! Maar daar ligt niet alleen de schuld. Het maakt het opvoeden van je kinderen wel honderdduidend keer ingewikkelder dan dat het eigenlijk is. En dát moet je als ouder kunnen handelen.

Er zitten zo veel kanten aan dit alles maar ik denk dat je conclusie ook heel waar is.