Nieuwetijdskinderen en Kristalkinderen

En welk van jouw stellingen is dit dan?
Oog om oog, tand om tand?

Wie niets vraagt, krijgt ook geen antwoorden.
Wie niets zegt wordt ook niet gehoord.

Is helemaal waar NiMS

Nou, ik kan me hier wel in vinden hoor... Maar een andere vraag rijst op , hoe is het zover gekomen...? Hoe zijn wij afgescheiden geraakt? Waarom is het zo moeilijk te accepteren en vertrouwen te hebben in dat wat IS....

Ja Nims en nu zit jij hem zwart te maken...Hij is hier toch niet meer so let him Be

Nou, je bent er bewust van dat het jouw 'probleem' is dat jij niet kunt leven met met subjectiviteit, met het niet- objectief weten. Prachtig! En laat de rest aan een ander, zou ik zeggen. Als ik wel met mezelf kan leven, met een grote mate van niet-weten, dan is het toch aan mij om daar al dan niet een probleem van te maken? Zo veel gemakkelijker om lekker bij jezelf te blijven

omdat we gewoon maar mensen zijn, en dat wat Is niet te grijpen is of zelfs te begrijpen valt(al denken we van wel)
dus moet je het wel uit je zelf halen,tenminste als het belangrijk voor je is.

Vroeger waren God en mens één. Als een kudde schapen. Veilig, maar als schaap heb je niet veel keuze. Je gaat waar de groep gaat. Hoe kun je leren je eigen keuzes te maken als God, het Goddelijke, het altijd voor je doet? Dus begon de Goddelijke afscheiding, met als bedoeling de Goddelijke vonk in elk individu te krijgen. God trok zich steeds verder terug en het werd steeds 'donkerder' op aarde. Om toch bij God te blijven ontwikkelden we Godsdiensten. Rituelen om in contact te blijven met het Goddelijke. Ieder met zijn eigen kenmerk, waarvan de laatste (jongste) drie (Jodendom, Christendom en Islam) het meest individualistisch zijn. We zijn dus al heel ver met dit proces. De volgende stap is dat elk individu vanuit zijn eigen keuze (zonder de rituelen van de Godsdiensten), vanuit het hart, het goede leert scheppen. Dat is de nieuwe tijd. Door de afscheiding hebben we de kans gekregen te leren van onze fouten, en dus vanuit een eigen inzicht in goed en kwaad de wereld te bevolken....

Hoe het zo ver gekomen is m.i.: Door het eten van de boom der kennis van goed en kwaad. Het denken dus (ofwel het ego). Door het denken is de mens zich bewust geworden van de verschillen die er zijn in de wereld en heeft er zo zijn eigen interpretatie aan gegeven. En daarmee het vertrouwen verloren in dat wat IS.
Dat het moeilijk is om weer te accepteren en vertrouwen te hebben in dat wat IS komt mi door dat men dan denkt weer de touwtjes uit handen te moeten geven en niet meer zelf de regie in handen heeft. Angst voor het onbekende is hier duidelijk aanwezig.

Amen

Haha Karin, het is mijn interpretatie van hoe ik het meemaak. Mijn grote momenten van lijden kwamen voort uit het niet goed kunnen overzien (onzekerheid) en het bang zijn mijn invloed (beheersing door het ego) over de situatie te verliezen.
Ieder heeft zijn eigen invulling ervan.

Wat versta jij onder lijden? (misschien handig om er een nieuwe topic over te openen)

Lijden is leren...

Begrijp dat je ervan kunt leren,alhoewel ik dit wel iets te makkelijk gezegd vindt.
Er zijn mensen die heel erg lijden en die noodzaak van het leren kan ik er toch niet altijd in zien!

Dat is ook zo en je moet het zeker niet zeggen op de manier van: eigen schuld dikke bult. Belangrijker is om er te zijn voor mensen die lijden, naar ze te luisteren en ze serieus te nemen. Ik heb kinderen in mijn groep met echte problemen. Ik zeg dan dat ik begrijp dat ze het moeilijk hebben, maar dat ik jammer genoeg niets aan de situatie kan veranderen. Ook leg ik uit dat je door vervelende situaties wijzer wordt, hoewel je als kind liever onbezorgd zou willen zijn. Ook leg ik uit dat iedereen in zijn leven vervelende dingen meemaakt, dus momenten om wijzer van te worden... De één op jonge leeftijd, de ander als hij wat ouder is. Kinderen begrijpen dit heel goed.

Bij volwassenen is vaak lastiger. Dat stukje 'wijzer worden' van je ellende is al vaak een stap te ver. Ik benoem dat dan ook niet zo. Dat inzicht komt er soms ook helemaal niet. Maar bij degenen die er wel van 'leren' hoor je later dat ze 'blij' zijn met hun ellende, omdat het hen bewust heeft gemaakt van de essentie van het leven...

Het lijden van grote groepen mensen op de wereld vind ik helemaal moeilijk... Ik kan soms het journaal niet zien, wordt helemaal akelig van de ellende die je dan ziet. Ik denk dat er behalve persoonlijk karma ook een groter karma uitgewerkt moet worden, en dat dit lijden veroorzaakt wordt door het maken van collectief verkeerde keuzes. Keuzes gebaseerd op angst, niet op liefde.... Er zou genoeg moeten zijn voor iedereen, maar door de manier waarop we met zijn allen de aarde gebruiken en de medemens benaderen zijn er structuren ontstaan van armoede en rijkdom, bevolkingsgroepen die elkaar haten en uitbuiting van de aarde ter verrijking van de rijken.

Dit collectieve lijden stopt pas als we met zijn allen beseffen dat we onze eigen toekomst creeëren, dus ook in staat zijn keuzes te maken vanuit liefde. Ik stuur altijd in gedachten liefde naar de plaatsen op aarde waar het niet goed gaat. Ik betuig mijn medeleven en stuur energie. Soms schaam ik me dat ik op het stukje aarde ben geboren waar het wel goed is. Maar ook dat heeft een reden. Nu ben ik in staat spiritueel bewustzijn te creeëren, te communiceren met gelijksgestemden en de wereld te 'helpen'. Dat zou ik niet kunnen doen op een ander stukje wereld.

Ik weet zeker als veel mensen positieve energie (liefde) sturen naar de plaatsen op de wereld waar het niet goed is, dat er dingen in werking worden gezet waar we nu alleen nog maar van kunnen dromen....

Ik weet zo net nog niet of dat wel het gewenste resultaat geeft Sarina.

positief zijn no matter mat,positieve signalen uitzenden begrijp wat je wil zeggen, maar als het zo eevoudig was zag de wereld er al heel wat beter uit denk ik! geloof ook niet zo in dat dit het probleem oplost,want wordt dit al niet massaal ondernomen,mensen die samenkomen om de wereld te verbeteren??
natuurlijk ergens moet begonnen worden met een omslag,maar zelf geloof ik niet dat de mens in staat is om hier alleen de hand in te hebben.Je zegt zelf al want ik zou dit niet kunnen doen op een ander stukje wereld.
iets wat je totaal buiten beschouwing laat is het menselijk lijden op lichamelijk terrein, kinderen met kanker ,baby,s met aids?? slecht karma dus pech gehad???
Waarom denken mensen altijd dat ze het beter weten,verklaren,waarom gewoon niet accepteren dat we in een wereld leven onrechtvaardig,goed en kwaad, ja en hele mooie dingen.
Mensen hebben keuzes te maken, maar karma, ja pech gehad dit leven moet je lijden??? leg het me maar uit ben benieuwd!!

Misschien heeft die persoon voor dit leven al gekozen om iets ergs mee te maken,
om op die manier de ogen van andere mensen proberen te opennen.
Of om iets anders te betekennen voor een ander persoon en is hetgeen wat hij meemaakt in dit leven helemaal niet voor hem of zijn lessen (misschien dan puur in dienst staan van een hoger doel).
Zoals bijvoorbeeld jonge kinderen die kanker hebben of andere erge dingen.
Zij zijn dan leraar voor hun ouders of andere mensen.

Waarom niet op een ander stukje wereld;

Omdat een ander deel van de wereld de energie die je moet hebben of moet voelen misschien niet heeft.
Of daar is energie aanwezig die jouw groeiproces stoort en toch nodig is voor andere mensen.
Dat jouw specifieke energie meer gewenst/tot uiting kan worden gebracht op dat plaatsje in de wereld.

Waarom dan als er al zoveel mensen zijn die een antwoord hebben op het lijden,is er nog niets veranderd?

Ik denk het niet. Ik vind dat er niets massaal wordt ondernomen. Mensen schrikken heel erg en blijven hangen in de emotie van afschuw. De stap om positieve energie en liefde te sturen wordt volgens mij niet door zoveel mensen gemaakt. Nog niet zoveel mensen zijn zich bewust van de kracht van positief denken. Wél wordt er veel negatief gedacht: 'het zal altijd wel zo blijven....' of 'ik kan er toch niets aan veranderen'... of 'o, wat erg...' Dat is mijn gevoel tenminste.... Stuur jij wel eens bewust liefde naar rampgebieden of oorlogsgebieden?

Ziektes zijn een directe uitingsvorm van onbalans. Als het lichaam volledig in balans is is er geen plaats voor ziektes.
Dit is zowel op geestelijk als op lichamelijk gebied zo.
Vormen van kanker, vooral jeugdkanker, worden genetisch doorgegeven. Dat er steeds meer kinderen komen met kanker is niet zo gek als je weet dat de onbalans steeds groter wordt bij de (vooral) westerse mensen. Het is m.i. een schreeuw van de natuur die op deze wijze aangeeft dat er een onbalans is.
Die onbalans veroorzaken wij zelf zonder dat je je ervan bewust bent. Want wij denken dat we weten wat goed is maar dat weten we helemaal niet. Daarom is het enige dat we kunnen doen om de balans te herstellen; alles loslaten en de natuur haar evenwicht laten hervinden. Dat dit de moeilijkste opdracht is die de mens kan krijgen moge duidelijk zijn. Liever doen we ons best om "liefde" te zenden om zo weer de touwtjes in handen te hebben en "goed" te doen in de ogen van anderen. Dat daardoor de onbalans alleen maar groter wordt i.p.v. kleiner zien ze niet als hun verdienste. Want hoe kun je nu iets "slechts" veroorzaken als je alleen maar "lief" doet!
"Eerst stoppen voor je kunt omdraaien" heb ik hier wel eens gelezen en daar zit voor mij een grote kern van waarheid in.
Sommige mensen moeten om dat te kunnen eerst door een hele grote depressie gaan en helemaal de bodum van de put hebben geraakt voor ze inzien dat niets doen, niets denken het keerpunt is.

Menselijk lijden op lichamelijk terrein is vreselijk. Kanker, aids, verkracht worden, mishandeling.... het kan zomaar met je gebeuren. Dat zijn dingen die bij het leven horen.... Je kiest er niet voor om ziek te worden, je kinderen kiezen er niet voor om ziek te worden, maar je kunt wel kiezen op welke manier je met ziekte en dood omgaat.... Dat zijn volgens mij je levenslessen.

Karma is niet wat je overkomt, maar hoe je omgaat met wat je overkomt.... De weg naar innerlijk inzicht. Ik zou niet kunnen zeggen tegen iemand die ernstig ziek is, tja, daar heb je zelf voor gekozen, leer er maar van.... Zo is het natuurlijk niet.... Maar het is wel zo dat pijn en lijden je dwingen om bij jezelf te komen, meer dan geluk en voorspoed dat doen.

Je wordt geboren om een bepaalde levensles te ervaren. Je kiest er dus voor om geboren te worden en te leren.... Het aardse leven is net een school. Je ervaart geluk en lijden, en zoekt een weg daarin. Hoe meer levens je hebt gehad, hoe meer je hebt geleerd, hoe meer ervaren je wordt.... Je karma is dus eigenlijk je levensles, je thema waar je mee bent geboren. En nogmaals, ik geloof niet dat je ervoor kiest om kanker te krijgen bijvoorbeeld, al voor je geboorte... Ik geloof dat kanker je kan overkomen, en dat je van dit lijden, en ander lijden kunt leren over jezelf.....

Niets doen en denken is in mijn ogen een vorm van apathie. Ik zou echt niet weten hoe ik 'niets' kan doen of 'denken'. Dan ben ik dood vrees ik.... Doen en denken zijn onderdeel van het mens zijn. Dan maar liever de touwtjes in handen nemen.

De natuur is altijd in beweging, het is een proces. Dat proces is door ons denken en doen in een bepaalde richting geduwd. Door op een andere manier te doen en te denken kun je die richting veranderen. Gedachtenkracht is een sterke energie. 'Liefde' sturen is een vorm van positieve bëïnvloeding. Niet omdat 'lief' doen zo lekker voelt voor mezelf of omdat anderen me dan lief vinden, maar omdat liefdevolle energie helend is. Op micro-niveau (het kusje van mama op de zere knie) maar ook op macro-niveau (liefde en aandacht geven aan het leed in de wereld). Ik bedenk geen oplossingen, ik stuur liefde...