Het ego (was: Mini wijsheden)

Inneke,
Ik ben het niet eens met die docent en ervaar het zelf niet zo, dat Alice Miller mensen aanmoedigt om in de slachtofferrol te blijven. Zij wijst juist op de 'stille' slachtoffers: degenen die hun innerlijke pijn (door hun opvoeders aangedaan door mishandeling, misbruik ed.)hebben moeten verdringen vanwege de moraal van 'het eren van ouders'. Mensen kunnen op deze manier ziek worden, vluchten in verslavingen, depressies of grootheidswanen ed. of een vroegtijdige dood sterven...

Door het toelaten van boosheid en de 'misdaden' niet te vergeven zou je toch juist heel veel recht kunnen doen aan het innerlijk verwonde kind, waardoor het juist kan genezen? Sommige misdaden zijn misschien niet te vergeven? Ik geloof absoluut in vergeving en in een hemel voor een Hitler, maar moet ik als méns alles kunnen vergeven? Is dat aan mij? Ja, in spirituele en religieuze kringen staat vergeving en dankbaarheid hoog in het vaandel, en daar plaatst Miller voor mij nu zulke goede kritische kanttekeningen bij.
Waar brengt dit alles ons als wij er niet werkelijk door veranderen, onze pijn met ons mee blijven dragen of doorgeven aan onze kinderen......
Natuurlijk, ook ik zie dat destructief recht en het familiekarma van mijn ouders, hun slachtoffer-zijn. Maar ik zou ten onder zijn gegaan als ik in mijn advocaatrol zou zijn gebleven.

Misschien heb ik te veel schijn-heiligheid en onechtheid gezien tav. vergeving dat ik er minder in ben gaan geloven. Maar ik houd hier zeker geen pleidooi voor het in opstand en boosheid blijven. Want dat wat echte aandacht krijgt zal toch altijd transformeren, daar geloof ik in.... Boosheid laten-zijn en in boosheid blijven hangen zijn twee verschillende dingen. Het eerste bevrijdt en het tweede maakt je tot slachtoffer.


Want hoe moet ik het -misbruikte of mishandelde- kind nu leren: wat dat is, 'je vader eren'? Daar struikel je toch over.....

Wanneer ben je er dan klaar voor?

Ja Liesanne, ik heb het misschien ongelukkig verwoord door het uit de context te halen.
Het is bealnkrijk wat Miller doet met haar boeken en de eerste stap is inderdaad het erkennen van het onrecht dat iemand is aangedaan. Maar het is een eerste stap waar je best niet je hele leven in blijft hangen.Uiteindelijk zijn kinderen willens nillens loyaal tov hun ouders. Er is niemand bij gebaat om dat te ontkennen en werkelijke zelfontwikkeling komt voort uit verbinding. Ik zie het als fasen waar je doorheen gaat en wat mij betreft gaat Miller er niet helemaal doorheen. Vergeven doe je niet voor de ander, het is geen wilsdaad. DAn is het idd schijnheilig! Vergeving is iets wat je overstijgt, wat je voelt op het moment dat je eraan toe bent. Het neemt nooit de feitelijke schuld weg, maar maakt dat degene die vergeeft vrijer door het leven kan gaan.
Ik kan je de boeken van Nagy aanraden rond contextuele therapie. Het is geen simpele benaderingswijze en de terminologie is soms even wennen, maar zo rijk! Het heeft voor mij heel veel betekend en doet het nog.

Ik ben het trouwens eens met de dingen die je zegt, maar voel dat ik het niet helemaal goed kan verwoorden. Het leven is een proces en sommige dingen zijn moeilijk te vangen in 'een mening' via de pc. Het komt dan bot over. Wat ik hier beschrijf gaat stapje per stapje en niet zo 1,2,3 zoals ik het hier weergeef.

Ja, ik vind het ook lastig om te verwoorden en goed uit te leggen hoe ik het bedoel. Ik denk dat ik wel snap wat je wil zeggen..
Voor mij verkondigt Miller geen absolute waarheid, maar veel van wat ze zegt voel ik als 'mijn' waarheid. Maar er zijn zoveel waarheden en samen zijn ze de 'grote waarheid'.(en en en)
Ik zal eens kijken naar Nagy, kan je een boek aanraden?

Of degene die vergeeft vrijer door het leven kan gaan.....dat ben ik nog aan het uitzoeken, daar kijk ik dus momenteel heel kritisch naar.....

Ik ook hoor Liesanne. "Moeten vergeven" kan nooit het uitagnspunt zijn!

De boeken die ik heb staan van Nagy zijn vrij moeilijk te doorwostelen omdat ze meer voor therapeuten dan voor 'leken' geschreven zijn. Maar wel de moeite! Ik denk dat "tussen geven en nemen" het meest toegankelijk is.

Op www,lerenoverleven.be vind je ook meer info. Wil wel even eraan toevoegen dat hij ook niet heilig is voor mij Maar hij is zeer confronterend omdat hij uitgaat van de verantwoordelijkheid die iedere generatie heeft tov de volgende. Eigenlijk is hij zeer anti-individualisisch en dit vind ik dan weer een heel mooie aanvulling op het soms toch wel navelstaarderige gepreek dat in de New Age wereld de ronde doet.

Omdat het op een bepaald moment juist kan aanvoelen om te doen.
Het kan zijn dat je daarvoor niet openstaat in dit leven.
Maar het kan zijn dat je op een morgen opstaat en die zware energie is van je schouders gevallen.
Of je zegt tegen jezelf waarom zou ik die mens nog haten ik kan beter mijn energie anders gebruiken.
Wanneer je er klaar voor bent zul je het wel voelen.

Ik denk als je kunt vergeven dat je dan de ultieme vrijheid hebt verworven. Vergeving betekent dat je begrijpt, echt begrijpt, wat er in de ander omgaat. Zoals Jezus aan het kruis nog zei, vergeef het hun want zij weten niet wat ze doen...... Als je dat kunt ben je vrij. Zoals Victor Frankl. Hij was vrij toen hij besefte dat niemand hem zijn identiteit kon afpakken. Als je niet meer afhankelijk bent van 'wat anderen je hebben aangedaan' of 'wat anderen je aandoen' ben je vrij..... (en heb je vergeven....)

"Als je niet meer afhankelijk bent van 'wat anderen je hebben aangedaan' of 'wat anderen je aandoen' ben je vrij..... (en heb je vergeven....)"

dat is het.

Dit is nu precies wat Alice Miller weerlegt in 'de opstand van het lichaam'. (het gaat hier wel over slachtoffers van ernstige mishandeling en misbruik)
Een citaat:
“Als iemand tijdens een gesprek zegt: 'ik houd niet van mijn ouders, want die hebben me voortdurend vernederd', krijgt zo iemand altijd van alle kanten de gebruikelijke adviezen: hij moet zijn houding veranderen als hij volwassen wil worden, hij mag niet met haat in zijn hart rondlopen als hij gezond wil worden, hij kan zich alleen van haat bevrijden wanneer hij zijn ouders heeft vergeven .Er zouden geen ideale ouders zijn, alle ouders zouden wel eens fouten maken, en die moet je tolereren, en dat is iets wat je als volwassene kunt leren.
Die adviezen klinken allemaal zo overtuigend omdat we ze allang kennen en misschien zelfs als verstandig hebben beschouwd. Maar dat zijn ze niet. Veel ervan berusten op verkeerde veronderstellingen, want het is niet waar dat vergiffenis bevrijdt van haat. Vergiffenis helpt alleen om haatgevoelens af te dekken, en deze (in het onbewuste) nog sterker te maken.
Het is niet waar dat onze verdraagzaamheid met de jaren toeneemt. Integendeel zelfs; het kind tolereert de absurditeiten van zijn ouders omdat het die als normaal beschouwt en omdat het zich niet mag verweren. Pas de volwassene gaat lijden onder de onvrijheid en de dwang, maar hij voelt dat lijden in relaties met surrogaatpersonen, met zijn eigen kinderen en partners. Zijn kinderlijke, onbewuste angst voor de ouders verhindert dat hij de waarheid onder ogen ziet. Het is niet waar dat haat me ziek maakt -verdrongen, afgesplitste haat kan me ziek maken, maar niet het bewust ervaren en uitgesproken gevoel. Als volwassene voel ik de haat alleen wanneer ik blijf steken in een situatie waarin ik mijn gevoelens niet de vrije loop kan laten. In zo’n afhankelijkheid begin ik te haten. Zodra ik die haatgevoelens loslaat (en als volwassene kan ik dat in de meeste gevallen, behalve als gevangene in een totalitair regime), zodra ik mezelf bevrijd uit zo'n slaafse afhankelijkheid, voel ik geen haat meer. Maar als de haat aanwezig is, helpt het niet jezelf die haat te verbieden, zoals dat door alle godsdiensten wordt voorgeschreven. Men moet het gevoel begrijpen om te kunnen kiezen voor gedrag dat de mens van de haat opwekkende afhankelijkheid bevrijd.”

Het klinkt mooi om net als Jezus te zeggen ‘vader vergeef het hun’…….echter ik bén Jezus niet, al doe ik mijn best om op weg te gaan naar een dergelijke staat van verlichting die hij heeft bereikt.
Ik kan me vinden in de mooie beschrijvingen over vergeven zolang wat hier boven door Miller is beschreven maar niet uit het oog wordt verloren. Want wat stelt een mooie spirituele of religieuze denk- of leefwijze voor als ze de ‘echte waarheid’ wil toedekken. Ultieme vrijheid ontstaat volgens mij dáár waar alle gevoelens van kwetsing (van het verwonde kind) er mogen zijn en ervaren mogen worden. Het begrijpen en doorleven van je eigen innerlijke pijn, ipv. het je richten op het begrip naar de ander toe, dat geeft naar mijn idee de echte bevrijding van waaruit je verder kan. En ja, dan verdwijnt ook de haat. Wat gevoeld wordt wil geleefd worden……
Ik ben van mening dat een ‘dieptepsychologisch onderzoek’ naar onszelf ( de reis naar binnen) ons eerder naar een staat van ‘verlichting’ zal brengen dan dat wij ons ‘spiritueel gedachtegoed’ proberen eigen te maken. Voor mij gaat het samen op en mag het ene het andere niet uitsluiten.

Waar inzicht, Liesanne.

Dat is helemaal waar. Alle zogenaamde spirituele adviezen zijn meestal niet doorleefd. DAar gaat het om. Jezelf iets eigen maken, verzamelen...en de rest wegduwen heet geen zin.
Het is juist door ergens door te gaan dat je bij een diepere laag komt die denken en emoties overstijgt.
Waar het om gaat is dat je erkenning krijgt voor wat je is aangedaan. Dat je eerst helemaal mag voelen hoe vreselijk het is, hoe'n pijn je hebt geleden en hoe onrechtvaardig het is. "Dat had nooit mogen gebeuren" en iemand die bij je blijft in de acceptatie van wat er is gebeurd, dat is zo belangrijk. Pas dan als je daar doorheen bent is er ruimte (voel je ruimte) om iets anders toe te laten.
En die reis naar binnen moet ieder voor zich doen...

Jezus heeft geen staat van verlichting bereikt, hij is zo geboren. Hij kon zeggen: 'vergeef het hun want zij weten niet wat ze doen' omdat hij het begreep, niet om een moralistisch statement te maken. Jezus kende geen haat.

Niet iedereen wordt verlicht geboren, anders zou het niet meer nodig zijn geboren te worden. Degenen die verlicht geboren worden zijn hier om anderen verder te helpen, en een voorbeeld te zijn.

Als je moet vergeven om haatgevoelens te bedekken is het niet echt vergeven..... Het is goed om haatgevoelens te hebben als die er zijn, want daar moet je doorheen om te leren over haat en vergeving.... Maar je moet niet jezelf daardoor minder gaan voelen dan een ander, minder verlicht of zo. Jezelf vergeven dat je deze gevoelens hebt is wellicht de eerste stap....

"Niet iedereen wordt verlicht geboren, anders zou het niet meer nodig zijn geboren te worden. "

Dit snap ik niet. Waarom is jezus dan geboren? Ik denk dat we juist wel verlicht geboren moeten worden. Ziehier de nieuwetijdse kinderen. Als die niet verlicht geboren zijn, dan weet ik het ook niet meer.

waarom jezelf vergeven?

Jezus is geboren als kristalkind. Kristalkinderen zijn heel wijs en kennen geen haat, alleen liefde. Verlichting wordt in het spirituele altijd erg hoog aangeschreven, maar er zijn maar weinigen die het in hun aardse leven bereiken.

Je wordt geboren om de lessen uit te werken waar je in je vorige leven niet uit bent gekomen. Telkens weer. Tot je uiteindelijk begrijpt, en dus 'verlicht' bent. Je hebt er heel veel levens voor nodig, de weg naar verlichting. Als je eenmaal verlicht bent heb je je lessen geleerd, en hoef je niet meer geboren te worden.

Tenzij je ervoor kiest de niet-verlichte mensen te helpen. Dan wordt je geboren met dat doel, zoals Jezus.

Nieuwetijdskinderen zijn niet verlicht geboren omdat die een andere taak hebben, namelijk het doorbreken van de geijkte maatschappij. Een lastige taak, waar je (juist) niet verlicht voor hoeft te zijn. Nieuwetijdskinderen kennen net als anderen ook gevoelens van haat, onbegrip en angst. Kristalkinderen daarentegen zijn vol liefde en kennen geen haat, in die zin worden ze dus wel 'verlicht' geboren. Ook weer met als doel de maatschappij te dienen...

Ik denk dat je in het laatste stukje juist al aangeeft wat 'vergeving ' kan zijn.

Ik ben van mening , maar kan daarmee alleen uit eigen ervaring spreken en van degene waar ik mee betrokken ben geweest, dat je idd haat niet weg kan stoppen en dat gevoel moet doorleven. Anders blijft het sluimeren. In mijn geval had ik geen haat gevoelens, maar wel de gevoelens wat het me me had gedaan. Het wegstoppen heeft geen zin, het sluimert in je en bevrijdt niet werkelijk.

Maar Liesanne, ik denk wel dat uiteindelijk vergeving gaat werken . Niet dat je de persoon , jezelf of de situatie moet vergeven . Maar wel op die manier vergeven dat je het los kan laten, dat er zo min mogelijk energie naar toe gaat. En dat je je in die zin vrij maakt wat ze de zgn. 'slachtofferrol' . ( ik heb altijd wat moeite met die benaming )

Persoonlijk denk ik dat het ' vergeven ' je vrij maakt van een energie die niet werkelijk bij jou hoort en daarmee de weg opent naar jezelf. De weg naar het meer zijn dan hetgeen met je gebeurt is , dat los te laten en achter je te laten .
Het is een onderdeel van je , maar je bent het niet zelf.
En dat geeft in mijn ogen de werkelijke vrijheid.

Ik weet niet of Sarina dit precies bedoelt met vergeving van jezelf, maar dit is hoe ik het oppak en zelf toepas....al is het met vallen en opstaan ;-)))

Ik denk niet dat Jezus verlicht geboren is. Hij was voorbestemd om de Christusenergie naar de aarde te brengen. Hij was als kind al in de leer bij de toenmalige spirituele scholen. Maar Christus is hij pas geworden aan het kruis.

Verlichting is volgens mij niet meer of niet minder dan met complete overgave leven in het Nu. Het is niet te bereiken door er naar te streven en te zoeken want dan bereik je het nooit. We vangen er allemaal wel eens een glimp van op. Maar in woorden uitdrukken is ondoenbaar.

Ik heb het moeilijk met de termen kristal- en indigokinderen. Allemaal termen en concepten die geweldig klinken. Dat er kinderen geboren worden met een groot bewustzijn, dat is zeker- maar moeten we nu alles zo in Nieuwetijdshokjes duwen? Ik weet het niet hoor, merk gewoon dat ik er een grote weerstand tegen heb en dat terwijl ik zelf volgens sommigen ook in zo'n hokje pas

@Sarina, wb het verlicht-zijn van Jezus: mede door de boeken van Hans Stolp (waarvan ik vele in mijn kast heb staan) was ik het ook zo gaan zien (zoals Inneke het beschrijft) dat in Jezus de Christusgeest bij zijn doop aan het licht gekomen en geboren en is en dat hij door zijn inwijdingtreden, door de dood heen, de Christus is geworden. Maar goed, dat is ook maar een uitleg.

De beschrijving die je geeft van kristalkinderen is voor mij moeilijk voor te stellen...ik geloof niet dat ik ze ken....

Had je mijn vraag gezien....ik ben wel benieuwd naar jouw uitleg.


@ Dilani, dat geloof ik ook wel dat vergeving gaat werken, mits er dus 'voorwerk' is gedaan. Het belang dáárvan wil ik graag duidelijk maken.


De weg naar verlichting, bevrijding of hoe je het ook wilt noemen is volgens mij toch 'hard werken'.

Vergeving is toch een werkwoord. kunnen vergeven is deels be-grijpen en deels een liefdevol gebaar of houding misschien die je bevrijdt van de pijn (van destijds). een ander vergeven is gelijk de be-vrijding van je eigen zielepijn........

Verontwaardigd of boos blijven over situaties is tevens jezelf slachtofferen. Als je je bewust wordt, dan zal het steeds moeilijker worden te blijven slachtofferen omdat onwetendheid de oorzaak van alle pijn is. Dus ook de onwetendheid van je eigen gekwetste verhouden tot anderen.........

Iedereen wil harmonie en liefde voelen in zijn/haar hart........ vergeven is een heel eind op het pad naar verlichting, zeker als het innerlijke sereniteit blijkt te geven...........

Soms een lange weg voor we het aangaan met vergeveing en soms ongelooflijk zwaar, maar het werkt wel.
Mensen zijn niet slecht, mensen zijn onwetend; zegt de Dalai Lama. Volgens mij heeft hij gelijk.























knuffels voor iedereen hier!!!

Die laatste zin vind ik ook erg mooi, maar dat wil voor mij niet zeggen dat alles wat mensen vanuit onwetendheid doen ook - zonder meer- vergeven hoeft te worden..... het 'slechte' wat ons overkomt of overkomen is, daartegen mogen we in opstand komen... zelfs God 'haat' soms, staat er in bijbel beschreven.

Het gaat volgens mij om verdringen....dat is volgens mij een van de grootste problemen van de mensheid.
We leggen onszelf op om 'goed' te zijn- vanuit harmonie en liefde te leven-, te vergeven ed, maar wij slaan de plank mis als wij daardoor onze 'schaduwkant'(boosheid en haat ea.) verdringen....
Ik denk dat niet vergéving van pijn kan bevrijden, pijn verdwijnt mi. pas als je het 'doorleeft'.
Ons vergeven kan onze haat vastzetten en inderdaad ons of anderen tot slachtoffer maken. Als we de verdringing opheffen komt de werkelijke bevrijding en ja, dan kunnen we ook vergeven...en gaan we juist de onwetendheid herkennen en echt begrijpen, je hoeft dan ook niet boos te blíjven.
Zo is hoe ik het (nu) zie.(maar ik geloof dat ik in herhaling val)

ik vind het een mooi gesprek......