Voila… Ik mocht hem daarnet zelfs bijna aanraken! Zat op vier centimeter van zijn snuitje verwijderd…Maar toen schrok hij van de buurman en sprong hij weg…Ontzettend snel is zo’n kikker trouwens.
Leuk ding…Hij wekt me dan wel van het moment dat het licht wordt met dat rauwe stemgeluid van hem…Vreemd…Ik blijf hem zeggen…Zou het dan toch een vent zijn? Naja, ik vergeef het hem, of haar…Dat het me steeds wekt! Weet je wat, ik maak er gewoon hem van! Als hij het er niet mee eens is moet hij maar wat komen zeggen…(ik schrik me dood als er morgen plots een kikker op mijn vensterbank zit te kwekken)
Een fris zomerwindje speelt met mijn gordijnen. Ik heb echt genoten van dat windje over mijn huid toen ik voor het eerst weer in een topje buiten kon komen… Het heerlijke branderige gevoel van zonnenstrallen die je huid bruinen (ik heb al een aardig tintje overigens) De zachte zomerbries die voor een aangename pauze tussen het( branden zorgt waardoor je er weer tegen aan kan…Het waait altijd nét op tijd!
Bovendien herleeft de natuur weer helemaal! Onze tortelduifjes die jaarlijks een nestje hebben onder onze dakgoot waren een week geleden alweer aan het kijken of het hier nog veilig was, en ondertussen heb ik ze al op en aan zien vliegen met twijgjes, bladeren enz! Dus er komen weer kleintjes! Die knappe vogeltjes zouden ook eens een naam moeten krijgen eigenlijk. Het is best een leuk zicht om die kleine grijze wezentjes op de elektriciteitskabel zoveel meter boven de grond lekker romantisch te zien doen.
Maar dat is niet het enige…De hele natuur heeft gewoon iets levendigs over zich van het moment dat er een zonnestraaltje tot op de aarde reist. Ook op school merk ik het overigens. Valt het jullie niet op? Iedereen is levendiger, er wordt meer gelachen, mensen zijn vrolijker, actiever…Vandaag was het een prachtig zicht. Tussen de uren in als we van het ene lokaal naar het andere verhuizen, zag je iedereen weer lekker op de banken zitten…Lekker lui en onbezorgt (bij wijze van spreken dan). De leerkrachten zullen het beslist minder leuk gevonden hebben maar ik vond het echt een gezellig zicht. Ook de klassen worden weer met elkaar herenigd. In de winter kruipt iedereen in een hoekje waar geen wind of koude aan kan met zijn groepje, in de zomer staat iedereen bij elkaar…Mensen zijn meer vergevingsgezind vind ik.
Voor ons, studenten van 6 STW, begint het echter nu nog maar net…Wij tellen de dagen af…Het komt allemaal zo dichtbij! Nog 15 lesdagen tot we onze zesgangenmenu mogen opdienen voor een jury en ons eerste onderdeel van ons eindwerk afgewerkt wordt. Nog 23 lesdagen tot we aan onze laatste examens (hopelijk) van deze school mogen beginnen, nog 34 dagen en we staan ons mensgerichte onderdeel (waarvoor ook de stage was) te verdedigen tegenover een 4-koppige medogenloze jury, daarna volgen er 3 zenuwslopende dagen voor we, maandag avond, te weten komen of we op de proclamatie mogen verschijnen of niet…En tenslotte nog eens 2 dagen voor we dat felbegeerde papiertje waar we al zes jaar voor aan het knokken zijn dan eindelijk definitief in handen hebben…
We hebben het gisteren trouwens moeten ondertekenen…Dat je voor zo’n simpel papiertje zo hard moet werken, onvoorstelbaar…Dat zo’n stom bladje de springplank naar je toekomst is…
Eng hoor, beseffen dat het nog maar zo kort is voordat we aan onze laatste sprint van een 6-jaar lange marathon beginnen…Allemaal enigszins uitgeput en misschien zelfs een tikkeltje schoolmoe…Niet zozeer schoolmoe als in leer moe…Maar gewoon de school waar we nu zitten beu zijn…een nieuwe directeur bracht een hoop veranderingen met zich mee en het blijkt dat we ons ergens toch een beetje gehecht hadden aan de “oude gang van zaken”….Die nieuwe regels liggen ons helemaal niet zo!
Maar er zijn ook leuke momenten…Zo hebben we eigenlijk nog vrij weinig les…Onze leerkracht Nederlands zij gisteren na een blikje op de klas “jullie zijn het echt niet meer gewoon om les te krijgen he?”
Je zag iedereen even opspringen uit een dutje omdat de toon in haar stem anders was en we allemaal hoorden dat, wat ze zei, weinig of niets met de les te maken zou hebben…Maar toen het door drong zakte iedereen terug in de gemakkelijke houding van er voor en ging rustig verder… Zo is onze klas over het algemeen wel eigenlijk. Als ze ons met rust laten, wij hen ook. We zijn stil en laten leerkrachten ongestoord hun lessen geven maar van opletten komt er weinig in huis…Toch zijn onze punten wel vrij goed….We zijn gewoon een aparte bende. Then again, zijn we ook een technische richting… We doen gewoon wat er van ons verwacht wordt…
“De jeugd” is niet lui…Ze doen wat volwassene verwachten…Stel je verwachtingen bij en wij stellen ons gedrag bij…
Waarom ik dit hele verhaaltje schrijf? Geen idee, het moest gewoon van me af
En misschien heb ik ook een beetje last van studie ontwijjkend gedrag...Maar dag mag je niet zeggen 
