Michelle is geboren op 29-12-2003 (gebnr: 19/10/1)
Ze begon met huilen 7 dgn na haar geboorte en hield niet meer op.
Ze was alleen stil als ze bij me lag, of in de draagzak hing. En dat deden we dus ook zoveel mogelijk.
Ze ontwikkelde zich erg snel, kruipen met buik van de grond met 6 mnd, 2 weken later trok ze zich op tot staan, en met 8 mnd zat ze zonder steun. Haar eerste stapjes los waren in de 2e week na haar 1e verjaardag.
Maar met 8 mnd begon ze met hoofdbonken, tegen het hoofdeind van haar ledikant. Oke in de boeken staat dat kan, om in slaap te komen en meer dan zorgen dat ze zich niet bezeren kan je niet doen. Maar het bleef aanhouden en werd ondraaglijk, ook 's nachts ging ze bonken als ze wakker werd. Toen ze 13 maand was is ze naar een eenpersoonsbed verhuist, in de hoop dat het hoofdbonken zou stoppen.. Maar ze begon met haar kont op de matras te slaan, op en neer wippend zodat de matras los kwam van de lattenbodem en weer neerplofte. Uren hield ze dit vol, ook midden in de nacht. Om gek van te worden.. En haar uit bed halen was ook geen optie, dat hebben we gedaan een tijdje maar als het tijd was om naar bed te gaan begon het gebonk weer... Dan maar laten liggen.
Met anderhalf had ze de tic om te gaan wiebelen op de bank, van voor naar achter, met haar rug en hoofd tegen de rugleuning van de bank. Haar manier om te laten zien dat er iets niet goed is.
Wat er niet goed is... kan vanalles zijn, dat ze geen snoepje krijgt, de muziek aan moet, of een andere zender op de tv, maar ook als ze boos is of verdrietig gaat ze wiebelen op de bank..
Inmiddels zijn we ons 3e bankstel aan het verslijten sinds Michelle geboren is.
Ze is erg creatief, vooral met eten en muziek. Toen ze anderhalf jaar oud was (en Ashley 2.5) waren ze in een onbewaakt ogenblik de keuken ingeslopen en hebben de keuken omgetoverd tot een waar slagveld van cacaopoeder, poedersuiker, hagelslag en andere troep. De telefoon was gebakken in de magnetron.. Met het opruimen sneuvelde de stofzuiger die niet tegen dat fijne spulletje kan.. ik heb daar zelfs nog foto's van gemaakt.. LOL
Michelle ging als dreumes al alleen aan de wandel, met de buggy boodschappen doen bij de AH op de hoek. Nu is ze 4 en weet erg goed de weg in de buurt en ze loopt dan ook regelmatig weg als je niet op haar let.. ja ik zeg op haar let, want ze vraagt veel begeleiding.
Op de peuterspeelzaal kwam ze binnenstormen, begon aan van alles maar écht iets afmaken doet ze alleen als je haar daar op wijst en er toezicht op houd. Nu ze naar de basisschool gaat, is ze aan de ene kant een aanwist voor de klas, ze is erg creatief en sociaal maar aan de andere kant vraagt ze erg veel aandacht omdat ze snel afgeleid is.
Maar ze is ook een superkind, ze is erg muzikaal, kent liedjes uit haar hoofd, heeft ritmegevoel en kan goed dansen. Ze kookt graag, maakt de toetjes hierin huis, schilt de aarappelen, wast af enz. En als klap op de vuurpijl, ze leert zichzelf zelf dingen aan. Ze stapte ze op de fiets zonder zijwieltjes en fietst er op weg!
Haar aanpak hebben we veranderd, in het begin gaven we duidelijke grenzen, die ze allemaal op de proef stelde, van straf oid trekt ze zich weinig aan, het veranderde haar gedrag niet.
Nu mag ze heel veel, rondjes fietsen rond het huizenblok etc. Als ze zich aan de gemaakte afspraken houd die we samen maken. Je mag rondje fietsen, maar alleen op de stoep. Doet ze dat niet, krijgt ze nog een kans en als dat niet werkt moet ze naar binnen en word er gepraat.
Als jij mij zou zijn, en ik fietste zomaar weg, hoe zou jij dat vinden? En wat voor straf zou je mij geven als ik dat deed?
De straf die ze dan verzint, krijgt ze zelf. EN dat werkt perfect.
Het kost wel veel tijd en onderhandelingsvermogen om tot de juiste afspraken te komen en de straf te verzinnen en uit te voeren. Maar het werkt zo het beste voor beide partijen.
Maar 26 mei hebben we haar intakegesprek bij de jeugdpsych.
Ze word wel onderzocht op ASS
Michelle
Delen:
Evelyn Maureen
mei 4 '08
Tijdens de zwangerschap van Michelle woondden we nog in de oude omgevind, de achterhoek. Waar ik dus echt geen leuke jeugd heb gehad. Ik had steeds het gevoel in de gaten gehouden te worden. Is ook niet zo gek als je in een klein dorpje woont waar iedereen elkaar kent en iedereen al een oordeel klaar heeft voor je zelf iets hebt kunnen zeggen.
Haar zwangerschap was zwaar, veel bekkenklachten, nauwelijks kunnen lopen, veel pijn. Daar heb ik Diclofenac voor gekregen. Maar niet geslikt na het lezen van de bijsluiter.
Tijdens haar zwangerschap ook het contact verbroken met een aantal mensen die bij mijn verleden horen. Dat was een enorme opluchting.
Het was wel een mooie tijd, ik wist wat ik wilde, ging daar ook voor. En tijdens de pretecho was het een feestje, ze zwaaide en haar zus Ashley was idolaat van haar hartslag die te horen was op de monitor. Haar kamertje was precies zoals we in gedachten hadden, roze, lila en zilver.
Haar bevalling was een regelrechte ramp. De geboorte niet, maar de placenta bleef zitten en die is zonder verdoving verwijderd op de verloskamer van het ziekenhuis. In totaal ben ik daarbij 1.5 liter bloed verloren. We bleven een nachtje ter observatie en die hele nacht heeft ze in m'n armen geslapen terwijl ik niet kon slapen en dus naar muziek heb geluisterd. De top 2000 LOL.
De eerste dagen ging prima, maar na 7 dgn begon ze met huilen en hield niet meer op. Van alles geprobeerd, uiteindelijk gestopt met borstvoeding en alles gaan kolven en in flesjes gedaan. Dat volgehouden tot 12 weken en toen overgestapt naar flesvoeding.
Van vloeibaar naar vast voedsel was helemaal geen probleem, zet het voor en ze eet het op.
Tot ze met een jaar meer problemen kreeg met eten, zuurkool is ze echt ziek van geweest. 40 graden koorts, overgeven, diarree, suf en slap.
Mayonaise en ketchup is nog steeds een beetje een ramp, van vlekjes tot buikkrampen. scherpe kruiden hoef je ook niet te geven, net als tomaten. Van suiker word ze hyper.
't is een hele zoektocht naar wat ze wel en niet verdraagt, niet alleen dat zorgt voor veel onbegrip, maar ook frustratie, want hoe leg je haar uit dat ze echt geen ijsje krijgt om 11.00 terwijl de buurtkindjes daar wel mee lopen? Waarom ze geen snoepjes enz krijgt, of wel snoepjes maar dan biologisch zonder E nummers.
Slapen doet ze wel super, ze slaapt meteen in en het hele klokje rond, maar na heftige drukke dagen word ze wel eens huilend wakker en is totaal onbereikbaar.
Haar zwangerschap was zwaar, veel bekkenklachten, nauwelijks kunnen lopen, veel pijn. Daar heb ik Diclofenac voor gekregen. Maar niet geslikt na het lezen van de bijsluiter.
Tijdens haar zwangerschap ook het contact verbroken met een aantal mensen die bij mijn verleden horen. Dat was een enorme opluchting.
Het was wel een mooie tijd, ik wist wat ik wilde, ging daar ook voor. En tijdens de pretecho was het een feestje, ze zwaaide en haar zus Ashley was idolaat van haar hartslag die te horen was op de monitor. Haar kamertje was precies zoals we in gedachten hadden, roze, lila en zilver.
Haar bevalling was een regelrechte ramp. De geboorte niet, maar de placenta bleef zitten en die is zonder verdoving verwijderd op de verloskamer van het ziekenhuis. In totaal ben ik daarbij 1.5 liter bloed verloren. We bleven een nachtje ter observatie en die hele nacht heeft ze in m'n armen geslapen terwijl ik niet kon slapen en dus naar muziek heb geluisterd. De top 2000 LOL.
De eerste dagen ging prima, maar na 7 dgn begon ze met huilen en hield niet meer op. Van alles geprobeerd, uiteindelijk gestopt met borstvoeding en alles gaan kolven en in flesjes gedaan. Dat volgehouden tot 12 weken en toen overgestapt naar flesvoeding.
Van vloeibaar naar vast voedsel was helemaal geen probleem, zet het voor en ze eet het op.
Tot ze met een jaar meer problemen kreeg met eten, zuurkool is ze echt ziek van geweest. 40 graden koorts, overgeven, diarree, suf en slap.
Mayonaise en ketchup is nog steeds een beetje een ramp, van vlekjes tot buikkrampen. scherpe kruiden hoef je ook niet te geven, net als tomaten. Van suiker word ze hyper.
't is een hele zoektocht naar wat ze wel en niet verdraagt, niet alleen dat zorgt voor veel onbegrip, maar ook frustratie, want hoe leg je haar uit dat ze echt geen ijsje krijgt om 11.00 terwijl de buurtkindjes daar wel mee lopen? Waarom ze geen snoepjes enz krijgt, of wel snoepjes maar dan biologisch zonder E nummers.
Slapen doet ze wel super, ze slaapt meteen in en het hele klokje rond, maar na heftige drukke dagen word ze wel eens huilend wakker en is totaal onbereikbaar.
Evelyn Maureen
mei 5 '08
Nee, niet depressief.
Ik had juist een veel leukere zwangerschap dan bij Ashley.
Geen verplichtingen aan een baas, lekker alle tijd om te zwangeren en bezig te zijn met Ashley.
Mijn zwangerschapsdagboek ziet er heel anders uit dan bij Ashley.
Niet beredenerend, maar voelend, met veel gedichtjes, songteksten en gedachten.
Ik was ook nog eens tegelijkertijd zwanger met nog 2 buurvrouwen. Met 1 buurvrouw had ik op dat moment erg goed contact. DIe kwam dagelijks een bakkie doen en samen hadden we het erg gezellig. Zij had overigens wel paniekaanvallen waarbij ze dus bij mij kwam. De gedachte dat ze met de bus moest was al teveel stress. We hebben elkaar echt gesteund, zij hielp mij met poetsen en boodschappen als ik pijn in m'n bekken had en ik hielp haar bij de paniekaanvallen . Ook al hoefde ik haar alleen maar aan te horen en en bakkie te doen. We deden veel samen, elke middag even samen de deur uit ik met kinderwagen en Ashley zij alleen en later gingen we met alle kids, toen die van haar ook was geboren.
Ik had juist een veel leukere zwangerschap dan bij Ashley.
Geen verplichtingen aan een baas, lekker alle tijd om te zwangeren en bezig te zijn met Ashley.
Mijn zwangerschapsdagboek ziet er heel anders uit dan bij Ashley.
Niet beredenerend, maar voelend, met veel gedichtjes, songteksten en gedachten.
Ik was ook nog eens tegelijkertijd zwanger met nog 2 buurvrouwen. Met 1 buurvrouw had ik op dat moment erg goed contact. DIe kwam dagelijks een bakkie doen en samen hadden we het erg gezellig. Zij had overigens wel paniekaanvallen waarbij ze dus bij mij kwam. De gedachte dat ze met de bus moest was al teveel stress. We hebben elkaar echt gesteund, zij hielp mij met poetsen en boodschappen als ik pijn in m'n bekken had en ik hielp haar bij de paniekaanvallen . Ook al hoefde ik haar alleen maar aan te horen en en bakkie te doen. We deden veel samen, elke middag even samen de deur uit ik met kinderwagen en Ashley zij alleen en later gingen we met alle kids, toen die van haar ook was geboren.
Evelyn Maureen
mei 26 '08
Vanmorgen hebben we het intakegesprek gehad bij de jeugdpsych.
Michelle ging apart om wat dingetjes te doen, schilderen, blokken bouwen enz. Terwijl m'n man in een andere kamer het gesprek had over de vragenlijsten die we ingevuld hadden.
Het ging allemaal goed. Tot het bijna afgelopen was, Michelle was erg moe en liet haar van haar ' beste kant' zien.
Rollen over de grond, babytaal praten, verstoppen onder de tafel, tot het punt dat ze naar huis gingen en ze op de grond ging liggen en weigerde nog verder mee te lopen.. M'n mannetje heeft haar naar beneden moeten tillen onder hevig protest van Michelle.
We krijgen deze keer geen adviesgesprek, maar met spoed een psychiatrisch onderzoek.
Ik ben blij dat ik net als bij Ashley een dagboek heb bijgehouden over haar eerste levensjaar, daar staat alles in over huilen, eten, slapen, ontwikkeling, haar dagritme en dagelijkse dingetjes als dagjes uit en hoe ze daar op reageerde.
Ik hoop dat ze snel een diagnose heeft, haar gedrag word steeds heftiger en onze rek is bijna op. Ik zie als een berg op tegen de zomervakantie...
Michelle ging apart om wat dingetjes te doen, schilderen, blokken bouwen enz. Terwijl m'n man in een andere kamer het gesprek had over de vragenlijsten die we ingevuld hadden.
Het ging allemaal goed. Tot het bijna afgelopen was, Michelle was erg moe en liet haar van haar ' beste kant' zien.
Rollen over de grond, babytaal praten, verstoppen onder de tafel, tot het punt dat ze naar huis gingen en ze op de grond ging liggen en weigerde nog verder mee te lopen.. M'n mannetje heeft haar naar beneden moeten tillen onder hevig protest van Michelle.
We krijgen deze keer geen adviesgesprek, maar met spoed een psychiatrisch onderzoek.
Ik ben blij dat ik net als bij Ashley een dagboek heb bijgehouden over haar eerste levensjaar, daar staat alles in over huilen, eten, slapen, ontwikkeling, haar dagritme en dagelijkse dingetjes als dagjes uit en hoe ze daar op reageerde.
Ik hoop dat ze snel een diagnose heeft, haar gedrag word steeds heftiger en onze rek is bijna op. Ik zie als een berg op tegen de zomervakantie...
es
mei 28 '08
Poeh Evelyn,
dat is heftig joh!! Maar wel goed dat ze Michelle hebben gezien zoals ze ook kan zijn, en meteen actie ondernemen.
Sterkte!!!
Es
dat is heftig joh!! Maar wel goed dat ze Michelle hebben gezien zoals ze ook kan zijn, en meteen actie ondernemen.
Sterkte!!!
Es
Acheliah
mei 29 '08
Evelyn Maureen
Dit is idd heftig wens je veel sterkte meis. Jullie zijn volgens mij super ouders. Hoor graag hoe het afloopt. Laat je alleen niet al te veel aanpraten waar je niet achter staat oke.
Liefs Dinie
Dit is idd heftig wens je veel sterkte meis. Jullie zijn volgens mij super ouders. Hoor graag hoe het afloopt. Laat je alleen niet al te veel aanpraten waar je niet achter staat oke.
Liefs Dinie
Evelyn Maureen
mei 29 '08
Het is op dit moment erg frustrerend dat het allemaal zo lang duurt.
We wachten nu al sinds november vorig jaar op een pedagogisch thuisbegeleider. Die kunnen helpen hoe we Michelle het beste kunnen helpen met dagelijkse dingen aanleren.
Maar we hebben op dit moment geen mogelijkheid om even bij te tanken of dingen voor ons zelf te doen. De tijden dat Michelle er even niet is, moeten we stoppen in het huishouden, de dingen waar je even je aandacht bij nodig hebt (boekhouding enz). De dagen daat ze er wel is, vraagt ze heel veel aandacht en staat alles in het teken van de behoefte en het gedrag van Michelle. Zij bepaalt de sfeer in huis en het is erg frustrerend om te zien hoe de kleine meiden, Jillian en Megan Michelle nadoen. Megan begint ook te bonken op de bank. Maar alleen als Michelle er ook is...
De rek is een beetje op en in deze buurt, waar het nooit rustig is is het moeilijk om je te ontspannen. Mediteren gaat voor mij ook steeds moeilijker. Gisteren lag ik eindelijk in bed na een leuke maar heftige dag en ging mediteren. Maar kon me niet concentreren... Langsrijdende auto's, hard geschreeuw op straat. En toen ik eidenlijk zover was dat het rustig genoeg was... Trok de buurjongen hard op met de scooter... werd Megan wakker en begon te krijsen... Toen was het 00.00 EN vanmorgen was om 6.15 de eerste weer wakker.. Zo gaat het bijna elke dag, ik heb dringend slaap nodig en een prikkelloze omgeving om even tot mezelf te komen. Maar overal in huis zie ik werk liggen wat gedaan moet worden, de dagelijkse beslommeringen gaan ook gewoon door en de druk word steeds groter.
We wachten nu al sinds november vorig jaar op een pedagogisch thuisbegeleider. Die kunnen helpen hoe we Michelle het beste kunnen helpen met dagelijkse dingen aanleren.
Maar we hebben op dit moment geen mogelijkheid om even bij te tanken of dingen voor ons zelf te doen. De tijden dat Michelle er even niet is, moeten we stoppen in het huishouden, de dingen waar je even je aandacht bij nodig hebt (boekhouding enz). De dagen daat ze er wel is, vraagt ze heel veel aandacht en staat alles in het teken van de behoefte en het gedrag van Michelle. Zij bepaalt de sfeer in huis en het is erg frustrerend om te zien hoe de kleine meiden, Jillian en Megan Michelle nadoen. Megan begint ook te bonken op de bank. Maar alleen als Michelle er ook is...
De rek is een beetje op en in deze buurt, waar het nooit rustig is is het moeilijk om je te ontspannen. Mediteren gaat voor mij ook steeds moeilijker. Gisteren lag ik eindelijk in bed na een leuke maar heftige dag en ging mediteren. Maar kon me niet concentreren... Langsrijdende auto's, hard geschreeuw op straat. En toen ik eidenlijk zover was dat het rustig genoeg was... Trok de buurjongen hard op met de scooter... werd Megan wakker en begon te krijsen... Toen was het 00.00 EN vanmorgen was om 6.15 de eerste weer wakker.. Zo gaat het bijna elke dag, ik heb dringend slaap nodig en een prikkelloze omgeving om even tot mezelf te komen. Maar overal in huis zie ik werk liggen wat gedaan moet worden, de dagelijkse beslommeringen gaan ook gewoon door en de druk word steeds groter.
Acheliah
mei 29 '08
Zo te horen heb je idd snel hulp nodig. Vindt het zeer knap dat je je staande kan houden je bent een hele sterke vrouw (zo'n beetje net als ik) Ik heb dan wel niet dezelfde huishouding gezeten maar ik heb jaren in de agressie gezeten en heb ook moeten volhouden omwille van de kinderen. Nog altijd moet ik overleven tegen de dreigementen van mijn ex en jeugdzorg die willen doen lijken of het allemaal mijn schuld is. Maar afijn ik
wil niet afdwalen want dit is jouw verhaal. Ik weet zeker als je niet opgeeft (en dat doe je niet) er ook voor jouw een lichtpuntje zal zijn. Het gaat goed komen zeker met begeleiding. Probeer de instanties warm te houden. Ik wens je heel veel licht en kracht.
XXX Dinie
wil niet afdwalen want dit is jouw verhaal. Ik weet zeker als je niet opgeeft (en dat doe je niet) er ook voor jouw een lichtpuntje zal zijn. Het gaat goed komen zeker met begeleiding. Probeer de instanties warm te houden. Ik wens je heel veel licht en kracht.
XXX Dinie
Evelyn Maureen
jun 3 '08
We hebben net de diagnose gekregen.
Inderdaad een ASS... wat ik er van begrepen heb McDD met ADHD trekken als impulsiviteit, geen angst kennen.
ze is zeer gedetailleerd, zodat ze het overzicht verliest.
met het poppetje was ze heel druk met de details van het gezichtje zodat de rest van het lijfje 'vergeten' werd.
Op sommige vlakken heeft ze een achterstand van 2 a 3 jr ongeveer. Ik weet niet precies welke vlakken, m'n mannetje is geweest en heeft een vergiet geheugen als het gaat om termen enz. (tsja... ADHD he
)
We krijgen een deze dagen het rapport thuis gestuurd, en het word ook doorgezonden naar BJZ. Michelle mag nu naar het MKD en we krijgen PGB voor een logeerhuis oid waar ze in de vakanties naar toe kan gaan.
Ook al wisten we het al wel dat ze bijzonder was, de diagnose hakt er toch een beetje in...
Inderdaad een ASS... wat ik er van begrepen heb McDD met ADHD trekken als impulsiviteit, geen angst kennen.
ze is zeer gedetailleerd, zodat ze het overzicht verliest.
met het poppetje was ze heel druk met de details van het gezichtje zodat de rest van het lijfje 'vergeten' werd.
Op sommige vlakken heeft ze een achterstand van 2 a 3 jr ongeveer. Ik weet niet precies welke vlakken, m'n mannetje is geweest en heeft een vergiet geheugen als het gaat om termen enz. (tsja... ADHD he
) We krijgen een deze dagen het rapport thuis gestuurd, en het word ook doorgezonden naar BJZ. Michelle mag nu naar het MKD en we krijgen PGB voor een logeerhuis oid waar ze in de vakanties naar toe kan gaan.
Ook al wisten we het al wel dat ze bijzonder was, de diagnose hakt er toch een beetje in...
Acheliah
jun 3 '08
Sterkte Meis Het is nooit leuk zulk nieuws te krijgen. Want ookal verwacht je het je hoopt toch dat er niets aan de hand is.
Wens je veel strekte in de toekomst.
XXX
Wens je veel strekte in de toekomst.
XXX
Lena
jun 3 '08
Ook al wisten we het al wel dat ze bijzonder was, de diagnose hakt er toch een beetje in...
zeker als het zo op papier staat,veel sterkte Evelyn,toch blijft het jouw lieve bijzondere dochter.
zeker als het zo op papier staat,veel sterkte Evelyn,toch blijft het jouw lieve bijzondere dochter.
admin
jun 3 '08
Dat hakt er zeker in Evelyn, toch heb je nu handvaten en zul je zien dat er nu wél hulp is voor jou en je gezinnetje, hoe vervelend die sticker ook is.
Jij bent degene met de "aceton" als je begrijpt wat ik bedoel
Een lichtje voor Michelle
Jij bent degene met de "aceton" als je begrijpt wat ik bedoel
Een lichtje voor Michelle
es
jun 9 '08
Hee Evelyn, ik was even een tijdje weg van het forum, maar nu las ik je berichtje weer over Michelle. Wat een ...
Zo, er wordt gescoord geloof ik? Ik hoor gejuich vanuit de hele buurt hier, hahaha!!!
Dubbel he, zo'n diagnose. Het keihard om het zwart op wit te hebben, maar wel fijn dat je nu dingen kunt gaan regelen!
Sterkte met je rouwproces!! En het regelen.
Zo, er wordt gescoord geloof ik? Ik hoor gejuich vanuit de hele buurt hier, hahaha!!!
Dubbel he, zo'n diagnose. Het keihard om het zwart op wit te hebben, maar wel fijn dat je nu dingen kunt gaan regelen!
Sterkte met je rouwproces!! En het regelen.
Evelyn Maureen
jun 10 '08
De meeste rouwverwerking is al voorbij gelukkig.
En hoe cru het ook is.. met een etiketje gaan er ineens deuren open, waarvan je niet wist dat ze bestonden...
Heb m'n gedachten laten varen en een aantal dingen getikt in de tussentijd. Vooral op sommige reacties die ik kreeg van mede jonge moeders (met kinderen zonder extraatje)
Het stempel dat Michelle en daarmee jullie krijgen.
Wij krijgen er geen etiketje bij gelukkig.
Het ligt niet aan onze manier van omgaan met ...
Niet aan dingen die gebeurd zijn (verhuizingen enz)
Ze is zo geboren, daarom was ze zo moeilijk als baby, haalde ze ontzettend veel streken als peuter uit.
Zij kan er niets aan doen en wij als ouders zijn een heel eind gekomen om haar dingen aan te leren enz.
Maar het is nu wel tijd om wat meer adem te krijgen, het opvoeden en verzorgen van MIchelle word steeds intensiever omdat haar wereld steeds groter word.
Ze heeft een grote zus die dagelijks naar school gaat... Michelle niet. Dat zorgt weer voor frustratie -> woede uitbarstingen
Kinderen begrijpen haar niet altijd goed wat weer zorgt voor onbegrip, pesterijen en een negatief zelfbeeld.
Ze kan als ze een op een is wel ontzettend veel dingen, als ze maar rustig is en haar omgeving ook.
Nou is dat in deze buurt heel moeilijk, hier is het af en aan met verkeer enz van 530 als de mensen naar hun werk gaan en om 2.30 is het weer rustig (dan gaat de hangjeugd enz naar huis)
De mentaliteit is hier bagger, je hoeft er niet gek van op te kijken als een peuter van 2 je uitscheld enz. En dan niet de gebruikeleijk peuterwoorden maar kutkind, klerewijf enz.
chips en cola om 11.00 is gewoon net als kinderen van 5 met de sleutel om hun nek. MIchelle ziet dat en wil dat ook.. natuurlijk chips is ook lekkermaar dat gaat niet en is ongezond. daar word ze weer boos van enz enz
We zijn dan ook met spoed bezig om in de wijk waar de basisschool staat te gaan wonen.. Dat is een buurt waar je niet zomaar in komt en waar rust een hoge waarde heeft.
Daar gaat het beter met haar, dat weet ik zeker.. En ik hoop dat we haar zo nog heel lang thuis kunnen houden.
Moet ik nog wel even zeggen dat ze al wel heel veel dingen wel kan.
aankleden (als alles op de juiste volgorde en niet binnenste buiten ligt)
saromatoetje maken
mooie kastelen bouwen met blokjes
dansen en zingen.
fietsen zonder zijwieltjes, wat ze zichzelf heeft geleerd
Ze is erg fantasievol en als ze haar draai vind en haar creativiteit word aangemoedigd, kan ze daar later leuke dingen mee doen.
Hoe gaat dat als ze op latere leeftijd komt?
Als het allemaal gaat zoals we hopen en dus snel een huis hebben, gaat ze zsm elke dag naar het medisch kinder dagverblijf. Als ze dan thuis komt is het gewoon ' net als in elk ander gezin' spelen, eten naar bed enz.
IN de grote vakanties als Ashley dus ook hele dagen thuis is, zal Michelle regelmatig een weekendje naar het logeerhuis gaan zodat wij even bij kunnen tanken.
Als dat allemaal aan slaat, hopen we medicijnen nog een poos uit te kunnen stellen. Lukt dat niet zal ze toch medicijnen krijgen en als dat niet werkt zal ze in een instelling gaan wonen
Maar dat wil ik zoveel mogelijk voor zijn. Het lijkt me vreselijk om Michelle (die altijd duidelijk aanwezig is op haar manier :mrgreen: ) Maar eens in de 2 weken een weekendje te zien. Ik krijg het al moeilijk bij de gedachte alleen al.. En als ik dan in die ondeugende oojes kijk krimpt m' n hart helemaal in elkaar... Maar in de pubertijd word het lastiger, dan heeft ze kans op psychoses, en die zijn niet prettig.. (heb met verst. gehandicapte ouderen gewerkt en daar hadden bewoners soms ook last van psychoses of manische depressies enz)
Maar het kost ontzettend veel energie en ze heeft een grote werking op het hele gezin. Jillian aapt haar na (bonken op de bank, dramatisch reageren als iets niet mag) En Megan ziet het weer van Jillian en Michelle. Ashley wil niet onder doen voor haar kleinere zus en gaat dus volop de strijd aan om de aandacht. We spelen de hele dag politieagentje als Michelle moe is. En als ze moet rusten overdag gaat dat alleen als je zelf ook gaat liggen.. OP zich niet erg, maar het is soms wel lastig dat je je steeds moet aanpassen aan de buien van Michelle.
Er is dus ook een PGB in aanvraag die we gaan gebruiken om het huis MIchelle-proof te maken *als we verhuist zijn* en daar kunnen ook oppas en dagjes uit van betaald worden. Het is allemaal met spoed in behandeling, binnen 3 weken krijgen we bericht erover.
Zo hee wat knap hoe jullie ermee omgaan!
Knap?
Het word voor ons alleen maar makkelijker.
De afgelopen jaren waren al niet makkelijk.
De meesten van jullie zullen wel herinneren de topics over Ashley dat ik het moeilijk met haar had enz.
Al die tijd heb ik het alleen moeten oplossen. Lion was aan het werk, ik had geen groot sociaal netwerk in real life. Via internet wel, want ja ik kon nergens heen.. Overdag moesten altijd de kinderen mee.. geen oppas oid. En 's avonds was ik bekaf door de meiden en sliepen die 6 vd 7 avonden ook niet lekker met steeds wakker worden..
Ik had al niet veel tot Megan in beeld kwam en m' n inernetcontacten me ook als een baksteen lieten vallen.
Ik heb alles in de zwangerschap van Megan alleen moeten doen, elk verloskundigebezoekje, echo' s enz.
En ook niemand om het mee te delen. Ik was helemaal op mezelf aangewezen en dat heeft me ontzettend goed gedaan.
Letterlijk met een schone lei beginnen, we zijn verhuist van Almere naar Lelystad, ik kende er niemand en langzaam kon ik weer een beetje mezelf worden. Hoefde ik me niets aan te trekken van meningen over wel of geen borstvoeding, wel of niet samen slapen, Alles lekker zelf uitzoeken en beslissen. Ik ben in die tijd een stuk milder voor mezelf geworden en een stuk harder naar de buitenwereld. Toen Megan bijna geboren werd weer in de valkuil gevallen van wat ze noemen ' ik heb spijt enz hoe gaat het nu met je... en met de meiden?...' Gewoon uithoren dus.
Direct daarna weer alle contacten verbroken.. Ik ben geen attractie, geen roddelobject en dat hou ik nog steeds vol.
Na de hele wereld instortte (lion ziek, huis verkopen, restschuld) en we zijn verhuist is alles in een stroomversnelling gegaan. Ik heb alles gekozen zoals wij dat graag wilden, een school die niet hangt aan geloof, maar bij ons past. Ashley is er met sprongen vooruit gegaan en ook Michelle mocht het gewoon proberen op school ' ieder kind verdient een kans' Jililan gaat er naar de peuterspeelzaal en Megan gaat na de kerstvakantie. Ik heb veel contacten via school en ben afgelopen donderdag gevraagd om klasse-ouder te zijn. Een soort bemiddelaar - doorgeefluik tussen ouders en de peuterspeelzaal! Natuurlijk doe ik dat
We hopen snel te verhuizen en in de buurt van de school te gaan wonen, niet omdat het makkwlijker is, maar omdat ze daar ons begrijpen, waarderen zoals we zijn en weten dat we alles doen in het belang van de kinderen. Ze kennen de meiden, ze weten hoe ze in elkaar steken en kunnen daar goed mee omgaan. Ook Michelle gaat mee met andere kindjes naar huis om te spelen! Michelle vond het wel moeilijk dat ze dan haar vriendjes van school niet meer zag, maar als we verhuist zijn, ziet ze haar vriendjes net zo vaak als nu. Ze is bijzonder een beetje anders, voor haar is het belangrijk om in een rustige, groene en bekende omgeving te wonen... Wat is voor haar nou beter om te wonen in de buurt van mensen die ze al kent en die haar ook kennen en accepteren zoals ze is?
Voor de rest.. we krijgen pgb voor oppas enz.. Dus tijd voor papa en mama zit er ook weer in, net als dagjes uit met het hele gezin omdat er dan voldoende begeleiding en ondersteuning is.. Want ja.. We hebben het wel gewoon gedaan. De verjaardagen met kamer vol visite, dagje ballorig enz. Maar de nasleep van 3 dagen een overpikkelde Michelle maakt het niet leuk meer.. Je bedenkt je wel 2x voor je ergens heen gaat, laat staan naar een drukke plek.
Het ' isolement' is al een stuk minder door school, word nog minder door te verhuizen en is straks helemaal weg doordat we weer naast papa en mama van 1 meisje met pittig karakter, 1 meisje met McDD en ADHD trekken, 1 whizzkid die met 2.5 20 puzzelstukjes alleen legt en 1 dreumes die gewoon lekker zichzelf is ook weer gewoon Bianca en Lion kunnen zijn.
En over het algemeen.. Hoe meer mensen zeggen, wat heb je het zwaar, wat vervelend enz. Hoe meer ik me zo ga voelen.. Het is niet zwaar, het is geweldig om bijzondere kinderen te hebben.. Ze zijn eerlijk, zeggen wat ze willen en gaan behoorlijk ver in om te krijgen wat ze willen.. 't zijn vechtertjes en daar hou ik van. Zeker in deze maatschappij waar je moet knokken voor je recht
Ik snap ook best dat het moeilijk voor jullie is, maar nu weet je WAT het is en weet je ook hoe je ermee om moet gaan. Zo leer je hoe je michelle moet behandelen (beetje stom uitgedrukt, maar weet ook effe niet anders).
Ik wens je dan ook heel veel stertke toe en ach.... komt vast goed, toch??
Het verklaart nu in ieder geval een hoop van haar gedrag, dat is heel fijn.
Waarom ze niet met de deur dicht wil plassen, de wc bril naar beneden moet zijn, anders durft ze niet, ze met doorspoelen ook de bovenste klep perse dicht wil hebben enz. Ze is bang dat ze in de wc valt en doorgespoeld word..
Aan de ene kant erg lastig en aan de andere kant soms ook lachwekkend.
Het is inderdaad een andere manier van aanpakken.. Geen emotie tonen, toch begripvol blijven maar vooral hard zijn tegenover haar irreele angsten. Als je daarin meegaat, gaat ze geloven dat het eng is en blijft ze dat geloven..
Nieuwe dingen moeten de eerste keer precies gaan zoals ze horen, dat neemt ze heel snel over. gaat er iets niet zoals het hoort blijft ze dat de volgende keren herhalen.
Maar voor de rest is ze geweldig..
En hoe cru het ook is.. met een etiketje gaan er ineens deuren open, waarvan je niet wist dat ze bestonden...
Heb m'n gedachten laten varen en een aantal dingen getikt in de tussentijd. Vooral op sommige reacties die ik kreeg van mede jonge moeders (met kinderen zonder extraatje)
Het stempel dat Michelle en daarmee jullie krijgen.
Wij krijgen er geen etiketje bij gelukkig.
Het ligt niet aan onze manier van omgaan met ...
Niet aan dingen die gebeurd zijn (verhuizingen enz)
Ze is zo geboren, daarom was ze zo moeilijk als baby, haalde ze ontzettend veel streken als peuter uit.
Zij kan er niets aan doen en wij als ouders zijn een heel eind gekomen om haar dingen aan te leren enz.
Maar het is nu wel tijd om wat meer adem te krijgen, het opvoeden en verzorgen van MIchelle word steeds intensiever omdat haar wereld steeds groter word.
Ze heeft een grote zus die dagelijks naar school gaat... Michelle niet. Dat zorgt weer voor frustratie -> woede uitbarstingen
Kinderen begrijpen haar niet altijd goed wat weer zorgt voor onbegrip, pesterijen en een negatief zelfbeeld.
Ze kan als ze een op een is wel ontzettend veel dingen, als ze maar rustig is en haar omgeving ook.
Nou is dat in deze buurt heel moeilijk, hier is het af en aan met verkeer enz van 530 als de mensen naar hun werk gaan en om 2.30 is het weer rustig (dan gaat de hangjeugd enz naar huis)
De mentaliteit is hier bagger, je hoeft er niet gek van op te kijken als een peuter van 2 je uitscheld enz. En dan niet de gebruikeleijk peuterwoorden maar kutkind, klerewijf enz.
chips en cola om 11.00 is gewoon net als kinderen van 5 met de sleutel om hun nek. MIchelle ziet dat en wil dat ook.. natuurlijk chips is ook lekker
maar dat gaat niet en is ongezond. daar word ze weer boos van enz enzWe zijn dan ook met spoed bezig om in de wijk waar de basisschool staat te gaan wonen.. Dat is een buurt waar je niet zomaar in komt en waar rust een hoge waarde heeft.
Daar gaat het beter met haar, dat weet ik zeker.. En ik hoop dat we haar zo nog heel lang thuis kunnen houden.
Moet ik nog wel even zeggen dat ze al wel heel veel dingen wel kan.
aankleden (als alles op de juiste volgorde en niet binnenste buiten ligt)
saromatoetje maken
mooie kastelen bouwen met blokjes
dansen en zingen.
fietsen zonder zijwieltjes, wat ze zichzelf heeft geleerd
Ze is erg fantasievol en als ze haar draai vind en haar creativiteit word aangemoedigd, kan ze daar later leuke dingen mee doen.
Hoe gaat dat als ze op latere leeftijd komt?
Als het allemaal gaat zoals we hopen en dus snel een huis hebben, gaat ze zsm elke dag naar het medisch kinder dagverblijf. Als ze dan thuis komt is het gewoon ' net als in elk ander gezin' spelen, eten naar bed enz.
IN de grote vakanties als Ashley dus ook hele dagen thuis is, zal Michelle regelmatig een weekendje naar het logeerhuis gaan zodat wij even bij kunnen tanken.
Als dat allemaal aan slaat, hopen we medicijnen nog een poos uit te kunnen stellen. Lukt dat niet zal ze toch medicijnen krijgen en als dat niet werkt zal ze in een instelling gaan wonen
Maar dat wil ik zoveel mogelijk voor zijn. Het lijkt me vreselijk om Michelle (die altijd duidelijk aanwezig is op haar manier :mrgreen: ) Maar eens in de 2 weken een weekendje te zien. Ik krijg het al moeilijk bij de gedachte alleen al.. En als ik dan in die ondeugende oojes kijk krimpt m' n hart helemaal in elkaar... Maar in de pubertijd word het lastiger, dan heeft ze kans op psychoses, en die zijn niet prettig.. (heb met verst. gehandicapte ouderen gewerkt en daar hadden bewoners soms ook last van psychoses of manische depressies enz)Maar het kost ontzettend veel energie en ze heeft een grote werking op het hele gezin. Jillian aapt haar na (bonken op de bank, dramatisch reageren als iets niet mag) En Megan ziet het weer van Jillian en Michelle. Ashley wil niet onder doen voor haar kleinere zus en gaat dus volop de strijd aan om de aandacht. We spelen de hele dag politieagentje als Michelle moe is. En als ze moet rusten overdag gaat dat alleen als je zelf ook gaat liggen.. OP zich niet erg, maar het is soms wel lastig dat je je steeds moet aanpassen aan de buien van Michelle.
Er is dus ook een PGB in aanvraag die we gaan gebruiken om het huis MIchelle-proof te maken *als we verhuist zijn* en daar kunnen ook oppas en dagjes uit van betaald worden. Het is allemaal met spoed in behandeling, binnen 3 weken krijgen we bericht erover.
Zo hee wat knap hoe jullie ermee omgaan!
Knap?
Het word voor ons alleen maar makkelijker.
De afgelopen jaren waren al niet makkelijk.
De meesten van jullie zullen wel herinneren de topics over Ashley dat ik het moeilijk met haar had enz.
Al die tijd heb ik het alleen moeten oplossen. Lion was aan het werk, ik had geen groot sociaal netwerk in real life. Via internet wel, want ja ik kon nergens heen.. Overdag moesten altijd de kinderen mee.. geen oppas oid. En 's avonds was ik bekaf door de meiden en sliepen die 6 vd 7 avonden ook niet lekker met steeds wakker worden..
Ik had al niet veel tot Megan in beeld kwam en m' n inernetcontacten me ook als een baksteen lieten vallen.
Ik heb alles in de zwangerschap van Megan alleen moeten doen, elk verloskundigebezoekje, echo' s enz.
En ook niemand om het mee te delen. Ik was helemaal op mezelf aangewezen en dat heeft me ontzettend goed gedaan.
Letterlijk met een schone lei beginnen, we zijn verhuist van Almere naar Lelystad, ik kende er niemand en langzaam kon ik weer een beetje mezelf worden. Hoefde ik me niets aan te trekken van meningen over wel of geen borstvoeding, wel of niet samen slapen, Alles lekker zelf uitzoeken en beslissen. Ik ben in die tijd een stuk milder voor mezelf geworden en een stuk harder naar de buitenwereld. Toen Megan bijna geboren werd weer in de valkuil gevallen van wat ze noemen ' ik heb spijt enz hoe gaat het nu met je... en met de meiden?...' Gewoon uithoren dus.
Direct daarna weer alle contacten verbroken.. Ik ben geen attractie, geen roddelobject en dat hou ik nog steeds vol.
Na de hele wereld instortte (lion ziek, huis verkopen, restschuld) en we zijn verhuist is alles in een stroomversnelling gegaan. Ik heb alles gekozen zoals wij dat graag wilden, een school die niet hangt aan geloof, maar bij ons past. Ashley is er met sprongen vooruit gegaan en ook Michelle mocht het gewoon proberen op school ' ieder kind verdient een kans' Jililan gaat er naar de peuterspeelzaal en Megan gaat na de kerstvakantie. Ik heb veel contacten via school en ben afgelopen donderdag gevraagd om klasse-ouder te zijn. Een soort bemiddelaar - doorgeefluik tussen ouders en de peuterspeelzaal! Natuurlijk doe ik dat
We hopen snel te verhuizen en in de buurt van de school te gaan wonen, niet omdat het makkwlijker is, maar omdat ze daar ons begrijpen, waarderen zoals we zijn en weten dat we alles doen in het belang van de kinderen. Ze kennen de meiden, ze weten hoe ze in elkaar steken en kunnen daar goed mee omgaan. Ook Michelle gaat mee met andere kindjes naar huis om te spelen! Michelle vond het wel moeilijk dat ze dan haar vriendjes van school niet meer zag, maar als we verhuist zijn, ziet ze haar vriendjes net zo vaak als nu. Ze is bijzonder een beetje anders, voor haar is het belangrijk om in een rustige, groene en bekende omgeving te wonen... Wat is voor haar nou beter om te wonen in de buurt van mensen die ze al kent en die haar ook kennen en accepteren zoals ze is?
Voor de rest.. we krijgen pgb voor oppas enz.. Dus tijd voor papa en mama zit er ook weer in, net als dagjes uit met het hele gezin omdat er dan voldoende begeleiding en ondersteuning is.. Want ja.. We hebben het wel gewoon gedaan. De verjaardagen met kamer vol visite, dagje ballorig enz. Maar de nasleep van 3 dagen een overpikkelde Michelle maakt het niet leuk meer.. Je bedenkt je wel 2x voor je ergens heen gaat, laat staan naar een drukke plek.
Het ' isolement' is al een stuk minder door school, word nog minder door te verhuizen en is straks helemaal weg doordat we weer naast papa en mama van 1 meisje met pittig karakter, 1 meisje met McDD en ADHD trekken, 1 whizzkid die met 2.5 20 puzzelstukjes alleen legt en 1 dreumes die gewoon lekker zichzelf is ook weer gewoon Bianca en Lion kunnen zijn.
En over het algemeen.. Hoe meer mensen zeggen, wat heb je het zwaar, wat vervelend enz. Hoe meer ik me zo ga voelen.. Het is niet zwaar, het is geweldig om bijzondere kinderen te hebben.. Ze zijn eerlijk, zeggen wat ze willen en gaan behoorlijk ver in om te krijgen wat ze willen.. 't zijn vechtertjes en daar hou ik van. Zeker in deze maatschappij waar je moet knokken voor je recht
Ik snap ook best dat het moeilijk voor jullie is, maar nu weet je WAT het is en weet je ook hoe je ermee om moet gaan. Zo leer je hoe je michelle moet behandelen (beetje stom uitgedrukt, maar weet ook effe niet anders).
Ik wens je dan ook heel veel stertke toe en ach.... komt vast goed, toch??
Het verklaart nu in ieder geval een hoop van haar gedrag, dat is heel fijn.
Waarom ze niet met de deur dicht wil plassen, de wc bril naar beneden moet zijn, anders durft ze niet, ze met doorspoelen ook de bovenste klep perse dicht wil hebben enz. Ze is bang dat ze in de wc valt en doorgespoeld word..
Aan de ene kant erg lastig en aan de andere kant soms ook lachwekkend.
Het is inderdaad een andere manier van aanpakken.. Geen emotie tonen, toch begripvol blijven maar vooral hard zijn tegenover haar irreele angsten. Als je daarin meegaat, gaat ze geloven dat het eng is en blijft ze dat geloven..
Nieuwe dingen moeten de eerste keer precies gaan zoals ze horen, dat neemt ze heel snel over. gaat er iets niet zoals het hoort blijft ze dat de volgende keren herhalen.
Maar voor de rest is ze geweldig..
Netwerk
© Copyright Merudi.net - Alle berichten op deze website zijn eigendom van de verschillende auteurs die een bericht geplaatst hebben. Het overnemen of kopiëren van deze inhoud is niet toegestaan.
