Ashley

Na een poosje van boosheid, heb ik me er bij neergelegd dat het niet anders is.

En ergens vind ik het ook wel weer grappig, dat ze geen diagnose kunnen stellen...
Laat ze maar verder zoeken, we doen het goed. En dat merk ik niet alleen aan de opmerkingen van thuisbegeleiding enz. Maar ook aan de andere kinderen in de buurt.

We zijn inmiddels een soort opvang geworden voor alle kinderen in de buurt die spelen in het speeltuintje achter onze tuin. Vaak zijn het kindjes die een beetje extra steun, zelfvertrouwen nodig hebben, de kindjes die wat makkelijker een mikpunt van pesterijtjes zijn. En dan vallen ook wel een hoop dingen op.. Kindjes die volgens mij nog nooit bij de tandarts zijn geweest waarbij tandjes al zo goed als helemaal weggerot zijn. Kindjes die al wel kunnen fietsen (motorisch gezien) maar niet geholpen - gesteund worden door hun eigen ouders.

Deze vakantieweek hebben we elke dag in de speeltuin gezeten, want ja onze meiden kunnen niet alleen spelen, die lopen weg. De groep met kindjes die komen spelen word steeds groter. Gisteren waren het er al bijna 15. Inmiddels kan een groepje hinkelen, dat kenden ze helemaal niet, en kunnen onze meiden en een buurmeisje fietsen zonder zijwieltjes..

Laat ze nu maar eens terugkomen op hun hechtings'perikelen'.

Mijn meiden hebben nou eenmaal veel vrijheid nodig, net zoals papa en mama. Ze zijn echt wel gehecht, en niet alleen onze meiden zijn gehecht aan ons, maar steeds meer kindjes in de buurt, komen met hun verhalen en 'kijk eens wat ik kan' bij ONS ipv bij hun ouders. Die we overigens nooit zien, of in de tussentijd ook kennissen zijn geworden..

Nou psych. kom maar op met je onderzoeken..

En in de tussentijd ben ik ook druk met mezelf aan de gang geweest. Heb een boekje over mijn tijd in het pleeggezin, hoe ik het ervaren heb, wat er allemaal gebeurd is open gedaan aan mijn ex-pleegzus. Ben erg bang voor de schokgolf die nog gaat komen en aan de andere kant.. Ik ben het kwijt, het is niet meer alleen mijn probleem, en wat hun er mee doen moeten ze zelf weten. Ik ben veilig, niets kan me gebeuren en met mijn mannetje die me door dik en dun steunt en mijn 4 prachtige meiden kan ik alles aan..

Lieve Evelyn, waarom komt er toch steeds zo'n bittere toon door je verhaaltjes heen. Lees bovenstaand stukje eens door, en zie hoe je steeds maar weer een negatieve lading eraan geeft door jezelf te moeten bewijzen.

Laat dat toch eens los, en zie hoe mooi dit verhaaltje al is zonder dat je "tekeer" gaat over wat de wereld jullie wel niet aan doet.

Kijk naar de spelende kinderen in de tuin. Hoor je die klagen???? Nee die spelen! Ga zelf ook gewoon spelen.....

Het bovenstaande berichtje is juist helemaal niet negatief, maar juist voor mij een bemoediging!

Ik weet dat ik het goed doe, anders kwamen er niet zoveel kinderen op af, die zelfs komen vragen of IK kom buiten spelen.

Ik kom net terug van het buitenspelen haha
Alleen gaat dat niet zo lang ivm de zon. (voor mij dan )

Ik zie er ook niet meer tegenop maar vind het een uitdaging..
Laat ze lekker kijken, kunnen ze ook zien dat een andere aanpak ook kan werken

Ik begrijp dat je niet precies begrijpt wat ik onder negatief versta, zal ik uit jouw bovenstaande bericht alleen de negatieve klank weergeven. Ik heb dus de rest weggeknipt. Ik hoop dat je hiermee beter kan zien wat ik bedoel met de negativiteit die naar bovenkomt drijven:







Ik vraag me als ik dat zo lees, waarom dat soort zinnetjes steeds bovenkomen drijven. Vind je het zo enorm belangrijk dat de rest van de wereld vind dat je het goed doet, dat je iedere keer weer een bevestiging nodig hebt?

Je doet het toch wel allemaal voor jezelf, Evelyn, en toch niet voor de rest van de wereld?

Je doet het inderdaad allemaal voor jezelf, of in dit geval voor Ashley.

Maar het is wel de buitenwereld die een oordeel komt geven.

Ik kan wel vinden dat ik het goed doe.. Maar vind de buitenwereld (jeugdpsych.) dat ook?

En in dit geval, maakt me dat wel veel uit, het gaat over de toekomst van mijn kinderen. Als ik vind dat ik het goed doe en het zo werkt en de buitenwereld vind dat niet, wat zijn de gevolgen dan?

Oordeel zelf nergens over dan zal er ook niet over jou geoordeeld worden.
Als je deze angst blijft houden (om beoordeeld te worden door de buitenwereld) dan zul je straks kunnen zeggen; zie je wel, ik had gelijk!
Maar dan heb je het als het ware over jezelf afgeroepen want daar waar je bang voor bent zul je eens moeten ervaren om erachter te komen dat je het zelf bent die het doet.
Net als wat ik laatst al aangegeven heb; zelfvertrouwen, dat is het sleutelwoord.
En met al dat vechten bewijs je alleen maar het tegenovergestelde.

Wees niet bang voor de wereld, de wereld is tenslotte ook niet bang voor jou. Wees dus ook niet boos de op de wereld, de wereld is ook niet boos op jou.

Maar ik ben niet bang om het niet goed te doen..

Ik sta juist te wachten tot ze komen kijken en zien dat een andere aanpak ook heel goed kan werken.
Ze hadden nog nooit van Indigo-kinderen enz gehoord..

Nou ik wil ze wel laten zien hoe goed Indigo's kunnen samenwerken en hun manier van dingen oplossen enz.
Misschien geeft het hun een andere kijk op zaken.

De diagnose maakt voor mij niet meer uit, onze aanpak werkt, dan heb ik geen diagnose meer nodig.

Waarom dit dan zeggen. En waarom de anderen er nog steeds bij betrekken? Om jou eigen gelijk te halen? Als het goed gaat zoals jij het aanpakt is dat toch goed genoeg en hoef je toch niet "de les te lezen" aan diegene die het niet op jou manier doen.
Dat je hun wil laten zien dat het zo ook goed gaat, alla maar ik krijg een beetje het gevoel dat je zoals hun het doen afkeurd en hoe jij het doet het enige is wat goed is. Dat geldt misschien voor jou maar niet voor anderen. De enige les die je hier uit zou kunnen leren is dat je niet het lot van jezelf in handen van anderen moet leggen maar je eigen verantwoordelijkheid moet nemen ten aanzien van jou leven (en je kinderen). En dus ook niet het leven/zienswijze van een ander proberen te beheersen.
Het maakt eigenlijk ook helemaal niet uit wat ik hier van zeg want je moet het zelf leren en ervaren. En dt kan door schade en schande (evolutie) maar ook door je eigen aandeel in het geheel in het licht te zetten (wat niet altijd even makkelijk is). Aan jou de keus.

En wat ik eerlijk gezegd niet zo goed begrijp Evelyn dat je dus de ouders van al die kindjes in de speeltuin in principe ook "beoordeeld", terwijl je dat voor jezelf eigenlijk niet wilt (begrijpelijk hoor, dat je daar niet op zit te wachten).

Maar dat is mijn doel ook helemaal niet. Niemand hoeft te doen wat ik vind dat goed is. Maar ze mogen wel weten dat er ook andere manieren zijn om dingen te zien en aan te pakken.
Bij ons werkt deze manier en dat mogen ze zien, daarom 'laat ze maar komen.'

Ik weet niet hoe jeugdpsychiatrie enz staan tegenover hooggevoeligheid, indigo kinderen en dat soort dingen.
Ik praat daar makkelijk over, ook tijdens het adviesgesprek daar over gehad, dat het op deze manier goed werkt. Maar ze keken me aan of ik van mars kwam.. 'Nee nog nooit van gehoord' was het antwoord. Dus ja ik sta te wachten tot ze komen kijken en zien dat het zo ook kan.

Oke, en dan komen ze en zijn het niet met jou manier van omgang eens (of wel); en dan?

Ga voor jezelf na waarom je naar hun toe bent gegaan (buiten het zoeken naar handvatten ten aanzien van de opvoeding van je kinderen) Zoek je soms erkenning van de mensen die het voor jouzelf in je jeugd verpest hebben. Want waarom ga je 'hulp' zoeken bij een instantie die het in jou ogen (jou ervaring)niet goed gedaan hebben. Eerlijk gezegt snap ik dat niet helemaal (of wel, maar dat zijn mijn eigen gedachten erover dus niet relevant)

Ik word dagelijks beoordeeld door andere ouders.
Meestal om m'n uiterlijke verschijning.
Anders wel om de hoeveelheid kinderen die we hebben.

Het doet mij pijn om te zien hoe sommige ouders met hun kinderen omgaan.
voorbeeldje:

moeder komt in de speeltuin kijken hoe het met de kinderen gaat.
haar dochter wil laten zien dat ze kan koppeltje duikelen op het rek.. zegt dat ook, moeder kijkt niet. Terwijl ze later weer terug wil lopen naar huis vraagt ze aan haar moeder of ze haar even op het klimrek wil zetten zodat ze kan laten zien dat ze het kan wijst de moeder haar af en loopt weg, zonder om te kijken oid.

Kinderen van 5 met 1.5 liter flessen cola en grote zakken chips op straat, die maar rondhangen in de buurt met flessen cola.

De grotere kinderen 8 / 9 uit de buurt zijn erg agressief, zoeken ruzie met elkaar, jagen elkaar na in groepjes en slaan en schoppen elkaar dan.

Nee de buurt waar we in wonen werkt ook niet mee aan het totaalplaatje, dat heb ik ook al aangekaart daar (jeugdpych). De kinderen onderling zijn erg hard tegen elkaar, slaan en schoppen elkaar van de fiets als ze die willen hebben. Taalgebruik is ook niet alles kutkind, kankerlijer en voor de kunstjes van toen zijn ook andere namen gekomen.. Waar is dat voor nodig?

Laat mij dan maar de hele dag in de speeltuin spelen met de kleintjes, kletsen met de groten, spelletjes doen en het helpen met het oplossen van problemen onderling. Hun wijzen op hun taalgebruik, zeggen dat ze hun troep in de vuilnisbak moeten gooien, ze nieuwe spelletjes en vaardigheden leren.. Als onze kinderen wat te drinken krijgen, roosvicee of water overdag, krijgt de rest ook. Maar alleen hetzelfde wat onze kinderen ook krijgen. Sommigen willen wel, anderen niet.

Ik hoef de ouders niet te bereiken, als die komen kijken, maken we een babbeltje, vertellen hoe het gaat enz. Je gaat ze steeds beter leren kennen met sommigen klikt het wel, met anderen niet en sommige ouders, die ken ik nog niet.

Wat ik veel leuker en belangrijker vind, omdat er duidelijkheid is voor iedereen, niet schelden, niet slaan of schoppen enz. En er hulp is bij het oplossen van problemen. Met z'n 3en op 1 fiets springen om te gaan fietsen bijv. Is er bijna geen ruzie, word er normaal gepraat tegen elkaar, is de speeltuin opgeruimd.
Sommige kinderen vinden het niets dat er 'toezicht' is, die spelen hier niet meer. Daarvoor in de plaats zijn er wel meer kinderen bij gekomen die het wel naar hun zin hebben. En die het ook leuk vinden om te spelen met Ashley, die weer goed bezig is met zich houden aan gemaakte afspraken. Die weer beter word met het sneller uiten van emoties, wensen enz. Michelle gaat vooruit met omgaan met andere kinderen, leren delen, op je beurt wachten, samen rollenspelletjes spelen.
Je krijgt een andere positieve blik op je kind, en niet alleen op mijn kinderen kreeg ik dat, maar ook van andere kinderen. Dat stoere jochie, met de grote mond die toch niet van de glijbaan durft. Die help je dan even, he dan hou ik je hand vast, dan durf je vast wel... En na 2x gaat ie zonder hulp.

Uiterlijk zegt niet alles. En in deze buurt is je uiterlijk en je Imago erg belangrijk. Kinderen van 6 die andere kinderen pesten omdat ze geen merkkleding hebben, de verkeerde schoenen aanhebben oid. Wees kind, ga spelen, word vies.
En ja je herkent de wat kwetsbare kinderen, moedigt die wat extra aan. De stoere kinderen zijn vaak erg grappig, willen je aandacht vertellen je van alles. Soms vragen ze ook dingen, waar ging je heen op schoolreisje in groep 8, hoe oud was je toen je ging samenwonen, welke sporten ik heb gedaan, en vandaag waarom ben je zo dun. En dan krijg je de opmerking, ze is dun, maar wel sterk. ( ik tilde gisteren michelle en jillian tegelijk naar binnen). Dan zie je dat het werkt. Dan prikken ze ook door jouw uiterlijk heen net zoals je dat bij hen doet.

Bij sommige ouders is dat alleen niet zo makkelijk, die zie je nauwelijks of niet en praten als ze komen ook niet tegen je. Dan zou je wel willen dat ze erdoorheen prikten, maar daar krijg je de kans niet voor. En bij andere ouders word het 'ik zou het anders doen' gevoel versterkt. Als ze dan komen en een babbeltje maken en je ze verteld dat ze hebben leren hinkelen, zie je ze echt bedenkelijk kijken, hinkelen.. wat was dat ook alweer.. Je zet ze toch aan het denken. Misschien is het ook wel dat we nog jong zijn. Het is pas 13 jr terug dat ik van de basisschool kwam en als ik er aan terug denk kan ik precies het schoolplein zien. Ik draai nog steeds rondjes aan het klimrek en vind het leuk om te zien dat er meer aan gehangen enz word als je ze dingetjes laat zien die ze kunnen proberen, en ze je laten zien hoe goed ze het kunnen.

Het klinkt allemaal echt heel mooi Evelyn. Zou je het ook alleen dat kunnen laten zijn! Dus verder niet erbij nadenken wat anderen er van vinden, dat is nl niet belangrijk. En wat je zegt over die andere ouders; die hebben ook hun karma te verwerken en wat er allemaal in hun afspeeld op dit moment is voor jou en mij niet belangrijk. Belangrijker is het denk ik dat je ook die mensen in hun waarde laat, ook zij hebben hun leermomenten in dit leven en die zijn misschien net even anders dan die van jou.
Laat het los, laat het rusten en leef voor dit moment en niet voor iets dat in het verleden of in de toekomst ligt. Geef die andere kinderen wat jij kunt zonder daar direct iets voor terug te krijgen. Dat wat jou toekomt krijg je zo wie zo.